Muqaddas islom dinimiz bizni din-u diyonatli, odob-u axloqli va insofli bo‘lishimizga da’vat qiladi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam muborak hadislarining birida marhamat qiladilar: “Alloh taolo bandalarning o‘rtasida mol-u dunyoni bo‘lib berganidek, din-u diyonatni, odob-u axloqni ham bo‘lib bergan. Alloh taolo mol-u dunyoni yaxshi ko‘rgan bandasiga ham, yaxshi kurmaydigan bandasiga ham beraveradi. Ammo, din-u diyonatni va odob-u axloqni faqat yaxshi ko‘rgan bandasiga beradi. Bas, kimga Alloh taolo din-u diyonatni va odob-u axloqni bergan bo‘lsa, uni Alloh taolo yaxshi ko‘radi”.
Dinimiz asosi go‘zal xulq va ibratli axloqdir. Xulq so‘zi insonning fe’l-atvori, fazilatli xislati va odobi kabi ma’nolarni bildiradi. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamdan dinimiz nima deb so‘rashganda: “Dinimiz axloq dinidir”, deb javob bergan ekanlar. Dinimiz ezgulik dinidir. Bas, qaysi bir kishi go‘zal va ko‘rkam axloq egasi bo‘lsa, undan faqat ezgulik va yaxshilik kutiladi. Chunki ma’naviyati yuksak va qalbi toza payg‘ambarimiz alayhissalomning o‘zlari ulug‘ axloq egasi bo‘lganlar.
Alloh taolo buni o‘z kalomida bayon etgan: “Va albatta, sen buyuk xulqdasan”. Qalam surasi, 4-oyat.
Bu oyatda Alloh taolo Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga xitob qilib, xulqlarini ulug‘lik bilan sifatladi, bu payg‘ambar alayhissalom uchun katta bahodir. Oisha roziyallohu anho onamizdan payg‘ambarimiz alayhissalom xulqlari to‘g‘risida so‘rashganda: “Xulqlari Qur’on edi”, deb javob berganlar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam o‘zlari: “Men yaxshi xulqlarni mukammal qilish uchun yuborilganman”, deb marhamat qilganlar. Hamda u zot: “Inson yaxshi xulqi bilan kunduzni ro‘za tutib, kechani namoz o‘qib o‘tkazadiganlar martabasiga yetadi”, deganlar.
Umuman olganda mazkur oyat va hadislardan ma’lum bo‘ladiki, islom dinida odob-axloq, yaxshi xulqqa katta e’tibor berilgan. U zotga ummat bo‘lgan har bir musulmon payg‘ambar alayhissalomning go‘zal xulqlari bilan xulqlanishi lozim.
Odam bolasi Alloh taolo huzurida surati bilan emas, siyrati bilan, ya’ni, ichki dunyosi, ma’naviyati bilan baholanadi. Ota-ona, ustoz va murabbiylar, qolaversa, har bir tarbiyachi eng avvalo o‘zi go‘zal xulqli bo‘lishi lozim. Chunki rivoyatlarda kelishicha tarbiya beruvchi qandoq bo‘lsa, tarbiya oluvchi shundoq bo‘ladi. Ayrim insonlar bolasini tarbiya berayotganda yoki boshqa kishi bilan muloqotda bo‘lganlarida yomon so‘zlar (so‘kish) bilan gapiradilar. Yomon so‘zni (so‘kish) odat qilgan kishi badaxloq odamga aylanadi. Hadisi shariflarda so‘kish gunoh ekanligi aytilgan. Ikki kishidan biri ikkinchisiga yomon so‘z (so‘kish) aytsa ma’naviy jinoyat qilgan bo‘ladi va oradagi Alloh taolo tomonidan tutilgan pardani bo‘zgan bo‘ladi, natijada gunohkor bo‘lib xulqsiz insonga aylanadi. Yaxshi xulq egalari, masalan, ustoz va murabbiylar shogirdlariga tarbiya berayotganda, oilada esa ota-onalar o‘g‘il-qizlariga tarbiya berayotganda ularga yomon so‘z (so‘kish) aytmasdan, urmasdan va baqirmasdan tarbiya beradilar. Demak, har bir murabbiy va ustoz kishi go‘zal axloqli bo‘lsa, yosh avlodga bergan nasihatlari samara beradi. Shunda jamiyatimizga foydasi tegadigan, odob-u axloqli yosh avlod voyaga yetadi. Bundan tashqari yaxshi xulqli inson ota-onasi va ahli ayolini hurmat qiladi va mahalladagi mahalladoshlari, korxonasidagi ishchilar bilan suhbat qilganda go‘zal axloqda bo‘ladi.
Payg‘ambarimiz alayhissalom hayotlik davrlarida hech kimga ozor bermaganlar. Imom Ahmad Oisha roziyallohu anho onamizdan rivoyat qiladilar: “Payg‘ambarimiz alayhissalom qo‘l ostidagi xizmatchilarni va xotinlarni hech qachon urmaganlar. Ikki ishdan birini tanlash to‘g‘ri kelsa, gunoh bo‘lmasa, osonini tanlar edilar. Agar gunoh ish bo‘lsa, undan uzoqda bo‘lardilar, o‘zlari uchun o‘ch olmaganlar...”.
Imom Muslim Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadisda esa, Payg‘ambarimiz alayhissalom: “Albatta, Alloh taolo suratlaringizga va mol-u dunyolaringizga qaramaydi, balki qalbingiz va amalingizga qaraydi”, deganlar.
Yuqorida keltirilgan xadislardan xulosa qilib, go‘zal odob-axloq bilan o‘zimizni bezash, bir-birimizga mehr-oqibatli bo‘lish, odob-axloqda payg‘ambarimiz alayhissalomga munosib ummat bo‘lish har birimizga nasib bo‘lishini tilaymiz. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Alloh taologa iltijo qilib: “Ey Robbim, mening xilqatimni (suratimni) go‘zal qilganingdek, xulqimni ham go‘zal qilgin”, deb so‘ragan duolarini o‘zimizga odat qilib olaylik!
Aminjon Ismoilov
Sirdaryo tumani bosh imom-xatibi
Jelatin – suyuq modda bo‘lib, hozirda ba’zi dori vositalirida va oziq-ovqat mahsulotlarida ishlatiladi. U hayvonlarning terisi va suyaklaridan olinadi. Agar shu hayvonlar shar’an go‘shtini yeyish mumkin bo‘lgan jonzot bo‘lsa, u holda zarari yo‘q. Ammo, u hozirda musulmon bo‘lmagan yurtlardan keltiriladigan, asbob-uskunada shar’iy so‘yilmagan hayvonlardan olingan bo‘lsa, qaraladi. Agar jelatin hayvon suyagidan olingan bo‘lsa hanafiylar nazdida – joiz. Chunki suyakda hayot bo‘lmaydi. o‘limtikning hayot nishonasi yo‘q bo‘lgan a’zolari pok hisoblanadi. Shu sababli ularning oldi-sotdisi hanafiylarda joizdir. Biroq, jelatin agar shar’iy so‘yilmagan hayvonlar terisidan olingan bo‘lsa ba’zi hamasirlar: "U – halol, sababi, hayvon terisiga kimyoviy ishlov berilganida uning mohiyati o‘zgarib ketadi, boshqa narsaga aylanishi bilan hanafiy mazhabiga ko‘ra halol, pok bo‘ladi” deyishmoqda. Men o‘zim ba’zi korxonalarda bu amaliyotga guvoh bo‘ldim. Lekin, menimcha bu amaliyot teri mohiyatini yo‘q qilib yuborishga kifoya qilmaydi. to‘g‘ri, bu yerda ba’zi kimyoviy amaliyotlar bo‘ladi, lekin hamma kimyoviy amaliyotlar ham mohiyatni o‘zgartib, boshqa narsaga aylantira olmaydi. Bunga dalil, go‘shtni pishirishda ham kimyoviy o‘zgarishlar amalga oshriladi, biroq: “Go‘shtning mohiyati pishirish bilan boshqa narsaga aylandi», deyilmaydi. Aks holda hamma harom qilingan go‘shtlarni pishirgandan keyin yeyish halol bo‘lib qolardi. Menga shu borada mutaxassis bo‘lgan kishilar: "Jelatin tayyorlash uchun terilarda o‘tkaziladigan bu amaliyotlar terining mohiyatini yo‘q qilib yubormaydi, faqat bu amaliyot terilarni tozalashda va ularni suyuq moddaga aylantirishda ishlatiladi", deyishdi. Qattiq narsalarni suyultirishning o‘zi uning mohiyatini o‘zgartirmaydi. Shu sababli haligacha terining mohiyati yo‘qolib ketish masalasi menga ayon bo‘lgani yo‘q.
Lekin bu amaliyotni ko‘rib, mutaxassislarga murojaat qilgandan so‘ng menga ma’lum bo‘ldiki, bu amaliyotlar bilan terining oshlanishi hosil bo‘ladi. «Hidoya» sohibi aytadi: “Hidni va fasodni ketkazuvchi narsa oshlovchidir”. Terilarda amalga oshirilayotgan bu amaliyotlarda uni tozalash, namligini ketkazish uchun «lime» (teridan tukni to‘kib yuboruvchi vosita) va «alkalai» vositalari ishlatiladi. Buni mutaxassislar aytib o‘tishgan. Bu borada yana do‘stlarimdan biri, shayxi sarfaroz Muhammad hafizahullohning ilmiy bahsi bor. O‘zlari fiqh fanidan mutaxassis bo‘lishlari barobarida, kimyo sohasida ham mutaxassisligi bor. U zot: "Bu amaliyot – terini haqiqiy oshlash bo‘ladi, lekin u teri mohiyatini yo‘q qilolmaydi" - degan xulosaga kelganlar.
Shar’iy so‘yilmagan hayvonlarning suyagi pok va terisi oshlash orqali poklanganidek, bu ikkisidan olingan jelatin ham pok hisoblanadi va hanafiylar nazdida oziq-ovqatdan boshqa narsalarda istemol qilish joiz. ammo uni yeyish uchun ishlatishga kelsak, hanafiylarda berilgan fatvoga ko‘ra, bu – joiz emas. Jelatinlardan olingan kapsulalar bilan davolanish, bir shart bilan ruxsat etiladi: u ham bo‘lsa, jelatin cho‘chqa terisi yoki suyagidan olinmagan bo‘lishi kerak. Biroq davolanishdan boshqa o‘rinlarda, modomiki mohiyati yo‘qolib ketmas ekan, uni iste’molidan saqlanish kerak. Jelatinning oldi-sotdisi cho‘chqadan olinmagan bo‘lsa joiz, yuqorida aytib o‘tganimizdek u pokdir va undan shariatga muvofiq yo‘l bilan foydalanish mumkin, vallohu a’lam.
Hadis ilmi maktabi talabasi
Isomiddinov Javohir
Muftiy Taqiy Usmoniy hafizahullohning "Fiqhul buyu’" kitobidan tarjima qildi.