Bir kishi ayolini bolalarining ko‘z o‘ngida urdi va ularning qalbiga qo‘rquv va xavf soldi. Ayoli xafa bo‘lib turganda, eri uning yuziga tarsaki tushirdi.
Shunda ayoli:
– Hozir borib sizning ustingizdan arz qilaman, – dedi.
Er:
– Senga kim aytdi, meni seni ko‘chaga chiqishinga izn beradi deb?! – deb dag‘dag‘a qildi.
Ayol:
– Eshik va derazalarni berkitib quysam, qayoqqa ham borardi, deb o‘ylayapsizmi? Siz baribir meni arz qilishimdan to‘xtatib qola olmaysiz, – dedi.
Er uning qat’iyatidan hayratlanib:
– Nima qilmoqchisan o‘zi? – deb so‘radi.
Ayol:
– U bilan bog‘lanaman, – dedi.
Er:
– Qo‘l telefoning menda, xohlaganingni qil! – deb javob qildi.
Ayol hammomga qarab yura boshladi. Buni ko‘rgan er, ayolim hammomning derazasidan oshib qochmoqchi bo‘lsa kerak deb uyladi-yu, tashqari tomondan deraza ro‘parasiga qarab yurdi. Derazadan qochib ketadi degan gumon bilan bir oz muddat u yerda turdi. U yerdan chiqmaganini ko‘rgandan keyin, hammom eshigi oldiga keldi. U yerda yuzlaridan suv tomib turgan va tabassum ila chiqib kelayotgan xotiniga duch keldi.
Ayoli unga:
– Men faqat Uning nomi bilan qasam ichiladigan Zotgagina shikoyat qilaman. Siz bekitib qo‘ygan eshik va derazangiz hamda qo‘limdan olib qo‘ygan telefoningiz ham meni unga arz qilishimdan to‘sa olmaydi. Zero, Alloh taoloning eshiklari hech qachon yopilmaydi, – dedi.
Bu so‘zni eshitgan kursiga cho‘kib fikr yurita boshladi. Ayoli esa xotirjam namoz o‘qiy boshladi va sajdada uzoq muddat qolib ketdi. Er bu holatni zimdan kuzatib turardi. Ayol namozni tugatib, qo‘llarini osmonga ko‘tarib uzoq duo qila boshladi. Buni ko‘rib turgan er ayoliga:
– Sajdada mening zararimga qilgan duoingning o‘zi kifoya qilmaydimi? – dedi.
Ayol unga mayin ovozda:
– Menga qilgan salbiy muomalangizga kifoya qiladimi? – dedi.
Er:
– Allohga qasamki, men bu so‘zim bilan g‘azablangan vaqtimni nazarda tutmadim, – dedi.
Ayol:
– Shuning uchun men ham duodan to‘xtamadim. Aslida duoni sizga emas, balki shaytonning zarariga qildim. Men ahmoq emasmanki, ko‘zimning oqu qorasi bo‘lgan jufti halolimning zarariga duo qilsam, – dedi.
Bu so‘zni eshitib, er o‘zini tutib tura olmasdan yig‘lab yubordi va ayolining duo qilib turgan qo‘lidan o‘pib,
– Allohga qasamki, bundan keyin senga hech qachon ozor bermayman, – dedi.
Xulosa: ushbu ayol Alloh taolo va uning Rasuli bizga amr qilgan soliha ayolning aynan o‘zidir.
Abdushukur Murodov
O‘MI Matbuot xizmati
Abu Usmon Nahdiydan, u esa Hanzala Usaydiy roziyallohu anhudan rivoyat qiladi. Hanzala Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning yozuvchilari (kotiblari)dan biri edi, bunday deydi: Abu Bakr roziyallohu anhu menga yo‘liqib qoldilar va: — Ey Hanzala, ahvoling qanday? — deb so‘radilar.
Men u kishiga javoban: — Hanzala munofiq bo‘lib qoldi! - dedim. Abu Bakr hayron bo‘lib: — Subhanalloh! Bu nima deganing? — dedilar.
Men: — Biz Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning huzurlarida bo‘lganimizda, u zot bizga do‘zax va jannat haqida zikr qilib, eslatadilar. Shundayki, biz ularni xuddi ko‘z bilan ko‘rayotgandek his qilamiz. Lekin, u zotning huzurlaridan chiqib, ayolimiz, bolalarimiz va tirikchiligimiz bilan mashg‘ul bo‘lsak, ko‘p narsalarni unuta boshlaymiz, - dedim.
Abu Bakr roziyallohu anhu: — Allohga qasamki, biz ham xuddi shunday holatni boshdan kechiramiz! - dedilar. Shunda men va Abu Bakr roziyallohu anhu Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning huzurlariga bordik.
Men: — Yo Allohning Rasuli, Hanzala munofiq bo‘lib qoldi! - dedim.
Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam: — Bu nima deganing? - deb so‘radilar.
Men: — Yo Allohning Rasuli, biz sizning huzuringizda bo‘lganimizda, siz bizga do‘zax va jannat haqida eslatasiz, shu darajadaki, biz ularni xuddi ko‘zimiz bilan ko‘rayotgandek his qilamiz. Lekin sizning huzuringizdan chiqib, ayolimiz, bolalarimiz va tirikchilik ishlari bilan mashg‘ul bo‘lsak, ko‘p narsalarni unuta boshlaymiz, dedim.
Shunda Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam dedilar: — Jonim qo‘lida bo‘lgan Zotga qasamki, agar sizlar mening huzurimda bo‘lganingizdek holatingizni uzluksiz davom ettiradigan bo‘lsangiz, farishtalar yotoqlaringizda va yo‘llaringizda sizlar bilan ko‘rishib, salomlashib yurar edilar. Lekin, ey Hanzala, (har narsaning) o‘ziga yarasha vaqti bor (Bu so‘zni Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam uch marta takrorladilar) (Imom Muslim rivoyati).
Hadisdan olinadigan xulosa:
Odamning ba’zi vaqtlarda Allohning zikri va ibodat bilan mashg‘ul bo‘lishi, ba’zi vaqtlarda esa o‘zining hayotiy ehtiyojlarini ta’minlashi tabiiy holdir. Bu uning munofiqligiga dalolat qilmaydi. Shuning uchun, ushbu hadisdan noto‘g‘ri xulosa chiqarib, uni gunohlarga yo‘l berish bahonasiga aylantirish mumkin emas.
Hadisdagi ma’no shundan iboratki, musulmon kishi ibodat qilishi bilan birga, vaqti-vaqti bilan tanasiga hordiq berishi va halol narsalardan bahramand bo‘lish huquqini ham ado etishi kerak.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV