Anas ibn Molik va Abu Hurayra roziyallohu anhumo aytadilar: “Bir kuni Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bilan birga o‘tirganimizda, u zot kuldilar, hatto tishlari ko‘rindi. Shunda Umar roziyallohu anhu: “Yo Rasulalloh, ota-onam fidoyingiz bo‘lsin, nima sababdan kuldingiz?”, deb so‘radi.
U zot sollallohu alayhi vasallam: “(Qiyomat kuni) ummatimdan ikki kishi Robbul-izza (Alloh) taborak va taoloning huzurida tiz cho‘kadilar. Ulardan biri: “Robbim, birodarimdan haqimni olib ber”, deydi. Alloh taolo (ikkinchi kishiga): “Birodaringga haqini ber”, deydi. U: “Robbim, bironta ham savobim qolmadi”, deganida, birinchisi: “Robbim! Unaqada, gunohlarimni olsin”, deydi.
Anas roziyallohu anhu aytadi: “Shu payt Rasululloh sollallohu alayhi vasallam yig‘ladilar, hatto ko‘zlaridan yosh oqdi. So‘ng: “Albatta, bu ulug‘ kundir. Odamlar o‘zlarining gunohlarini bo‘yniga oladigan kishilarga muhtoj bo‘ladigan kundir”, dedilar.
Shunda Alloh taolo birinchi kishiga: “Boshingni ko‘tar va jannat bog‘lariga qara”, deydi. U boshini ko‘tarib: “Robbim, kumush shaharlarni, marvaridga to‘la oltin qasrlarni ko‘ryapman. Bu qaysi payg‘ambarniki? Yo qaysi siddiqniki? Yo qaysi shahidniki?”, deb so‘raydi. Alloh taolo: “Bu (o‘sha jannatning) haqini bergan kishiniki”, deydi. U: “Robbim, buning haqini kim ham bera oladi?”, deganida, Alloh taolo: “Sen bera olasan”, deydi. U: “Qanday qilib, Robbim?”, desa, Alloh taolo: “Birodaringni afv etib”, deydi. U: “Robbim, men uni afv etdim”, deydi. Alloh taolo: “(Endi,) birodaringning qo‘lidan ushlab, uni ham jannatga olib kir”, deb marhamat qiladi.
Keyin Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Allohga taqvo qilinglar va o‘z oralaringizni isloh qilinglar! Zero, Alloh taolo qiyomat kuni mo‘min bandalarining oralarini isloh qiladi”, deb buyurdilar.
(Imom Bayhaqiy, “Al-ba’s”; Ibn Asokir, “Mu’jamush-shuyux” (1/324); Hofiz Abu Ya’lo Muvsiliy, “Al-musnad”; Xatib Bag‘dodiy, “Tarixi Bag‘dod” (4/245); Ibn Abud-dunyo, “Husnuz-zonni billah” (116); Xaroitiy, “Makorimul axloq”; Iroqiy, “Al-mug‘niy”; Zabidiy, “Ithofus-sodatil-muttaqiyn” (6/267); Imom Hokim “Al-mustadrak ’alas-sahihayn” (4/576)da rivoyat qilib, “Isnodi sahih”, degan. Abdul Azim Munziriy “At-targ‘ib vat-tarhib” (3/309)da va hofiz Qastaloniy “Al-mavohibul-laduniyya bil-minahil-Muhammadiyya” (3/660)da Hokimning gapini tasdiqlashgan).
Abdul Azim Ziyouddin
Ayoli vafot etganidan keyin eri juda mayus bo‘lib qoldi. Bir kuni uning yaqin do‘sti uni koyidi:
– Haliyam uylanmadingmi?
– Yo‘q, – dedi u.
– Nega, nahotki boshqa ayollar ichida senga yoqadigani bo‘lmasa?
– Rahmatli ayolimga o‘xshagani topilmasa kerak...
– Qo‘ysang-chi, ayollarning bari bir-biriga o‘xshaydi-ku!..
– Men zohirini aytmayapman. Ichki olamini, botinini aytyapman.
Yigit hayron bo‘lib qarab turgan do‘stiga hayotida bo‘lgan birgina voqeani gapirib berdi:
“Bir kuni ayolim jahlimni chiqardi. Qattiq urishdim va uni ota uyiga haydadim. Jimgina ketdi. Oradan bir necha kun o‘tgach, qilgan ishimdan pushaymon bo‘ldim. Aslida ayb o‘zimdan o‘tganini angladim. Ming andisha bilan qaynotamnikiga bordim. Eshik oldida biroz turib qoldim. So‘ng eshikni taqillatdim. Ayolim ochdi va meni hayratda qoldirib, xuddi oramizda hech gap o‘tmaganday, baland ovozda:
– Assalomu alaykum dadajonisi, safaringiz yaxshi o‘tdimi? – deya tabassum bilan ko‘zini qisib qo‘ydi. Unga bir nimalar demoqchi bo‘lgan edim, u meni qattiq bag‘riga bosib, bunday dedi:
– Gapirmang, ota-onamga sizni “safarga ketdilar”, dedim...
Ana shunday fahmli, oqila edi ayolim. Shuning uchun ham unga hech birini o‘xshatolmay, uylanolmay yuribman, do‘stim”.
Ha, azizlar! Alloh taolo erkakni ayol uchun, ayolni erkak uchun ne’mat qilib bergan. To‘g‘ri, ba’zilar bir-birlarining kamchiliklaridan shikoyat qilib qolishadi. Ammo hech kim benuqson emas. Mukammal ayolni ham, erkakni ham axtarmang bu dunyoda. Hikoyada kelganidek, ba’zida er uchun bir jufti halol butun dunyodagi ayollardan afzal bo‘lishi mumkin. Shunday ekan, ahli ayolimizni qadrlaylik. Zero, u ham kimningdir farzandi, bolalarimizning onasi. Eng muhimi, Allohning bizga bergan omonatidir.
Akbarshoh RASULOV