بسم الله الرحمن الرحيم
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَم، وَالصَّلَاةُ وَالسَّلَامُ عَلَى رَسُولِهِ الأَكْرَم وَعَلَى آلِهِ وَصَحْبِهِ أَجْمَعِيْنَ اَمَّا بَعْدُ
TIL OFATLARI
(g'iybat, bo'hton va yolg'on haqida)
Muhtaram azizlar! Ma'lumki, til insonning eng mukarram, shu bilan birga, eng xatarli a'zosi hamdir. Agar inson uni yaxshilikka ishlatsa, ulkan ajr-mukofotlarga ega bo'ladi, bordiyu yomonlikka ishlatsa, uni ortidan malomatga qolishi tayin. Insonni abadiy saodatga erishib, jannatga kirishi yoki baxtsiz bo'lib, do'zaxga kirishining ham asosiy sababchisi – tilidir. So'zning ahamiyati shunchalik muhimki, inson birgina so'zi bilan musulmon bo'lishi yoki dindan chiqishi, insonlar o'rtasini isloh qilishi yoki buzishi mumkin. Alloh taolo tilni yomonliklardan saqlab, to'g'ri so'z bo'lishga targ'ib qilib, Qur'oni karimda shunday marhamat qilgan:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِيدًا يُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمَالَكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ
وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِيمًا
ya'ni: “Ey, mo'minlar! Allohdan qo'rqingiz va to'g'ri so'zlangiz! (Shunda Alloh) ishlaringizni o'nglar va gunohlaringizni mag'firat etar. Kimki Allohga va Uning payg'ambariga itoat etsa, bas, u ulug' yutuqqa erishibdi” (Ahzob surasi 70-71 oyatlar).
Aqlli odam gapirishdan oldin aytadigan so'zini yaxshilab o'ylab, tekshirib, keyin so'zlaydi. Agar insonning tili to'g'riso'z va tarbiyalangan bo'lsa, boshqa a'zolar ham sog'-omon va xotirjam bo'ladi. Bu haqda Payg'ambarimiz sallallohu alayhi va sallam shunday deganlar:
﴿إِذَا أَصْبح ابْنُ آدَمَ، فَإنَّ الأعْضَاءَ كُلَّهَا تُكَفِّرُ اللِّسانَ، تَقُولُ: اتِّقِ اللَّه فينَا، فَإنَّما نحنُ بِكَ: فَإنِ اسْتَقَمْتَ اسَتقَمْنا وإنِ اعْوججت اعْوَججْنَا﴾ (رَوَاهُ الْاِمَامُ التِّرْمِذِيُّ عن أبي سعيد الخدري رضي الله عنه)
ya'ni: “Odam bolasi tong ottirganda, tana a'zolarining hammasi tilga tanbeh berib: “Bizning to'g'rimizda Allohdan qo'rq! Biz (nima ahvolga tushsak ham), sen sababli (tushamiz). Agar to'g'ri bo'lsang, biz ham to'g'ri bo'lamiz. Agar egri bo'lsang, biz ham egri bo'lamiz” deyishadi” (Imom Termiziy rivoyatlari).
Darhaqiqat, tilni saqlash – naqadar go'zal amal! Inson tilini saqlasa, halok bo'lmaydi. Solihlardan biri shunday degan: “Gap ham doriga o'xshaydi. Agar uni me'yorida ichsang, foyda beradi. Agar uni ko'paytirsang, o'ldiradi”.
Azizlar! Agar kishi tiliga erk berib, o'ylamasdan gapiradigan bo'lsa, tili orqali eng katta gunoh bo'lgan g'iybat, bo'hton, yolg'on gapirish, chaqimchilik va boshqa ishlarga mubtalo bo'lishi aniq.
G'iybat va bo'hton. G'iybat ham til ofatlarining kattasi bo'lib, hozirgi kunda bu katta gunoh bilan ko'pchilik mubtalo bo'lgandir. G'iybat – bir kishini yo'qligida unga yoqmaydigan gap (sifat) bilan yodga olishdir. G'iybat – islom shariatida qat'iy harom qilingan amaldir. Islom ummati g'iybat va chaqimchilikni harom deb ijmo' qilgan. G'iybat haqida Alloh taolo Qur'oni karimda bunday degan:
وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ
ya'ni: “Biringiz biringizni g'iybat qilmasin! Sizlardan biror kishi o'lgan birodarining go'shtini eyishni xohlaydimi?! Uni yomon ko'rasiz-ku, axir! Allohdan qo'rqingiz!” (Hujurot surasi 12-oyat).
Ushbu oyati karimada Alloh taolo g'iybatdan qaytarib, uni o'laksa go'shtini eyishga o'xshatmoqda. Tabiiyki, inson o'laksadan jirkanadi. Shunday ekan, boshqalarni g'iybat qilib, obro'sini to'kishdan ham musulmon kishi xuddi o'laksa go'shtidan jirkangandek jirkanishi lozim.
G'iybatning ta'rifi haqida Payg'ambarimiz sallallohu alayhi va sallam:
﴿"أَتَدْرُونَ مَا الْغِيبَةُ؟" قَالُوا: اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ، قَالَ: "ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِمَا يَكْرَهُ" قِيلَ أَفَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ فِي أَخِي مَا أَقُولُ؟ قَالَ: "إِنْ كَانَ فِيهِ مَا تَقُولُ، فَقَدِ اغْتَبْتَهُ، وَإِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ فَقَدْ بَهَتَّهُ"﴾ (رواه الْاِمَامُ مسلم عن ابى هريرة رضي الله عنه).
ya'ni: “G'iybat nima ekanligini bilasizlarmi?” – dedilar. Sahobalar: “Alloh va Rasuli bilguvchiroqdir”, – deb javob berdilar. Rasululloh sallallohu alayhi vasallam: “G'iybat – bir birodaringizni orqasidan o'zi eshitsa yomon ko'radigan sifat bilan gapirishingizdir”, – dedilar. Shunda ulardan biri: “Agar birodarimda men aytgan o'sha sifat bor bo'lsa ham g'iybat bo'ladimi?” – deb so'radi. Rasululloh sallallohu alayhi vasallam esa: “Unda bor aybni aytgan bo'lsangiz, g'iybat qilgan bo'lasiz. Agar siz aytgan sifat unda bo'lmasa, bo'hton qilgan bo'lasiz”, – deb javob berdilar (Imom Muslim rivoyatlari).
Demak, birovning aybini oshkor qiluvchi so'zni to'g'ri bo'lsa ham, aytish joiz emas ekan. Chunki g'iybat bo'ladi. Agar yolg'on bo'lsa, tuhmat va bo'xton bo'lgani uchun, gunohi ham ikki hissa bo'ladi.
Qiyomat kuni g'iybatchini ahvoli og'ir bo'ladi. Bu haqda Abu Umoma al-Bohiliy raziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadisi sharifda Rasululloh sallallohu alayhi va sallam aytdilar: “Kishiga savoblari yozilgan kitobi ochiq holda beriladi. U: “Ey Rabbim, falon-falon savobli ishlarim qani, sahifamda yo'q-ku?” – deydi. Shunda unga: “Odamlarni g'iybat qilganing tufayli ularni o'chirib, g'iybat qilinganlarning amal daftarlariga yozib qo'ydim” – deydi” (Ibn Hibbon rivoyatlari).
Demak, g'iybatchi Qiyomat kuni savobli amallaridan mahrum bo'lib, g'iybat qilingan kishilarning gunohlari g'iybatchining ustiga yuklanar ekan.
Shuni unutmaslik kerakki, insonlarni, ayniqsa ulamolarni yomonotliq qilib, g'iybat qilish, ular haqida bo'hton so'zlarni aytish, har xil haqoratli rasmlarni ishlash bu katta gunoh va dinimizning ildiziga bolta urish hisoblanadi. Chunki xalq olimu ulamodan dinu diyonat, sabr-toqat va qanoat, qolaversa, odob-axloqni o'rganadi. Ularni xalqqa yomon ko'rsatish – Allohning diniga dushmanlikdan boshqa narsa emas!
Shariatimiz ko'rsatmalariga ko'ra, ko'pchilikka zarari etadigan firibgar, tovlamachi va gunoh ishlarni oshkora qilib yuradigan kimsalar haqida odamlarni ogohlantirish uchun gapirishga ruxsat berilgan. Sababi, odamlar ularning zararlaridan ogoh bo'lsin va ularga ergashmasinlar. Bu haqda Anas ibn Molik raziyallohu anhudan quyidagi hadisi sharif rivoyat qilingan. Rasululloh sallallohu alayhi va sallam aytdilar:
﴿مَنْ أَلْقَى جِلْبَابَ الْحَيَاءِ فَلا غِيبَةَ لَهُ﴾ (رَوَاهُ الْاِمَامُ ابن ماجه عن أبي سلمة بن عبدالرحمن رضي الله عنه).
ya'ni: “Kim hayo yopinchig'ini uloqtirgan bo'lsa, uni gapirish g'iybat hisoblanmaydi” (Imom Bayhaqiy rivoyatlari).
Hasan al-Basriy rahmatullohi alayh aytadilar: “Bid'at ahlini gapirish – g'iybat emas” (“Sharhu usuli ahli sunna val-jamoa” kitobi).
Demak, ko'pchilikni to'g'ri yo'ldan ozdirayotgan kimsalarni hammaga oshkor qilib, odamlarni undan saqlanishga da'vat qilish g'iybat hisoblanmaydi.
Qolaversa, hozirgi kunda ijtimoiy tarmoqlar orqali bemazhablik va ahli sunna val jamoa e'tiqodidan boshqa noto'g'ri e'tiqodlarga ko'pchilikni jalb qilayotgan kimsalarning zikr qilib, ulardan boshqalarni ogohlantirish va ularning botil fatvolariga aldanmaslikka chaqirish aslo g'iybat bo'lmaydi.
Yolg'on. Ma'lumki, yolg'on gapirish dinimizda og'ir gunohlardan hisoblanadi. Afsuski, hozirgi kunda yolg'on so'zlash oddiy bir holga aylanib qolganligiga ko'p hollarda guvoh bo'lmoqdamiz. Alloh taolo yolg'on gapni kimlar gapirishini bayon qilib shunday marhamat qilgan:
إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللّهِ وَأُوْلـئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ
ya'ni: “Yolg'onni faqat Allohning oyatlariga imon keltirmaydiganlargina to'qirlar. Ana o'shalar o'zlari yolg'onchilardir” (Nahl surasi 105-oyat).
Yolg'on so'zlash haqida Payg'ambarimiz sallallohu alayhi vasallam:
﴿إذَا كَذَبَ الْعَبْدُ، تَبَاعَدَ الْمَلَكُ عَنْهُ مِيْلاً مِنْ نَتْنِ مَا جَاءَ بِهِ﴾ (رَوَاهُ الْاِمَامُ التِّرْمِذِيُّ عن ابن عمر رضي الله عنهما)
ya'ni:“Qachonki kishi yolg'on gapirsa, farishta u gapning sassiqligi sabab bandadan bir mil masofaga uzoqlashadi”,– dedilar (Imom Termiziy rivoyatlari).
Tasavvur qiling, kishini muhofaza qilib turadigan, undan hech ajralmaydigan farishtalar yolg'onchidan uzoqlashar ekanlar. Boshqacha qilib aytganda, yolg'onchining farishtasi bo'lmaydi.
Rostgo'y inson jannatga kirishi va u Alloh taolo huzurida “siddiq” degan maqom bilan sifatlanishini eshitgan har bir musulmon, shubhasiz, rostgo'y bo'lishga intiladi. Hamma rostgo'y bo'lsa, jamiyat hayoti ijobiy tomonga o'zgaradi. Ulamolarimiz: “Rostgo'ylik – dilingdagi haqiqatni tilingga chiqarishingdir”, deyishgan. Demak, ibodatda, insonlar bilan muomalada, oldi-sotdi, nikoh va boshqa masalalarda kishining dili bilan tili bir bo'lishi lozim.
Muhtaram jamoat! Bugungi kunimizda eng asosiy muammoga aylangan illatlardan biri – yolg'on axborotdir. Ayniqsa, ijtimoiy tarmoqlarda turli asossiz ma'lumotlarni tarqatish, turli bo'htonlar va uydirmalarni asossiz ravishda urchitish holatlari ko'plab uchramoqda. Ayrim soddadil musulmonlar mana shunday uydirmalarga ishonib, yolg'on va bo'htonga sherik bo'lib qolmoqdalar. Masalan, kuni-kecha ijtimoiy tarmoqlarda: “2021 yilda Ramazon oyi 12 apreldan boshlanadi. Buni iloji boricha hammaga tarqating! Payg'ambarimiz aytganlar: “Kim bir insonga Ramazon oyi kirib kelish sanasini birinchi bo'lib eslatsa, do'zax olovi o'sha inson uchun harom qilinadi” degan mazmundagi gapni hadis deb tarqatildi. Vaholanki, bunday mazmunda hadis yo'q! Bu Rasululloh sallallohu alayhi vasallamga to'qilgan uydirmalardan biridir.
Imom Muslim rivoyat qilgan hadisi sharifda: “Albatta, menga yolg'on to'qish boshqa birovga yolg'on to'qishdek emas. Kim menga yolg'onni bilib turib to'qisa, do'zaxdan o'z o'rnini tayyorlayversin” – deyilgan. Ulamolarimiz to'qima hadislarni aytish va tarqatishdan qattiq qaytarganlar.
Shunday ekan, bunday yolg'on xabarlar, to'qima rivoyatlarni tarqatib yurganlar tavba qilishsin va oddiy-asossiz gaplarni “hadis” deb tarqatishni to'xtatishsin!
Yana bir yolg'on xabar: o'tgan hafta Sirdaryo viloyatining bir qator tumanlarida Tojikiston va O'zbekiston chegarasida joylashgan “Bahri tojik” (Qayroqqum) suv omborida to'g'on buzilgani va suv toshqini kelayotgani haqida vahima ijtimoiy tarmoqlarda tarqaldi. Bu yolg'on ma'lumotdan tashvishlangan ba'zi kishilar uylaridan uzoqroqqa ketish uchun harakatga tushgan bo'lsa, yana bir qismi yarim tungacha ko'chada o'tirgan.
Azizlar! Shuni ta'kidlash kerakki, har bir sohaning o'z mas'ul va mutasaddilari bor. Ular o'z sohasiga tegishli ishlar bilan doimiy mashg'ul. Shunday ekan, qayerdan bir xabar kelib qolsa, unga ishonib ketavermasdan, xabarni aniqlashtirish uchun soha mutaxassislariga murojaat qilish lozim.
Shuni unutmaslik kerakki, odamlardan eshitgan narsasini surishtirmay gapiraverish gunoh ekaniga quyidagi hadisi sharif ham yaqqol dalil hisoblanadi:
﴿كَفَى بِالْمَرْءِ كَذِبًا أَنْ يُحَدِّثَ بِكُلِّ مَا سَمِعَ﴾ )رَوَاهُ الْاِمَامُ مَسْلِمٌ عن ابى هريرة رضي الله عنه)
ya'ni: “Har bir eshitgan narsasini gapirish kishining yolg'onchi ekaniga etarli bo'ladi” (Imom Muslim rivoyatlari).
Qays ibn Abu Hozimdan rivoyat qilinadi: Abu Bakr raziyallohu anhuning “Yolg'ondan ehtiyot bo'linglar, yolg'on albatta imondan chetlatuvchidir” deganini eshitdim.
Katta gunohlarga sabab bo'ladigan g'iybat va yolg'onni ba'zi g'arazli kishilar jamiyatda fuqarolar va davlat orasiga ixtilof solish uchun ham ishlatmoqdalar. Buning oqibatida ishonchsizlik, adovat, nizo va fitna kelib chiqadi. Shunday ekan, oila, mahalla va yurtda fitnaga sabab bo'ladigan so'zlardan va ig'vo xabarlarni tarqatishdan ehtiyot bo'laylik!
Hulosa qilib aytganda, bizga ne'mat qilib berilgan tilimizni ehtiyot qilib, so'zlashdan oldin avval o'ylab, keyin so'ylashimiz ayni muddaodir. Uni faqat ikki dunyomizni obod qiladigan xayrli ishlarga sarflashimiz lozimdir.
Alloh taolo barchamizga tilimiz orqali ko'plab xayrli amallarni qilish va O'zi rozi bo'lmaydigan ishlardan tilimizni tiyish baxtini nasib etsin! Omin!
Hurmatli imom-domla! “Hidoyat”, “Mo'minalar” jurnallari va “Islom nuri” gazetasiga obuna bo'lishni jamoatga eslatib qo'yishingizni so'raymiz.
Hurmatli imom-domla! Kelasi juma ma'ruzasi “Ota-onani rozi qilish – farzandlik burch” mavzusida bo'ladi, inshaalloh.
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Yosh Muhammad ulg‘ayib katta bo‘lganidan keyin yaqindagina onasi bilan shu tuyada kelishganini eslardi. Ummu Ayman uning ko‘zyoshlarini artib borardi. Go‘yo ortlaridan onasi kelib qoladigandek yosh Muhammad orqalariga o‘girilib qo‘yardi. Ummu Ayman uni bag‘riga olib, boshini silab-silab qo‘yganini sira-sira esdan chiqarmadi.
Ularni kutib olishga Abdulmuttalib chiqdi. Bo‘lgan voqeadan bexabar bobo oldiga yugurib kelgan nabirasining qayg‘uli yuzini ko‘rib hayratlandi. “Nima bo‘ldi, bolam, onang qani?” deb so‘radi. Go‘dak javob bermay yig‘layverdi. Abdulmuttalib taajjublanib turganida Ummu Ayman yo‘lda nima bo‘lganini aytib berdi. Qariya qattiq qayg‘uga tushdi.
Nur yuzli nabirasini bag‘riga bosib, ko‘zlariga termuldi. “Jonim bolam, endi ota-onang ham, bobong ham men bo‘laman. G‘am chekma, doimo sening yoningdaman”, deb ko‘nglini ko‘tardi.
Bobo bergan so‘ziga og‘ishmay amal qildi. U chindan ham bu nabirasini boshqalariga qaraganda boshqacha yaxshi ko‘rar, yonidan bir qadam jildirmas, hech kimga ishonmasdi. Har gal yuziga qaraganida goh o‘g‘li Abdullohni, goh kelini Ominani eslab, yig‘lab olardi. Odamlar haybati va salobatidan qo‘rqadigan Abdulmuttalibning uyiga faqatgina yosh Muhammad ijozatsiz kira olardi. Hali yosh bo‘lishiga qaramay, ba’zi narsalarda bobo undan maslahat so‘rar va gapiga quloq tutardi. Oldiga taom keltirishsa, nabirasi kelmaguncha ovqatga qo‘l cho‘zmasdi.
Kunlarning birida ajoyib voqea sodir bo‘ldi. Yog‘in kamligi sababli Makkada qurg‘oqchilik bo‘lib turardi. O‘sha yili ham shunday bo‘ldi. Hamma qattiq tashvishlandi, chorva mollari nobud bo‘lishidan xavotirga tushishdi. Chunki mollarga ozuqa qolmagandi. Odamlar Abdulmuttalibning uyiga kyolib: “Ka’baning Robbi bo‘lgan Allohga duo qilaylik, yomg‘ir yog‘dirsin. Biz bir necha kundan beri duo qilyapmiz, ammo ijobat bo‘lmayapti”, deyishdi.
Ertasi kuni butun qavm to‘planib tog‘ tomondagi tepalikka chiqdi. Kichkina Muhammad ham ular bilan chiqdi. Abdulmuttalib qo‘lini duoga ochdi: “Ey ushbu Ka’baning Egasi, Ibrohim alayhissalomning Rabbi bo‘lgan Alloh, bizga rahm et, ustimizga yomg‘ir yog‘dirgin”, dedi. Shu payt yonida turgan nabirasiga ko‘zi tushib aytdi: “Mana bu yetim nabiramning hurmatidan bizga yomg‘ir ato qilgin”. Bolaning ham qo‘lchalari duoga ochildi. Osmon musaffo, quyosh charaqlab turar, bir dona ham bulut ko‘rinmasdi. Ammo birdan uzoqdan bulut ko‘zga tashlandi. Abdulmuttalib hayratlanib samoga qaradi. Bulut bir zumda Makka ustiga yetib keldi. Chaqmoq chaqib, momaqaldiroqdan keyin yomg‘ir quya boshladi. Odamlar uylariga borguniga qadar butun ust-boshlari ho‘l bo‘lib ketdi.
Albatta bu voqeaning hikmatini hech kim bilmasdi. Faqatgina Abdulmuttalib berilgan bu ne’mat nur yuzli nabirasi sababli ekanini tushunib turardi.
Vaqt o‘tar, hamisha nabirasini yetaklab yuradigan Abdulmuttalib ham asta-sekin qarib, kuchdan qolib borardi. Bir kuni yosh Muhammad yana og‘ir sinovga duch keldi. Onasidan ayrilgach, bobosi Abdulmuttalibga qattiq o‘rganib qolgan edi. Endi shu mehribon bobodan ham ayrilish arafasida edi. Ota-onam ham, bobom ham siz deb suyangan tog‘idan judo bo‘lish oson emas. Albatta, bu sinovlarning barchasi Allohning irodasi ila sodir bo‘lardi.
Ajali yetganda har bir jonning vafot etishi aniq haqiqat. Alloh taolo hech bir bandasiga “Buning falon ishi bor ekan, tugatib olsin”, “Yetim bolasi bor ekan, katta bo‘lsin”, “Uzatiladigan qizi bor ekan, to‘yini ko‘rsin”, deb muhlat bermaydi.
Abdulmuttalibni ham ajal izlab keldi. Bir kuni bu dunyoni tark etishini yaxshi bilgan Abdulmuttalib nur yuzli nabirasidan ayrilishni istamasdi. Jon berish arafasida atrofiga olazarak boqib “Muhammadim qani?” deb so‘radi. Atrofdagilar sevimli nabirani oldiga olib kelishdi. Abdulmuttalib: “Kel, bolam, oldimda o‘tirsang, biroz yengil bo‘laman”, dedi. Bu nurli nabirasining qo‘llaridan o‘pib, hidlab, bag‘riga bosar ekan, chiroyli ko‘zlaridan oqayotgan yoshlarni ko‘rib sabri chidamadi.
Qariya hamma farzandlarini to‘plab: “Men vafot etsam, bu nabiramga kim g‘amxo‘rlik qiladi?” deb so‘radi. Hamma amakilari yosh Muhammadni o‘zi bilan birga olib ketishni istadi. Chunki bu bola qayorga borsa, o‘sha yerga fayzu baraka yog‘ilishini yaxshi bilishardi. Abdulmuttalib bu gal nabirasidan so‘radi: “O‘zing nima deysan? Qaysi amaking bilan qolishni xohlaysan?” Go‘dak indamay o‘rnidan turib, halqa bo‘lib o‘tirgan amakilari orasidan Abu Tolibning quchog‘iga bordi. Shu tariqa qaror qabul qilindi. Demak, yosh Muhammad Abu Tolibni tanladi.
Abu Tolib otasi Abdulmuttalib kabi yosh Muhammadni ham, inisi Abdullohni ham juda yaxshi kurardi. Joni uzilayotgan Abdulmuttalib suyukli nabirasining sevikli o‘g‘li Abu Tolib bilan qolayotganidan ko‘ngli to‘ldi. Oxirgi nafasida ham yosh nurli nabirasi yuziga termilib turarkan, Abu Tolibga uni omonat topshirganini, aslo ozor bermaslik va mehrini ayamasligini vasiyat qilib olamdan o‘tdi.
Abdulmuttalibning vafoti butun Quraysh qabilasi, ayniqsa, hoshimiylar xonadoni uchun og‘ir judolik bo‘ldi. Salobatli, aql-farosatli va o‘z qavmi uchun jonini fido etishdan ham qaytmaydigan insondan ayrildilar. Abdulmuttalibning dafn marosimida butun qabila ishtirok etdi. Ular tobutni ko‘tarib ketishar ekan, yosh Muhammadning ko‘zlaridan tinmay yosh oqardi. Bu sinovlarning barchasi Alloh taolo tomonidan yosh Muhammadni payg‘ambarlikka tayyorlash uchun edi. Hammasi ummat, din, siz va biz uchun edi.
“Tasadduq, yo Rasululloh” kitobidan