Muso alayhissalom munojotida: “Ey Alloh meni ba’zida kichik kichik hojatlarim tushib qoladi, shu kabilarni ham sendan so‘raymi yoki sendan boshqasidan ham so‘rayveraymi?» Shunda Alloh: لا تسأل غيري “Mendan boshqasidan so‘rama”, dedi.
Inson arzimas, kattami kichikmi narsaga muhtoj bo‘lsa ham Robbisidan so‘rasin, chunki Allohdan boshqa rizq beradigan zot yo‘q.
Go‘yoki sizni bir yaqin insoningiz bor, u sizni hojatmandligingizni biladi va sizga g‘amxo‘rlik qilib: “Biror yordam kerak bo‘lsa menga aytgin, qo‘limdan kelgan yordamimni sendan ayamayman, men turib boshqasiga borib boshingni egib yalinishingni xohlamayman, hayo qilaman”, deydi. Bu degani ikkisi o‘rtasida yaqinlik, do‘stlik nihoyatda kuchli ekanligini bildiradi. Alloh taolochi? Mo‘min bandalarining do‘stiku, eng yaqin Zotku. Alloh taolo ham o‘zi turganda, o‘zida bo‘laturib, berishga qodir bo‘laturib birovdan so‘ragan yaqin bandasiga g‘azabi keladi, go‘yoki Alloh taolo ham bizga bo‘lgan muhabbati nihoyatda kuchli ekanligidan: “Ey bandam yuzingni suvini birovga oqizmay shuni mendan so‘rasang men o‘zim berardimku”, deydi.
Muhammad Rotib Nabulsiyning “Allohning go‘zal ismlari ensiklopediyasi” nomli asaridagi Allohning «الرزاق» sifati bobidan Ilhomjon Madaliyev tarjimasi
Manba: http://ukkosha.shosh.uz
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Rivoyat qilinishicha, Hasan Basriy rahimahullohning qo‘llarida Abbos degan bir yigit tavba qilgan ekan. U yigit avvallari juda ko‘p gunoh qilgan bo‘lgan, so‘ng tavba qilgan, lekin shu holda yetmish marta tavbasini buzgan. Oxir-oqibat umrining so‘nggi daqiqalari yaqinlashganda, o‘limi ko‘ziga ko‘ringan paytda onasini chaqirib shunday dedi:
— Ona, Hasan Basriy hazratlarini chaqiring, men u zotning huzurlarida tavbamni yangilamoqchiman, shoyadki Alloh taolo tavbamni qabul qilsa.
Onasi shoshilib Hasan Basriyning huzuriga borib, salom berdi va:
— Men Abbosning onasiman, o‘g‘limning o‘lim payti yetdi va u sizni so‘rayapti, tavbasini yangilamoqchi, dedi. Hasan Basriy rahimahulloh bunga javoban:
— Bor, menga tavba qilib, uni qayta-qayta buzadigan odamning keragi yo‘q, dedi.
Ayol yig‘lagan holda uyiga qaytib keldi va o‘g‘liga:
— Ey, o‘g‘lim! Shayx sening yomon qilmishlaring tufayli kelishdan bosh tortdi, dedi.
Shunda Abbos osmonga boqib:
— Yo Robbim, Parvardigorim, shayx mendan yuz o‘girdi, ammo Sen mendan yuz o‘girma, umidimni so‘ndirma, deb duo qildi.
Shundan so‘ng yigit onasiga qarab:
— Ey, onajon! Agar vafot etsam, oyog‘ingizni yuzimga qo‘ying, keyin bo‘ynimga arqan bog‘lab, bozorda sudrab yuring va ovozingiz boricha “Bu — Allohga osiy bo‘lganning jazosidir” deb baqirib yuring. Shoyad, mening holimni ko‘rib, Alloh O‘z fazli va rahmati bilan meni afv etsa, dedi.
Onasi uni o‘zi aytganidek o‘g‘lining yuziga oyog‘ini qo‘ymoqchi edi, hotifdan bir ovoz eshitildi:
— Oyog‘ingni sajda qiladigan joyga qo‘yma. Shuni bilginki, Alloh taolo uni afv etdi va do‘zaxdan ozod qildi.
Shundan so‘ng onasi uni dafn qildi va uyiga qaytdi. Shu kecha Hasan Basriy tushida bir ovozni eshitdi:
— Ey Hasan! Nima uchun bandamni Mening rahmatimdan umidsiz qilib qo‘yding? Axir uni Men yaratganmanku va Mening rahmatim har narsani qamrab oladi. Qasamki, agar yana shunday qilsang, seni solihlar daftaridan o‘chiraman!
Bu qissa Allohning rahmati va fazlining ulkan ekanini, hamda tavba qilishda inson hech qachon umidsiz bo‘lmasligi kerakligini yorqin tarzda bayon qiladi.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV