Аллоҳ таолога беадад ҳамду саноларимиз ва Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламга беҳисоб салавоту дурудларимиз бўлсин.
Роббимиз инсон зотини Ўзи яратган барча махлуқотлар ичида азиз ва мукаррам қилиб яратгани ҳеч кимга сир эмас. Ана шу мукаррамлик инсоннинг ўзига хос бўлган бир неча фазилатларида намоён бўлади. Улардан бири, албатта, инсоннинг поклик, тозалик, сарамжон-саришталик ва шинамликка бўлган интилишидир. Шундан келиб чиқиб инсон аввало ўзини, либосини, ишлатадиган жиҳозларини, яшаб турган уй-жойини, маҳалласини, қишлоқ ва шаҳарларини, юртини, қолаверса, бутун ер куррасини тоза ва покиза сақлашга ҳаракат қилади. Ана шу курраи заминда доимий ҳолда покиза сақлашга энг лойиқ ва муносиб бўлган жой эса, албатта, барчамиз ибодат қиладиган муқаддас маскан – масжидлардир.
Аллоҳ таоло Қуръони каримда Иброҳим ва Исмоил алайҳиссаломларга:
أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ
“Уйимни тавоф қилувчилар, муқим турувчилар, рукуъ ва сажда қилувчилар учун поклаб қўйинглар», деб амр қилдик”, деган (Бақара сурасининг 125-ояти).
Демак, Аллоҳ таолонинг байти бўлмиш масжидларни пок тутиш оддий урф ёки инсонийлик табиатидан келиб чиқиб қилинадиган иш эмас. Балки тўғридан-тўғри Роббил оламийннинг амри бўлиб, ҳар бир мусулмон учун бу буйруқни бажармоқ буюк шараф ва ўз ўрнида ибодатдир. Бизнинг юртимиз мўмин-мусулмонлари динимиз кўрсатмаларини доимо оғишмасдан бажариш борасида намуна бўлиб келган.
Сўзимизнинг исботи учун ҳозирги кунда юртимизда фаолият кўрсатиб турган масжидлардаги озодалик ва покликка бўлган эътибор ҳақида маълумот бермоқчимиз. Юртимиздаги ҳар қандай шаҳар ва қишлоқлардаги ҳаттоки энг чекка ҳудудларимизда жойлашган масжидларни-да бориб кўрсангиз, кўзингиз қувнайди, ибодат қилсангиз қалбингизда ўзгача шукуҳ ва ҳаловатни ҳис қиласиз. Ер юзининг ҳеч қаерида топилмайдиган эминлик ва хотиржамлик ҳам айнан масжидларга хос бўлган хусусиятдир. Зотан, Аллоҳ таоло Оли Имрон сурасининг 97-оятида марҳамат қилиб:
فِيهِ آَيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَقَامُ إِبْرَاهِيمَ وَمَنْ دَخَلَهُ كَانَ آَمِنًا
“Унда очиқ аломатлар ва мақоми Иброҳим бор. Ким унга кирса, тинч бўладир...” деган.
Ҳа, мусулмон киши масжидларга кирар экан нафақат жисмоний хавф-хатар, балки энг асосийси руҳий-маънавий, эътиқодий ва тарбиявий томонлама ҳам хотиржамликка эришади. Бунинг учун аввало инсоннинг ўзи ҳар тарафлама ана шу фазилатларга лойиқ ва муносиб бўлишга ҳаракат қилиши керак. “Қарс икки қўлдан чиқади” деганларидек, албатта, масжиддаги ҳолат ҳам ҳар тарафлама талабга жавоб бера олиши керак. Бизда эса алҳамдулиллаҳ бу борада ҳеч қандай камчиликлар йўқ. Хизмат сафарлари ва зиёратлар сабаб кўпгина юрт ва шаҳарларда бўлдик. Тўғрисини айтишимиз керак, исломнинг маркази бўлган баъзи шаҳарларда ҳам марказий масжидлардан ташқари бўлган масжидларда поклик ва тозаликка бўлган эътибор кўнгилдагидек эмас. Ибодат тўлиқ ва бенуқсон бўлиши учун аввало, таҳорат мукаммал бўлиши лозим. Бунинг учун эса албатта таҳоратхона озода ва шариат кўрсатмаларига мувофиқ бўлиши керак. Юртимизда деярли ҳамма масжидларда шундай шароитлар мавжуд.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси раиси, муфтий Усмонхон Алимов ҳазратлари бошчилигидаги масжид имом-хатиблари ва шу ишларга масъул бўлган бошқа ходимларнинг бу борада олиб бораётган буюк хизматларини эътироф этишимиз керак. Масжидлардаги барча таҳоратхоналар ҳар тарафлама шароитлари намунали. Иссиқ ва совуқ сув билан таъминланган. Хоналарнинг иссиқлиги, ёзда эса салқинлиги ҳам, у ердаги ҳавони тозалаш ва уни айлантириб-шамоллатиб турадиган жиҳозлар, юз ва қўлларни артиш учун алоҳида сочиқлар, қўлни ювиш учун совунлар, кўзгулар, ҳаттоки таҳоратдан кейин суртиш учун хушбўйликлардан тортиб таҳоратхоналарнинг бадиий безагига ҳам алоҳида эътибор берилган.
Хулоса қилиб айтадиган бўлсак, ўзимизнинг уйларимизда ҳам бундай қулай шароитларни топиш қийин. Таҳорат олиб чиққандан сўнг ибодат қилиш учун хонақоларга кирилар экан беихтиёр ўта мамнун бўлганингиздан масжидни қурган ва хизмат қилаётганларнинг отасига раҳмат айтиб юборасиз. Бутун масжидларга тўшалган гиламларни кўриб кўзингиз қувнайди. Шундай ҳам тоза ва шинамки сажда қилсангиз бош кўтаргингиз келмайди. Масжиддаги барча жиҳозлар, безаклар, қандиллар, миллийлигимизга далолат қилувчи ўймакорлик ва наққошлик ишлари-ю уларга берилган ранглар ҳамма-ҳаммаси бир-бирига мутаносиб.
Хулоса қилиб айтганда, бундай гўзал ҳолатга эришиш осон бўлмаган. Не-не замонлар ва не-не аждодлар ўтдилар. Албатта ҳаммаларининг ҳам ўзига яраша хизматлари бор. Спортчиларда бир мақол бор “чемпион бўлиш осон, уни сақлаб, ҳимоя қилиб туриш қийин”. Азизлар, масжидлар ҳаммамиз ҳар тарафлама ҳаловат ва хотиржамлик топадиган муқаддас масканлардир, у ерни кўз қорачиғидек авайлаб, асрамоқ Роббил оламийннинг амридир. Ушбу шарафли ва масъулиятли вазифани бажаришни фақат имом-хатиб ва масжидларнинг ходимларига ташлаб қўймасдан, уларнинг ёнида камарбаста бўлиб ҳар тарфлама ёрдам бериб туришимиз керак. Ана шунда юртимизнинг кўрки, салобати, ҳайбати ва зийнати бўлиб турган масжидларимиз сон жиҳатидан янада кўпаяди ва сифати жиҳатидан бундан-да кўркам бўлади. Зотан, мусулмонлар ўз юртидаги диний ва маърифий даргоҳлар билан фахрланади, бунда эса сўзсиз масжид ва мадрасалар беқиёс ўрин тутади.
Исҳоқжон БЕГМАТОВ,
Ўзбекистон мусулмонлари идорасининг Масжидлар бўлими ходими
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Шаҳодат ортиқ гапирмади. Бу вазиятда на гапирган ғолиб ва на жим турган. Чунки айтилмаса ҳам, эслатилмаса ҳам маълум ҳолатлар бор. 15 йиллик оила учун йўқчилик янгилик эмас. Рўзғорга у керак, бу кам. Энди бутладинг, десанг маиший тўловлар мўралаб туради. Аранг қутилдим десанг, кимдир касал бўлиб, дори-дармон ойликнинг шўрини қуритади. Мактабга пул, боғчага тўловни кечиктирмай етказилади. Мабодо, кимдир туғилиб, яна кимдир тўй қилса, ўша ой рўза тутишга тўғри келиб қолади. Кундалик бензинни умуман истисно қилиб бўлмайди. Нон ейишмаса ҳам, машинани оч қолдириш “гуноҳ”! Машинасиз киракашлик касод бўлади. Оиланинг асосий таъминот жабҳаси шикастланади. Шаҳодатнинг сиртқи ўқишининг контракти мутлақо оила харажатларига киритилмаган. Уни тўлаш тугул, ўйлаш одамни азоблайди-ку… Хуллас, бировдан олдин-бировдан кейин.
Шукр-ки, Шаҳодат Худо тавфиқ ва фаросат билан сийлаган аёллардан. Борига шукр, камига сабр қилади. Эртасига бир тишлам нони қолмаса ҳам, дуо ва таваккулни хаёлан қозонга солиб, эринмай қайнатади. Шира тортиб кетгунча қайнатади-да, намаги учун икки қатра кўз ёшни ҳам канда қилмайди. Бу “мазали таом” таъмини бойлар, ўзига тўқлар қидириб топа олмайдилар. Бунақа кўз ёшлар ва дуоларга қоришган “хаёлий таомлар”ни синиқ қалб соҳиблари қойиллатадилар-да!
Одатий кунлардан бири эди. Шаҳодат ҳамёнига қаради. 50 минг сўм пули қолибди. Ойликкача ҳали анча бор. Қарзларига берай деса, урвоқ ҳам бўлмайди. Қачондан бери кўнглидан бир гап ўтади: “Мана, неча йилдан бери бўлак яшаймиз. Ўзингдан орттириб, бировга эҳсон қилишга қурбинг етмайди. Лекин эҳсон қилиш учун бой бўлиш шарт эмас-ку, тўғрими? Озгина нарса ҳам катта ажр олиб келиши мумкин. Қулоғимга чалинганди, яқин кунларда қайнота отажоним қозон кабобми, тўй ошими, нимадир тансиқ таом истаб тургандилар-да… Шу бор 50 минг сўмимни ўғилларига берсам, бирор яхши таом олиб борсалар-у, шу жума адажонни дуоларини олсак. Рўзғор бу 50 билан на камайиб, на кўпайиб қолмайди. Дуо тагида қолармидик…”. Каллага яхши фикр келганда иккиланмай, отни қамчилади-да, ишга кетишаётганда турмуш ўртоғига ўша охирги 50 мингни чиқариб, “кичик эҳсонча” қилишини илтимос қилди. Бурҳон, севинди оқила аёлидан. Ҳам куюнди қўли калталигидан. Ҳа, майли, шунисига ҳам шукр, кўп шукр.
Шаҳодат ўша 50 мингни берганидан бирам севинди, бирам осмонларда учди-е. Худди осмон ҳам кулиб, дов-дарахтлар қарсак чалгандай бўлди. Ахир ўзи муҳтож, эҳсон олишга энг ҳақли бўлганинг бир ҳолатда, эҳсон қила олиш нақадар бахт! Яна ота-онангга-я.
Бу кўтаринкилик Шаҳодатнинг ишида ҳам давом этди. Компьютерида ҳисоб-китобини зоҳиран хотиржам кўриниб бажарса-да, руҳи танасига сиғмай яйраб кетарди.
Хонаси эшиги тақиллади. Уни сўрашди. Дарров ишлаётган ҳисоботини сақлаб қўйди-да, ташқарига чиқди. Бошқа бўлимдаги ҳамкасби экан. Уни кўриб яна хурсанд бўлди. Ораларида самимий дўстлик, бирдамлик бор. Жума куни тўғри уни келиб йўқлаб турибди. Ҳамкасби Шаҳодатни ортиқча вақтини олмади. Қўлини унинг қўлларига қўйди ва буклади. Очма ва қайтарма дегани бу. “Илтимос, буни олинг. Ёки сизга, ё бўлмаса бошқа қизга беришим керак эди. Аллоҳ мени тўғри хонангизга бошлади. Сизга келавердим. Бу сизга бериб юборилган эҳсон. Биласиз, контрактингиз бор. Шуни тўлаш учун, иншааллоҳ етади”, деди-да, тезда ўз бўлими томон юриб кетди. Шаҳодат тўсатдан содир бўлган бу ишдан раҳмат, дейишга ҳам улгурмади. Букланган қўлларини очди: 500 $ экан. Ҳақиқатда контракти учун шунча пул керак эди. Тўлаш учун нима қилишини, кимдан қарз олишини билмай гирён юрган эди. Ажабо, буниси қизиқ бўлди-ку. Эрталабдан охирги 50 мингини эҳсон қилувди. Кўп вақт ўтиб улгурмасидан, ўзига юз баробар бўлиб қайтиб турибди-я! “Ё, Робб, шукр, кўп шукр. Эҳсонга илҳомлантирганинг учун. Бизни ҳам, уларни ҳам, етказувчини ҳам. Сен шундай Зотсан-ки, яхшилик ва карамда ҳеч кимни ўзингдан ўздирмайсан. Мен раҳматинг қаршисида маст, қудратинг олдида лолман”, дея икки яноғи ҳўл бўлди. Ич-ичидан берганни ҳам, етказганни ҳам дуо қилди. Уларни ота-оналарини алоҳида эслади…
Бундай воқеалар ҳаётимизда ҳар қадамда учраб туради. Қаҳрамонларни эҳтимол сиз ҳам танирсиз. Гоҳо олувчи, гоҳо берувчи, гоҳо курьер қиёфасида намоён бўласиз. Беринг, кам деб ҳисобламанг. Беролмасангиз берувчиларни йўллаб қўйинг. Сиз билган муҳтожларни улар билмаслиги мумкин. Аллоҳ таоло наздида эҳсонни катта-кичиги бўлмайди. Ахир 50 мингни танлармидингиз ёки 500 $ !?
ТИИ “Ҳадис ва Ислом тарихи фанлари” кафедраси
катта ўқитувчиси Н.Саидакбарова