"Армия ва халқ- бир тану бир жон!"
Шавкат Мирзиёев.
Муҳтарам юртбошимизнинг ушбу олижаноб ғоялари барчамизга Ватан ҳимояси нафақат вазифамиз, балки шарафли бурчимиз эканлигига даъватдир.
Айниқса, бугунги кунда дунёнинг айрим минтақаларида содир бўлаётган тўқнашувлар, низо ва зиддиятлар бўлиб, бегуноҳ инсонларнинг қурбон бўлаётгани, шаҳар ва қишлоқларнинг вайронага айланаётгани, ҳар биримизга Ватанимиз ва динимиз, оиламиз ва халқимиз тинчлигини асрашга ўз ҳиссамизни қўшишимиз даркор.
Муқаддас динимиз манбаларида Ватанни ҳимоя қилиш нақадар савобли иш эканлиги баён қилинган. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам айтдилар: "Тўрт кишига ўлганларидан кейин ҳам ажр оқиб келаверади: Аллоҳ йўлида чегарада посбонлик қилган ҳолда ўлган кишининг ажри, бир илмни ўргатган ва у илмга амал қилганларнинг ўргатувчига бородиган ажри, молидан садақаи жория қилган кишининг ажри, ортидан дуо қилувчи солиҳ фарзанд қолдирган кишининг ажри".
Абдуллоҳ ибн Муборак Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламдан зикр қиладилар: "Аллоҳ таоло қиёмат куни Сирот устидан шамол каби ўтадиган ҳисоб-китоб қилинмайдиган ва азобланмайдиган қавмларни тирилтиради."Эй Расулуллоҳ, улар кимлар?"деб сўрашди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: "Улар ўлимни қўриқчиликда топганлар", дедилар.
Мана 32 йилдирки, 14 январь- Ватан ҳимоячилари куни сифатида кенг тантана қилиб келинмоқда. Ушбу айёмларда кишининг қалбидан қуйидаги сатрлар қалқиб чиқади.
Сўрасалар мендан агарда дўстлар.
Мард, жасорат, виждон эгаси кимлар.
Жавоб бераман ҳеч иккиланмасдан.
Ватанин жон тикиб қўриқлаганлар.
Насиб этган Аллоҳ буюк жасорат
Қалбларида ватанга кучли муҳаббат.
Икки дунё кўрмаслар ҳасрат.
Ватанин жон тикиб қўриқлаганлар.
Тинчлик шодлик учун тинмаслар
Эл- юрти дуода, ҳеч кам бўлмаслар.
Маҳшаргоҳда надоматла кўз ёш тўкмаслар
Ватанин жон тикиб қўриқлаганлар.
Этганлар Ватанин тупроғин азиз
Қатра қони разолатни чўктиргандир тиз.
Жонларига Ҳақ раҳмати тинмагай ҳаргиз.
Ватанин жон тикиб қўриқлаганлар.
Отаси рози, онаси дуода ногоҳ.
Танасин дўзахдан асрагай Аллоҳ.
Жаннатда яхшиларга бўлгайлар ҳамроҳ.
Ватанин жон тикиб қўриқлаганлар.
Юрагида Ватан ва халқ севгиси жой олган шижоатли фарзандларимиз юрт сарҳадларини сергаклик билан қўриқламоқдалар. Уларнинг бедорлик билан қилаётган ишлари нақадар савобли амал ҳисобланиб, муқаддас динимизда мадҳ этилган.
Аллоҳ таоло юртимиз сарҳадларини мустаҳкам қилиб, халқимизга тинч ва фаровон ҳаёт муваффақ айласин!
Абдуллахон Мирзаев,
Денов тумани Муҳаммадқул жоме масжиди имом- хатиби
Одамлардан бири Зуннундан “Кимни дўст тутай?” – деб сўради. У: “Касал бўлсанг шифо берадиган, гуноҳга қўл урсанг уни кечириб юборадиган, сўрасанг берадиган ва унинг ёрдамига муҳтож бўлсанг сенга ёрдам берадиган Зотни дўст тут!” – деди.
Аллоҳ таолодан ўзга дўст борми?! Саждага борган пайтингиз ишларингизни махфий тарзда Роббингизга айтинг. Зеро, У Зот махфий нарсалардан ҳам хабардордир. Атрофдагилардан уни махфий тутинг, чунки муҳаббат ошкор айтилмайди. Муҳаббатингизни кечалари таҳажжудларда, саҳар вақтлари намозларингизда изҳор этинг.
Айрим одамлар динни “Буни қил!”, “Буни қилма!” каби буйруқлар ва тақиқлардан ёки ҳалол ва ҳаром тушунчаларининг жамланмаси деб билишади ва барисининг устида Аллоҳ ва Расулига бўлган муҳаббат туришини унутиб қўйишади. Ишнинг боши – муҳаббатдир. Муҳаббат йўқолса, тоату ибодатларнинг бари кишини диндор мусулмонга айлантира олмайди.
Агар сиз Аллоҳга муҳаббат даъвосида бўлсангиз, бу муҳаббатингизни ҳаётингиз давомида кўрсатинг. Гап-сўзингиз, юриш-туришингиз ва амалларингизда ҳам Аллоҳга бўлган муҳаббатингиз акс этиб турсин.
Ривоят қилинишича, бир киши сафарда соҳибжамол аёлга йўлиқиб қолибди. Ва унга қарата: “Сен мени бутунлай ўзингга ром этдинг. Менинг бутун хаёлим сен билан банд”, дебди. Аёл ҳам: “Агар айтганингиз рост бўлса, борим сизга фидо бўлсин. Аммо менинг бир офатижон синглим бор. Мендан анчайин чиройли. У ортингизда турибди. Агар истасангиз иккимиздан биримизни танлашингиз мумкин”, дебди. Киши дарҳол ортига ўгирилибди. Шунда аёл унинг юзига бир тарсаки туширибди ва: “Қорангни кўрмай! Фирибгар, алдоқчи! Мени севаман деб, бошқасига кўз олайтирасанми?! Менинг олдимга ялиниб келиб, ошиқлигингни айтдинг. Сени синовдан ўтказгандим. Учига чиққан ёлғончи экансан!” – дебди. Шунда у кўзларига ёш олиб, ўзига-ўзи шундай дебди: “Бир яратиқнинг муҳаббатини даъво қилиб, ундан юз ўгирганим учун юзимга тарсаки тушди... Неча марталаб Яратган Зотга ошиқлик даъвосини қилиб, ундан юз бурдим. Ундан бошқаси билан овораю сарсон бўлдим. Қалбимга урилган шапалоқни пайқамай қолибман... Наҳотки, мен қалби қопланиб қоладиган даражага етган бўлсам-а?!” деган экан. Зеро, Аллоҳ таоло айтади: «Йўқ (ундай эмас)! Балки, уларнинг дилларини ўзларининг қилмишлари (гуноҳлари) қоплаб олгандир»[1].
Ҳассон Шамсий Пошонинг
“Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар” номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.
[1] Мутоффифун сураси, 14-оят.