Бир ўсмир “улғайиб, бой бўлсам ҳаммага ёрдам бераман” деб юрар эди. У бойлик бўлсагина одамларга ёрдам бериш мумкин, деган фикрда экан, бир куни Пайғамбар алайҳиссаломнинг бир хурмони ярмини садақа қилиб бўлса ҳам дўзахдан сақланиш лозимлиги ҳақидаги ҳадисини эшитиб қолди. Бир кичик хурмонинг ярми қанча бўларди, деб тасаввур қилолмади.
Эртасига кўчага чиқиш олдидан бир хурмони чўнтагига солиб олди. Йўл бўйда тиланиб турган отахоннинг ёнидан ўтаркан, чўнтагига қўлини тиқиб, беихтиёр кечаги ҳадисни эслади. Хурмони олиб, ярмини отахонга узатди. Шунда отахоннинг кўзлари қувончдан порлаб кетди. Ўсмир йигит ўйладики, “ҳатто кўп пул берилса ҳам бу қадар хурсанд бўлмасди”, деб ўйлади. Қилган ишидан ўзиям шодланди. Англадики, отахон ўзига берилган нарсанинг қийматидан эмас, ўзига берилган эътибор ва баҳам кўришдан ниҳоятда шодланганди.
Йигитча бу ишидан кейин юқоридаги ҳадиснинг ҳикматини тушуниб кетди. Энди у бир кўнгилни обод қилиш учун бой бўлишни кутиб юрмаслик кераклигини билди. Зеро, кўнгил Худонинг назаргоҳидир. Уни қувонтирган кишини Аллоҳ қувонтириши шубҳасиздир.
Акбаршоҳ Расулов
Муҳаммад ибн Абдуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Аллоҳ таолонинг расули ва бандаси бўлиб, у зотни Аллоҳ таоло бутун оламларга раҳмат қилиб юборганини айтади. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам инсонларни бутларга, қуёшга, дарахтларга, оловга ва бошқа нарсаларга сиғинишдан воз кечиб, фақат Аллоҳга ибодат қилишга даъват қилдилар. Чунки буларнинг барчаси Аллоҳ яратган нарсалардир, улар ўз-ўзидан на фойда бера олади, на зарар етказа олади.
Аллоҳ таоло Қуръонда шундай дейди:
"Муҳаммад Аллоҳнинг расулидир" (Фатҳ сураси, 29-оят).
"Муҳаммад сизларнинг эркакларингиздан бирортасининг отаси эмасдир, балки у Аллоҳнинг элчиси ва пайғамбарларнинг муҳридир. Аллоҳ барча нарсани билувчи зотдир" (Аҳзоб сураси, 40-оят).
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам инсоният учун раҳмат бўлиб келганлар. У зот одамларни дунё гумроҳлигидан қутқариб, охират азобидан сақлаб, ҳидоят ва жаннат неъматларига етаклайдилар.
Аллоҳ таоло айтади:
"Биз сени (эй Муҳаммад) оламларга фақар раҳмат қилиб юбордик" (Анбиё сураси, 107-оят).
Аллоҳ таоло Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ахлоқларини юксак сифатларда мадҳ этиб: "Албатта, сиз улуғ ахлоқ узрадирсиз" деб марҳамат қилган. (Қалам сураси, 4-оят)