Kecha poytaxtning Bektemir tumanidagi “Alibek” masjidida taroveh o‘qiyotgan edik. To‘rtinchi tasbehdan so‘ng imom-xatib Iskandar domla: “Muhtaram birodarlar, masjidimizga O‘zbekiston musulmonlari idorasining Masjidlar bilan ishlash bo‘limi boshlig‘i Muhammanazar Qayumov domla tashrif buyurdilar. Hozir u kishi sizga Ramazon oyidagi ibodatlarning fazilatlari haqida qisqacha so‘zlab beradilar”, dedi.
Muhammadnazar domlaning hamdu sano, durudu salovatdan keyin so‘zini boshlaganda aytgan birinchi jumlasini eshitganda yonimda o‘tirgan qo‘shnim “g‘ilt” etib yutindi. Qarasam, ko‘zi yoshga to‘lib turibdi. O‘sha iboraning mazmuni bunday edi: “Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam: “Ramazon kirishini xursandchilik bilan kutib olgan kishining jasadi do‘zaxga haromdir”, dedilar. Azizlar, biz Ramazonni yil davomida kutamiz, u yaqinlashgan choqlarda xursandchiligimiz yanada ziyoda bo‘ladi...”
Namozni tugatib masjiddan chiqqanimizda odamlar “Domla zo‘r ekan-yey”, “Notiq ekan-da, notiq”. “Haqiqatan olim ekan, umri ziyoda bo‘lsin” va shunga o‘xshash gaplar bilan Muhammadnazar domlani alqab ketaverdi. Men qo‘shnimdan nega ko‘ziga yosh kelganini so‘radim. U aytadi: “Ramazon kirayotganda hamma xursand bo‘ladi. Men ham shunga harakat qilaman. Ammo negadir, xursandchiligimda kemtiklik borga – hammaga xursandchilik bo‘lgan Ramazon menga mehnatga o‘xshab tuyiladi. Tarovehga ham xatmdan qolib ketmayin deya arang kelaman. “Nega bir milliarddan ortiq musulmon sevingan Ramazondan sen sevinmaysan”, deya o‘zimni malomat qilaman. Muhammadnazar domla ana shu savolimga javob topib berdi. “Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam: “Ramazon kirishini xursandchilik bilan kutib olgan kishining jasadi do‘zaxga haromdir”, dedilar”.
Demak, odamlar Ramazon kirganda do‘zaxdan xalos bo‘lganiga sevinar ekanlar. Axir bundan ortiq xursandchilik, bundan ortiq tantana bo‘lishi mumkinmi! Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning ana shu hadisi sharifini, balki o‘zim ham o‘qigandirman-u, e’tibor qilmagandirman. Lekin domla uni shunday tushuntirdiki, o‘sha choqda men o‘zimdan do‘zaxning vahshatli olovlari chekinganini aniq tasavvur qildim. Ana endi men ham boshqalarga o‘xshab chin dildan sevinadigan bo‘ldim, Allohga shukr”.
Qo‘shnimning chin dildan gapirgan e’tiroflarini eshitib borayotib, qanday ajoyib inson, qanday samimiy musulmon, naqadar ilmga chanqoq siymo deb o‘yladim. Uning samimiyatiga havas qildim.
Muhammadnazar domlaning suhbati boshqalarda ham shunday ajoyib tuyg‘ular uyg‘otgan edi. Baribir, iymonlashish, xususan, olimu voizning suhbatidan bahra olishning o‘ziga xos fayzi bor-da.
Damin JUMAQUL
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Odamlarning ustiga yolg‘onchi yillar soya soladi. O‘sha kezlarda yolg‘onchi tasdiqlanadi, rostgo‘y yolg‘onchiga chiqariladi. Xoin kishi ishonarli bo‘ladi, omonatdor kishi xoinga chiqarib qo‘yiladi va ruvaybiza gapiradi”, dedilar. U zotga: “Ruvaybiza” kim? – deyildi. Payg‘ambarimiz alayhissalom: “Ommaning ishini gapiradigan esi past odam”[1], dedilar.
Ibn Manzur “Lisonul arab” kitobida: “Ruvaybiza – bir ish qilish qo‘lidan kelmaydigan notavon odam. Ko‘pincha, bu so‘z esi pastlarga nisbatan ishlatiladi, chunki ular uyida ko‘p o‘tirishadi va katta ishlar bilan kam shug‘ullanishadi”, degan[2].
Davralarda o‘tirib poyintar-soyintar gap gapiradigan kishini uchratganmisiz?
Yoki maza-bemaza ishlar to‘g‘risida uzundan-uzun maqolalar yozadigan muxbirlarni uchratasizmi?
Yoxud bekorchi ko‘rsatuvlarga chiqib, birorta foyda keltirmaydigan ishlarni gapiradigan odamlarni ko‘rgan bo‘lsangiz kerak. Ko‘pincha bunday holatlar zarar keltirib, dilni xira qiladi. Odamlarning boshini aylantirib, fikrlarini chalg‘itadi.
Hammajlislarning qay biri yaxshiroq?
Ibn Abbos roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi: “Yo Allohning Rasuli, bizlarga qay bir hammajlis yaxshiroq?” – deyishdi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Uni ko‘rish sizga Allohni eslatadigan, u bilan gaplashish ilmingizga ilm qo‘shadigan va amali sizlarga oxiratni eslatadiganidir”, [3] dedilar.
Bizning hamsuhbatlarimiz orasida bunday sifatlilar topiladimi?
Do‘st-yorlar bilan birga o‘tirsangiz, o‘sha o‘tirishingizni Habibimiz sollallohu alayhi vasallam o‘rgatgan lafzlar bilan yakunlash esingizdan chiqmasin. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam shunday deganlar: “Birov bir davrada o‘tirsa va behuda gaplar ko‘payib ketsa, o‘rnidan turayotib: “Subhanakallohumma va bihamdika, ashhadu allaa ilaha illaa anta. Astag‘firuka va atuubu ilayk”, deydigan bo‘lsa, o‘sha majlis davomida bo‘lgan ishlar mag‘firat qilinadi”[4].
O‘ylab ko‘ring, shu zikrni aytish uchun qancha vaqt ketadi? Bor-yo‘g‘i bir necha soniya. Biroq qanchadan-qancha odamlar bu fazilatdan bebahra qolishyapti. Axir, bu olamlar Robbi tarafidan bo‘ladigan afv va mag‘firatku...
Hasson Shamsiy Poshoning
“Jannat bo‘stonidagi oilaviy oqshomlar” nomli kitobidan
G‘iyosiddin Habibulloh, Ilhom Ohund, Abdulbosit Abdulvohid tarjimasi.
[1] Ibn Moja rivoyati.
[2] Lisonul arab, 7/153.
[3] Imom Abu Dovud, Imom Termiziy rivoyati.
[4] Imom Termiziy rivoyati.