Қуръони каримнинг ёдланиши, тиловати ва тушунишнинг осон бўлиши ҳам Аллоҳ таоло томонидан бандаларига икром, раҳмат ва фазилатидир. Аллоҳ таоло «Қамар» сурасининг 17, 22, 32 ва 40-оятларида:
«Дарҳақиқат, Биз Қуръонни зикр учун осон қилдик. Бас, эслатма олувчи борми?!» дея марҳамат қилганидек, Қуръонни зикр учун осон қилиб қўймаганида, уни тўлиқ ёдлаш, ўрганиш тугул, битта ҳарфини ҳам ўқишга бирор кишининг қудрати етмас эди.
Мужоҳид раҳматуллоҳи алайҳ «Дарҳақиқат, Биз Қуръонни зикр учун осон қилдик» ояти «унинг қироатини енгил қилдик» деган маънони англатишини таъкидлаган. Суддий эса: «Агар Аллоҳ таоло одамзодга Қуръонни енгил қилмаганида, бирор киши Яратганнинг каломини гапира олмас эди», деган. Имом Қуртубий юқорида ўтган оят тафсирида: «Биз Қуръонни ёдлашга енгил қилдик ва уни ёдламоқчи бўлган кишига ёрдам берурмиз. Уни ёд олувчи киши борми? Унга ёрдам берилади»- деган.
Қуръони карим уни ёдлаш ва ўқишни одатий вазифа қилиб олган киши томонидан тез ва енгил ёдланиши, уни такрорлаш ва қайта ўқишга бепарво бўлган кишининг эса зеҳни ва хотирасидан тез унутилишида бошқа китоб ва (зикр, лафз)лардан буткул фарқ қилади. Чунки Аллоҳ таоло Қуръони каримда:
«Албатта, у азиз Китобдир», деган. (Фуссилат сураси, 41-оят).
Абу Мусо Ашъарий розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан ривоят қиладилар: “Қуръон билан боғланиб туринглар. Нафсим Унинг қўлида бўлган зотга қасамки, у (Қуръон) тушовида турган туядан ҳам кўра қочувчироқдир”-деганлар. (Имом Бухорий ва Муслим ривояти.)
Яна бошқа бир ҳадисда Ибн Умар розияллоҳу анҳудан Пайғамбаримиз алайҳиссалом: “Қуръон соҳиби тушовланган туя эгаси кабидир. Агар у билан боғланиб турса, ушлаб туради. Агар уни қўйиб юборса, қочиб кетади”, дедилар. (Муттафақун алайҳ).
Қуръони каримнинг мўъжизакорлиги қиёматгача давом этади. Унинг тез ёд олиниб, такрорлаб турмаса эсдан чиқиб қолиши ҳам ана ўша мўъжизалардан ҳисобланади. Бирор шеър ёки байтни ёдлаб кўрган инсон буни хис қилади. Уни ёдлаш учун анча мунча такрор қилади ва ёд олгандан сўнг эса уни ёддан кўтарилиши ҳам секин жорий бўлади.
Шунинг учун ёд олган сураларимизни доимий тарзда такрор қилиб туришимиз ва унинг ҳар бирига ўнтадан то етмиш баробаргача савобга сазовор бўлишга интилишимиз лозим. Аллоҳ таоло барчаларимизни Ўз Каломига муҳаббатли инсонлардан қилсин. Омиин!
Жалолиддин Ҳамроқулов
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Ризо – Аллоҳнинг буюрган қазои қадарига нисбатан, бошга тушган бало ҳар қанча оғир бўлишига қарамай, бандада ҳеч қандай норозилик мавжуд бўлмаслигидир. Аммо бу нарса Аллоҳнинг иродаси билан кечаётган ҳар бир жараёнга банда, албатта, рози бўлиши лозим дегани эмас. Масалан, бунда банданинг гуноҳ ишларга ҳам рози бўлиш тушунилмайди. Ризолик ҳам ўринли бўлмоғи даркор.
Ризолик – бу ҳар қандай даъво ва эътирозни кўнгилдан чиқариб, хурсандчилик ва мамнуният туйғусидан ўзга нарсани қолдирмасликдир. Яъни Аллоҳнинг бандаси учун қабул қилган қарорига нисбатан кўнгил хотиржамлигини туйиш ва уни тўлақонлигича қабул этишдир. Шу жумладан, қазои қадар содир бўлгунича инсоннинг ўзича танлаш ихтиёридан кечиши, содир бўлгач эса унга нисбатан норози бўлмаслиги ҳам ризолик аломати ҳисобланади.
Ризоликнинг яна бир белгиси – бу ҳар қандай оғир вазиятларда ҳам Аллоҳга бўлган муҳаббатининг барқарор қолишидир.
Дарҳақиқат, иймон ҳаловатини фақат Аллоҳдан ўзининг Роббиси – тарбият кунандаси сифатида рози бўлган кишигина топа олади. Кўнглида бир зарра бўлса ҳам дунё муҳаббати бўлган одам эса бундай лаззатни ҳаргиз тополмайди.
Аллоҳдан розиликнинг икки хили бор: Аллоҳнинг ўзидан ва унинг аҳкомидан розилик. Ўзидан розилик – бу Унинг ҳамма нарсада гўзал тадбир ва интизом ўрнатувчи эканлигига ишонишдир, аҳкомидан розилик эса Унинг қазою қадаридан рози бўлишдир. Аллоҳдан рози бўлган Унинг қазои қадарига ҳам қарши бормайди, аксинча, рози бўлади. Ким Аллоҳнинг бандасига фақат яхшиликни раво кўришига ишонса Аллоҳ ҳақиқатан унга фақат яхшиликни ирода этади.
Тафвиз ва таслим – бу Аллоҳ иродасига бутунлай тобе бўлиб, ўз хоҳишларидан воз кечишдир. Таслим, Ислом ва истислом – бир негизли сўзлар бўлиб, Аллоҳ олдида бандалик ҳолларини намоён этиш ва Унга бутунлай таслиму итоатда бўлишликни ифодалайди.
Тафвиз – ҳар қандай дунёвий ишларда ўзининг танлаш ихтиёридандан воз кечиб, бутунлай Аллоҳга топшириб қўйиш ҳамда Унинг иродасига зид бўлган барча нарсаларни тарк этишдир.
Тафвиз – Аллоҳнинг ҳукми амалга ошгунича, таслим эса амалга ошгач бўлади дейдилар.
Тафвиз ва таслим – Аллоҳни яхши таниган аҳли маърифатларнинг сифатидир.
“Ахлоқус солиҳийн” (Яхшилар ахлоқи) китобидан
Йўлдош Эшбек, Даврон Нурмуҳаммад
таржимаси.