Баъзан инсон мақсадлари сари қанчалик ҳаракат қилмасин, нафси барибир унинг қулоғига: “Сен кучсизсан, қанчалик уринмагин, барибир мақсадингга ета олмайсан” деб пичирлаётгандек бўлади гўё.
Келинг, сизни кичик чумчуқ мисолида бир ўрмонга олиб кетай. Бу сокин ўрмон ичида яшаган кичкина чумчуқнинг ҳикояси. Бир гала қушлар шамолга миниб, қанотларини ёйиб учиб кетишди. Аммо бир чумчуқ уясида қимир этмай ўтирар, кўзлари соғинчга тўла, фақат бир нарсани, улар каби учишни орзу қилар эди.

Ҳар куни эрталаб қуёш нури шохлар орасидан кўтарилиб чиқаркан, у ўзига-ўзи пичирларди: “Балки бугун мен уддаларман, балки бугун учарман”. Аммо у митти қанотларини ёйиб, сакраб инидан чиқар, бироқ қўрқув уни яна ортга қайтарарди. Унинг танаси титраб кетарди ва яна эрга йиқиларди. Бошқа қушлар унинг устидан кулиб: “Сени қара, сен ҳеч қачон уча олмайсан. Чунки жуда заифсан” деб мазаҳ қилишарди.
Уларнинг овози ўрмон бўйлаб митти қушунинг юрагига урилган ўқлардек акс-садо берарди. Чумчуқ уялганидан бошини пастга туширар, кўкраги титрар, кўзлари кўз ёшларидае ялтираб турарди. У жавоб бермоқчи бўларди, лекин ҳеч қандай сўз тилига келмасди.
Ўша кеча у бепоён осмон остида юлдузларга тикилиб ўтирди. Кўз ёшлари юзларини юварди. Ўзига-ўзи пичирлаб: “Балки мен кичкинаман, кучсиздирман, лекин орзуларим, орзуларим қўрқувларимдан кучлироқдир”, деди.

Эртаси куни эрталаб у ҳаётини ўзгартирадиган танлов қилди. "Мен яна уриниб кўраман. Йиқилиб қолсам ҳам ортга чекинмайман". Қалтираётган қанотларини қоқиб, учмоқчи бўлди... Аммо у яна йиқилди. Уни масхара қилувчиларнинг овози ҳар қачонгидан ҳам кучайди.
Ўша оқшом унинг ёнига доно қари бойўғли учиб келиб: “Йиқилиш муваффақиятсизликка учраганни англатмайди, учиш учун қанот кифоя эмас, жасорат керак. Сенда эса шундай журъат бор”, деди.
Жажжи чумчуқ биринчи марта кўз ёшлари ортидан табассум қилди. “Эртага яна уриниб кўраман”, деди ўзига ишонч билан.

Эртаси куни эрталаб мазаҳ қилувчилар ҳам, томошабин ва далда беручилар ҳам йўқ эди, фақат кичкина чумчуқ ва унинг орзуси бор эди. У қанотларини ёйиб, учмоқчи бўлди. Аммо бу сафар у дарҳол йиқилиб тушмади. Бир неча сония давомида у ҳавода турди, қанотлари титрар, лекин барқарор эди. Ерга тушганида, юраги қувончдан ёрилиб кетай деди.

Бир лаҳзага бўлса ҳам учдим. Мен ҳақиқатан ҳам учдим. Кунлар ўтди ва ўрмон бўйлаб бўронлар тарқалди. Шамол гумбурлади, осмон қоронғилашди ва бошқа барча қушлар уяларига яшириндилар. Аммо кичкина чумчуқ қанотларини ёйиб, шиддатли шамолга отилди. Шамол уни ортга учириб юборар, ҳатто патларини йиртиб ташларди. Аммо у ҳар йиқилганида, аввалгидан ҳам кучлироқ кўтарилди. Бўрон тўхтаганда, у ҳар қачонгидан ҳам баландроққа кўтарилди, ҳаттоки булутларга тегди. Бир пайтлар уни масхара қилган қушлар энди жим, ҳайратланиб томоша қилиб туришарди. Чумчуқ кўкларга кўтариларкан бойўғлининг сўзларини эслади: “Ўзингга ишонсанггина, шунда уча оласан”.

Йиллар ўтиб, яна бир ёш чумчуқ учишдан қўрқиб, дарахтнинг шохида қўрқиб ўтирарди. Шунда кучли ва қўрқмас чумчуқ: “Қўрқувни ҳамма ҳис қилади. Лекин фақат ўзига ишонганларнинг боши осмонга тегади”, деди.
Ҳаёт қоқилмаслик ёки йиқилмасликдан иборат эмас. Ҳар йиқилганингизда кўтарилмоқчи бўлсангиз одамлар устингиздан кулиб, сизни ортга чекинишизга сабабчи бўлишади. Аммо уларнинг овози сизни мақсадингиз сари қадам ташлашидан тўхтатмасин. Шундай экан, ўзингизга ишонинг. Бутун дунё сизга қарши бўлса ҳам, қўрқув, иккиланишга енгилманг!

Унутманг! Сизнинг орзуларингиз – қанотларга муҳтож эмас. Уларга жасорат, ишонч ва қатъият керак.

Даврон НУРМУҲАММАД