Мадинаи мунавваралик бўлган қисса соҳиби шундай сўз бошлайди: “Мен ўттиз етти ёшни қаршилаган қирчиллама йигит эдим. Оилам ва болаларим бор эди. Аллоҳ ҳаром қилган ишларнинг ҳар турини қилиб кўрганман. Жума ва ҳайит кунларигина жамоат билан намоз ўқирдим. Бунга сабаб менинг нобакор кишиларни улфат тутганим эди. Менинг Марвон исмли ўғлим бўлиб, у туғма кар-соқов эди.  Ўғлим  иймон ифорини Қуръон ҳофизаси бўлган онасидан олган.

Бир куни қош қораяётган пайти хамтовоқларим билан нималар қилишимиз тўғрисида режа тузиб ўтирган эдим. Шомга азон айтиб қолди. Ўғлим менга: “Отажон, нима учун намоз ўқимаяпсиз?” деган ишорани қилди ва қўлини осмонга кўтариб: “Аллоҳ сизни кўриб турибди”, дея таҳдид ҳам қилгандай бўлди (гоҳида ўғлим менинг баъзи ҳаром ишларни қилаётганимнинг гувоҳи бўлиб қоларди). Кейин у олдимда шом намозини ўқиди, сўнг Мусҳафни келтириб, бир оят устига қўлини қўйди: «Эй ота! Ҳақиқатан, мен сенга Раҳмон (томони)дан азоб етиб, (дўзахда) шайтонга яқин бўлиб қолишингдан қўрқаман...».

Бу Марям сурасининг 45-ояти эди. Ўғлим ҳўнграб йиғлади. Унга қўшилиб мен ҳам йиғлаб юбордим. Кейин у менинг бошимдан ва қўлимдан ўпди-да, ишора ила: “Отажон, тупроққа қўйилмасингиздан  ва азобнинг чангалида қолмасдан илгари намоз ўқиб қолинг”, деди. Мени қандайдир кучли қўрқув тутди, чироқларни ёққани турдим. У бўлса: “Чироқларни қўйинг, Масжиди Набавийга борайлик”, дея ишора қилди. Ўғлим иккимиз Масжиди Набавийга бордик. Мен ҳали ҳам қаттиқ қўрқувда эдим.

Равзаи муборакка кирдик, у ер одамлар билан тўла эди. Шу орада хуфтон намозига азон айтилди. Ҳарами шарифнинг имоми Қуърондан ушбу оятни қироат қилди: «Эй имон келтирганлар! Шайтоннинг изидан эргашманглар. Ким шайтоннинг изидан эргашса, бас, албатта, (шайтон) бузуқлик ва ёвузликка буюрур. Агар сизларга Аллоҳнинг фазли ва раҳмати бўлмаганида эди, сизлардан бирор киши (туҳматдан) пок бўлмас эди. Лекин Аллоҳ ўзи хоҳлаган кишини поклар. Аллоҳ эшитувчи ва билувчидир!»^[1]. Ўзимни йиғидан тутиб тура олмадим. Марвон ҳам менга қўшилиб йиғлаган кўйи кўз ёшларимни артди.

Биз уйга қайтдик. Ўша кеча ҳаётимдаги буюк бир кеча бўлди, гўё онадан қайта туғилгандек эдим. Раҳмоннинг дарвозасига қадам қўйиб, шайтоннинг йўлидан юз ўгирдим.

Марвон аҳли аёлимга ва қолган фарзандларимга бўлган воқеани айтиб берди. “Отам Ҳарами шарифда намоз ўқидилар”, дея ишора қилди. Аёлим бу хабардан бағоят хурсанд бўлди.

Ҳозирда, Аллоҳга шукурки, намозларнинг бирортасини қолдирмай жамоат билан адо этяпман. Ўғлим сабаб иймон лаззатини ҳис этдим. Ҳаётимиз гўзаллашди. Оиламизга қут-барака кирди...

Ҳассон Шамсий Пошонинг "Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар" номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.

^[1]  Нур сураси, 21-оят.