08 Январ, 2025, 8 Ражаб, 1446
08 Январ, 2025, 8 Ражаб, 1446
Расулуллоҳ (с.а.в.) муттасил уч йил Макка аҳлини махфий даъват қилдилар. Исломга хайрихоҳ кишилар сони бироз кўпайгандан кейин Расулуллоҳ (с.а.в.) очиқ-ойдин даъватга буюрилдилар. Маккаликларнинг душманлиги қаттиқлашган ва Мадина аҳли исломни қабул қилиб, Расулуллоҳ (с.а.в.)ни ҳимоя қилиш ва ёрдам беришга ваъда берганидан кейин, Аллоҳ таоло ҳижратга амр қилди. Расулуллоҳ (с.а.в.) асҳоблари билан Мадинага борганларидан сўнг, у шаҳар ваҳий нозил бўладиган марказ ва исломнинг пойтахтига айланди. Ўша ердан ислом душманларига қарши ғазотларга бордилар, ўша ерда кўплаб муборак суннатларни жорий қилдилар. Аммо мушриклар билан тез-тез содир бўлиб турган жанглар Расулуллоҳ (с.а.в.)нинг даъватлари Жазира арабларига етиб боришга, шунигдек кўпчилик қабилаларни исломни қабул қилишига тўсқинлик қиларди. Ҳижратнинг олтинчи (6) йилида Расулуллоҳ (с.а.в.) билан Макка мушриклари орасида тузилган Ҳудайбия сулҳидан сўнг одамлар бир-бирларининг тажовузларидан амонда бўлдилар, бир-бирлари билан ҳамсуҳбат бўлдилар, “бу янги дин” нинг аҳамияти ҳақида суҳбатлашдилар ва суҳбатлардан таъсирланган кўплаб араблар ислом динини қабул қилдилар. Расулуллоҳ (с.а.в.) бу фурсатни ғанимат билиб, атроф мамлакатларнинг подшоҳларига мактублар йўлладилар, Яман, Баҳрайн, Ямома, Ҳазрамавт, Уммон ва бошқа араб шаҳарларидаги исломни қабул қилган қабилаларга муаллимлик қилиш учун элчилар юбордилар. Бу элчилар, биринчидан борган қабила аҳлига Аллоҳнинг раҳмати сифатида Қуръон ва Суннатни таълим берган бўлсалар, иккинчидан Араб жазирасидаги мусулмонлар орасида Росулуллоҳ (с.а.в.) ҳадисларини тарқалишига сабаб бўлдилар. Расулуллоҳ (с.а.в.) элчиликнинг динни тарқалишидаги аҳамиятини яхши билганлари учун, бу вазифага Ўзлари ишонган, тақвоси, одоби, илми юқори савияда бўлган, Аллоҳ ва Расулининг динига чиройли мавъизалар билан даъват қиладиган саҳобаларни танлаб, у ердаги вазиятни тушунтириб, даъват олиб бориш услубини ўргатиб юборар эдилар. Яманга Муъоз ибн Жабални юбораётиб шундай дедилар: “Сен аҳли китоб бўлган қавмга кетяпсан. Уларга бориб Аллоҳ таоло мусулмонларга беш вақт намоз ўқишни фарз қилганини айт. Улар сенга итоат қилсалар, Аллоҳ таоло Рамазон рўзасини тутишни ҳам фарз қилганини айт. Улар сенга яна итоат қилсалар, Аллоҳ таоло, йўлга қодир бўлган мусулмонларга Байтуллоҳни ҳаж қилиш ҳам фарз қилинганини айт. Бунга ҳам рози бўлсалар, Аллоҳ таоло молларингиздан садақа(закот) фарз қилинган, бойларингиздан олиб камбағалларингизга берилади, деб айт”.
Табиийки, Расулуллоҳ (с.а.в.)дан топшириқни олган саҳоба борган жойида У зот айтган гапларнинг айнини такрорлар, вазифасини бажаришга киришар, шу тариқа Расулуллоҳ (с.а.в.)нинг ҳадислари янги қавм орасида кенг тарқалишига сабаб бўларди.
Ҳижратнинг 8-9 йилларида Расулуллоҳ (с.а.в.) Макка фатҳи, Ҳунайн ва Табук ғазотларидан ғалаба билан қайтишлари атрофдаги мамлакатларни ваҳимага солди. Араб жазирасидаги баъзи қабилаларнинг исломга қизиқиши ортди. Маккалик Қурайш қабиласи-ки ислом байроғи остига ўтдими, мусулмонлар билан ўйнашиб бўлмасликни тушундилар. Натижада бу улуғ Пайғамбар (с.а.в.) билан мулоқот қилиш, зиёрат қилиш, ислом неъматидан баҳраманд бўлиш иштиёқида қабилалар гуруҳ-гуруҳ бўлиб ҳам, якка-якка ҳолда ҳам Мадина сари равона бўлдилар. Бу ҳақда Аллоҳ таоло хабар берган эди:
1.“(Эй Муҳаммад), Қачон Аллоҳнинг ёрдами ва ғалаба келса; 2. Ва одамлар тўп-тўп бўлишиб Аллоҳнинг дини (Ислом)га кираётганларини кўрсангиз; 3. Дарҳол Парвардигорингизга ҳамд айтиш билан (У Зотни ҳар қандай “шерик”лардан) покланг ва У Зотдан мағфират сўранг! Зеро, У тавбаларни қабул қилгувчи бўлган Зотдир .
Мадинага келаётган мусулмонларнинг сони кундан-кунга кўпайган каби, атрофдаги исломни қабул қилган, куфрни ва куфр аҳлини тарк этган мамлакатлар подшоҳларидан келаётган элчиларнинг сони ҳам ортиб борарди. Расулуллоҳ (с.а.в.) келган одамларга эҳтиром кўрсатардилар, ҳидоят ва диёнатни ўргатардилар, уларга Аллоҳга итоат қилувчиларга бериладиган ажр-савоблар башоратини берардилар. Уларнинг Мадинага келиш сабаблари Расулуллоҳ (с.а.в.) берадиган ато (ҳадя) учун эмас, балки, ислом арконлари, аҳкомлари, усули, фуруъини ўрганиш, яъни дин таълими учун эди. Расулуллоҳ (с.а.в.) уларга ҳамма нарса ҳақида гапириб берардилар, саволларига жавоб берардилар, хутба ўқирдилар, ҳидоятга чақирардилар, умрларининг охиригача тақво, итоат қилишни тавсия этардилар. Мадинага ҳижрат қилиб келганлар сони ҳаддан ортиқ кўп бўлгани учун, тарихда ҳижратнинг 9-йили элчилар йили, деб номланди.
Расулуллоҳ (с.а.в.)га келган элчиларнинг беҳисоблигига қарамай, саҳобалар бу элчиларнинг қайси қабиладан келганлари, уларга Расулуллоҳ (с.а.в.) қандай мавъиза қилганларию, нима ҳақда гапирганлари, улар қандай савол берганларию, Расулуллоҳ (с.а.в.) қандай жавоб берганларини ёдда сақлаб қолган эдилар. Бунга бир неча мисол келтирамиз:
-Сендан олдингию, сендан кейингиларнинг Парвардигори ҳаққи-а?
-Аллоҳ ҳаққи рост.
-Аллоҳ ҳаққи, сенга бир кеча-кундузда беш вақт намоз ўқишни Аллоҳ буюрдими?
-Аллоҳ ҳаққи рост.
-Аллоҳ ҳаққи, бойларимизнинг молидан олиб, камбағалларга беришни ҳам сенга Аллоҳ буюрдими?
-Аллоҳ ҳаққи рост.
-Аллоҳ ҳаққи, ўн икки ойдан Рамазон ойи рўзасини тутишни Аллоҳ буюрдими?
-Аллоҳ ҳаққи, рост.
-Аллоҳ ҳаққи, йўлга қодир бўлган одам Байтуллоҳни ҳаж қилишини Аллоҳ буюрдими?
-Аллоҳ ҳаққи, рост.
Заммом: “Мен Аллоҳга имон келтирдим, сизни тасдиқ этдим. Мен Заммом ибн Саълабаман”,- деди ва қавмига қайтиб бориб, уларни исломга киритди.
1). Аллоҳдан ўзга илоҳ йўқ ва Муҳаммад (с.а.в.) Аллоҳнинг элчиси, деб имон келтириш;
2). Намоз ўқиш;
3). Рамазон рўзасини тутиш;
4). Ўлжадан бешдан бирини бериш.
Ва тўрт нарсадан қайтардилар:
1). Кўза;
2). Қовоқ;
3). Ёғочдан ичи ўйиб ишланган идиш;
4). Мешдан (яъни мазкур идишларда сақлаб, ачитиб ичиладиган маст қилувчи ичимликлар истеъмолидан) ва дедилар: “Шуларни ёдда сақланглар ва орқангизда қолганлар(қавмингиз)га етказинглар!” (Имом Бухорий, Имон китоби)
Элчилар Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳузурларида Қуръон ва Суннатдан сўрашди. Расулуллоҳ (с.а.в.) уларга рағбат қилиб, кўп масалалрни баён этиб бердилар. Элчилар Расулуллоҳ (с.а.в.) билан видолашиб, ўз қавмлари томон жўнамоқчи бўлдилар. Расулуллоҳ (с.а.в.): “Сизлардан бирортангиз қолмадими?”-деб сўрадилар. Элчилар, уларнинг юкларини қўриқлаб туриш учун қолган ёш йигитни айтишди. Расулуллоҳ (с.а.в.) йигитни чақириб келтиришни буюрдилар. Йигит етиб келгандан сўнг Расулуллоҳ (с.а.в.)га деди: “Эй Аллоҳнинг Расули, мен сизнинг ҳузурингизга ҳозиргина келиб кетган элчиларданман. Мен уларнинг ҳожатларини чиқардим. Сиз менинг ҳожатимни чиқарсангиз”. Расулуллоҳ (с.а.в.): “Нима ҳожатинг бор?”-деб сўрадилар.”Аллоҳдан сўрасангиз, У мени мағфират қилса, менга раҳм-шафқат қилса, менинг қалбимни хотиржам қилса!”-деб илтижо қилди йигит. Расулуллоҳ (с.а.в.): “Аллоҳим, у йигитни мағфират қилгин, унга раҳм-шафқат қилгин, унга хотиржамлик ато этгин”,-деб дуо қилдилар ва бошқаларга буюрган ислом амалларидан унга ҳам буюрдилар. Элчиларнинг ҳаммаси Ҳаж мавсимида Минода Расулуллоҳ (с.а.в.)ни кутиб олдилар, аммо дуо олган йигит кўринмади. Расулуллоҳ (с.а.в.) у ҳақда сўрадилар. Элчилар: “Эй Аллоҳнинг Расули, дунёда унга ўхшашни, Аллоҳ берган ризққа ундан кўра сабрлироқни кўрмадик. Одамлар бутун дунёни тақсимлаб олсалар ҳам, у қайрилиб қарамайди”,-дейишди. Расулуллоҳ (с.а.в.): “Аллоҳга ҳамд бўлсин, мен умид қиламанки, ҳаммасидан (нафси) ўлишини”,-дедилар. Бир киши сўради: “Эй Аллоҳнинг Расули, бир одам (нинг нафси) ҳаммасидан ўлиши мумкинми?” Расулуллоҳ (с.а.в.) дедилар: “Одамнинг орзулари ва ташвишлари дунё водийларига сочилган бўлади. Ажал уни шу водийлардан бирида ушлаши мумкин. Қайси водийда ушланмасин у ҳалок бўлади”.
Шундай қилиб, атроф қабилалардан, мамлакатлардан Расулуллоҳ (с.а.в.)нинг зиёратларига келган элчилар ҳам, У Зот тарафларидан атрофга юборилган элчилар ҳам Расулуллоҳ (с.а.в.) суннатларини тарқалишида муҳим аҳамият касб этганлар.
Ҳижратнинг 10-йилида Расулуллоҳ (с.а.в.) бошчиликларида қилинган “Вадоъ ҳажжи” Суннатни бутун олам аҳлига тарқалишида муҳим воқеъа бўлди. Расулуллоҳ (с.а.в.) Арафотда Араб жазирасининг турли бурчакларидан келган 120 минг ҳожи ҳузурида оламшумул, машҳур хутбаларини ўқидилар. Эскидан қолган бутун ёмонликларни, қон даъволарини, судхўрликни, қиморни, фаҳшни, ҳар турли ҳақсизликларни бекор қилдилар. Мусулмонлар ўртасида мол, жон, номус хавфсизлигини таъминладилар. Аллоҳнинг амр ва наҳийларини яна бир бор эслатдилар. Эркакларнинг ўз хотинлари ва хотинларнинг ўз эркаклари устидаги ҳақларини тушунтирдилар. Барча мусулмонларнинг биродар эканлигини таъкидлаб: «Сизларга икки нарсани қолдиряпман, агар унга маҳкам ёпишсаларингиз, ҳақ йўлдан ҳеч қачон адашмайсизлар. Бири Аллоҳнинг Каломи, иккинчиси менинг суннатимдир»,-деган муборак ҳадисни айтдилар.
Видолашув сўнггида ўша саҳоба ҳожиларга: «Сиздан мени сўрайдилар, нима дейсизлар?»- дедилар. Саҳобалар: «Аллоҳнинг амрларини бизга билдирдингиз. Вазифангизни бажардингиз, деймиз»,- дедилар. Расулуллоҳ (с.а.в) уч марта: «Аллоҳим шоҳид бўл»,-дедилар. Шу вақтда Аллоҳнинг ушбу ояти каримаси нозил бўлди:
«Бугун сизларга дининггизни комил қилдим, неъматимни бенуқсон, тўкис қилиб бердим ва сизлар учун Исломни дин қилиб танладим» .
“Суннат, ҳадис ва муҳаддислар” китоби асосида тайёрланди
ЎМИ Матбуот хизмати
Эргашилаётган мазҳаб соҳибларининг бу хусусда айтган сўзлари
«Фатавои ҳиндийя» китобида ҳанафий олимларинииг келтиришларича: «Маййит дафн этилгач, қабр олдида бир ҳайвонни сўйиб, гўштини тақсимлаб бўлгунча муддатда тиловат қилиб, маййитга дуо қилиш мустаҳабдир».
Муҳаммад ибн Ҳасан: «Ҳанафий мазҳаби машойихлари мана шу сўзни олишган», дедилар.
Аммо моликий мазҳаби машойихлари наздидаги эътимодли нарса бу амалнинг мустаҳаб эканлигидир.
Дасуқийнинг «Шарҳул кабийр»га ёзган хошиясида Ибн Ҳабиб мазкур амални «маҳбуб» деб атаган ва: «Агар имом Молик ушбу амални суннат қилиб олган кишини билсалар, кариҳ кўрардилар», деган.
Ушбу сўзни Ибн Рушд ҳам нақл қилган. Худди мана шу сўзни Ибн Юнус ҳам нақл қилган. Имом Лаҳмий эса «Қироат маҳбуб», деб эшитишни аъло кўрмаган. Ибн Ҳабиб Ёсин сурасини ўқишни «маҳбуб» деганлар. Бу икковларидан бошқаларнинг сўзларидан ҳам қироат мутлақ ҳолатда маҳбуб экани билинади.
Ваззоний Моликий «Навозилус-суғро» китобида келтиришича, қабрдаги қироат хусусида Ибн Рушд «Ажвиба» китобида, Ибн Арабий «Аҳкамул Қуръон» китобида, Фуртубий «Тазкира» китобида мисоллар келтириб, маййитнинг – хоҳ қабрда бўлсин, хоҳ уйида бўлсин, – қироатдан манфаат олиши айтилган.
Ушбу фикрни моликий мазҳабининг кўплаб уламолари ҳам нақл қилишган. Улар орасида Абу Саъид ибн Лубб, Ибн Ҳубайб, Ибн Ҳожиб, Лахмий, Ибн Арафа, Ибн Мавок ва бошқалар ҳам бор.
Шофеъий мазҳаби уламоларидан имом Нававий «Мажмуъ» китобида қуйидагиларни айтади:
«Қабрларни зиёрат қилувчилар учун аввало салом бериш ва зиёрат қилаётганда барча қабр аҳлига дуо қилиш мустаҳабдир. Ана шу саломи ва дуоси ҳадисдаги нарсаларга мувофиқ бўлиши лозим. Ва Қуръондан муяссар бўлганича ўқиб, ортидан дуо қилиши керак». Имом Шофеъий ва у кишининг соҳиблари мана шунга иттифоқ қилиб, далил келтиришган.
Имом Нававий «Ал-Азкор» китобида келтиришларича, маййит дафн қилиб бўлингач, бир ҳайвонни сўйиб, тақсимлангунича муддатда унинг ҳузурида ўтириш мустаҳаб амалдир. Ўтирганлар эса Қуръон тиловати, маййитга дуо, ваъз, хайр аҳлининг ҳикоялари ва солиҳларнинг ҳолатлари ҳақидаги суҳбатга машғул бўлишади. Имом Шофеъий ва у зотнинг асҳоблари: «Қуръондан баъзи қисмлар ўқилади. Агар Қуръоннинг барчаси хатм қилинса, яхшироқ бўлади», деб таъкидлашган.
Шунингдек, ҳанбалий олимлар ҳам қабр олдида Қуръон тиловатининг жоизлигини айтишган.
Аллома Мирдовий «Инсоф» китобида: «Қабр олдида қироат қилиш, икки ривоятнинг саҳиҳроғига қараганда, кароҳиятли эмас», деб айтган.
«Фуруъ» китобида имом Аҳмад ҳам далил келтирганлар. Ушбу китобнинг шарҳида: «Бу имом Аҳмаддан машҳурдир», дейилган.
Халлол ва у кишининг соҳиблари: «Қироат кароҳиятли эмас», дейишган. Кўпгина соҳиблар ҳам шунга иттифоқ қилишган. Улардан бири имом Қозий бўлиб, у киши бу фикрни «Важиз», «Фуруъ», «Муғний», «Шарҳ» китобларида келтирган. Ибн Тамим эса «Фоиқ»да келтирган.
Сийрат, таржимаи ҳоллар ва тарих китобларини ўқиганлар ҳам салафларнинг бу хусусдаги амалларини ва умматнинг ҳеч қандай инкорсиз унга эргашганларини, хусусан, Ҳанбалий ва аҳли ҳадис бўлмиш биродарларнинг ҳам бунга мувофиқ эканини кўради. Биз сўзимизнинг тасдиғи учун Ҳофиз Заҳабийнинг «Сияру аъломун-нубало» китобида Абу Жаъфар Ҳошимий Ҳанбалий (ҳижрий 470 йилда вафот этган) ҳақида ёзилган баъзи маълумотларни келтириш билан кифояланамиз. Бу зот ўз асрларида ҳанбалийларнинг шайхи бўлган. Вафот этганларида имом Аҳмаднинг қабрлари ёнига дафн этилганлар. Одамлар бир муддат у зотнинг қабрларини лозим тутиб ўтиришган. Айтилишича, қабрлари устида ўн мингта хатми Қуръон қилинган.
Ҳатто «Қабр олдида Қуръон тиловати бидъат ва бундай қилиш салаф ҳамда халафларнинг ишига хилоф», деган шайх Ибн Таймия вафот этганида ҳам қабри ва уйида хатми Қуръон қилинган. Буни Абдул Ҳодий Ҳанбалий ва бошқалар зикр қилишган.
Шунингдек, маййитга талқин қилиб туриш ҳам мустаҳаб амалдир. Рошид ибн Саъд, Замра ибн Ҳабиб ва Ҳаким ибн Умайрдан ривоят қилинади. Улар Химс аҳлидан бўлган тобеъинлардан эди. Улар: «Маййитни ерга қўйиб, устидан тупроқ тортилганидан кейин, одамлар тарқалишгач, ўша маййитнинг қабри устида туриб: «Эй фалончи! «Лаа илааҳа иллаллоҳу, ашҳаду аллаа илааҳа иллаллоҳу», деб уч марта айт. Эй фалончи! «Роббим Аллоҳ, диним Ислом, Набийим Муҳаммад алайҳиссалом», деб айтгин», дейди-да, кейин тарқалади», деб айтишган.
Абу Умома Бохилий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. У киши шундай дедилар: «Агар вафот этсам, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ўликларга бажарилишини буюрган нарсаларни менга ҳам бажаринглар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бизга қуйидагиларни буюрдилар: «Агар биродарларингиздан бири вафот этса, қабрига тупроқ тортилгач, ичингиздан бири қабр бошида турсин-да, сўнгра: «Эй фалончи ўғли фалончи», десин. У эшитади-ю, аммо жавоб бера олмайди. «Эй фалончи ўғли фалончи», десин. Шунда ҳалиги киши ўтириб олади. «Эй фалончи ўғли фалончи», десин. Маййит: «Аллоҳ раҳмат қилгур, бизни тўғри йўлга бошла», дейди, лекин сизлар буни ҳис қилмайсизлар. Шунда атрофдагилар: «Дунёдан чиқаётганингдаги нарсани зикр қил. Яъни «Лаа илааҳа иллаллоҳу ва анна Муҳаммадан Расулуллоҳ». Сен Аллоҳни Робб деб, Исломни дин деб, Муҳаммад алайҳиссаломни Набий деб, Қуръонни имом деб рози бўлгансан», десин. Чунки Мункар ва Накирнинг ҳар бири ўз соҳибининг қўлидан ушлаб: «Биз билан юр. Ҳужжати талқин қилинган кишининг ҳузурига бизни ўтирғизилмайди», дейди. Аллоҳ таоло унинг ҳужжатини иккови орасида тўсиқ қилади». Шунда бир киши: «Эй Аллоҳнинг Расули!
Агар онасини билмаса-чи?» деган эди, у зот: «(Бутун инсониятнинг онаси бўлмиш) Ҳаввога нисбат бериб: «Эй Ҳавво ўғли фалончи», дейилади», дедилар».
Ҳофиз ибн Ҳажар ушбу ҳадиснинг санадини «солиҳ» деганлар. Имом Зиё ҳам «Аҳком»ларида уни «кучли» деганлар.
Имом Нававий «Равза» китобида ушбу ҳадисни «заиф» деганлар. Лекин фазилат ҳақидаги ҳадисларда илм аҳли бўлмиш муҳаддис томонидан ишлатишга рухсат берилган. Ушбу ҳадисни бошқа саҳиҳ ҳадислар мустаҳкамлайди. Масалан, «Ўликларга субутни сўранглар» деган ҳадис ёки Амр ибн Оснинг васиятлари каби. Шом аҳли бу талқинга аввалги аср, яъни эргашиладиганлар замонидан буён амал қилиб келишади. Аллоҳ таоло: «Эслатгин, чунки эслатма мўминларга манфаат беради», деган (Зориёт сураси, 55-оят). Демак, банда эслатмага бу ҳолатда ундан-да ҳожатлироқдир.
Ибн Қайюм «Руҳ» номли китобида қуйидагиларни айтадилар: "Одамлар қадим пайтлардан то ҳозирги вақтимизгача, ҳадис собит бўлмаса ҳам, барча шаҳар ва асрларда ҳеч қандай инкорсиз бунга амал қилиб келишмоқда. Бу уммат мағрибдан машриққача ушбу одатни татбиқ қилган. У умматларнинг ақл ва маърифат жиҳатидан энг мукаммали бўлиб, ҳеч қачон эшитмайдиган ва ақл юритмайдиган кишига хитоб қилмайди. Бу нарсани бирор инкор қилувчи инкор ҳам қила олмайди. Балки бу аввалгиларнинг кейингиларга суннати бўлиб, кейингилар аввалгиларга эргашишади".
Кейинги мавзу:
Ўлганларга атаб Қуръон тиловат қилишнинг ҳукми;
Мавлид ва бидъат ҳақидаги ихтилоф.
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа