G‘usl so‘zi fuqaholar tilida badanni yuvish ma’nosidadir. Agar butun badanga suv oqizilmasa, badan yuvilgan hisoblanmaydi. Namlash yoki ho‘llash yuvish degani emas, yuvishda suv butun badan bo‘ylab oqishi kerak. G‘uslning rukni suvni badanning hamma tarafiga oqizib yetkazishdir. Suvning bir marta yetishi farzdir. Agar badanning ozgina joyiga, masalan, biror tuk tagiga suv yetmay qolsa ham, g‘usl qilinmagan bo‘ladi. Demak, butun badanga suv yetkazib yuvish g‘usldir. Alloh taolo: “Agar junub bo‘lsalaringiz, poklaningiz – cho‘milingiz!” ya’ni, badanlaringizni poklangiz, degan (Moida surasi, 6). “Badanlaringizni poklangiz” buyrug‘i zohiru botinni qamrab oladi. Ya’ni, “badan”ning ustini ham, ichini ham, xullas, “qiynalmay tozalash mumkin bo‘lgan hamma joyini tozalash kerak”, deganidir.
G‘USL HUKMLARI HAQIDA
G‘uslda badanning ichkarisidan hisoblangan og‘iz‑burunni chayqash farz. Demak, butun badanga suv yetkazish va og‘izni chayish, burunni achishtirib chayqash farz bo‘ldi. Agar og‘iz va burun chayqalmasa, butun badan necha marta yuvilsa ham, g‘usl ado bo‘lmaydi. Og‘iz va burunni chayqash tahoratda farz emas, sunnat edi. Buning sababi, og‘iz va burunga suv yetkazish qiyinligidan emas, balki tahoratda yuzni yuvish farz bo‘lgani uchundir. Og‘iz va burunning ko‘z tushadigan tashqi tomoni yuz hisoblansa ham, ichi yuz hisoblanmaydi. Alloh taolo “g‘usl qilishda butun badanlaringizni tozalanglar” deb buyurgan, badanning ichiyu tashqarisini – qiynalmay yuvish mumkin bo‘lgan hamma joyini yuvish g‘usl hisoblanadi.
G‘uslda soqolning tagiga suv yetkazish shart bo‘lgani kabi uning oralariga ham suv yetkazish shart. Demak, soqolni ham to‘liq yuvish kerak. Shuningdek, sochi o‘rilmagan, balki yoyilgan ayol ham g‘uslda sochini to‘liq yuvishi va oralariga to‘liq suv yetkazishi shart. Faqih Abu Johir Bandoviy ham shunday deganlar. Chunki soch-soqolga shu holatda qiynalmasdan suv yetkazish mumkin. Ammo ayol kishining sochi o‘rilgan bo‘lsa, uni yoyib yuvish kerakmi? Bu to‘g‘rida ulamolarda ikki xil hukm bo‘ldi. Ba’zilari agar sochi o‘rilgan bo‘lsa ham, sochini yoyib uning oralariga suv yetkazish kerak, dedilar. Payg‘ambarimizdan : “Har bir tuk ostida junublik bordir. Ogoh bo‘linglar, sochning har bir tukini ho‘llanglar va tuksiz badanni poklanglar” mazmunli hadis ham rivoyat qilingan. Ya’ni, tuk bo‘lmagan joylarini to‘liq yuvganingiz kabi badandagi tuklarni ham yuvinglar, soch-soqol kabi tuklarga ham suv yetsin, deb buyurdilar. Demak, agar ayol kishining sochi o‘rilgan bo‘lsa, uni yozib, oralariga suv yetkazib yuvishi shart, deydilar ayrim ulamolar. Ba’zi ulamolar, soch o‘rilgan bo‘lsa, uni yoyib, har bir soch orasiga suv yetkazish vojib emas, deyishadi. Mazhabimizning ulug‘laridan shayx imom Abu Bakr Muhammad ibn Fazl Buxoriy ham shu hukmni ixtiyor qilganlar. Shu hukm to‘g‘ridir. Bunga dalil shuki, Ummu Salama onamiz: “Men boshimdagi kokilimni qattiq bog‘lab o‘raman, g‘usl qilganimda shuni yechib g‘usl qilishim kerakmi?” deb so‘raganlarida Rasululloh : “Boshingdan va butun badaningdan suv quygin va o‘sha quygan suving soching tagiga yetib borsa, kifoya qiladi”, deyish bilan mana shu yengillikni berganlar. Chunki shariat ayol kishiga o‘rib bog‘langan sochini yechishga buyursa, unga tanglik-qiyinchilik bo‘lardi. Ammo o‘rilmagan sochga nisbatan aytiladigan “har bir soch orasiga suv yetsin” degan gapda hech qanday qiyinchilik yo‘q. Hadisdan shu ma’no chiqadi.
Yuqorida keltirilgan “har bir tuk tagida junublik bor, har bir tukni yuvinglar, har bir tukka suv yetsin” hadisidan: agar soch yoyilgan bo‘lsa, shunday qilinglar, degan ma’no kelib chiqadi. Ummu Salama onamizdan rivoyat qilingan keyingi hadis esa o‘rilgan sochni g‘uslda yoyish shart emasligiga dalil bo‘lyapti. Demak, g‘usl vaqtida sochni yoyish shart emas, lekin har bir tola soch tagiga suv yetmasa, g‘usl bo‘lmaydi.
Kindikning ichiga ham suv yetkazish vojibdir. Kindikning ichi ham badanning tashqarisi hisoblanadi va g‘usl vaqtida u ham yuvilgan bo‘lishi kerak. Chunki kindikka qiynalmay suv yetkazish imkoni bor. Demak, kindik ichiga namlangan ho‘l barmoq kiritilsa, toza bo‘ladi va undagi bir dona tuk tagiga ham suv yetmay qolmaydi. Ayol kishi g‘usl qilganda tashqi jinsiy a’zosini yuvishi lozim. Chunki uni ham qiynalmay yuvish mumkin.
Dinimiz g‘usl vojib bo‘lmagan ba’zi hollarda ham yuvinishga buyuradi. Masalan, juma namoziga chiqishdan oldin g‘usl qilinadi. Zero, jamoat joyida, xususan, ruhiy poklik maskani – masjidda kishidan badbo‘y hid kelib turishi sunnatga xilofdir. Ayniqsa, bu holat yoz oylarida juda seziladi. Dinimiz barcha sohada poklikka buyurib tursayu, musulmon odam qanday unga zid ish qilishi mumkin? Islom ummati o‘zining so‘zi bilan ham, amali bilan ham, hatto badanidan chiqadigan hid bilan ham birovga ozor yetkazmasligi kerak. Birovga ozor tegishini istamagan kishi o‘ziga qarashi, so‘ngra buni boshqalarga ham nasihat qilib, tushuntirishi lozim. Chunki poklik dini bo‘lgan bizning dinimizda butun vujud va qalb pokligi har bir kishi uchun katta ahamiyat kasb etadi.
Yuvinib olish juda oson bo‘lib qolgan hozirgi zamonda pok va toza yurish hamma uchun, ayniqsa, musulmon uchun oddiy hol bo‘lishi kerak. Holbuki, bizga poklikni o‘rgatayotgan bu din bir ming to‘rt yuz yil avval jazirama arab sahrosida har tomchi suv oltindan yuksak qadrlanadigan, hech qanday qulayliklar bo‘lmagan sharoitda ham butun badanni uch martadan yuvishga buyurgan. Payg‘ambarimizning tahorat va g‘usl bobida o‘zlari bajarib ko‘rsatgan amallarini poklikning ummatga ibrat bo‘lib qolgan andozasi desa bo‘ladi. Shuningdek, Rasululloh (sallollohu alayhi vasallam) masjidga kirish odoblari bobida ko‘plab o‘gitlar berarkanlar, ayniqsa, xom sarimsoq yo piyoz yegan odamlarning u yerga yo‘lamasligini buyurganlar. Bunga sabab shuki, o‘sha hid bilan yonidagiga ozor beradi. Terlab yuvinmagan odamning hidi esa sarimsoq yegan odam hididan yomonroq bo‘ladi. Dinimiz mana shunga ham qarshi bo‘lib, toza bo‘lish kerakligini uqtiradi.
Islom poklik dini ekan, eng kichik narsada ham poklik bo‘lishi kerak. Masalan, o‘ng qo‘lda ovqat yeyish sunnat. Taom uchun qo‘l yuvildimi, endi uni faqat taomni ushlashga ishlatish kerak. Biror narsaga hojat bo‘lsa, ikkinchi – chap qo‘lni ishlatsa bo‘ladi. Tozalik talablariga chinakam rioya qilib yashaydigan musulmon kishining butun vujudidan esa poklik balqib turadi. Shuning uchun musulmon odam tozalikning eng yuqori maqomida bo‘lishi kerak. Ko‘zimizga juda arzimas bo‘lib ko‘ringan ishda ham pok bo‘lish lozim.
Bu holatlarda g‘usl qilish farzdir: junub[1], hayz va nifosdan so‘ng. Alloh taolo junub holatda g‘usl qilish farzligini oyati karimada bildirgan: ,,Agar junub bo‘lsalaringiz, poklaningiz, cho‘milingiz” (Moida surasi, 6). Yana bir oyati karimada: “Ey mo‘minlar to gapirayotgan gapingizni bilmaguningizcha mast holingizda namozga yaqin kelmanglar va yana safarda bo‘lmasangiz to cho‘milmaguningizcha junub holingizda (namozga yaqin kelmanglar)” (Niso surasi, 43) deyilgan. Demak, junub kishi g‘usl qilmasdan pok hisoblanmaydi va masjidga kirmaydi, qilgan ibodati ham maqbul bo‘lmaydi.
Shayx Alouddin MANSUR
tarjimasi
O‘MI Matbuot xizmati
[1] Bu o‘rinda ehtilom va jinsiy yaqinlik nazarda tutilgan.
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Sahobai kiromlar iymonu Islom, shariatu tariqat, axloqu odob va shunga o‘xshash barcha kerakli narsalarda har birlari biz uchun muqtado bo‘lgan ajoyib insonlar jamoasidir.
Ushbu mavzuga kirishdan avval «sahoba» va «fazl» so‘zlarining ma’nolarini yaxshilab o‘rganib olishimiz lozim.
«Sahoba» so‘zi «sahiba» o‘zagidan olingan bo‘lib, lug‘atda «suhbatdosh bo‘lmoq» va «sohib bo‘lmoq» degan ma’nolarni anglatadi.
Istilohda esa Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamni musulmonlik hollarida ko‘rgan odamga sahoba deyiladi.
Musulmon odam Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamni ko‘rsa bo‘ldi, suhbatlashib o‘tirmasa ham sahoba bo‘laveradi.
Ulamolar bu masalada ko‘plab batafsil bayonotlar, turli fikr-mulohazalarni keltirganlar. Lekin mazkur tortishuvlarning barchasining natijasi yuqoridagi ta’rifga borib taqaladi.
«Fazl» so‘zi lug‘atda «ziyoda», «ortiqlik», «ustunlik» degan ma’nolarni anglatadi.
Shundan «Sahobalarning fazli» iborasining ma’nosini tushunib olish mumkin.
Payg‘ambar alayhissalom hazrati Jobir roziyallohu anhuga va «Bay’atir-Rizvon»da ishtirok etgan boshqa sahobiylarga qarata: «Sizlar yer yuzidagi eng yaxshi odamsizlar», deganlar.
Shunga binoan, har bir musulmon mazkur baxtiyor shaxslarni sevishi, hurmatlashi va e’zozlashi lozimdir.
Alloh taolo ularga «yaqin fath»ni mukofot qilib berdi. Hudaybiyadan so‘ng tezda butun dunyoni fath qilish boshlandi. Ikki oydan ko‘p vaqt o‘tmay, birinchi, eng muhim fathlardan biri – Xaybar fathi bo‘ldi. Undan keyin esa navbatdagi fathlar ketma-ket sodir bo‘laverdi.
Musulmonlar Islom jamiyatining asl mag‘zini, javharini tashkil etar edilar. Ular uch qismdan iborat bo‘lib, birinchi qism peshqadam muhojirlar edi.
«Birinchi peshqadam muhojirlar».
Ular Makkai Mukarramada hech kim iymonga kelmagan paytda iymonga kelgan, kofirlarning ozorlariga chidagan, ularning zulmlariga bardosh bergan ulkan sahobiylardir.
Ulamolar: «Ushbu oyatda «oliy maqom egalari» deb sifatlanayotgan muhojirlar Badr urushiga qadar Makkai Mukarramadan Madinai Munavvaraga hijrat qilgan sahobalardir», deydilar. Chunki ular eng qiyin vaqtda iymonga kelib, eng qiyin vaqtda hijrat qilgan shaxslardir. Badr urushida musulmonlar g‘olib kelib, Islom jamiyati yuzaga chiqib, o‘z tayanchiga ega bo‘lganidan keyin hijrat qilish ham oson bo‘lib qolgan.
Ikkinchi qism – «ansoriylar», ya’ni Madina ahllaridan birinchi bo‘lib Islomga kelgan, Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga «Aqaba»da bay’at qilgan, din qardoshlarini o‘z yurtlari – Madinaga taklif etgan, makkaliklar hijrat qilib borganlarida o‘zlari yemay, ularga yedirgan, o‘zlari kiymay, ularga kiydirgan, uylarini, molu mulklarini bo‘lib bergan, dinu diyonatlari uchun molu jonlaridan kechishga tayyor turgan madinalik peshqadam musulmonlardir.
Uchinchi qism – «ularga yaxshilik bilan ergashganlar», ya’ni peshqadam muhojir va ansoriylarga yaxshilik bilan ergashganlardir. Ular vasf qilinmish peshqadam muhojir va ansoriylardan keyin, mazkur mashhur voqealardan keyin musulmon bo‘lib, xuddi peshqadam musulmonlar kabi ixlosli, ibodatli va taqvodor kishilar bo‘lganlar. Ularga faqat peshqadamlik, ya’ni eng qiyin damda safda bo‘lmaganliklari yetishmaydi, xolos. Alloh ana shu uch toifadagi musulmonlarning barchasidan «rozi bo‘ldi, ular ham Allohdan rozi bo‘ldilar».
Banda erishishi mumkin bo‘lgan eng yuqori martaba Allohning roziligidir. Zotan, har bir bandaning oliy maqsadi ham mana shu. Bandaning Allohdan roziligi Uning qadariga ishonishi, qazosidan yaxshilik kutishi, ne’matlariga shukr qilishi, balo-ofatlariga sabr qilishidir.
Alloh ulardan rozi ekanligi uchun: «Ularga ostidan anhorlar oqib turgan jannatlarni… tayyorlab qo‘ydi».
Ular mazkur jannatga vaqtinchalikka kirmaslar, balki «ular u (yer)larda abadiy mangu qoluvchi bo‘lgan hollarida».
Alloh taolo ulardan rozi bo‘lmaganida, ularni bunday ikromga sazovor qilmas edi.
«Ana o‘sha ulkan yutuqdir».
Bundan ortiq yutuq bo‘lishi mumkinmi?
Alloh «Hashr» surasida sahobai kiromlarni shunday madh etadi:
«Diyorlaridan va mol-mulklaridan judo qilingan, Allohdan fazl va rozilik umid qiladigan hamda Allohga va Uning Rasuliga yordam beradigan faqir muhojirlargadir. Ana o‘shalar sodiqlardir» (8-oyat).
Muhojirlar aslida makkalik kishilar bo‘lib, dinu iymon yo‘lida ona yurtlarini, mol-mulklarini, qarindosh-urug‘larini tashlab, Madinai Munavvaraga hijrat qilganlar (ko‘chib o‘tganlar). Shu sababli ularning ko‘pchiligi miskin, faqirga aylanganlar.
Ular faqatgina Alloh beradigan fazlni deb, Uning roziligini topamiz, deb bu mashaqqatlarga bo‘yin egdilar. Qiyin ahvolga qaramasdan, Allohning va Rasulining ishiga qo‘llaridan kelgan barcha yordamlarini ayamadilar. Shuning uchun ham Alloh ularni «Iymonlarida sodiq kishilar» deb maqtamoqda.
«Hadis va hayot» kitobining 21-juzidan olindi