Бир қиз айтади:
«Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам қайғуларини намоз билан енгганларини, мусибат етса, дарҳол намозга шошилганларини билганимдан кейин мен ҳам шундай қилишга қарор қилдим. Ғам-ташвиш етадиган бўлса, туриб, таҳорат қилиб, холис Аллоҳ учун икки ракъат намоз ўқийман.
Мен бу даражага етгунча учта босқичдан ўтдим.
Биринчи босқич – кураш ва мустаҳкам туриш босқичи. Бошида намоз менга оғирлик қилди. Қайғуларимни, шайтонимни енггунимча анча қийинчиликларни бошдан кечирдим. Намозга турардим-у, намоз ўқиб бўлганимдан кейин маҳзунлигим аримагандай бўлаверарди. Лекин нафл намоз ҳам дорига ўхшар экан, уни ҳам вақтида, ихлос билан, бардавом қилиш керак экан. Ҳеч қайси дори бирдан самара бермайди. Аксинча, баъзан дори ичишни бошлаган пайтда касаллик бир кучайиб ҳам олади. Намоз ҳам шундай экан. Энди бошлаганингда қайтага ташвишлар, қайғулар бир кучайиб ҳам оларкан.
Иккинчи босқич: одатланиш ва енгиллашиш босқичи. Ҳар гал (каттами, кичикми) қайғуни ҳис қилганимда намоз ўқишга одатланганим сари намозлар менга малол келмай қўйди. Энди намозлар биринчи босқичдаги каби оғирлик қилмас эди. Бундан ташқари, намоз қайғуларимни бироз бўлса-да, енгиллатаётгандек эди.
Учинчи босқич – намоздан баҳра олиш босқичи. Бу менга Аллоҳ берган улкан инъом эди. Қаршилик ва одатланиш босқичидан кейин намоздан лаззатланиш босқичига ўтдим. Намозда ва саждада ўзгача руҳий осойишталик ҳис қила бошладим. Бу лаззат менга қайғуларни борича, бўрттирмасдан кўрсата бошлади. Мен ўзим учун илоҳий ҳикматни кашф этдим. Бошқалар ғам-қайғуларини дорилару маст қилувчи нарсалар билан унутишга ҳаракат қилиб юрибди (Аллоҳ асрасин!) Аммо кайфи тарқагач, ўша унутмоқчи бўлган ташвиши икки баробар бўлиб қайтади. Қарабсизки, бу бечора қайғуларини унутиш учун ундан ҳам кўп ичади ёки бундан ҳам оғирроқ гуноҳларга журъат қилади. Лекин ҳар қанча уринмасин, бу билан қалб маҳзунликларини ҳеч қачон даволай олмайди, аксинча, бундан бошқа дардни ҳам орттириб олади. Бу дард – гуноҳ сабабли пайдо бўладиган изтиробдир.
Ғам-ғуссаларини намоз билан муолажа қиладиган инсон эса қайғуларига қарши қийинчилик билан эмас, балки лаззат, саодат билан Парвардигорга яқинлашишдек улкан ҳиссиётлар билан курашади. Ҳар қандай ғам-ташвишларнинг шифоси айнан шудир. Қайғулар кўпроқ намоз ўқишга сабаб бўлаётган экан, шунинг ўзи ҳам Парвардигор берган улкан туҳфадир. Чунки кимнинг намози кўп бўлса, Жаннатда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга бўлади».
Абдуллоҳ Абдулмуътий, Ҳуда Саъид Баҳлулнинг
“Қулоғим сенда қизим” китобидан Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Абдулҳамид Умаралиев таржимаси.
Масжиди Набавий Мадина шаҳрида жойлашган бўлиб, Ислом тарихидаги энг муқаддас жойлардан биридир. Масжид Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам томонидан ҳижратнинг биринчи йилида, 622 йили барпо этилган ва мусулмонлар учун Маккадаги Масжидул Ҳаром ва Қуддусдаги Масжидул Ақсодан кейинги учинчи муқаддас масжид ҳисобланади. Масжиди Набавийдаги меҳроблар масжиднинг тарихий ва маънавий аҳамиятини акс эттиради.
Меҳроб – масжидда намоз вақтида имом турадиган ва қиблани кўрсатувчи жой. Масжиди Набавийдаги кенгайтиришлар ва қайта қуриш жараёнларида меҳроблар ўзгариб борган. Масжиднинг дастлабки кўриниши содда шаклда бўлиб, меҳроб ҳам бирор бир нарса билан белгиланмаган. Кейинчалик, Умавийлар, Аббосийлар, Усмонийлар ва Саудийлар даврида меҳроблар нақшинкор санъат намуналари билан безатилди.
1. Пайғамбар меҳроби. Меҳроби Набавий Масжиди Набавийдаги энг муҳим ва асосий меҳробдир. Меҳроб Равзада, Пайғамбар алайҳиссаломнинг қабрлари ва минбарлари орасида жойлашган. Пайғамбар алайҳиссалом даврларида У зот намоз ўқиган жойда бирор белги бўлмаган, 707-710 йилда илк бор Умавий халифаси Валид ибн Абдулмалик томонидан бу жойга биринчи меҳроб ўрнатилган.
Масжидда ҳозирги шаклдаги меҳроб 1482 йилда Мамлук султони Қайтбей томонидан қурилган бўлиб, кейинчалик Усмонлилар ва Саудия подшоҳи Фаҳд даврларида таъмирланган. Меҳроб тилла билан қопланган хаттотлик ёзувлари ва гўзал нақшлар билан безатилган.
2. Усмоний меҳроби. Меҳроби Усмоний ҳозирда кўп фойдаланиладиган асосий меҳроб бўлиб, Усмон ибн Аффон розияллоҳу анҳу даврида 651 йилда масжид кенгайтирилганидан қурилган. Қибла деворининг марказида жойлашган Усмон ибн Аффон меҳроби ўрнида дастлаб белги бўлган.
3. Меҳроби таҳажжуд. Меҳроб Пайғамбар алайҳиссалом таҳажжуд намозини ўқиган жойни билдиради. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг тунги намозларини Масжиди Набавийнинг устунларидан бири ёнида ўқир эдилар. Кейинчалик бу устун ёнида меҳроб қурилди, аммо сўнгги йиллардаги қайта таъмирлаш ишларида олиб ташланди ва унинг ўрнига Қуръони карим мусҳафлари учун китоб жавони ўрнатилган.
4. Сулаймоний меҳроби. Меҳроби Сулаймоний Ҳанафий меҳроби деб ҳам номланади. Сулаймоний меҳроби Равзадан ташқарида, Пайғамбар алайҳиссалом минбарларининг ўнг томонида жойлашган. Бу меҳроб ҳанафий мазҳабидагиларнинг намозгоҳи бўлган. 1532 йили Султон Сулаймон I буйруғи билан бунёд этилди.
5. Фотима меҳроби. Фотима роҳияллоҳу анҳо уйлари яқинида, таҳажжуд меҳробининг жанубида, Набий алайҳиссалом ҳужралари атрофида жойлашгани, мақбара ўралгани боис меҳроб кўринмайди.
Пўлатхон Каттаев,
ТИИ Ҳадис ва ислом тарихи фанлари кафедраси катта ўқитувчиси.