Ўзбекистон Республикасининг Давлат байроғи – фахру ғуруримиз, жонажон Ватанимизнинг азиз тимсолларидан бири.
Миллий байроғимиз қабул қилинган сана бу йил ўзгача шукуҳ ва тантана билан нишонланмоқда. Таълим масканлари, маҳаллалар, ҳарбий қисмлар, ташкилот ва идораларда Ўзбекистон Республикаси Давлат байроғи қабул қилинганининг 33 йиллигига бағишланган тадбирлар, маърифий анжуманлар, мусобақалар бўлиб ўтмоқда.
Жумладан, пойтахтимиздаги Aмир Темур хиёбони бўйлаб Тошкент шаҳрида жойлашган куч тузилмалари кавалерия бўлинмалари иштирокида “Отлиқ кавалерия паради“ бўлиб ўтди.
Минглаб юртдошларимиз, пойтахтимиз меҳмонлари, оловқалб ёшлар ана шу бетакрор тадбирнинг гувоҳи бўлди.
Айтиш керакки, эзгу акция мамлакатимизда кейинги йилларда маънавий-маърифий жабҳаларда кечаётган янгиланиш жараёнларини акс эттириши билан бирга ёшларни ватанпарварлик, юртга содиқлик, миллатпарварлик, фаол фуқаролик позициясига эга бўлган шахс этиб камолга етказиш борасидаги эзгу ишларнинг яна бир ўзига хос намойиши бўлди, дейиш мумкин.
...Ҳарбий оркестр садолари янграйди. Тилларанг тусга кирган куз маърифий тадбирга ўзгача кўриниш, файз, шукуҳ бағишлайди. Юрт байроғини тутган минглаб алпкелбат ҳарбий суворийлар жонажон Ўзбекистонимизнинг куч-қудрати, тенгсиз шижоати тимсолига айланган.
Бундай қизиқарли, ҳаяжонли, бетакрор лаҳзаларга гувоҳ бўлиш мақсадида кўплаб юртдошларимиз Соҳибқирон Амир Темур номи билан юритилувчи кўчаларнинг йўл ёқасида жамулжам бўлди. Юртдошларимиз бетакрор воқеликни суратга олишга ошиқадилар. Ушбу тадбир ватандошларимизга унутилмас лаҳзалар, ўз юртидан, давлат рамзларидан, мўътабар Ўзбекистонимиздан фахрланиш туйғуларини бағишлагани аниқ. Чиндан ҳам байроғимиз таърифига сўз ожиз. Ғоят чиройли, умидбахш.
Дарҳақиқат, миллат байроғи – она Ватан тимсоли. У – ота юрт рамзи. Кўкда мағрур ҳилпираган байроғимизга боқиб, мустақиллик, фаровонлик тушунчаларининг моҳиятини янада чуқурроқ англаймиз!
Байроғимиз бизни эзгу мақсадлар йўлида бирлаштиради. Юксак ва улуғ ишларга руҳлантиради! Шонли, асрлар қаърига сингиб кетган тарихимиздан, боболаримизнинг покиза орзу-ниятлари, истиқлолимиз, ҳурриятимиз, эрк ва озодлигимиз, мамлакатимиздаги янгиланиш жараёнларидан, улкан марралар сари интилган Ўзбекистоннинг нурли истиқболидан сўзлайди.
18 ноябрь – Ўзбекистон Республикаси Давлат байроғи қабул қилинган кун муносабати билан бутун юртимиз бўйлаб маданий тадбирлар, акция ва флешмоблар ўтказиляпти. Республика Маънавият ва маърифат маркази, Ўзбекистон маҳаллалари уюшмаси, Ёшлар ишлари агентлиги, Мудофаа вазирлиги ва Миллий гвардия ҳамкорлигида ўзига хос лойиҳа амалга ошириляпти. Рекорд даражадаги 100 метрлик байроғимиз юртимиз бўйлаб кезиб, барчага ғурур-ифтихор бағишламоқда. Хоразмдан Тошкент томон йўлга чиққан байроғимиз жасур ҳарбийлар, шижоатли ёшлар, ватанпарвар юртдошларимиз томонидан дастлаб Ичан-қалъадан, кейин Бухоронинг Арк-қалъасидан, қадим ва ҳамиша навқирон Самарқанднинг тарихий кўчаларидан, улуғвор Жиззахдан, воҳаю водийлардан олиб ўтилиб, ҳадемай азим пойтахтимизга етиб келади.
Байрам куни эса энг катта байроқни пойтахтимизда кўришингиз мумкин бўлади.
Дарҳақиқат, байроғимиз нурли келажагимиз, мўътабар диёримиз, шаънимиз, ор-номусимиз, тенгсиз ифтихоримиз рамзидир.
Назокат Усмонова, ЎзА мухбири
Саудиялик бир шифокор аёл ҳикоя қилади: "Муҳаммад исмли ёши тахминан ўттизларда бўлган бир йигит қабулимга келди. Унинг ёнида онаси бор эди — у ундан қочмоқчи бўлар, у эсa уни бағрига босарди.
Онаси рўмолини улоқтирарди, у эса қайтадан жойига тўғирлаб қўярди. Унинг қўлларини тишлар, тирнарди, юзига туфларди — у эса жилмаярди.
Онаси шифохонага кирди-ю, рўмолини улоқтириб, ақли йўқ мажнун одам каби кулиб, шифокорнинг столи атрофида югуриб айлана бошлади.
Шунда мен сўрадим:
— Бу ким?
— Онам, — деди у.
— Унга нима бўлган?
— Улар шу ҳолларида, ақлсиз туғилганлар, — деди у.
— Ундай бўлса, сиз қандай туғилгансиз?
— Бобом уларни отамга олиб берган эканлар, шояд фарзандли бўлар деб. Отам бир йилдан сўнг уни талоқ қилган эканлар. Онам менга ҳомиладор бўлган эканлар. Сўнг мен туғилганман.
— Қачондан бери уларга қарайсиз, парвариш қиласиз?
— Ўн ёшимдан бери. Уларга овқат тайёрлайман, қарайман. Ухламоқчи бўлсам, чиқиб кетиб қолсалар қидириб юрмайин деб оёғимни оёқларига боғлаб ухлайман...
— Нега бугун бу ерга олиб келдингиз?
— Уларнинг қон босимлари юқори, қандли диабет касаллари бор.
Онаси кулиб:
— Картошка бер, — деди.
У берди. Онаси юзига туфлади. У кулиб, юзини тозалади.
Шунда мен сўрадим:
— У сизга она эканини биладиларми, сизни танийдиларми?
— Йўқ, валлоҳи, мен ўғлилари эканимни билмайдилар. Лекин Яратган Роббим биладики, у зот менинг онамдирлар.
Онаси қараб туриб:
— Эй ўғлим, сен ёлғончисан! Нега мени Маккага олиб бормаяпсан? — деди.
У эса:
— Пайшанба куни олиб бораман деб айтмадимми, онажон? Пайшанба куни борамиз — деди.
Мен сўрадим:
— Унинг зиммасидан (ақли жойида эмаслиги сабаб) соқит бўлса, Маккага олиб бориш керакми?
У жавоб берди:
— Опа, онам билан Роббимнинг ҳузурига ҳисобда турганимизда: “Муҳаммад, нега мени Маккага олиб бормаган эдинг?” — дейишини хоҳламайман.
Мен Роббимга қарата: “Роббим, мен онамни елкамда опичлаб кўтардим, тавоф қилдирдим, замзам ичирдим, Каъбага қаратиб қўйдим”, дейишни хоҳлайман.
Яна: “Аллоҳим! Гарчи уларнинг ақллари бўлмаган бўлсада, менинг онам эканларини албатта Сен билгувчисан!”, дейишни истайман”, деди.
Мен жим бўлиб қолдим, кўзим ёшга тўлди. Сўнгра унга:
— Онангга кўрсатган бу эҳтироминг учун Аллоҳ сенга ажру мукофотлар ато этсин! Бугунгидай ота-онага яхшилик қилишни кўрмаганман.
У эса жавоб берди:
— Мен бу ишимни (куни келиб) фарзандларим ҳам менга шундай муомала қилишлари умидила қилапман. Чунки биррул волидайн (албатта қайтадиган) қарздир".