Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Бир куни ўғил бемор онасини кўчадан уйга олиб кираётганида она:
– Мени қўйиб юбор, сайр қилишни хоҳлайман, – деди.
Ўғил:
– Онажон, уйга киринг, овқатланиб олинг, кейин ўзим сизни айлантириб келаман, – деди.
Она:
– Йўқ, ҳозироқ кўчага чиққим келяпти, – деди.
Бу ҳолатни кузатиб турган келин:
– Яна кўчага чиқиб кетибдилар. Ишқилиб қўшнилар кўрмаган бўлсин-да, – деди.
Она хархаша қилишда давом этди.
Ўғил эса онасини ошхонага кузатиб қўйди. Сўнгра ҳовлининг бир четида ўйга толди. Шунда аёли келиб:
– Дадаси, сиз ҳам ишингиздан қолиб кетяпсиз. Мен ҳам уй-рўзғордан ортмай онажонга қарай олмаяпман. Келинг, онажонни бирор касалхонагами ё қариялар уйига жойлаштирайлик. Улар биздан ҳам яхши қарашади. Сиз ҳам, мен ҳам бир ташвишдан қутуламиз.
Шунда ўғил:
– Чамаси 6 ёш эдим. Онам кечки овқат тайёрлаш учун сабзи артаётганларида бехос бармоқларини кесиб олди. Шунда онам қўлларини боғлаб, ҳеч нарса бўлмагандай ишида давом этди. Бир куни мен ҳам бармоғимни кесиб олдим. Буни кўрган онам чидай олмай, олдимда парвона бўлди. Шифокорга бориб керакли муолажаларни қилгач, кўнгиллари хотиржам тортди. Шунда билдимки, онам бармоқларини кесганларида этлари, менинг бармоғим кесилганда эса юраклари кесилгандек бўлган экан. Ёшлигимдан онам оқ ювиб, оқ тарадилар. Энди навбат меники, – деди.
Ўғил сўзида давом этиб:
– Сен онамдан уялиб “қўшнилар нима дер экан” десанг, мен онамни ижарага уй олиб бўлса ҳам қарайман. Биламан, рўзғорнинг юки менинг зиммамда. Уни ҳам қиламан. Лекин онамнинг тақдири эртага сенинг бошингга тушмасмикин?! Шундан қўрқаман. Онам бемор бўлса ҳам доим ёнимда, шундан бахтиёрман.
Акбаршоҳ РАСУЛОВ,
таржимаси
Cавол: Онанизм (қўл билан шаҳватни қондириш)нинг ҳукми ҳақида маълумот берсангиз. Ундан кейин ғусл қилиш шартми? Рўзага таъсири борми?
Жавоб: Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм. Сиз айтаётган нарса шаръий истилоҳда “истимно” – яъни шаҳватини ўз қўли билан қондириш дейилади. У шариатимизда ҳаром амал саналади.
Аллоҳ таоло Қуръони каримда бундай дейди: “Улар авратларини (ҳаромдан) сақловчидирлар. Илло, ўз жуфти ҳалоллари ва қўл остидагилар (чўрилар) бундан мустаснодир. Бас, албатта, улар маломат қилинувчи эмаслар. Бас, кимки шундан ўзгани (ҳаром қилинган нарсаларни) истаса, бас, ана ўшалар ҳаддан ошувчидирлар” (Мўминун сураси 5-7-оятлар).
Қўл билан шаҳват қондиришнинг ҳаром эканига ушбу ояти карима далилдир. Уламолар киши аёли ёки қўл остидаги чўриларидан ташқари ҳар қандай йўл билан шаҳватини қондириши – ҳаромдир ва қаттиқ гуноҳкорликка сабабчидир, дейдилар.
Уларнинг бу фикрларини Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламдан ривоят қилинган: “Қўлига никоҳланган лаънатлангандир” (Имом Байҳақий ривояти) деган ҳадис ҳам қўллаб қувватлайди.
Фиқҳ китобларида уйланишнинг бир неча даражаларини санаб ўтилган. Шулардан киши агар зино қилиб қўйиш даражасига борса, унинг уйланиши вожиб эканлиги айтилади. Уйланишга имкони бўлмаганларни Пайғамбаримиз соллалоҳу алайҳи васаллам рўза тутишга буюрадилар.
Қолаверса, Аллоҳ таоло Ўзининг Каломида: “Никоҳ (имкон)ни топа олмаганлар, то Аллоҳ уларни Ўз фазлидан бой қилгунича, иффатларини сақласинлар”, дея марҳамат қилади (Нур сураси, 33-оят).
Бу тадбирларнинг барчасидан кўзланган мақсад инсонни истимно каби соф инсоний табиатга зид бўлган жирканч ишдан тийилишга ундашдир. Қўл билан шаҳватни қондириш орқали маний тушадиган бўлса, ғусл вожиб бўлади ва рўза бузилади. Бу ишни қилган одам Рамазондан кейин бир кун қазо рўза тутиб беради. Валлоҳу аълам.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси
Фатво маркази