Rasululloh sollallohu alayhi vasallam masjidlarida ustun bo‘lib turuvchi xurmo daraxtining yog‘ochlari bo‘lgan. U zot sollallohu alayhi vasallam ushbu yog‘ochlardan birining yonida turib xutba qilardilar. Ba’zan uzoq muddat tik turib qolardilar. Shuning uchun ustida o‘tiriladigan biror narsa yasab bermoqchi bo‘lib, bir ansoriy ayol: “Yo Rasululloh! Mening duradgor qulim bor Sizga minbar yasab beraylikmi?” dedi.
Nabiy sollallohu alayhi vasallam: “Maylin, agar (shuni) xohlasang” dedilar. Minbar yasab berdilar.
Kelasi juma kuni Rasululloh sollallohu alayhi vasallam minbarga chiqmoqchi bo‘ldilar, shunda xurmo daraxti xuddi yosh bola kabi baland ovozda yig‘ladi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam haligi yog‘ochni silab yupatdilar. Shundan keyin tinchlandi.
Hasan Basriy rahmatullohi alayh qachon shu hadisni aytib bersalar: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam yonidan ketganlariga bir yog‘och yig‘ladi-ya, biz yig‘lamasligimiz mumkinmi?” deb, yig‘idan soqollari ho‘l bo‘lib ketardi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning ushbu minbarlari hijratning sakkkizinchi yili yasalgan.
Minbarning uchta pog‘onasi bo‘lgan. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam xutbada oyoqlarini ikkinchi pog‘onaga qo‘yib minbarning ustida o‘tirganlar.
Keyinchalik Hazrati Abu Bakr roziyallohu anhu xutbada o‘tirganlarida Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga odob yuzasidan ikkinchi pog‘onaga o‘tirib oyoqlarini eng pastki pog‘onaga qo‘yganlar.
Umar roziyallohu anhu ham xutbada o‘tirganlarida birinchi pog‘onaga o‘tirib, oyoqlarini yerga qo‘yib turganlar. Usmon roziyallohu anhuning davrlarida ham shu holat davom etgan.
Keyinchalik Muoviya roziyallohu anhu minbarga pog‘onalar qo‘shdirgan va ularning soni to‘qqiztaga yetgan.
Hijriy 654 yilda sodir bo‘lgan masjid yong‘inida minbar ham kuyib ketdi.
Hijriy 658 yilda Yaman podshohi Malik Muzaffar tomonidan yasattirilgan minbar o‘rnatilgan. Ammo keyinchalik yana bir necha marta boshqa-boshqa minbarlar qo‘yilgan.
Hijriy 998 yilda Sulton Murod III Usmoniy tomonidan yuborilgan minbar Masjidi Nabaviyga qo‘yilgan oxirgi minbar sanaladi. Minbar marmardan yasalgan bo‘lib, go‘zal naqshlar bilan bezatilgan, tepasida to‘rtta ustunli qubbasi ham bor.
Minbarning eshigi ham bo‘lib, eshigidan tashqarisida uchta, ichkarisida to‘qqizta pog‘onasi bor. Hozirda ushbu minbar Masjidi Nabaviyda Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning minbarlari o‘rnida turibdi.
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadisda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Uyim bilan minbarimning orasida jannat bog‘laridan biri bor. Minbarim esa hovuzimning ustidadir”, deganlar (Imom Buxoriy rivoyati).
Alloh taolo barchamizga jannat bog‘laridan bir bog‘ bo‘lgan muborak Ravzada takror-takror ibodat qilish baxtiga muvaffaq qilsin.
Hijriy 3-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 624 yil sentyabr-oktyabr) – Banu Sulaym qabilasi Madinaga hujum qilish uchun katta qo‘shin to‘playotgani haqida Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga xabar yetib kelgani zahoti (yoki Quraysh karvonini ko‘zlab), u zot 300 jangchidan tashkil topgan lashkar bilan Madinaning janubiy tarafidagi Buhron degan joyga bordilar. Lekin jangsiz keyingi oyda Madinaga qaytib keldilar. Bu yurish tarixga “Buhron g‘azoti” nomi bilan kirgan.
Hijriy 4-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 625 yil sentyabr-oktyabr) – G‘atafon qabilasining Banu Muhorib va Banu Sa’laba urug‘laridan tashkil topgan sahroyi arablar bir joyga yig‘ilishayotgani haqida Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga xabar kelganida, bu toshbag‘ir va to‘pori badaviylarning dillariga qo‘rquv solish maqsadida Najd dashtlari osha ular ustiga tezlik bilan yurish qildilar. Qaroqchilik va bosqinchilikni o‘zlariga kasb qilib olgan bu badaviylar musulmonlarning kelayotgani xabarini eshitib, qo‘rqib, tog‘ning tepasiga chiqib ketishdi. Shunday qilib, musulmonlar bu bosqinchi qabilalarning popuklarini pasaytirib, dillariga qo‘rquv solib qo‘ydi va jumodul avval oyida Madinaga sog‘-omon qaytib kelishdi. Bu yurishga “Najd g‘azoti” deyiladi.
Hijriy 6-yil, rabi’us-soniy oyi (yoki rabi’ul avval oyi / mil. 627 yil iyul-avgust yoki avgust-sentyabr) – Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Ukkosha ibn Mihsan roziyallohu anhu boshchiligida 40 nafar sahobani G‘amr suvi atrofida joylashgan Banu Asad qabilasiga yubordilar. Bu yurishga “Ukkosha ibn Mihsan sariyasi” deyiladi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Muhammad ibn Maslama roziyallohu anhu boshchiligida o‘n kishilik sariyani Banu Sa’laba diyoridagi Zulqassa degan joyga yubordilar. U yerga yetib borganlarida dushman ular uchun 100 kishilik pistirma tayyorlab qo‘ygan ekan. Musulmonlar uyquga ketganda pistirmadagilar to‘satdan hamla qilib, ularni o‘ldirib ketishdi, faqat bitta Muhammad ibn Maslama yaralangan holda tirik qoldi. Bu yurishga “Muhammad ibn Maslama sariyasi” deyiladi.
Hijriy 6-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 627 yil avgust-sentyabr) – Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Muhammad ibn Maslama sariyasida o‘ldirilgan sahobalarning qasosini olish uchun Abu Ubayda ibn Jarroh roziyallohu anhu boshchiligida 40 nafar sahobani yana Zulqassaga yubordilar. Ular tunlari piyoda yo‘l yurib, tong payti Banu Sa’laba qabilasiga hujum qildilar. Dushman toqqa qochib chiqib ketdi. Musulmonlar faqat bir kishini qo‘lga oldi va u musulmon bo‘ldi. Bu yurishga “Abu Ubayda ibn Jarroh sariyasi” deyiladi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Zayd ibn Horisa roziyallohu anhu boshchiligida bir sariyani Marruz-Zahrondagi Jamum suvi atrofida joylashgan Banu Sulaym qabilasi ustiga yubordilar. Bu yurishga “Zayd ibn Horisa sariyasi” deyiladi.
Hijriy 9-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 630 yil iyul-avgust) – Rum shohi Qaysar Mu’ta jangidan bir yil ham o‘tmay, musulmonlar yengib bo‘lmas katta qudratga aylanmaslaridan turib, ularni batamom tor-mor qilishga ahd qildi hamda rumliklar, ularga tobe bo‘lgan G‘asson va boshqa arab qabilalari ishtirokida juda katta qo‘shin hozirlab, katta urushga tayyorlana boshladi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bo‘lajak urushga tayyorgarlik qilish maqsadida ayollaridan bir oy davomida iylo qildilar, ya’ni ularga yaqinlashmaslikka qasam ichdilar va ulardan chetlanib, bir hujrani maskan tutdilar.
O‘sha kunlarda munofiqlar o‘z fitna va makr-hiylalariga o‘choq bo‘lishi uchun masjid suratida bir markaz barpo qildilar. U masjidning nomi “Ziror” ya’ni, musulmonlarga zarar yetkazish masjidi edi. So‘ng ular Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan ushbu masjidlarida namoz o‘qib berishlarini so‘rashdi, lekin Rasululloh sollallohu alayhi vasallam urushga tayyorgarlik qilish bilan band bo‘lganlari uchun u yerda namoz o‘qishni keyinga surdilar.
Hijriy 18-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 639 yil aprel) – hazrati Umar roziyallohu anhu xalifalik davrida Shom mamlakatidagi musulmonlarning ahvolidan xabar olib kelish maqsadida Madinadan sahobalar bilan yo‘lga chiqdilar. Shom chegarasidagi Sarg‘ qishlog‘iga yetganida, Shomda o‘lat tarqagani haqida xabar yetib keldi va Shomga kirmasdan ortlariga qaytishdi. O‘sha o‘lat sababli, Shomda 25-30 ming musulmon vafot etgan. O‘lganlar ichida Abu Ubayda ibn Jarroh, Muoz ibn Jabal, Yazid ibn Abu Sufyon va Suhayl ibn Amr singari mashhur sahobalar ham bor edi. Shunda hazrati Umar roziyallohu anhu Amr ibn Os roziyallohu anhuga maktub yozib, shahar aholisini tog‘li hududlarga ko‘chirishni buyuradi. Chunki o‘lat tog‘ aholisi orasida tarqalmas ekan. Shu sabab, qolgan xalq o‘limdan saqlanib qolgan. Alloh barchalaridan rozi bo‘lsin.
Hijriy 368-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 978 yil noyabr) – sahobalar haqida yozilgan «Al-istiy’ob fi ma’rifatil as'hob» kitobi muallifi Abu Umar ibn Abdul Barr rohimahulloh juma kuni imom minbarda xutba o‘qiyotganida tug‘ildi.
Hijriy 491-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 1098 yil mart) – salb urushlari boshlandi.
Hijriy 1252-yil, 21-rabi’us-soniy (mil. 1836 yil 4 avgust) – mashhur «Raddul muxtor» kitobi muallifi, hanafiy ulamolarining oxirgi muhaqqiqlaridan Ibn Obidin rohimahulloh vafot etgan.
Hijriy 1375-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 1955 yil noyabr-dekabr) – Saudiya davlati o‘z tarixida Masjidul Haromni ilk bor kengaytirish ishlarini boshladi.
Hijriy 1420-yil, rabi’us-soniy oyi (mil. 1999 yil iyul-avgust) – mashhur «Mabohis fi ulumil Qur’on» kitobi muallifi shayx Manno’ Qatton vafot etdi…
Abdul Azim Ziyouddin,
Toshkent Islom instituti katta o‘qituvchisi.