Yurtimiz o‘zining shonli tarixi, olamga dong‘i ketgan, butun dunyo ilm ahliga ta’lim bergan buyuk farzandlari bilan mashhur. Uning bag‘ridan olimlar, shoirlar, muhaddis-u lug‘at bilimdonlari, iste’dodli amiru, lashkarboshilar yetishib, nufuzini yuqori ko‘tarib kelgan.
Bu xalq vakillari shoirman deb davlat ishlaridan, shohman deb san’at va adabiyotdan chetda bo‘lib qolmay, bil’aks ham, din ham davlat, ham san’at bilan bir vaqtning o‘zida mashg‘ul bo‘lganlar.
Xalqimizning ana shunday vakillaridan biri o‘zbek xalqining buyuk farzandi, yirik mutafakkir, shoir va olim, davlat arbobi Alisher Navoiy hazratlaridir. U milodiy 1441 yil 9 fevral, hijriy 844 yil o‘n yettinchi ramazonda Xuroson davlatining yirik shahri Hirotning Bog‘i Davlatxona mavzeyida istiqomat qiluvchi ziyoli, xon saroyida xizmatda bo‘lgan G‘iyosiddin Kichkina oilasida dunyoga keladi.
Alisher bolaligidanoq o‘zining o‘tkir zehni, ziyrakligi xushxulqi va xushfahmligi bilan tengdoshlari orasida alohida ajralib turgan. Alisher 3-4 yoshidayoq she’r eshitish she’r o‘qish va yodlashga qiziqadi. Alisher 12 yoshida otasidan yetim qoladi va Xuroson podshohi Abdulqosim Bobur saroyiga xizmatga kiradi. Abulqosim Bobur adabiyot va sanatni juda sevar ijodkorlarni qadrlar o‘zi ham o‘zbek va fors tillarida g‘azallar yozar edi. Ma’rifatparvar hukmdor Alisher o‘z tarbiyasiga oladi. She’riyat ahli unga “zullisonayn – ikki til egasi” laqabini berdilar. Navoiy taxminan 18 – 19 yoshlarida Abdurahmon Jomiy bilan tanishadi. Navoiyning bilim saviyasi, qobilyati va she’riy iqtidoridan xursand bo‘lgan Jomiy uni ham farzand, ham shogird sifatida qadrlaydi. Keyinchalik bu ikki ulug‘ shoir o‘rtasida shogird va ustozlik munosabatlari yanada mustahkamlanadi.
Alisher 1466 yilda Samarqandga keladi va u yerda dastlab moddiy qiyinchilikda yashaydi. Shunga qaramay, Samarqand madrasalarida tahsil oladi, ilm fan, adabiyot va san’at ahli bilan tanishadi. O‘zining iqtidori, qobiliyati bilan tez orada obro‘ va e’tibor qozonadi.
1469 yil Husayn Boyqaro taxtni yegallagach, Alisher Navoiyni Hirotga o‘z yoniga taklif qiladi. Navoiy Husayn Boyqaroning taxtga chiqishi munosabati bilan “Hiloliya” qasidasini bitadi.
Husayn Boyqaro uni muhrdorlik vazifasiga tayinlaydi. Keyinchalik (1472) bosh vazir lavozimiga ko‘taradi, unga “Amiri kabir” unvonini beradi. Navoiy o‘zining olijanob va eng yuksak orzulari – xalqqa xizmat qilish, mamlakat osoishtaligini saqlash, hokimiyatni mustahkamlash, fan va adabiyot, obodonchilik madaniyatini rivojlantirishdek ulkan ishlar qanchalik og‘ir va mas’uliyatli bulmasin ularni katta mehr-muhabbat va ulug‘vorlik bilan amalga oshirdi.
Alisher Navoiy yurt uchun, raiyat manfaatini ko‘zlab o‘z orzulari, shaxsiy manfaatlarining bahridan kechgan. Alloh taologa muhabbati cheksiz, Uning Ka’basini ko‘rishga orzumand shoir umri armon bilan o‘tadi. U Ka’bani ziyorat qilish, haj amalini bajarib kelish uchun Husayn Boyqarodan uch marta izn so‘raydi. Ammo, toj-u taxt uchun doimiy kurashlar bilan ovora shoh agar Siz bu yurtdan ketsangiz, o‘g‘illarim menga qarshi isyon qiladilar. Siz shu yerda ekansiz, ular bu ishga botinmagay, deb, Navoiyga ruxsat bermaydi. Shoh amrini vojib bilgan, yurti uchun jonini fido aylagan hassos shoir, o‘zining eng katta orzusini xalq uchun, behuda qon to‘kilmsligi yo‘lida qurbon qiladi. U “Ixlosiya” madrasasi “Xulosiya” xonaqohi, “Shifohiya” tabobatxonasi, Jome masjidi, “Dorul hoffoz” Qiroatxona va shunga o‘xshash boshqa o‘nlab binolar qurdirdi.
1476 yili ig‘volardan qattiq charchagan Alisher Navoiy vazirlikdan istefoga chiqib, ijod bilan shug‘ullanish maqsadida podshodan izn so‘raydi. Sulton noiloj uning iltimosini qondiradi.
1483-1485 yil davomida “Xamsa” asarini yozib tugatadi. 1491–1492 yillarda u o‘zbek tilida yozgan hamma she’rlaridan yaxlit bir devon tuzishga kirishdi. Alisher Navoiy “Tarixi muluki ajam”, “Tarixi hukamo”, 1491 yilda “Majolis un-nafois” tazkirasini yaratdi.
Alishnr Navoiy 1501 yil 3 yanvarda og‘ir betoblikdan so‘ng hayotdan ko‘z yumdi.
Xayrullo MARDONOV,
“Xoja Buxoriy” o‘rta maxsus
islom bilim yurti o‘qituvchisi
Alloh taolo aytadi: «Ular ehson qilganlarida isrof ham, xasislik ham qilmaslar (tutgan yo‘llari) buning o‘rtasida – mo‘tadildir»[1].
O‘zingizdan boyroq bo‘lganlar bilan tenglashishga urinmang. Aks holda bo‘yningizgacha qarzga botib, malomatga qolasiz.
O‘zingizga, oila a’zolaringizga, shuningdek, qo‘li yupin kishilarga nisbatan ziqnalik qilmang.
Ziqna odam uchun ta’magir bo‘lmasdan yashayotganining o‘zi katta gap. Alloh taolo aytadi: «(Baxillik qilib) qo‘lingizni bo‘yningizga bog‘lab ham olmang. (Isrofgarchilik qilish bilan) uni butunlay yoyib ham yubormang. Aks holda malomat va mahrumlikda o‘tirib qolursiz»[2].
Men juda katta maosh oladigan, biroq oy tugamasidanoq oyligidan bir chaqa ham qolmaydigan kishilarni bilaman. “Ular shuncha pulni, mol-dunyoni qayerga sarflashyapti ekan”, deb hayron qolaman. Alloh taolo aytadi: «...va mutlaqo yo‘l qo‘ymang! Chunki isrofgarlar shaytonlarning do‘stlaridir. Shayton esa, Parvardigoriga nisbatan o‘ta noshukr edi»[3].
Abu Bakr Siddiq roziyallohu anhu: “Ancha kunga yetadigan ro‘zg‘orlikni bir kunda ishlatib yuboradigan oilaga achchig‘im keladi”, deganlar.
Muoviya roziyallohu anhu: “Zoye bo‘lgan, birovning haqqi o‘tib ketgan narsani “isrof” deb hisoblayman”, deganlar.
Sarf-xarajatda isrofgarchilikka yo‘l qo‘yadiganlar, ziqnalik qiluvchilar dunyoda har kuni qanchadan-qancha musulmon ochlikdan o‘layotganini nahot bilishmasa?!
Kimdir e’tiroz bildirib: “Ular bizdan uzoqda-da” desa, “Axir ular bizning Islomdagi birodarlarimiz, din qardoshlarimiz-ku!” – deymiz. Biz erta qiyomat kunida ular borasida ham so‘roq qilinmaymizmi? Qolaversa, oramizda ro‘zg‘origa ora-sirada go‘sht kiradiganlar bor. Gohida shu ozgina go‘shtni olishga ham imkon topa olmay, oylab go‘sht yemaydilar.
Bir jamoa odamlar Qays ibn Uboda roziyallohu anhuning oldilariga ozroq yegulik so‘rab kelishdi. U zot bog‘larida to‘kilgan mevalarni terib, yaxshisini chirigidan ajratib saralayotgan edilar. Ular Qays roziyallohu anhuga nima uchun kelishganini aytishdi. Sahobiy ularga so‘raganlarini berdilar. Kelgan jamoa bir-birlariga ajablanib qarab: “Nochor hayot kechirayotgan bo‘lsangiz, yana qizg‘anmay infoq qilishingiz qiziq bo‘ldi-ku”, deyishdi. U zot: “Sizlarga ehson qilish uchungina shunday yashayman”, dedilar (ya’ni, sahobiy roziyallohu anhu men iqtisod qilaman va isrof qilmaganim holda, siz kabi muhtojlarga yordam berishga ham ortinaman demoqchi bo‘ldilar).
Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam: “Chiqimda iqtisod qilish tirikchilikning yarmidir. Odamlarga muhabbatli bo‘lish aqlning yarmidir. Chiroyli savol berish esa yarim ilmdir”, [4] dedilar.
Ulug‘lardan biri aytadi: “Kim farzandiga iqtisod qilib yashashni o‘rgatsa, unga ko‘p meros qoldirishdan ham ko‘proq yaxshilik qilibdi”.
Hasson Shamsiy Poshoning
“Jannat bo‘stonidagi oilaviy oqshomlar” nomli kitobidan
G‘iyosiddin Habibulloh, Ilhom Ohund, Abdulbosit Abdulvohid tarjimasi.
[1] Furqon surasi, 67-oyat.
[2] Isro surasi, 29-oyat.
[3] Isro surasi, 26–27-oyatlar.
[4] Imom Tabaroniy rivoyati.