“Муштипар Онанг сени кўзлари тўрт бўлиб, зор кутди.

Кутди, кутди…

Мунгли йиғидан кўзлари ожиз бўлди…

Йўқ, йўқ!!!

У ожиз бўлмади…

Аксинча, қулоқлари кўзга айланди…

Нима қимир этса, шу томон бошларин қуйи қилиб, “Болам…”, дея – чақириб, жавоб кутди…

Ҳатто, ёмғирларнинг ҳар томчиси шитирлашидан сени кутди… Сени сўради…

Сен эса келмадинг… Уни соғинмадинг…

У сени қаттиқ соғинди…

Соғинч азобида оламдан ўтди…

Сен Онангни соғинмадинг-ми?! Соғинмадинг-ми?!  Соғинмадинг-ми?!”

Соғинганини Унингдек соғиниб яшашни уддаламаган, фақат соғинтириб яшаган фарзанд – Нурали МАВЛОНОВ.