Alloh taolo Fajr surasining ilk oyatlarini “Tongga qasam! Va O'n kechaga qasam!” – deya ulug'vorlikka dalolat qiluvchi mavhum (nakra) siyg'a bilan nihoyatda qadri baland bo'lgan o'n kechaga qasamyod qilish bilan boshlagan. Mazkur o'n kechaning qaysi kechalar ekanligi haqida mufassirlar ikki xil fikr bildirganlar. Birinchisi, ramazon oyining oxirgi o'n kechasi bo'lsa, ikkinchi qavlga ko'ra, bu kechalardan murod zulhijja oyining avvalgi o'n kechasidir. Bu o'rinda kecha deyilar ekan faqat tunlar emas, balki, kunduz kunlar ham tushuniladi.
Bu kunlarda ulug' ibodatlar amalga oshiriladi. Haj ibodatining o'zagi bo'lgan Arafada vuquf qilish ham aynan mana shu kunlarning ichidadirki, u kunda Alloh taolo bandalari uchun shaytonni g'amga botiradigan darajada behisob rahmat va mag'firatlarini in'om qiladi. Shayton alayhilla'na Arafa kunida ko'rayotgan narsalaridan, xususan maloikalar va Allohning rahmatlari mo'minlar ustiga yog'ilishidan qattiq g'amga botadi. U hech qaysi kunda u kundagidek haqir va mag'lub bo'lib ko'rinmaydi.
Ushbu hadisi sharif o'z mazmuniga ko'ra zulhijja oyining avvalgi o'n kunligida solih amallar va nafl ibodatlar qilish nihoyatda fazilatli ekanligiga dalolat qiladi. Nafl ro'za ham albatta solih amallar sirasiga kiradi, balki, u solih amallarning muqaddimasida turadi. Shu bois ham ulamolar mazkur kunlarda boshqa nafl ibodatlar bilan bir qatorda ro'za tutishni ham mustahab amallardan hisoblaganlar.
Hunayda ibn Holid o'z ayolidan, uning ayoli esa payg'ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning zavjalaridan rivoyat qiladilar: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam zulhijja oyining avvalgi to'qqiz kunida, Oshuro kunida va har oydan uch kunda – oyning avvalgi dushanbasi bilan ikki payshanbasida – ro'za tutardilar” (Imom Ahmad, 21829-hadis va Abu Dovud rivoyatlari, 2437-hadis).
Garchi birinchi hadisning zohiridan zulhijja oyining o'n kunida ro'za tutishlik tushunilsa ham, aslida to'qqiz kun ro'za tutiladi. Chunki, o'ninchi kuni hayit bo'lib, ro'za tutishlik harom bo'ladi. Bunga ikkinchi hadisning mazmuni hamda Abu Said al-Hudriy raziyallohu anhudan rivoyat qilingan quyidagi hadis ham dalolat qiladi. «Nabiy sollallohu alayhi vasallam Fitr kuni (ya'ni Iydul-Fitr) va Nahr kuni (ya'ni Qurbonlik qilinadigan kun – Iydul-Azho kuni) ro'za tutishdan qaytardilar» (Imom Buxoriy rivoyati, 1992-hadis; Imom Muslim rivoyati, 827-hadis).
Shu bois, ulamolar bayram kuni ro'za tutishning joiz emasligiga ittifoq qilganlar. «O'n kun» deb tilga olinishining sababi esa odatda katta narsani tilga olish bilan nisbatan kichikroq narsani ham nazarda tutish yoki yaxlitlab aytish qoidasiga binoandir. Bu o'n kunlarning asosi, mehvari, borib taqaladigan joyi va xotimasi Iyd kuni bo'lganligidan u kunlar Iyd kuni bilan qo'shib zikr qilingan.
Demak, hajda bo'lmaganlarga zulhijjaning avvalgi to'qqiz kunida ro'za tutish mustahab. Hanafiy mazhabiga ko'ra arafa kuni ro'za tutish haj qilayotgan insonga qiyinchilik tug'dirmasa, mustahab. Bordiyu, u kundagi ro'za uni mashaqqatga soladigan bo'lsa, arafa kunida ro'za tutish uning haqida makruh bo'ladi.
Mazkur o'n kundan hisoblanuvchi Arafa kunining ro'zasi esa alohida fazilatga ega. Nabiy sollallohu alayhi va sallam marhamat qilib, dedilar: “Arafa kunining ro'zasi o'zidan avvalgi bir yil va o'zidan keyingi bir yilning gunohlariga kafforat bo'lishini Allohdan umid qilaman” (Imom Muslim va boshqalar rivoyati).
Demak, zulhijjaning ilk o'n kunligida umuman nafl ro'za, qo'shimcha ibodatlar, Allohning zikri, Qur'on tilovati, xayru saxovat kabi ezguliklarni ko'p va xo'p bajarish mustahab bo'lsa, Arafa kunida bu amallar yanada kuchliroq fazilat kasb etadi.
Ulamolar “fazilatda qay biri kuchli: zulhijjaning avvalgi o'n kunimi yoki Ramazonning oxirgi o'n kunligimi?”, degan savolga: “zulhijjaning o'n kuni kunduz kun e'tibori bilan afzal, ramazonning oxirgi o'n kunligi esa kechalar e'tibori bilan afzal, zero unda qadr tuni bor”, deya javob berganlar.
Odilxon qori Yunusxon o'g'li
Bu mavzuda salaflarimizdan kelgan bir qancha ta’sirli rivoyatlar bor. Quyida ularning ayrimlarini keltiraman:
1. Shaqiq Balxiy rahimahulloh aytadi:
"Men xushu’ni Isroil ibn Yunusdan o‘rgandim. Biz uning atrofida edik, u o‘ng tomonida kim bor, chap tomonida kim borligini bilmasdi — oxirat haqida tafakkur qilardi".
2. Yusuf ibn Asbat rahimahulloh aytadi:
"Sufyon ibn Uyayna rahimahulloh menga xufton namozidan so‘ng: "Tahorat idishini (obdasta) bergin", dedi. Unga berdim. U o‘ng qo‘li bilan olib, chap qo‘lini o‘ng qo‘lining ustiga qo‘ydi va tafakkurga cho‘mdi. Men uxlab qoldim, so‘ng saharda turdim — qarasam, idish hali ham qo‘lida. "Tong otdi", dedim. U esa bunday dedi: "Sen idishni bergan paytingdan buyon shu holda oxirat haqida tafakkur qildim".
3. Abdulloh ibn Muborak rahimahullohdan rivoyat:
U Suhayl ibn Adiyni sukunatda, tafakkurda ko‘rib:
"Qaysi nuqtaga yetding?" deb so‘radi.
U: "Sirot ko‘prigidaman", deb javob berdi.
4. Muhammad ibn Vase’ rahimahullohdan rivoyat:
Basralik bir kishi Abu Zarr vafotidan keyin uning xotini Ummu Zarrga borib, uning ibodatini so‘radi. U bunday dedi: "Abu Zarr kun bo‘yi uyning bir chetida tafakkur qilib o‘tirardi".
5. Ummu Dardo (Abu Dardoning xotini) aytadi:
"Abu Dardo roziyallohu anhuning eng afzal ibodati — tafakkur va ibrat olish edi".
6. Sirriy Saqatiy rahimahulloh aytadi:
"Har kuni burnimga qarayman — yuzim qorayganmi, deb. Tanish joyda o‘lishni yoqtirmayman — yer meni qabul qilmay qo‘ysa, sharmanda bo‘lishdan qo‘rqaman".
7. Abu Shurayh rahimahulloh haqida:
Bir kuni u yurib ketayotgan edi, to‘xtab, ko‘ylagini boshiga tashlab, yig‘lashga tushdi.
Uni ko‘rib: "Nima uchun yig‘layapsan?" deb so‘rashdi.
U bunday javob berdi: "O‘tgan umrimni, kam amalimni, yaqinlashgan ajalimni tafakkur qildim".
8. Umar ibn Xattob roziyallohu anhu bir kuni yig‘ladi. Sababini so‘rashdi. U bunday dedi: "Dunyo va uning shahvatlari haqida o‘yladim. Ular tugamay turib, achchiq alam bilan almashadi. Agar buning o‘zida ibrat bo‘lmasa ham, aqlli kishi uchun unda pand nasihat bor. Endi o‘z holingizga qarang, ahli oilangiz, yaxshi ko‘rgan kishilaringiz bilan bugun jam bo‘lib turibsiz, ertagachi? Ertaga esa, albatta ulardan ajralish bor".
9. Dovud Toiy rahimahullohning holati:
U to‘lin oy kechasi uyning tomiga chiqdi. Osmonga qarab Osmon va yerning yaratilishi haqida tafakkurga cho‘mdi va yig‘lay boshladi. Shunchalik qattiq ta’sirlandiki, tomdan qo‘shnisining hovlisiga yiqilib tushganini sezmay qoldi. Qo‘shni uni o‘g‘ri deb o‘ylab, qilichiga yopishdi. Ammo kelib qarasa — Dovud ekan. "Qanday qilib tomdan tushib ketding?" - deb so‘radi. Dovud: "Qanday yiqilganimni sezganim yo‘q", deb javob berdi.
10. Sufyon Savriy rahimahulloh haqida:
U do‘stlari bilan o‘tirgan edi, chiroq o‘chib qoldi. Hamma yoqni zulmat qopladi. Keyin chiroqni yoqishdi. Qarasalar, Sufyonning ko‘zlaridan oqayotgan yoshi yuzi yuvyapti. Undan: "Senga nima bo‘ldi, nega yig‘layapsan?" deb so‘rashdi.
U: "Shu onda qabr zulmatini esladim…", deb javob berdi.
Xulosa:
Salafi solihlar har bir holatda tafakkur qilganlar — taom yeganda, yurganda, yotganda, hatto suv idishini ushlab turgan paytda ham oxiratni eslab yig‘lardilar. Ular uchun tafakkur — ibodatning qalbi edi.
Homidjon qori ISHMATBЕKOV