حَٰفِظُواْ عَلَى ٱلصَّلَوَٰتِ وَٱلصَّلَوٰةِ ٱلۡوُسۡطَىٰ وَقُومُواْ لِلَّهِ قَٰنِتِينَ٢٣٨
238. Namozlarni, xususan o'rta namozni ehtiyotlanglar. Alloh huzurida xushu' bilan turinglar.
"Namozlarni ehtiyotlash" deganda besh vaqt farz qilingan namozlarni o'z vaqtida, barcha ruknlarini kamchiliksiz, to'la-to'kis ado etish tushuniladi. Ko'pgina mufassirlar "o'rta namoz" asr namozidir, deyishgan, chunki tush paytidagi istirohatdan so'ng uni kechiktirib yuborish xavfi ko'proq bo'ladi. Hazrati Aliy karramallohu vajhahudan rivoyat qilingan hadisda kelishicha, "Payg'ambar alayhissalom Handaq kuni: "(Mushriklar) bizni vusto namozidan qoldirdi, kun botib qoldi, Alloh taolo ularning qabrlari bilan uylarini (yoki qorinlarini) o'tga to'ldirsin!" dedilar" (Buxoriy rivoyati).
Musulmonlar namoz o'qishayotganida Alloh taolo huzurida turganlarini eslab, faqat Uni yodlashlari, barcha dunyoviy narsalardan batamom uzilishlari, xushu' va xuzu' bilan ibodat qilishlari lozim. Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan sajdada peshonaga botmasligi uchun tuproqni tekislash haqida so'rashganida: "Namoz o'qiyotganingda tuproqlarni surma, agar iloji bo'lmasa, faqat bir marta mayda toshlarni tekisla" deb, namozda yot ishlarni qilishdan qaytarganlar. Zero, ketma-ket har xil harakat qilish (amali kasir) namozni buzadi. Taassufki, namozxonlar orasida bu muhim ishga beparvolar ko'p: ba'zilari namozda turib soatiga qaraydi, kiyimlarini to'g'rilaydi, burun yo qulog'ini qashiydi, namozda turib o'ngga, chapga yoki osmonga qarydiganlar ham bor. Namoz o'qishdan maqsad Allohga qullik izhori ekan, namozxonlar namozni xushu' va xuzu' bilan ado etishga buyurilishgan. Mo'minlar bu amrga itoat etishsa, albatta najot topishadi.
فَإِنۡ خِفۡتُمۡ فَرِجَالًا أَوۡ رُكۡبَانٗاۖ فَإِذَآ أَمِنتُمۡ فَٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ كَمَا عَلَّمَكُم مَّا لَمۡ تَكُونُواْ تَعۡلَمُونَ٢٣٩
239. Agar xavfda bo'lsanglar, piyoda yo ulovdaligingizda (o'qinglar), bexavotir bo'lganingizda esa bilmaganlaringizni Alloh o'rgatganiday Uning zikrini qilinglar.
Urush paytida yoki dushman xavfi tug'ilganida namozlarni yurgan holda yoki ulovda ketayotganda, ruku'-sajdasiz, hatto qiblani aniqlamay o'qisa bo'ladi. Havf ko'tarilib, xotirjam bo'lingach, namozlar avvalda Alloh ta'lim bergani kabi barcha ruknlariga rioya etgan holda to'kis ado etiladi. "Nurul-izoh"da xavf (qo'rquv) namozining hukmlari va sababi haqida bunday deyilgan: "Havf namozini faqat dushman va yirtqich hayvon oldida yoki suv toshqini (sel) va yong'indan qo'rqish holatida o'qish joizdir. Butun jamoat bir imomga ergashishni xohlashsa, imom jamoatni ikkiga bo'ladi. Bir guruhni dushman qarshisida qoldiradi, boshqa bir guruh bilan namoz o'qishni boshlaydi. O'qiladigan farz namoz ikki rakatli bo'lsa bir, to'rt (yoki uch) rakatli bo'lsa, ikki rakat o'qilganidan so'ng birinchi jamoat dushman oldiga boradi. Ular o'rniga ikkinchi jamoat kelib, imomga ergashadi. Imom namozning qolgan qismini o'qib, yakka o'zi salom beradi. Ikkinchi guruh dushman oldiga qaytgach, birinchi guruh o'rinlariga qaytib, Qur'on o'qimasdan namozlarini tugatishadi, salom berib, dushman oldiga qaytishadi. Ikkinchi jamoat ham namozning qolgan qismini joylariga qaytib yoki dushman qarshisida, xoliroq joyda o'qib tugatadi" (Abul Ixlos Hasan al-Vafoiy Shurunbiloliy va Abu Zayd Shibliy. "Nurul-
izoh", Toshkent, "Movarounnahr", 2003, 109-110-betlar).
Saudiyalik bir shifokor ayol hikoya qiladi: "Muhammad ismli yoshi taxminan o‘ttizlarda bo‘lgan bir yigit qabulimga keldi. Uning yonida onasi bor edi — u undan qochmoqchi bo‘lar, u esa uni bag‘riga bosardi.
Onasi ro‘molini uloqtirardi, u esa qaytadan joyiga to‘g‘irlab qo‘yardi. Uning qo‘llarini tishlar, tirnardi, yuziga tuflardi — u esa jilmayardi.
Onasi shifoxonaga kirdi-yu, ro‘molini uloqtirib, aqli yo‘q majnun odam kabi kulib, shifokorning stoli atrofida yugurib aylana boshladi.
Shunda men so‘radim:
— Bu kim?
— Onam, — dedi u.
— Unga nima bo‘lgan?
— Ular shu hollarida, aqlsiz tug‘ilganlar, — dedi u.
— Unday bo‘lsa, siz qanday tug‘ilgansiz?
— Bobom ularni otamga olib bergan ekanlar, shoyad farzandli bo‘lar deb. Otam bir yildan so‘ng uni taloq qilgan ekanlar. Onam menga homilador bo‘lgan ekanlar. So‘ng men tug‘ilganman.
— Qachondan beri ularga qaraysiz, parvarish qilasiz?
— O‘n yoshimdan beri. Ularga ovqat tayyorlayman, qarayman. Uxlamoqchi bo‘lsam, chiqib ketib qolsalar qidirib yurmayin deb oyog‘imni oyoqlariga bog‘lab uxlayman...
— Nega bugun bu yerga olib keldingiz?
— Ularning qon bosimlari yuqori, qandli diabet kasallari bor.
Onasi kulib:
— Kartoshka ber, — dedi.
U berdi. Onasi yuziga tufladi. U kulib, yuzini tozaladi.
Shunda men so‘radim:
— U sizga ona ekanini biladilarmi, sizni taniydilarmi?
— Yo‘q, vallohi, men o‘g‘lilari ekanimni bilmaydilar. Lekin Yaratgan Robbim biladiki, u zot mening onamdirlar.
Onasi qarab turib:
— Ey o‘g‘lim, sen yolg‘onchisan! Nega meni Makkaga olib bormayapsan? — dedi.
U esa:
— Payshanba kuni olib boraman deb aytmadimmi, onajon? Payshanba kuni boramiz — dedi.
Men so‘radim:
— Uning zimmasidan (aqli joyida emasligi sabab) soqit bo‘lsa, Makkaga olib borish kerakmi?
U javob berdi:
— Opa, onam bilan Robbimning huzuriga hisobda turganimizda: “Muhammad, nega meni Makkaga olib bormagan eding?” — deyishini xohlamayman.
Men Robbimga qarata: “Robbim, men onamni yelkamda opichlab ko‘tardim, tavof qildirdim, zamzam ichirdim, Ka’baga qaratib qo‘ydim”, deyishni xohlayman.
Yana: “Allohim! Garchi ularning aqllari bo‘lmagan bo‘lsada, mening onam ekanlarini albatta Sen bilguvchisan!”, deyishni istayman”, dedi.
Men jim bo‘lib qoldim, ko‘zim yoshga to‘ldi. So‘ngra unga:
— Onangga ko‘rsatgan bu ehtiroming uchun Alloh senga ajru mukofotlar ato etsin! Bugungiday ota-onaga yaxshilik qilishni ko‘rmaganman.
U esa javob berdi:
— Men bu ishimni (kuni kelib) farzandlarim ham menga shunday muomala qilishlari umidila qilapman. Chunki birrul volidayn (albatta qaytadigan) qarzdir".