Muhtarama singlim!

Qo‘lingizga daftar-qalam berib, «O‘zingiz haqingizda yozing» desak, nimalarni yozgan bo‘lardingiz?

Yoki «Men – chorasiz, mahzun, butun hayoti chigalliklardan iborat, omadsiz, beo‘xshov, o‘ziga ishonchi yo‘q, hayotda o‘z o‘rnini topolmagan qizman. Mening kelajagim qorong‘i, qandaydir mavhumlikdan iborat» kabi tund so‘zlarni yozasizmi?

O‘zingiz haqingizda nimalar deb yoza olishingiz haqida yaxshilab o‘ylab ko‘ring!

Yozganlaringiz ijobiy bo‘ladimi, salbiymi?

O‘zingiz, hayotingiz haqidagi fikrlaringiz salbiy bo‘lsa, demak, siz o‘zingizning faqat yomon taraflaringizni ko‘rar ekansiz, ijobiy taraflaringizni esa ko‘rmas ekansiz. Shuning uchun zildek qayg‘ularni, ko‘z yoshlarni ko‘tarib yurarkansiz. Ba’zan g‘am-g‘ussadan aziyat chekasiz, dard-alam ich-etingizni yeydi, fikrlaringizni jamlay olmaysiz. Yaqin insonlaringiz bilan yomon munosabatdasiz. Odamlarning har bir gapi e’tiboringizni tortaveradi, hech bir yaxshiligi bo‘lmagan yomon kelajakni kutib yashaysiz.

Bularning barchasiga sabab shuki, qiz bola o‘ziga nisbatan qanday munosabatda bo‘lsa, atrofida bo‘layotgan ishlarni ham shunday talqin qiladi. Qiz bola o‘ziga salbiy baho bersa, bu narsa unng ijtimoiy aloqalariga, o‘qishiga, ish faoliyatiga, ruhiy holatiga salbiy ta’sir qiladi. Hatto internetdagi taxallusi uchun ham «yolg‘iz», «ko‘z yoshi», «mahzun» kabi salbiy ma’noni anglatuvchi nomlar tanlaydi. Tinmay o‘zini boshqalar bilan solishtiraveradi, ulardagi ne’matlarga hasad qiladi. Bularning barchasi o‘ziga past baho berish, barcha insonlar haqida, o‘ziga nisbatan ko‘rsatilayotgan hamma munosabatlar haqida yomon gumonda bo‘lishning oqibatidir.

Bir qiz aytadi:

«O‘smirlik davrimda o‘zimga juda past baho berardim. Bu narsa boshimga bitgan balo bo‘ldi. Qiz bola uchun hayotdagi eng muhim narsa – uning kiyinishi deb hisoblardim. Odamlar qizlarning faqat kiyinishiga qarab baho beradi, deb o‘ylardim. Hatto shuni deb, «Yangi ko‘ylak olib berasizlar!» deb ota-onamga qo‘pol gapirardim. Bora-bora o‘zimning kiyinishim o‘zimga yoqmay qolib, hatto o‘zim bilan ham ziddiyatga borib qoladigan bo‘ldim. Har kuni bir yarim-ikki soat vaqtim kiyinishga ketardi: bir ko‘ylakni kiyaman, yoqmaydi, boshqasini kiyaman, u ham yoqmaydi… Kiyim kiyib-yechish bilan ovora bo‘lib, qancha vaqt o‘tib ketganini bilmay qolardim. Shundan keyin ham kiygan kiyimimdan norozi bo‘lib uydan chiqardim. Ba’zan o‘zimni o‘zim o‘ldirgim kelib ketardi. Lekin bu fikrdan meni bir narsa to‘xtatib turardi – «O‘lganimdan keyin odamlar janozamga kelsa, o‘zimga yarashmay turgan kiyimda ko‘radimi? O‘lganimda ham mana shunday beo‘xshov kiyimda yotamanmi?» degan o‘y-xayollarga borardim. Mana shu fikr jonimga qasd qilishdan bir necha bor qaytarib qolgan.

Oradan bir necha yil o‘tib, Alloh meni kiyim-kechak vasvasasidan qutqardi. Asta-sekin hamma qatori oddiy yashay boshladim. Eng muhimi –asosiy vaqtimni ilm olishga sarflay boshladim, oxirat haqida ko‘proq o‘ylaydigan bo‘ldim. Tushunib yetdimki, oxirat g‘ami bilan yashaydigan, dunyoni arzimas sanaydigan qiz faqat dunyo orzu-havaslariga berilib yashaydigan qizdan ko‘ra ming chandon baxtli bo‘larkan!».

Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh,
Abdulhamid Umaraliyev tarjimasi.