Alloh taolo Qur’oni Karimda shunday marhamat qilgan:
أَيْنَمَا تَكُونُواْ يُدْرِككُّمُ الْمَوْتُ وَلَوْ كُنتُمْ فِي بُرُوجٍ مُّشَيَّدَةٍ
“Qayerda bo‘lsangiz ham, hattoki mustahkam qal’alarda bo‘lsangiz ham, o‘lim sizni topadir” (Niso surasi, 78-oyat).
Ha, o‘lim kelishi haq bo‘lgan narsadir. Banda bu haqiqatni doim esida saqlab, bir kun keladigan o‘limga go‘zal amallar bilan hozirlik ko‘rib yurishi kerak.
Sevikli Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam biz ummatlariga o‘limni ko‘p eslab turishimizni tavsiya etganlar. Zero, o‘limni ko‘p eslash solih amallarni ko‘proq qilishga sabab bo‘ladi. U zot sollallohu alayhi vasallam muborak hadisi shariflaridan birida: “Lazzatlarni vayron qiluvchi o‘limni ko‘p eslanglar!” deb marhamat qilganlar. Imom Termiziy va Nasoiy rivoyat qilishgan.
Nega ba’zi kimsalar o‘lim haqida gaplashishni yoqtirishmaydi? O‘lim mavzusini ochsangiz, «O‘limdan gapirmang. Boshqa mavzuda gaplashaylik» deyishadi. Chunki, ular dunyoni obod qilishga qattiq berilib, qabrni obod qilishni unutib qo‘yishgan. Shuning uchun obod uydan xaroba uyga borishni yoqtirishmaydi. Agar dunyoga e’tibor berganchalik qabr hayotiga ham e’tibor qaratganlarida, o‘lim degan haqiqatga go‘zal tayyorgarlik ko‘rganlarida, o‘limni va u haqidagi suhbatni yomon ko‘rishmagan bo‘lardi.
O‘limga tayyorgarlik deganda kafanlik, atir, sovun olib qo‘yish, qabr kavlatib qo‘yish, g‘assolni gaplashish kabilarni emas, balki, solih amallarni ko‘proq qilib, ma’naviy tayorgarlikni tushunamiz. Chunki, moddiy narsalarni boshqalar olib, baribir, bizni kafanlashadi, dafn etishadi.
Bizga qabrimizda as qotadigan narsa kafan emas, balki, solih amallarimizdir. Mana shu solih amallarni qilib, qabrimizni obod qilishga urinib, o‘limni doim yodimizda tutsak, obod uydan obod uyga ko‘chib o‘tishimizni anglaymiz va o‘lim haqida gaplashishdan qochmaydigan, aksincha, o‘lim haqida ko‘proq gaplashishni xohlaydigan va shunga yarasha chiroyli amallarni qiladigan bo‘lamiz.
Alloh taolo barchamizning xotimamizni go‘zal aylab, iymon bilan vafot etishimizni nasib etsin, omin!
Nozimjon Hoshimjon tayyorladi
Hishom ibn Ammor bunday hikoya qiladi: «Madinaga, imom Molikning huzuriga keldim. U kishi xuddi podshohlardek haybat bilan o‘tirar edilar. Atroflarida shogirdlari o‘tirar, yana bir guruh odamlar tik turishar edi.
Odamlar u kishidan savol so‘rashar, u kishi esa javob berar edilar. Savol-javoblar tugagach, yonlariga borib, “Menga hadis aytib bering”, dedim. U kishi “Yo‘q, sen o‘qi, men eshitib turaman” dedilar.
Men esa “Yo‘q, siz aytib bering”, dedim. U kishi yana “Syen o‘qi”, dedilar. Qayta-qayta so‘ravergan edim, bir kishini chaqirib, “Hoy yigit, mana buni o‘n besh qamchi ur”, dedilar. Meni qamchilashdi. Alamimdan yig‘lab yubordim.
Imom Molik yig‘laganimni ko‘rib, “Nega yig‘layapsan, ey hadis tolibi? Joning og‘ridimi?” dedilar. Shunda men: “Yo‘q, jonim og‘rigani uchun emas. Otam uyini yigirma dinorga sotib, pulini menga berib, Madinaga borib, sizdan hadis eshitishimni tayinlagan edi. Ilmdan olgan nasibam esa mana shu o‘n besh qamchi bo‘ldi. Endi men sizni kechirmayman”, dedim.
Shunda imom Molikning ko‘ngli yumshab, “Xo‘p, buning kafforati nima ekan?” dedilar. Shunda men “Har bir qamchi evaziga bir hadis aytib berasiz”, dedim. U kishi “Men anchadan beri hech kimga hadis aytmagan edim. Odatda menga o‘qib eshittirishadi. Boshqa narsa aytaqol, bolam”, dedilar. Men: “Yo‘q! Bo‘lmasa sizni kechirmayman”, dedim. Shunda u kishi menga o‘n beshta hadis aytib berdilar. Shundan keyin: “Ustoz, yana qamchilab, yana hadis aytib bering”, degan edim, “E bor-ye”, deb urishib berdilar.
Nodirbek XIDIROV,
Imom Zahabiyning “Siyaru a’lamin-nubalo”,
Ibn Asokirning “Tarixu Dimashq” kitoblaridan erkin tarjima.