قال رسول الله صلى الله عليه وسلم إن الله يَغَارُ وإن المؤمن يغار وغيرةُ الله أن يأتيَ المؤمنُ ما حرم اللهُ.
Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) marhamat qiladilar: “Albatta, Alloh taolo rashk qiladi. Mo‘min ham rashk qiladi. Mo‘min banda Alloh unga harom qilgan narsani qilishiga Alloh taoloning rashki keladi”, dedilar (Imom Buxoriy rivoyati).
Rashk Alloh taolo yaratgan insoniy tabiat va his-tuyg‘udir.
Kishi o‘z ahlini va yaqin mahramlarini begonalardan himoya qilishi va ularning turli nazaridan saqlashi ham rashk hisoblanadi. O‘z ahlini va yaqin mahramlarini begonalardan qizg‘anmaydigan va rashk qilmaydigan kimsa dayus deyiladi. Dayuslik esa ulkan gunoh bo‘lib, u haqda qattiq va’id va ogohlantirishlar bordir.
Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam): “Uch kishiga Alloh taolo qiyomat kuni nazar qilmaydi: ota-onasiga oq bo‘lgan; o‘zini erkaklarga o‘xshatgan ayol (kiyinish, yurish-turish va muomalada); dayus”, deganlar.
Ammor ibn Yosir (roziyallohu anhu)dan rivoyat qilinadi: “Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) aytdilar: “Jannatga uch kishi kirmaydi:
Payg‘ambarimiz (sollallohu alayhi va sallam)dan so‘radilar: “Yo Rasululloh, aroq ichishda mukkasidan ketgan kimsani bilamiz, ammo dayus kim?”
Dayus shunday kishiki, o‘z ahlining oldiga kimlar kirib chiqadi, parvo qilmaydi, – dedilar.
Va yana so‘radilar: Erkakka o‘xshatadigan ayollar qaysi?
Shunday ayolki kiyinishda o‘zini erkaklarga o‘xshatadi, – deb marhamat qildilar (Imom Suyutiy rivoyati).
Zayd ibn Aslam (roziyallohu anhu)dan rivoyat qilinadi: “Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam): “Rashk iymondandir. Benomuslik, sharmandalik, uyatsizlik munofiqlikdir. Oilasidagi fahsh ishlarga rozi bo‘lish esa, dayuslikdir”, dedilar”.
Erkaklarning ayollarga o‘xshashga urinishi yurish-turishda, gap-so‘zda va kiyimda bo‘ladi. Ayollarning erkaklarga o‘xshashga urinishlari ham xuddi shundoq. Bu ishni qilganlar Islomda qoralanadi.
Pahlavon Mahmud o‘zining baytlarida aytadi:
Erlik g‘ururing bo‘lsa, ey Alloh suygan,
Ahli ayoling bezatib chiqarma uydan.
Mevali shox agar chiqsa ko‘chaga,
Tama qilar o‘tgan yo‘lovchi undan.
Sen daraxt ekkan bo‘lsang va daraxtingning shoxlari ko‘chaga chiqib meva solsa, o‘tgan har bir kishi o‘sha mevani yeyish orzusida o‘tadi, deyilgan. Endi sen ham xotiningni yoki qizingni bezatib ko‘chaga olib chiqsang, ulardan ham o‘tganlar bir orzu qilib o‘tishadi.
Rashk va qizg‘anish hatto hayvonlarda ham bo‘lib, faqatgina to‘ng‘iz bundan g‘ayridir.
Jami jonivorlar tushsa ko‘zga,
Hamiyatli bo‘lur, to‘ng‘izdin o‘zga.
Alloh taolo “G‘oshiya” surasining 21, 22-oyatlarida marhamat qiladi: “Bas, (ey, Muhammad! Ummatingizga) eslating! Zotan, Siz (hozircha) faqat eslatuvchidirsiz. Ularning ustidan zo‘ravonlik bilan hukm yurgizuvchi emassiz”.
Ana shu ikki oyati karimaga muvofiq biz ham eslatmoqchimiz, xolos. Alloh taolo bizlarni turli xil illatlardan O‘zi xalos qilsin va asrasin. Yurtimizni tinch va osmonimizni musaffo qilsin.
Toshkent islom instituti 4-kurs talabasi
Tojiddinov Abdussamad Abdulbosit o‘g‘li
Alloh taolo aytadi: “Odamlarga (kibrlanib) yuzingni burishtirmagin va yerda kerilib yurmagin! Chunki Alloh barcha kibrli, maqtanchoq kimsalarni suymas” (Luqmon surasi, 18-oyat).
Abdulloh ibn Umar roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi: Rasululloh sollallohu alayhi vasallam aytdilar: “Sizlardan ilgari yashab o‘tgan bir kishini takabburlik bilan izorini sudrab yurganida yer yutdi. U qiyomat kunigacha yer (qa’ri)ga kirib ketaveradi” (Imom Buxoriy rivoyati).
Yoshligimizda ustozlar kishining kibrli yo unday emasligini donga to‘la boshoqning egilishi, donsiz boshoqning esa xuddi kibrlanganday tik turishi misolida tushuntirishgandi. Katta bo‘lib angladikki, ustozlarning maqsadi boshoq misolida kibrlanmaslikni ko‘z oldimizda qoldirish bo‘lgan ekan. Negaki, mutakabbirlikning oqibati juda ayanchli bo‘larkan.
Amr ibn Shuaybning bobosidan rivoyat qilinadi: Rasululloh sollallohu alayhi vasallam aytdilar: “Qiyomat kunida mutakabbir kimsalar odam suratidagi chumolilarga o‘xshash holda qayta tiriladi. Ularni har tomondan xorlik o‘rab oladi. Ular jahannamdagi “Bulus” deb nomlanadigan zindonga haydaladi” (Imom Termiziy rivoyati).
Kibrning sabablari turlichadir. Masalan, biror sohani o‘zlashtirgan, kerakli mutaxassisga aylangan odam o‘zini olim, boshqalarni johil sanab, nasihatni qabul qilmay qolishi, kimdir ota-bobolarining oliy nasabi bilan faxrlanib, o‘zgalarni nasabi past, deb bilishi, kimdir esa mol-dunyo tufayli g‘ururga ketishi mumkin. Yana chiroy, quvvat kabi ne’matlar ham shular jumlasidan. Ko‘plar shu sabablar tufayli “Boshqalardan ustunman”, deb o‘ylashadi. Vaholanki, Alloh bandaning chiroyiga, nasabiga, boyligiga emas, qalbiga, qilayotgan niyati va amaliga qaraydi.
Ibn Sinoning ustozi Kushyorning huzuriga bir kishi ilm o‘rganish maqsadida kelibdi. 2-3 oy o‘tsa hamki, ustozi ilm berishni boshlamagach:
– Hazrat, endi menga javob bersangiz. Uch oy bo‘ldi, dars bermadingiz. Vaqtingiz yo‘q shekilli, – debdi. Shunda ustoz:
– Men senga bajonidil dars berardim. Lekin huzurimga kelgan paytingda "bu ilmdan mening uncha-muncha xabarim bor", deya kibrlanding. O‘sha qarashing haliyam ketmadi. Men bo‘sh idishni to‘ldiraman, deb javob qilibdi.
Mol-davlatga kibrlansangiz, demak faqirsiz. O‘zingizni boshqalardan ustun ko‘radigan bo‘lsangiz, har qancha ilmingiz bo‘lmasin, johilsiz. Kishini zulmga, tug‘yonga soladigan kuch-quvvat aslida zaiflikdir. Haqiqiy boylik, martaba va ilmni tavozeli insonlardan topasiz!
Ja’farxon So‘fiyev,
To‘raqo‘rg‘on tumanidagi
“Is'hoqxon to‘ra” jome masjidi imom-xatibi