HIJRIY O'N BIRINChI YILDAGI MUHIM HODISALAR
Payg'ambar sollallohu alayhi vasallam vidolashuv hajini ado etib Arafotda turganlarida, Alloh taolo u zotga Moida surasidagi:
«Bu kun sizga diningizni mukammal qilib berdim. Sizga ne'matimni batamom qildim va sizga Islomni din deb rozi bo'ldim»(3-oyat) oyatini nozil qildi.
Ushbu oyat nozil bo'lganda hazrati Umar roziyallohu anhu yig'ladilar. U kishidan nimaga yig'layotganlari so'ralganda: «Har bir narsa kamolga etgandan so'ng nuqsoni bo'ladi. Bu nuqson Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning vidolashuvlaridir», degan gapni aytdilar.
Darhaqiqat, Payg'ambar sollallohu alayhi vasallam o'zlari ham hajda yurib: «Bu yildan keyin sizlar bilan uchrashmasam kerak», degan edilar. Buning ustiga, Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning muborak umrlari oxirlab qolganining boshqa alomatlari ham ayonlashib qolgan edi. Odatda har yili Ramazonda u zot o'n kun e'tikof o'tirar edilar. Usha yili esa odatdan tashqari yigirma kun e'tikof o'tirdilar.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam har yili bir marta – Ramazonda Qur'oni Karimni Jabroil alayhissalomdan o'tkazib olar edilar. O'sha yili ikki marta o'tkazdilar va bu ajallari hozir bo'lganining alomati ekanini ta'kidladilar.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning tutgan ishlarida va gap-so'zlarida ham safarga hozirlik alomatlari sezilib qoldi. U zot Uhud shahidlariga qaytadan janoza o'qidilar. Shuningdek, «Men ummatimning faratiman»[1], «Mening vafotimdek o'xshash musibatga aslo uchramaslar» va yana shu ma'nodagi hadislarni aytdilar.
Payg'ambar sollallohu alayhi vasallam zulhijja oyining besh kuni qolganda hajdan qaytib keldilar. Yangi hijriy o'n birinchi yilning birinchi oyi – muharram ham o'tdi. Safar oyining oxiriga kelib dushanba kuni xastaliklari boshlandi.
Hasta bo'lishlariga qaramay, Shom tarafga Usoma ibn Zayd roziyallohu anhu boshliq sariyya yuborishga ahamiyat berdilar. Bu sariyya Madinadan chiqishi bilan u zotning xastaliklari og'irlashib qoldi. Hollari kelmay qolganda jamoat namoziga Abu Bakr roziyallohu anhuning imom bo'lishlarini ixtiyor qildilar.
Imom Buxoriy va Muslim Anas roziyallohu anhudan rivoyat qiladilar:
«Abu Bakr Payg'ambar sollallohu alayhy vasallamning vafotlaridan oldingi bemorliklarida odamlarga namoz o'qib berar edi. Nihoyat dushanba kuni kelib, ular namozga saf tortib turganlarida, Payg'ambar sollallohu alayhi vasallam hujraning pardasini ochdilar va tik turgancha bizga nazar sola boshladilar. Yuzlari xuddi mushafning varag'idek edi. So'ng tabassum qilib jilmaydilar. Payg'ambar sollallohu alayhi vasallamni ko'rib, xursand bo'lganimizdan namozimiz buzilib ketay dedi. Abu Bakr safga etib olish uchun orqasiga tisarildi. U kishi «Payg'ambar sollallohu alayhi vasallam namozga chiqadilar» deb o'ylagan edi. Payg'ambar sollallohu alayhi vasallam qo'llari bilan «Namozingizni tugataverkng» deb ishora qildilar va pardani tushirdilar. U zot o'sha kuni vafot etdilar».
Bu alamli hodisa hijriy 11 yil 12 rabi'ul avval (milodiy 632 yil 6 iyun'), dushanba kuni choshgoh paytida sodir bo'ldi. O'shanda Nabiy sollallohu alayhi vasallam qamariy hisobda oltmish uch yoshda edilar.
Musulmonlar boshiga og'ir va ulkan musibat tushdi. Hazrati Umar roziyallohu anhuga o'xshagan ba'zi kishilar Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning vafotlariga ishon madilar. Shunda Abu Bakr roziyallohu anhu xutba qildilar. Bu haqda imom Buxoriy quyidagi hadisni keltiradi:
Oisha roziyallohu anhodan rivoyat tsilinadi:
«Rasululloh sollallohu alayhi vasallam vafot qildilar. Abu Bakr Sunxda edi. Umar turib: «Allohga qasamki, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam o'lganlari yo'q», dedi.
Uzi: «Allohga qasamki, o'shanda shundan boshqa narsa aqlimga kelmagan edi. «Alloh u zotni albatta qayta tiriltiradi hamda odamlarning qo'llari va oyokdarini kesadilar», der edim», degan.
Abu Bakr keldi. Rasulushtoh sollallohu alayhi vasallamning yuzlarini ochib, u zotni (peshonalaridan) o'pdi va: «Ota-onam sizga fido bo'lsin. Tirikligingizda ham, vafotingizda ham poksiz. Jonim qo'lida bo'lgan Zot ila qasamki, Alloh sizga ikki o'limni hech tatitmas», dedi. Keyin tashqariga chiqdi va: «Ey qasam ichayotgan! Bir oz jim tur! – dedi. Umar o'tirdi. So'ng Abu Bakr gapirdi. Allohga hamdu sano aytdi va: – Ogoh bo'linglar! Kim Muhammadga ibodat qilayotgan bo'lsa, Muhammad o'ldi. Kim Allohga ibodat qilayotgan bo'lsa, Alloh tiriqdir, o'lmas. Alloh taolo: «Sen ham o'lasan, ular ham o'ladilar»,[2] degan. Yana: «Muhammad ham bir rasul, xolos. Undan oldin ham rasullar o'tgan. Agar u o'lsa yoki qatl qilinsa, orqangizga qaytasvdmi?! Kimki orqasiga qaytsa, Allohga hech qanday zarar keltira olmas. Va Alloh shukr qiluvchilarni albatta mukofotlar»,[3] degan», dedi.
Odamlar yig'lay boshlashdi...»
Shundagina odamlar o'zlariga kelishdi. Hazrati Umar roziyallohu anhu ham o'zlariga keldilar.
Butun olamning sarvari bo'lgan, oxirgi ilohiy kitobni Robbul olamiyndan qabul qilib olib, ummatga omonat bilan etkazgan va o'sha mo''jiza Kitobni o'z hayotlariga tatbiq qilib ko'rsatgan zot omonatni ado etib, risolatni etkazib bo'lgach, kichkina hujrada sokin yotar edilar...
MUHIM SANALAR
KYeYINGI MAVZULAR:
Risolai muhammadiyaning insoniyatga fazli va uning olamshumul armug'onlari
Risolai muhammadiyadagi rahmatning son va sifat jihatidan qiymati
Risolai muhammadiya bashariyatni badbaxtlik va halokatdan saqlab qolgan
[1] «Farat» deb lashkardan oldin borib, ularning kelishiga dam oladigan joy tayyorlab turuvchiga aytiladi.
[2] Zumar surasi, 30-oyat.
[3] Oli Imron surasi, 144-oyat.
Ba’zan inson maqsadlari sari qanchalik harakat qilmasin, nafsi baribir uning qulog‘iga: “Sen kuchsizsan, qanchalik urinmagin, baribir maqsadingga yeta olmaysan” deb pichirlayotgandek bo‘ladi go‘yo.
Keling, sizni kichik chumchuq misolida bir o‘rmonga olib ketay. Bu sokin o‘rmon ichida yashagan kichkina chumchuqning hikoyasi. Bir gala qushlar shamolga minib, qanotlarini yoyib uchib ketishdi. Ammo bir chumchuq uyasida qimir etmay o‘tirar, ko‘zlari sog‘inchga to‘la, faqat bir narsani, ular kabi uchishni orzu qilar edi.
Har kuni ertalab quyosh nuri shoxlar orasidan ko‘tarilib chiqarkan, u o‘ziga-o‘zi pichirlardi: “Balki bugun men uddalarman, balki bugun ucharman”. Ammo u mitti qanotlarini yoyib, sakrab inidan chiqar, biroq qo‘rquv uni yana ortga qaytarardi. Uning tanasi titrab ketardi va yana erga yiqilardi. Boshqa qushlar uning ustidan kulib: “Seni qara, sen hech qachon ucha olmaysan. Chunki juda zaifsan” deb mazah qilishardi.
Ularning ovozi o‘rmon bo‘ylab mitti qushuning yuragiga urilgan o‘qlardek aks-sado berardi. Chumchuq uyalganidan boshini pastga tushirar, ko‘kragi titrar, ko‘zlari ko‘z yoshlaridaye yaltirab turardi. U javob bermoqchi bo‘lardi, lekin hech qanday so‘z tiliga kelmasdi.
O‘sha kecha u bepoyon osmon ostida yulduzlarga tikilib o‘tirdi. Ko‘z yoshlari yuzlarini yuvardi. O‘ziga-o‘zi pichirlab: “Balki men kichkinaman, kuchsizdirman, lekin orzularim, orzularim qo‘rquvlarimdan kuchliroqdir”, dedi.
Ertasi kuni ertalab u hayotini o‘zgartiradigan tanlov qildi. "Men yana urinib ko‘raman. Yiqilib qolsam ham ortga chekinmayman". Qaltirayotgan qanotlarini qoqib, uchmoqchi bo‘ldi... Ammo u yana yiqildi. Uni masxara qiluvchilarning ovozi har qachongidan ham kuchaydi.
O‘sha oqshom uning yoniga dono qari boyo‘g‘li uchib kelib: “Yiqilish muvaffaqiyatsizlikka uchraganni anglatmaydi, uchish uchun qanot kifoya emas, jasorat kerak. Senda esa shunday jur’at bor”, dedi.
Jajji chumchuq birinchi marta ko‘z yoshlari ortidan tabassum qildi. “Ertaga yana urinib ko‘raman”, dedi o‘ziga ishonch bilan.
Ertasi kuni ertalab mazah qiluvchilar ham, tomoshabin va dalda beruchilar ham yo‘q edi, faqat kichkina chumchuq va uning orzusi bor edi. U qanotlarini yoyib, uchmoqchi bo‘ldi. Ammo bu safar u darhol yiqilib tushmadi. Bir necha soniya davomida u havoda turdi, qanotlari titrar, lekin barqaror edi. Yerga tushganida, yuragi quvonchdan yorilib ketay dedi.
Bir lahzaga bo‘lsa ham uchdim. Men haqiqatan ham uchdim. Kunlar o‘tdi va o‘rmon bo‘ylab bo‘ronlar tarqaldi. Shamol gumburladi, osmon qorong‘ilashdi va boshqa barcha qushlar uyalariga yashirindilar. Ammo kichkina chumchuq qanotlarini yoyib, shiddatli shamolga otildi. Shamol uni ortga uchirib yuborar, hatto patlarini yirtib tashlardi. Ammo u har yiqilganida, avvalgidan ham kuchliroq ko‘tarildi. Bo‘ron to‘xtaganda, u har qachongidan ham balandroqqa ko‘tarildi, hattoki bulutlarga tegdi. Bir paytlar uni masxara qilgan qushlar endi jim, hayratlanib tomosha qilib turishardi. Chumchuq ko‘klarga ko‘tarilarkan boyo‘g‘lining so‘zlarini esladi: “O‘zingga ishonsanggina, shunda ucha olasan”.
Yillar o‘tib, yana bir yosh chumchuq uchishdan qo‘rqib, daraxtning shoxida qo‘rqib o‘tirardi. Shunda kuchli va qo‘rqmas chumchuq: “Qo‘rquvni hamma his qiladi. Lekin faqat o‘ziga ishonganlarning boshi osmonga tegadi”, dedi.
Hayot qoqilmaslik yoki yiqilmaslikdan iborat emas. Har yiqilganingizda ko‘tarilmoqchi bo‘lsangiz odamlar ustingizdan kulib, sizni ortga chekinishizga sababchi bo‘lishadi. Ammo ularning ovozi sizni maqsadingiz sari qadam tashlashidan to‘xtatmasin. Shunday ekan, o‘zingizga ishoning. Butun dunyo sizga qarshi bo‘lsa ham, qo‘rquv, ikkilanishga yengilmang!
Unutmang! Sizning orzularingiz – qanotlarga muhtoj emas. Ularga jasorat, ishonch va qat’iyat kerak.
Davron NURMUHAMMAD