Bir odam bir ayolni yoqtirib qoldi.
Bir kuni kechasi ayol o‘z yumushi bilan tashqariga chiqqan edi, erkak uni ko‘rib qoldi va ortidan ergashib, ayolning manziligacha bordi. Uning yashaydigan joyi bir keng sahroda edi. Erkak ayol bilan xoli qolganda, unga tegajoqlik qilmoqchi bo‘ldi. Shunda ayol:
“Qarachi, odamlar uxladimikin?” dedi. Erkak o‘zicha: “Ayol istagimga rozi bo‘ladi shekilli” deb quvondi va atrofni kuzatib, tekishirib chiqdi. Qarasa, hamma odamlar uxlab bo‘lgan ekan.
Xursand bo‘lib ayolning yoniga qaytdi, hamma uxlayotganining xabarini berdi. Shu payt ayol:
“Alloh taolo haqida nima deb o‘ylaysan?! Hozir U ham uxlayaptimikin?!” dedi. Erkak:
“Alloh taolo uxlamaydigan, Uni mudroq olmaydigan Zotdir!” dedi. Ayol erkakka:
“Hozir uxlamayotgan Zot oldin ham uxlamagan va keyin ham hech qachon uxlamaydi! Bizni odamlar ko‘rmayotgan bo‘lsa ham U ko‘rib turibdi! Undan qo‘rqishimiz muhimdir!” deb ta’kidladi.
Bu gaplarni eshitgan erkak o‘ziga keldi, ayolning gaplaridan ta’sirlandi, qilmoqchi bo‘lgan ishini Alloh taolodan qo‘rqib tark etdi va tavba qildi. Keyinchalik o‘sha kishi vafot etganda, ayrim odamlar uni tushlarida ko‘rishdi. Undan:
“Alloh taolo senga qanday muomala qildi?” deb so‘ralganda, u:
“Alloh taolodan qo‘rqqanim va Unga tavba qilganim uchun U meni mag‘firat qildi” deb javob berdi.
Honiy Hojining “Solihlar va solihalar, zohidlar va zohidalar
hayotidan ming bir qissa” kitobidan Nozimjon Iminjonov tarjimasi
Ibrohim ibn Adham Basrada ekanliklarida u kishini odamlar qurshab olishib: “Nimaga biz duo qilsak ijobat bo‘lmayapti? Holbuki, Alloh taolo: «Parvardigoringiz: “Menga duo qilingiz, Men sizlar uchun (duolaringizni) ijobat qilay!” dedi...»[1], deyishdi.
Ibrohim ibn Adham javob berib aytdilar: “Ey Basra ahli, o‘n narsa sababli qalblaringiz o‘lib bo‘lgan bo‘lsa, qanday qilib duolaringiz ijobat bo‘lsin?!
1. Allohni tanib turib, Uning haqqini ado qilmaysiz.
2. Qur’onni o‘qib turib, unga amal qilmaysiz.
3. Rasulullohning muhabbatlariga da’vogar bo‘la turib, u zotning sunnatlarini tashlab qo‘yasiz.
4. Shaytonning dushmanligini aytasiz-u, o‘zinigiz unga itoat qilasiz.
5. Jannatga kirishga da’vogarsiz-u, buning uchun amal qilmaysiz.
6. Jahannamdan qutulish da’vosida bo‘la turib, o‘zingizni unga uloqtirasiz.
7. O‘lim haq deb turib, unga tayyorgarlik ko‘rmaysiz.
8. O‘zingizning kamchiliklaringiz qolib, boshqalarning ayblari bilan ovorasiz.
9. O‘liklarni ko‘masizlar-u, undan ibrat olmaysiz.
10. Allohning ne’matlarini yeb, shukr qilmaysiz”.
Duolarimiz ijobat bo‘lishini xohlasak, ushbu o‘n narsa borasida nafsimizni tergab, hisob-kitob qilishimiz darkor ekan.
Qalbingiz qalblarning qay bir toifasidan?!
Nabiy sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: “Qalblar to‘rt turlidir: (Birinchisi) Nur taratadigan chirog‘i bor sof qalb. (Ikkinchisi) G‘ilofli qulflangan qalb. (Uchinchisi) Teskari qalb. (To‘rtinchisi) Ikki tomonli qalb. Sof qalbga kelsak, u mo‘minning qalbi bo‘lib, uning chirog‘i nuridir. G‘ilofli qalb esa kofirning qalbidir. Teskari qalb munofiqning qalbi bo‘lib, u tanib, so‘ng inkor qilgan qalbdir. Ikki tomonli qalb esa o‘zida iymon va munofiqlikni jamlagan qalbdir. Undagi iymon pokiza suv bilan o‘sadigan o‘simlikka o‘xshaydi. Undagi munofiqlik esa qon va yiring bilan kattalashadigan yaraga o‘xshaydi. Qaysi biri ko‘p bo‘lsa, shunisi ustun keladi”[2].
Mustafo Sodiq Rofiiy rahmatullohi alayh: “Eng katta xato – atrofingni tartibga solib, qalbingni nazoratsiz tashlab qo‘yishingdir”, deganlar.
[1] G‘ofir surasi, 60-oyat.
[2] Ibn Kasir rivoyati, Isnodi jayyid hasan.