Ҳар сафар отам Тошкентга келганларида, "Ўғлим, мени Чорсуга олиб бор" дейдилар. Машинамга миндириб йўлга отланамиз. Чорсу бозорига яқинлашганда эса "Болам сен ишларингни қилавер, мен Кўкалдошни ёнида тушиб қоламан" деб, ёлғиз айланмоқчи бўладилар. Сабабини сўрасам айтмайдилар.
Алҳамдулиллаҳ ўтган куни яна Тошкентга келдилар. Кутганимдек Чорсуга олиб боришимни сўрадилар...
Яқин қолганда, яна ёлғиз ўзлари тушиб қолдилар. Бу гал қандай бўлмасин билиб оламан дея, машинани четроққа қўйиб ортларидан сездирмай кузата бошладим.
Аввал, Хўжа Аҳрор Валий масжидига кириб намоз ўқидилар. Сўнгра масжиддан тушиб Кўкалдош мадрасасининг ён томонидан деворларига тикилиб, нималарнидир пичирлаб, юриб борардилар.
Мадрасанинг дарвозасига келганда бироз туриб қолдилар. Мен ҳам сездирмасдан яқинлашдим. Мадраса ички ҳовлисига кириб диққат билан томоша қилиб, айланиб чиқдилар ва яна дарвозадан чиқа туриб қўлларини дуога очдилар, мен эса нима деб дуо қилаётганини эшитиш учун ортларидан яқинлашдим.
Отам эса дуо қиларди: Аллоҳим, бу мадрасани, дининг, Каломинг ўргатиладиган масканни то қиёматгача бало-қазолардан асрагин, фаолиятига хайр ва барака бер, минглаб қорилар, олимлар чиққан бу жойдан яна Бухорийлар, Термизийлар, Шайх Муҳаммад Содиқлар чиқишини насиб эт. Бу даргоҳни, устозларини ва талабаларини баракали қил, омин, Аллоҳу акбар.
Дуо қилиб бўлгач, мадрасага қараб кўзларида ёш билан, овозлари титраганча шундай дедилар: Эй илмхона, эй олимлар бешиги, эй Кўкалдош! Аслида сен тошлардан қурилган битта иморатсан. Аммо, вазифанг сени улуғ даражаларга етказди. Мен сени яхши кўраман, чунки бир вақтлар сенда ўқиш менга армон бўлган... Лекин, Аллоҳга ҳамд бўлсин-ки, қалбимга қувонч бўлган, кўзимнинг нури, фарзандим-жигарбандим сенинг бағрингда 4 йил таълим олиб, Исломни, Қуръонни, фиқҳни, шариатни ўрганди. Бугун, имом бўлиб, минглаб инсонларни маърифатга, тўғри йўлга даъват этяпти. Мен сендан розиман, сен ҳам биздан рози бўл...
(Отамнинг кўзларидан оқаётган ёш юрагимни эзди)
Саййид Аброр Умар
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Салама ибн Акваъ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам асламлик бир кишига одамлар ичида «Ким бирон нарса еган бўлса, куннинг қолганида рўза тутсин, ким емаган бўлса, у ҳам рўза тутсин, чунки бугун Ашуро куни», деб жар солишга буюрдилар».
Икки Шайх ва Насаийлар ривоят қилишган.
Рубаййиъ бинт Муъаввиз ибн Афро розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ашуро куни эрталаб Мадина атрофидаги ансорларнинг қишлоқларига одам юбориб, «Ким рўза тутган ҳолда тонг оттирган бўлса, рўзасини тугал қилсин. Ким оғзи очиқ ҳолда тонг оттирган бўлса, кунининг қолганини (рўза билан) тугал қилсин», дедилар.
Шундан кейин биз унинг рўзасини тутадиган ва ёш болаларимизга ҳам Аллоҳ хоҳлаганича туттирадиган бўлдик. Масжидга бориб, уларга юнгдан ўйинчоқ қилиб берар эдик. Бирортаси овқат деб йиғласа, ифторгача унга ўшани берар эдик».
Муслим ривоят қилган.
Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Мен Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ушбу кун – Ашуро кунининг ҳамда ушбу ой, яъни Рамазон ойининг рўзасидан ташқари бирор кунни бошқасидан афзал кўриб, рўза тутишга қасд қилганларини кўрмадим».
Икки Шайх ривоят қилган.
Изоҳ: Яъни, Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам қачон Ашуро куни келар экан, рўзасини тутсам, деб, интиқ бўлиб турар эканлар. Бошқа бирор куннинг рўзасини тутиш учун бунчалик интизор бўлиб кутмас эканлар.
Шунингдек, Рамазон ойини ҳам қачон келар экан, рўзасини тутсам, деб, интиқ бўлиб кутар эканлар. Бошқа бирор ойнинг рўзасини тутишни бунчалик интизор бўлиб кутмас эканлар. У кишининг умматлари, яъни бизлар ҳам шундай бўлишимиз лозим.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Рамазондан кейинги энг афзал рўза Аллоҳнинг ойи муҳаррамдадир. Фарз намоздан кейинги энг афзал намоз тунги намоздир», дедилар».
Муслим ривоят қилган.
Абу Қатода розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ашуро кунининг рўзаси ўзидан олдинги йилнинг гуноҳларига каффорат бўлади», дедилар».
Муслим ривоят қилган.