Ba’zilar ne’mat so‘zining ma’nosini tor doirada tushunishadi. Ular uchun orzu umidlar ro‘yobi har kim ham yetisha olmaydigan narsalarni qo‘lga kiritish: katta mol-dunyo, mansab-martaba va shunga o‘xshash narsalarni ne’mat deb biladilar. Suv, havo, tan sihatlik, el-yurt tinchligi kabi inson hayotining asosi bo‘lgan narsalarga beparvo qarab, go‘yo ular o‘z-o‘zidan paydo bo‘lib qolgan tabiiy holat deb o‘ylaydilar.
Holbuki, kishining dunyo va oxirati uchun manfaat yetkazadigan narsalar borki, ularning barchasi ne’mat hisoblanib, dinimiz bizlarni uning qadriga yetib yashashga buyuradi. Zero, ne’matning qadrini bilish, uni e’zozlash ne’mat beruvchi «Mun’im» (Alloh)ning shukrini ado etish demakdir. Payg‘ambar alayhissalom hadislarining birida: «Qaysi biringiz tongda uyqudan uyg‘onganda oilasi tinch, tani cog‘ va uyida bir kunlik yeguligi bo‘lsa, bilsinki, unda dunyodagi barcha ne’matlar mujassam ekan», deb ne’matni keng ma’noda tushunish lozimligini o‘rgatganlar. Ne’mat moddiy va ma’naviy bo‘lib, yuqorida sanab o‘tganlarimiz moddiy ne’matlar jumlasiga kiradi. Ma’naviy ne’matlar esa imon, islom, hurriyat, tinchlik kabi ko‘zga ko‘rinmaydigan, biroq moddiy ne’matlarga qaraganda qadrliroq narsalardan iboratdir.
Ne’matning bardavom bo‘lishi, uning shukri ado etilishiga bog‘liqdir. Ne’matning salmog‘iga yarasha shukr lozimdir. Tinchlikning qadrini turli o‘lkalarda bo‘lib turgan qo‘poruvchilik harakatlarini, odamlarning notinch holatlarini ko‘z o‘ngiga keltirgan odamgina chuqur his kila oladi. U yerdagi odamlarning ko‘ngliga ibodat qilish u yoqda tursin hatto yeb-ichish ham sig‘maydi. Bas, shunday ekan, ushbu buyuk ma’naviy ne’matning shukrini doim ado etib turmog‘imiz lozim. Inson berilgan bu ne’matlarga qay darajada shukr qilgan yoki qilmagani haqida qiyomat kunida albatta so‘raladi. Rasululloh (s.a.v.) bir hadisda: «Alloh taolo qiyomat kunida bandasidan: «Taningni sog‘ qilib qo‘ymaganmidim? Seni totli suv bilan qondirmaganmidim?..» deb so‘raydi», deganlar (Imom Termiziy rivoyati). Boshqa bir hadisda: «Odam bolasi qiyomat kunida to besh narsadan so‘ralmagunicha joyidan jilmaydi: umrida nima ishlar qilgani, yoshlik davrini qanday o‘tkazgani, molini qaysi yo‘l bilan topib, qayerga sarf qilgani va nihoyat bilganlariga qay darajada amal qilgani», deb marhamat qilganlar. Ne’matni Allohdan deb bilish kishini Allohga yana ham yaqinlashishga, Unga taqarrub hosil qilishga undaydi. Aksincha, tinchlik shukri ado etilmagan ne’mat esa insonga ofat keltiradi.
Tinchlik qaror topgan joyda xotirjamlik hukm suradi, insonlar emin-erkinlikda yashab, kelajak avlodlarni kamolotga erishish yo‘lida tarbiya qiladilar. Buning natijasi o‘laroq jamiyatda har tomonlama yuksalish va rivojlanish ro‘y beradi. Bundan kelib chiqadiki, dunyoda hayotning bir maromda davom etishi, xalqning Haq taolo buyurgan ishlarini mukammal va xotirjam ado etishlari uchun tinchlik va osoyishtalik lozim. Buning uchun esa inson o‘z zimmasiga yuklatilgan, tinchlikni saqlash va qadrlash vazifasini to‘laqonli bajarmog‘i lozim.
Jannatmonand yurtimiz, mustaqil O‘zbekistonimizda har bir jabhada yuksalish va rivojlanishlar ro‘y berib, shahar va qishloqlar kundan-kunga obod bo‘lib bormoqda. Albatta, bularning barchasining negizida yurtimizdagi tinchlik va xotirjamlik yotadi. Tinchlik va osoyishtalikni doimiy saqlamoq uchun esa shu yurtning har bir farzandi Vatan tinchligi va taraqqiyotini ma’lum bir soha vakillarining vazifasi deb qaramasdan, balki mening burchim, mening or-nomusim deb bilib, birlik va hamjihatlikda harakat qilishlari va fidoyilik ko‘rsatishlari lozim.
Yurtimizdagi rivojlanish va yuksalishlarni ko‘ra olmaydigan, undagi imkoniyatlar, yer osti va yer usti boyliklariga ega bo‘lishga harakat qilayotgan, bu yo‘lda har xil fitnalar bilan notinchlik keltirib chiqarishga urinayotgan qabih niyatli guruhlarning mavjudligi, undan ham yomoni bunday dushmanlarga yordam berishga intilayotgan xoinlarning topilishi bizni har doim ogoh bo‘lishga chorlaydi.
Xalqimiz bejizga duoga qo‘l ochganda Yaratgandan yurtga tinchlik, xalqqa farovonlik tilamaydi. Chunki bu ne’matlar – eng oliy ne’matlardir.
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Bu mavzuda salaflarimizdan kelgan bir qancha ta’sirli rivoyatlar bor. Quyida ularning ayrimlarini keltiraman:
1. Shaqiq Balxiy rahimahulloh aytadi:
"Men xushu’ni Isroil ibn Yunusdan o‘rgandim. Biz uning atrofida edik, u o‘ng tomonida kim bor, chap tomonida kim borligini bilmasdi — oxirat haqida tafakkur qilardi".
2. Yusuf ibn Asbat rahimahulloh aytadi:
"Sufyon ibn Uyayna rahimahulloh menga xufton namozidan so‘ng: "Tahorat idishini (obdasta) bergin", dedi. Unga berdim. U o‘ng qo‘li bilan olib, chap qo‘lini o‘ng qo‘lining ustiga qo‘ydi va tafakkurga cho‘mdi. Men uxlab qoldim, so‘ng saharda turdim — qarasam, idish hali ham qo‘lida. "Tong otdi", dedim. U esa bunday dedi: "Sen idishni bergan paytingdan buyon shu holda oxirat haqida tafakkur qildim".
3. Abdulloh ibn Muborak rahimahullohdan rivoyat:
U Suhayl ibn Adiyni sukunatda, tafakkurda ko‘rib:
"Qaysi nuqtaga yetding?" deb so‘radi.
U: "Sirot ko‘prigidaman", deb javob berdi.
4. Muhammad ibn Vase’ rahimahullohdan rivoyat:
Basralik bir kishi Abu Zarr vafotidan keyin uning xotini Ummu Zarrga borib, uning ibodatini so‘radi. U bunday dedi: "Abu Zarr kun bo‘yi uyning bir chetida tafakkur qilib o‘tirardi".
5. Ummu Dardo (Abu Dardoning xotini) aytadi:
"Abu Dardo roziyallohu anhuning eng afzal ibodati — tafakkur va ibrat olish edi".
6. Sirriy Saqatiy rahimahulloh aytadi:
"Har kuni burnimga qarayman — yuzim qorayganmi, deb. Tanish joyda o‘lishni yoqtirmayman — yer meni qabul qilmay qo‘ysa, sharmanda bo‘lishdan qo‘rqaman".
7. Abu Shurayh rahimahulloh haqida:
Bir kuni u yurib ketayotgan edi, to‘xtab, ko‘ylagini boshiga tashlab, yig‘lashga tushdi.
Uni ko‘rib: "Nima uchun yig‘layapsan?" deb so‘rashdi.
U bunday javob berdi: "O‘tgan umrimni, kam amalimni, yaqinlashgan ajalimni tafakkur qildim".
8. Umar ibn Xattob roziyallohu anhu bir kuni yig‘ladi. Sababini so‘rashdi. U bunday dedi: "Dunyo va uning shahvatlari haqida o‘yladim. Ular tugamay turib, achchiq alam bilan almashadi. Agar buning o‘zida ibrat bo‘lmasa ham, aqlli kishi uchun unda pand nasihat bor. Endi o‘z holingizga qarang, ahli oilangiz, yaxshi ko‘rgan kishilaringiz bilan bugun jam bo‘lib turibsiz, ertagachi? Ertaga esa, albatta ulardan ajralish bor".
9. Dovud Toiy rahimahullohning holati:
U to‘lin oy kechasi uyning tomiga chiqdi. Osmonga qarab Osmon va yerning yaratilishi haqida tafakkurga cho‘mdi va yig‘lay boshladi. Shunchalik qattiq ta’sirlandiki, tomdan qo‘shnisining hovlisiga yiqilib tushganini sezmay qoldi. Qo‘shni uni o‘g‘ri deb o‘ylab, qilichiga yopishdi. Ammo kelib qarasa — Dovud ekan. "Qanday qilib tomdan tushib ketding?" - deb so‘radi. Dovud: "Qanday yiqilganimni sezganim yo‘q", deb javob berdi.
10. Sufyon Savriy rahimahulloh haqida:
U do‘stlari bilan o‘tirgan edi, chiroq o‘chib qoldi. Hamma yoqni zulmat qopladi. Keyin chiroqni yoqishdi. Qarasalar, Sufyonning ko‘zlaridan oqayotgan yoshi yuzi yuvyapti. Undan: "Senga nima bo‘ldi, nega yig‘layapsan?" deb so‘rashdi.
U: "Shu onda qabr zulmatini esladim…", deb javob berdi.
Xulosa:
Salafi solihlar har bir holatda tafakkur qilganlar — taom yeganda, yurganda, yotganda, hatto suv idishini ushlab turgan paytda ham oxiratni eslab yig‘lardilar. Ular uchun tafakkur — ibodatning qalbi edi.
Homidjon qori ISHMATBЕKOV