Bir dugonam aytib bergandi:
Qo‘shnisini onasi betob bo‘lib shifoxonaga tushib qolibdi. Shifokorlar onaxonga qo‘llaridan kelgan birinchi tibbiy ko‘makni berishibdi. Ammo onaning dardi yengillashish o‘rniga og‘irlashib ketibdi. Kunlarining birida shifokor bemorning axvoli yomonlashgani haqidagi xabarni bemor farzandiga yetkazishni shifoxona xodimlarga buyuribdi. Shifoxonadan o‘g‘liga telefon orqali xabar yetkazilibdi. Shunda, farzand shoshgan holatda shifoxonaga - onasining huzuriga otlanibdi. Aksiga olib avto ulovining yoqilg‘isi kam ekani, manzilgacha yetib bormasligini bilgan farzand yoqilg‘i olish uchun yoqilg‘i quyish shahobchasiga kiribdi. Shu payt bir chetda mushuk bolalagani, hali xatto bolachalari yura olmayotganiga ko‘zi tushib, shahobcha xodimidan: “Bu kimning mushuklari?”, deb so‘rabdi. Xodim: “Egasi yo‘q”, - deya javob qilibdi. Shunda bola hayol qilib, egasi bo‘lmasa, mushukni bir necha bolasi xali yura olmasa, qanday ovqatlanadi, deb yonidagi do‘kondan konserva sotib olib, uni ochib mushuk bolalariga taqdim qilibdi. Va shoshilib turganligi bois, shifoxonaga tezda ravona bo‘libdi.
Borib onasi yotgan jonlantirish xonasiga kirsa onasi joyida yo‘q edi. Farzand bir oz o‘yga cho‘mdi. Kech qoldim deb o‘zini koyiy boshladi. Shu payt hamshira o‘tib qoldi. Sarosimaga tushgan farzand: “Kechirasiz shu xonada onam bemor xolda og‘ir yotgandilar”, - deb iymanib so‘radi. Hamshira ona bir oz yaxshi bo‘lganligi uchun boshqa xonaga olinganligini aytib, xonani ko‘rsatdi. Farzand xonaga kirib onaizorini ancha tetiklashib, bemalol yotgan xolida ko‘rdi va xursandchiligi ichiga sig‘may: “Assalomu alaykum, Onajon! Alloh sizga shifo bersin! Nima mo‘jiza ro‘y berdi?” deb so‘radi. Ona: “Bolam! Ahvolim juda og‘ir, hushsiz bir axvolda yotgan edim. Birdaniga bir mushuk va bolachalari paydo bo‘lib, qo‘llarini ko‘tarib, Alloh taologa shifo so‘rab duo qila boshladi. Shunda birdaniga o‘zimda darmon va quvvatni his qildim. Ahvolimni tekshiruvdan o‘tkazgan shifokorlar ham ko‘zlariga ishonmay, hayron qolishdi va meni oddiy xonaga o‘tkazishdi ...”,-deb javob berdi.
Ajabo! Buyuk Allohning karami kengdir. Rahmatining chek-chegarasi yo‘q. O‘zi xohlasa, bir daf’ada balolarni ko‘taradi.
Payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam: “Bemorlaringizni sadaqa berib davolanglar!” - deb marhamat qilganlar. Bir jonzotga rahm qilinganga berilgan sadaqa mukofoti shudir. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Yarimta hurmo berib bo‘lsa ham, olovdan saqlaninglar” - deb bizlarga mehribonchilik ko‘rsatganlar.
Yaxshiliklarimizni bir-birimizdan darig‘ tutmaylik!
Haydarova Munibaxon
Hadichai Kubro ayol qizlar islom bilim yurti
2-kurs tolibasi
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Imom Bayhaqiy, Ibn Munzir va al-Hokim Abu Imron al-Juniydan rivoyat qiladilar:
«Umar roziyallohu anhu bir rohibning oldidan o‘tib ketayotib, to‘xtadi. Rohib chaqirildi va unga: «Bu mo‘minlarning amiri», deyishdi.
Bas, Umar unga sinchiklab qarab chiqdi. Rohibning tarkidunyo qilib, charchab-horib, qiynalgani ko‘rinib turar edi. Umar uning bu holini ko‘rib, yig‘ladi. Unga:
«Bu nasroniy!» deyishdi.
«Bildim, lekin unga rahmim keldi. Alloh azza va jallaning «Amal qiluvchilar, charchovchilar. Qizigan o‘tga kirurlar», deganini esladim. Uning charchab, ijtihod qilib turib, do‘zaxga kirganiga rahmim keldi», dedi Umar».
Zalolat yo‘lini tanlab, o‘zini behuda qiynab yurgan insonga rahmi kelib, yig‘lash uchun inson hazrati Umar roziyallohu anhuning qalbi kabi buyuk qalbga sohib bo‘lishi kerak. Alloh taoloning Iymon-Islom deb atalmish ulug‘ ne’matiga muyassar bo‘lgan Umar ibn Xattob roziyallohu anhu o‘zlariga yetgan baxt-saodatning boshqalarga ham nasib etishini chin musulmon sifatida juda ham istar edilar. Shuning uchun ham rohibni ko‘rganlarida chidab tura olmay, yig‘lay boshladilar. Atroflaridagi kishilar bu haqiqatni anglab yetmay, o‘zlaricha boshqacha ta’vil qildilar. Ular: «Hazrati Umar roziyallohu anhu bu odamning nasroniy ekanligini bilmasdan, havas qilib yig‘lamoqdalar», deb tushundilar. Ammo Umar ibn Xattob roziyallohu anhu uning kimligini bilganlari va shuncha o‘zini qiynagani bilan iymoni bo‘lmaganligi uchun do‘zaxga kirishini o‘ylab yig‘layotganlarini aytdilar.
«Hadis va hayot» kitobining 23-juzidan olindi