Alloh taolo Qur’oni Karimda shunday degan:
وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ
“Va meni taomlantiradigan va sug‘oradigan ham Uning O‘zi” (Shuaro surasi, 79-oyat).
Alloh taolo ichimlik va taomni insonning yashashi uchun sabab qilib qo‘ydi. Lekin bu sabab asl emas. Aslida insonga hayot bergan, to‘qlik, qonish hissini ato etgan Allohning O‘zidir.
Har qanday o‘simlikdagi urug‘ni Alloh yaratgan, o‘simlik xususiyatlarini o‘sha uruqqa Alloh joylagan. Urug‘ni Alloh yaratgan, urug‘ ekiladigan yerni Alloh yaratgan, o‘sha urug‘dan unib chiqqan mahsulotga ozuqa bo‘lish xususiyatini Alloh bergan.
Inson urug‘ni yerga ekadi. Mana shu jarayondagi ilm, kuch-quvvat, iqtidorni unga Alloh bergan.
Pishgan mevani uzish, bug‘doyni o‘rish quvvatini, ilmini, iqtidorini, tegirmon ishlab chiqarish, o‘sha tegirmonda bug‘doyni yanchib un qilish, undan xamir qorish, xamirni non qilib yopish ma’rifatini, nonga to‘ydiruvchilik xususiyatini, nonning tanada hazm bo‘lish jarayonini, insonga o‘sha nondan manfaat yetish holatini Alloh bergan, Alloh ato qilgan. Shunday qilib, insonni taomlantirgan ham, sug‘organ ham, uning tanasida to‘yish, qonish hissini paydo qilgan ham Allohning O‘zidir.
Inson urug‘ni yerga ekib, uning unib-o‘sishiga kerakli bo‘lgan barcha choralarni ko‘radi. Lekin urug‘ Alloh xohlasagina, U izn bersagina unib chiqadi. Agar Alloh o‘sha urug‘ning unishini xohlamasa, unga izn bermasa, inson yerga har qancha ishlov bermasin, eng kuchli dorilarni, o‘g‘itlarni solmasin, urug‘ning eng yaxshi navini ekmasin, suvini vaqtida bermasin, baribir, o‘sha urug‘ unib-o‘smaydi.
Agar Alloh xohlamasa, yegan nonimiz, ichgan suvimiz tanamizdan chiqib ketmaydi. Natijada, biz uzoq yashamasdan halok bo‘lamiz.
Agar yegan nonimiz, ichgan suvimiz tanamizda hazm bo‘lmay, oshqozonda butunicha turaversa, bunda ham uzoq yasholmaymiz.
Alloh taolo inson tanasining taom va ichimlikka ehtiyoji bo‘lganda, shu ehtiyojni qondirish vaqti kelganining signali sifatida ochiqish, chanqash hissini bergan. Inson shu narsani his qilgach, ovqatlanishga, ichimlik ichishga urinadi. Taomni yeb bo‘lgach, ichimlikni ichib bo‘lgach, tanasida to‘yish hissi paydo bo‘ladi. Shu hisni bergan ham Allohdir. Hech qachon taomning o‘zida to‘ydirish, ichimlikning o‘zida qondirish xususiyati bo‘lmaydi. Balki ular insonda to‘yish-qonish hislari paydo bo‘lishiga sabab bo‘ladilar, xolos. Taom va sharobni yaratgan ham, ularni ozuqa qilib bergan ham, insonda to‘yish-qonish hislari paydo bo‘lishiga ularni sabab qilgan ham Allohning O‘zidir.
Bizlarni yedirib to‘ydirgan, ichirib qondirgan, musulmon qilib yaratgan Alloh taologa cheksiz hamdu sanolar bo‘lsin!
Shayx Muhammad Mutavalliy
Sha’roviy rahimahullohning
“Al-Adilla al-maaddiyya ala vujudillah”
nomli asari asosida Nozimjon Iminjonov tayyorladi
O‘MI Matbuot xizmati
- 54دُخُولُ النَّاسِ فِي الْجَنَّاتِ فَضْلٌ مِنَ الرَّحْمَنِ يَا أَهْلَ الأَمَالِ
Ma’nolar tarjimasi: Ey umidvor bandalar, insonlarning jannatlarga kirishlari Ar-Rohmanning fazlidir.
Nazmiy bayoni:
Jannatga erishmoq Ar-Rohman fazli,
Bu muhim e’tiqod, ey umid ahli.
Lug‘atlar izohi:
دُخُولُ – mubtado.
النَّاسِ – muzofun ilayh.
فِي – jor harfi اِلَى ma’nosida kelgan.
الْجَنَّاتِ – lug‘atda “darxtzor bog‘” ma’nosini anglatadi. Jor majrur دُخُولُ ga mutaalliq.
فَضْلٌ – xabar. Lug‘atda “marhamat” va “muruvvat” kabi ma’nolarni anglatadi.
مِنَ – “tabyiniya” (uqtirish) ma’nosida kelgan jor harfi.
الرَّحْمَنِ – jor majrur فَضْلٌ ga mutaalliq.
يَا – yaqinga ham, uzoqqa ham ishlatiladigan nido harfi.
أَهْلَ الأَمَالِ – muzof munodo. Lug‘atda “umidvorlar” ma’nosiga to‘g‘ri keladi.
Matn sharhi:
Qaysi bir inson jannatga kiradigan bo‘lsa, albatta, Alloh taoloning lutfu marhamati bilan kirgan bo‘ladi. Shuning uchun U mehribon zotning fazlu marhamatidan umidvor bo‘lib harakat qilish lozim.
Jannatdagi darajalar qilingan amallar e’tiboriga ko‘ra egallansa-da, unga kirish faqat va faqat Alloh taoloning fazlu marhamatiga bog‘liq bo‘ladi. Bu haqiqatni Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning o‘zlari alohida ta’kidlaganlar:
عَنْ عَائِشَةَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ سَدِّدُوا وَقَارِبُوا وَاعْلَمُوا أَنْ لَنْ يُدْخِلَ أَحَدَكُمْ عَمَلُهُ الْجَنَّةَ وَأَنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ أَدْوَمُهَا وَإِنْ قَلَّ. رَوَاهُ البُخَارِيُّ
Oisha roziyallohu anhodan rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “To‘g‘ri bo‘linglar, g‘uluga ketmanglar, bilinglarki sizlardan birortangizni amali jannatga kiritmaydi, albatta amallarning Allohga sevimlirog‘i oz bo‘lsa-da, davomlirog‘idir”, – dedilar”. Buxoriy rivoyat qilgan.
Ya’ni biror inson ham yaxshi amallari ko‘pligi sababli o‘zining jannatga kirishini naqd qilib qo‘ya olmaydi, balki jannat faqatgina Alloh taoloning rahmatiga sazovor bo‘lgan baxtli insonlargagina nasib etadi.
Shuning uchun har bir banda Alloh taoloning rahmatidan umidvor bo‘lib yashashi lozim. Qur’oni karimda taqvodor bandalarning jonlari olinayotganda farishtalar ularga salom berib, jannat bashoratini berishlari bayon qilingan:
Ushbu oyati karimadagi ب harfi “sababiya” ma’nosida bo‘lsa ham, “badaliya” ma’nosida bo‘lsa ham, hadisda bayon qilingan ma’noga zid bo‘lib qolmaydi. Agar “sababiya” ma’nosi beriladigan bo‘lsa, “qilib yurgan yaxshi ishlaringiz sababli Alloh taoloning rahmatiga sazovor bo‘ldingiz, jannatga kiring” degan ma’no tushuniladi. Agar “badaliya” ma’nosi beriladigan bo‘lsa, “qilib yurgan yaxshi ishlaringiz badaliga Alloh taoloning rahmatiga sazovor bo‘ldingiz, jannatga kiring” bo‘ladi.
Modomiki, barcha Alloh taoloning rahmatiga sazovor bo‘lish bilangina jannatga kirar ekan, doimo U zotning rahmatidan umid uzmay amal qilib borish lozim. Ammo umidvor bo‘lish bilan xom xayol surishning orasini ajratib olish kerak. Xom xayol surish – biron ish qilmasdan faqatgina “shirin xayol” surishning o‘zi bo‘lsa, umidvor bo‘lishning o‘ziga yarasha bir qancha shartlari bor.
Umidvor bo‘lish va xom xayol surish orasidagi farqlar
Umidvor bo‘lish va xom xayol surish orasidagi farqlar haqida “Talxisu sharhi aqidatit Tahoviya” kitobida quyidagilar aytilgan:
“Kimki bir narsadan umidvor bo‘lsa, uning umidvorligi bir qancha ishlarning bo‘lishi zarurligini keltirib chiqaradi:
1. Umid qilgan narsasiga muhabbatli bo‘lishi;
2. Umid qilgan narsasiga erisholmay qolishdan qo‘rqishi;
3. Umid qilgan narsasiga erishish uchun imkoni boricha harakat qilishi.
Ushbularning birortasiga ham bog‘lanmasdan, umid qilish xom xayol surish bo‘ladi. Umidvorlik va xom xayol surish boshqa-boshqa narsalardir”[2].
Demak, kimki Alloh taolodan o‘zini jannatga tushirishini umid qilayotgan bo‘lsa, o‘sha umid qilgani jannatga muhabbatli bo‘lishi, uni doimo yodida saqlashi va unga olib boradigan yo‘llardan yurishi lozim.
Kimki Alloh taolodan o‘zini jannatga tushirishini umid qilayotgan bo‘lsa, o‘sha umid qilgani jannatga erisholmay qolishidan qo‘rqishi, undan ajratib qo‘yadigan narsalardan saqlanib yurishi lozim.
Kimki Alloh taolodan o‘zini jannatga tushirishini umid qilayotgan bo‘lsa, o‘sha umid qilgani jannatga erishishi uchun unga erishtiradigan barcha omillarni ishga solib imkoni boricha harakat qilishi lozim. Alloh muvaffaq qilsin.
Keyingi mavzular:
Ulug‘ hisob-kitob bo‘lishi bayoni.