15 Январ, 2025, 15 Ражаб, 1446
15 Январ, 2025, 15 Ражаб, 1446
Зубайр розияллоҳу анҳу ҳижратдан 28 йил олдин Макка шаҳрида туғилган. Унинг тўлиқ исми Зубайр ибн Аввом ибн Хувайлид ибн Асад ибн Абдулуззо ибн Қусай ибн Килоб. Унинг насаби Қусойда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам билан боғланади. Куняси Абу Абдуллоҳ. Ясриб (Мадина)да биринчи туғилган Абдуллоҳ ибн Зубайр (розияллоҳу анҳу)нинг отаси.
Отаси Аввом ибн Хувайлид. Онаси Сафия бинт Абдулмутталиб ибн Ҳошим ибн Абдуманоф ибн Қусай ибн Килоб ибн Мурра Пайғамбаримиз алайҳиссаломнинг аммаси.
Зубайр розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам билан божа бўлган. Аёли улуғ саҳобия Асмо бинт Абу Бакр. Уларнинг Абдуллоҳ, Урва, Мунзир, Осим, Муҳожир, Жаъфар деган ўғиллари, Хадижаи Кубро, Умму Ҳасан ва Ойша деган қизлари бўлган.
Абу Абдуллоҳ розияллоҳу анҳу Исломни биринчилардан бўлиб қабул қилган улуғ саҳоба. У ўн олти ёшида Исломга кирган. Айрим манбаларда саккиз ёки ўн икки ёшда бўлгани ёзилган. Ҳазрат Абу Бакр розияллоҳу анҳудан кейин тўртинчи ёки бешинчи бўлиб мусулмон бўлган.
Зубайрнинг ёшлиги Маккада ўтган. Отасидан эрта етим қолган. Онаси фарзандим улғайганда, чидамли, мард одам бўлсин деб, уни оғир жисмоний машқлар билан чиниқтириб тарбиялаган. У баланд бўйли, соқоли сийрак, буғдойранг, сочини елкасига тушуриб юрадиган киши эди.
Зубайр розияллоҳу анҳу Ислом тарихида ўзига хос ўринга эга. У уч марта ҳижрат қилган саҳобалардан бири. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг даврларида барча ғазотларда иштирок этган. Унин ўзи бу борада бундай деган: “Аллоҳга қасамки, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам қай бир жанг ёки сарияга чиққан бўлсалар, мен ҳам бирга борганман”. Бадр жангида қўшиннинг ўнг қаноти қўмондони, Макка фатҳида муҳожирларнинг уч байроқдорининг бири бўлган. Умар ибн Хатоб (розияллоҳу анҳу)нинг халифалик даврида Мисрни фатҳ этиш учун Амр ибн Ос розияллоҳу анҳуга ёрдамчи сифатида ўн икки минг аскарга бошлиқ қилиб юборилган. Ҳазрат Умар розияллоҳу анҳу ўзидан кейин халифаликка номзодлар орасида Зубайр розияллоҳу анҳуни ҳам санаб: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам вафот этганларида улардан рози эдилар”, деган.
Зубайр ибн Аввом розияллоҳу анҳу Набий соллаллоҳу алайҳи ва салламдан жуда ҳам оз ҳадис ривоят қилган. Чунки у ҳадис айтишда хато қилиб, У зот алайҳиссаломга ёлғон тўқиб қўйишдан қаттиқ қўрқарди. Унга ўғли Абдуллоҳ ибн Зубайр: “Нима учун фалончилар каби Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ҳадис ривоят қилмайсиз?” деди. Абу Абдуллоҳ розияллоҳу анҳу: “Мен мусулмон бўлганимдан бери Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ажраганим йўқ. Лекин, у зотнинг: “Ким менга ёлғон тўқиса, ўз жойини дўзахдан тайёрласин”, деганларини эшитганман”, деб жавоб берган. Саҳобадан ўғиллари – Абдуллоҳ, Мусъаб, Урва ва Жаъфар, Моилк ибн Авс, Аҳнаф ибн Қайс Абдуллоҳ ибн Омир кабилар ҳадис айтишган. Зубайр ибн Аввом розияллоҳу анҳу ривоят қилган ҳадисни иккитаси муттафақун алайҳдир. Имом Бухорий тўртта, Имом Муслим эса битта ҳадисни ўз тўпламларида келтиришган.
Зубайр ибн Аввом розияллоҳу анҳу жаннат башорати берилган ўн саҳобанинг бири. Абдураҳмон ибн Авф (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Абу Бакр жаннатда, Умар жаннатда, Усмон жаннатда, Али жаннатда, Толҳа жаннатда, Зубайр жаннатда, Абдурамон ибн Авф жаннатда, Саъд ибн Абу Ваққос жаннатда, Саид ибн Зайд жаннатда Абу Убайда ибн Жарроҳ жаннатда”, дедилар” (Имом Термизий ривояти).
Абу Абдуллоҳ розияллоҳу анҳу мусулмон бўлгандан то Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам вафот этгунларича у зот билан бирга бўлган. Барча ишларда Набий алайҳиссаломнинг ёрдамчилари бўлган. Уҳуд жанги олдидан мушриклар байроқдори Талҳа ибн Абу Талҳа яккама-якка жангга чақирди. Мусулмонлардан Зубайр розияллоҳу анҳу чиқди ва душман билан олишиб уни енгди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ҳар бир набийнинг ҳаворийси бор. Менинг ҳаворийим Зубайрдир. Одамларнинг яккама-якка олишувга чиқмай қолганларини кўрдим. Агар у чиқмаганида, албатта, ўзим чиқардим”, деганлар.
Ойша розияллоҳу анҳо: “Уларга жароҳат етгандан кейин ҳам Аллоҳ ва Пайғамбар (буйруқлари)га итоат этган эдилар. Уларнинг чиройли иш қилиб, тақволи бўлганларига улкан мукофотлар бордир” (Оли Имрон сураси, 172-оят) оятини ўқиб, Урвага: “Эй опамнинг ўғли, отанг Зубайр ва Абу Бакр ўшалардан эди”, деган.
Бадр жангида Зубайр розияллоҳу анҳу бошига сариқ салла ўраб олган эди. Жанг пайтида Аллоҳнинг изни билан ёрдамга тушган фаришталар ҳам сариқ саллада бўлишган. Бу ҳақда Набий алайҳиссалом: “Фаришталар Зубайр сиймосида тушишди”, деб марҳамат қилганлар.
Хандақда жангида иттифоқдош Бану Қурайза қабиласи ўз аҳдини бузиб, душман билан тил бириктиргани ҳақида хабар келди. Буни аниқлаш учун Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ким Бану Қурайзага бориб, менга уларнинг хабарини билиб келади?” деб сўрадилар. Зубайр розияллоҳу анҳу: “Мен бориб келаман”, деди. У зот: “Сенга ота ва онам фидо бўлсин”, дедилар.
Зубайр розияллоҳу анҳу кўп йиллар мобайнида: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ота-онам сенга фидо бўлсин”, деганлар”, деб фахрланиб айтиб юрган.
Манбалар асосида Олмазор туманидаги
“Тўхтабой” жоме масжиди
имом ноиби Баҳриддин ПАРПИЕВ тайёрлади.
Муқаддас динимизнинг иккинчи манбаси бўлган Суннатда ҳам ватан тушунчаси ва унга бўлган муҳаббат борасида талайгина ҳадислар келган.
Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам сафардан қайтаётиб Мадина кўчаларини кўрган вақтларида туяларини тезлатардилар. (От, хачир каби) уловда бўлсалар, уни ниқтардилар”.
Абу Абдуллоҳ айтади: «Ҳорис Ибн Умайр Ҳумайднинг “Уловни уни (Мадинани) севганларидан ниқтардилар” ривоятини зиёда қилган» (Имом Бухорий ривояти).
Ойша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Сизлардан бирингиз ҳажини адо қилса, аҳлига қайтишга шошилсин. Чунки шундай қилиши ажрини кўпайтиради”, дедилар» (Имом Дорақутний, Ҳоким ва Байҳақий ривояти).
Шарҳ: Аллома Муновий[1] раҳматуллоҳи алайҳ “Файзул Қодир” китобида ҳадисни қуйидагича шарҳлаган: “(Ватанга) шошилиш – мустаҳаб. “Аҳл”дан мурод эса ватандир, гарчи у ерда аҳли (оиласи) бўлмаса-да, келиши билан дўстлари, аҳлларига сурур бағишлагани учун “шундай қилиши ажрини кўпайтиради”. Ватанда истиқомат қилишда бошқа жойга қараганда ибодатга (оид) вазифаларни бажариш осон бўлади. Бу Ислом асосларидан бири бўлган ҳаж борасида шундай дейилган бўлса, бошқа, айниқса, мустаҳаб (араб. – “севилган”, “ёқтирилган”) – шаръий амал; уни бажарган киши савоб олади, бажармаган киши гуноҳкор бўлмайди) ва мубоҳ (араб. – “умумий”, “ихтиёрий” иш-ҳаракат) – шариат томонидан мукаллаф кишига қилиш ёки қилмаслик ихтиёри тенг берилган амал) сафарларда (ўз ватанига шошилиши биринчи навбатда) талаб қилинади. Мана шу ҳадисдан Абу Ҳанифа раҳматуллоҳи алайҳ Маккани қўшни тутиш макруҳ (араб. – “рад этилган”, “қораланган”, “номақбул”) шариат ҳукмларидан бири. Қатъиян тақиқланмаган, бироқ номақбул ҳисобланган ва рад этилган амал. Макруҳ икки хил бўлади, деган ҳукмни олганлар”.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Сафар азобнинг бир бўлагидир. Сизларни таом, шароб ва уйқудан тўсади. Қай бирингизнинг сафардан мақсади ҳосил бўлса, аҳлига шошилсин”, дедилар» (Муттафақун алайҳ).
Уқба ибн Омир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Уч кишининг: ота, мусофир ва мазлумнинг дуоси ижобат қилинади”, дедилар» (Имом Табароний ривояти).
Шарҳ: Аллома Муновий раҳматуллоҳи алайҳ “Файзул Қодир” китобида ёзади: “Уч кишининг: отанинг фарзандга, мусофирнинг ва мазлумнинг золимга қилган дуоси ижобат бўлади. Сафар ватандан узоқ, ғурбатда бўлиш, машаққатларни бошдан кечириш сабабли қалбда синиқлик пайдо қилади. Синиқлик дуо ижобат бўлишининг энг катта сабабларидан бири. Мазлум эса ночордир”.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга меванинг аввали келтирилар эди. Шунда у зот: “Аллоҳумма барик лана фи мадинатина ва фи самарина ва фи муддина ва фи соъина барокатан маъа барока” дуосини айтардилар. Сўнгра уни ҳозир бўлган болаларнинг энг ёшига берардилар» (Муслим ривояти).
Дуонинг таржимаси: “Аллоҳим! Бизнинг шаҳримизга, мевамизга, муддимизга ва соъимизга барака устига барака бер“. (Муд ва соъ – ҳажм ўлчов бирликлари).
"Исломда ватан тушунчаси" китобидан
[1] Аллома Муновий. Тўлиқ исми: Зайнуддин Муҳаммад Абдуррауф ибн Тожулорифин ибн Али Зайнул Обидин Ҳаддодий Муновий Қоҳирий. Милодий 1545, ҳижрий 952 йилда туғилган. Милодий 1622, ҳижрий 1031 йилда Қоҳирада вафот этган. Қомусий олимлардан. Аллома Муновий парҳезкор, кам овқат, кам уйқу зотлардан эди. 80га яқин китоб муаллифи. Ёзган китоблари: “Кунузул ҳақоиқ” (ҳадис ҳақида), “Файзул Қодир шарҳу жомеис сағир” ва бошқалар.
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа