Сеҳргар ўз сеҳри орқали турли гуноҳ ва зулмларни амалга оширади. Сеҳргар қанчадан-қанча одамларни Аллоҳдан ўзгага қурбонлик қилишга ёки тумор тақишга ё ғайбдан келган хабарларга ишонишга буюриб, адаштирди?!

Сеҳргар кўплаб бахтли уйларни вайрон қилди, қанчадан-қанча аҳил жуфтликларни бир-биридан айириб, бахтиёр оилалардаги ёш болаларни тирик етим қилди. Гўдаклар у туфайли ҳаётнинг аччиқ-чучугини тотдилар?!

Сеҳргар одамларга яна қанча ташвишлар келтирди?!

Қанчадан-қанча соғлом одамларнинг касал бўлишига сабаб бўлди?!

Қанчадан-қанча бахтли оилаларни парчалаб ташлади?!

Қанчадан-қанча камбағалларни қарз олишга мажбур қилди?!

“Даволайман” ёки “ғайбни биламан” деган ёлғонлар билан одамларнинг пулларини ўзлаштириб олди?!

Сеҳргар тинч-осойишта жамиятни ёмон кўради ва уни бузмагунча тинчимайди. У ўзгаларнинг бахтли ҳаётидан хурсанд бўлмайди.

Сеҳргарда ҳеч қандай яхшилик йўқ. Ёки сеҳргарнинг камбағаллар, етимлар, бева, бечораларга ғамхўрлик, яхшилик ёки ҳомийлик қилганини кўрганмисиз?! Сеҳргарнинг амали жамиятни бузиш ва унинг аъзоларини ширкга ундаш, уларнинг бошига бало, ғам-ташвиш солишдир.

Даврон НУРМУҲАММАД