«Bas, o'z kitobi (nomai a'moli) o'ng tomonidan berilgan kishi aytur: “Mana mening kitobimni o'qinglar”» (Al-Hoqqa surasi, 19-oyat).
Ushbu oyati karima dastlab Habashistonga, so'ng Yasribga hijrat qilgan birinchi muhojir Abu Salama haqida nozil bo'lgan.
Ibn Abu Osim Ibn Abbos roziyallohu anhudan qilgan rivoyatda bunday keladi: “(Qiyomat kuni) nomai a'molini o'ng tomonidan oladigan birinchi kishi Abu Salama ibn Abdul Asad roziyallohu anhudir. Nomai a'molini chap tomonidan oladigan birinchi kishi uning akasi Sufyon ibn Abdul Asaddir”.
To'liq ismi: Abdulloh ibn Abdul Asad Maxzumiy. Kunyasi: Abu Salama. Islomni ilk qabul qilgan o'n sahobadan keyin, Nabiy alayhissalom Dorul Arqamga kirishlaridan oldin imon keltirganlardan. Otasi: Abdul Asad ibn Hilol. Onasi: Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning ammalari Barra binti Abdulmuttalib. Turmush o'rtog'i: Ummu Salama roziyallohu anho. Abu Salama Nabiy alayhissalomning ham ammalarining o'g'li, ham emikdoshlaridir. Abu Lahabning cho'risi Suvayba roziyallohu anho ikkalalarini emizgan.
Hidoyat quyoshiporladi
Abu Salama atrofida sodir bo'layotgan, sog'lom qalb egasi ko'tara olmaydigan johiliyat ishlarini ko'rib, yuragi ezilar, og'riq chekardi. Qaniydi, bir tong otsaki, johiliyatning bu zulmatlari parchalansa... Quyosh nuridan butun olam yorishsa...
Nihoyat kutilgan tong keldi. Muhammad alayhissalom payg'ambar etib yuborilishlari bilan hidoyat quyoshi johiliyat zulmatlarini yorib, o'z nurini yoya boshladi. Avvalida bu hidoyat nuridan bahramand bo'lganlar kamchilikni tashkil etdi. Abu Salama ular orasida edi.
Johiliyat hayotidan yaxshigina nasiba olayotgan ba'zi mushriklar ko'p yillik obro'-e'tibor va martabalaridan ayrilishni istashmadi. Shu bois musulmonlarni Islomdan uzoqlashtirishni istashdi. Mo'minlarni bu yo'ldan qaytarish uchun zulmning turli ko'rinishlarini ishga solishdi.
Nabiy alayhissalom sahobalarning azoblanishlarini istamadilar. Mushriklarning jabr-zulmidan saqlanish uchush Habashistonga hijrat qilishni buyurdilar. Abu Salama va uning oilasi ham birinchi muhojirga aylandi...
Intilganga tole yor
Allohning Habibidan uzoqda yashash, sog'inch hissi boshqa muhojirlar qatori Abu Salamaning ham qalbini o'rtardi. Makkadan kelgan har bir xabarni intiqlik bilan kutdi. Keyin esa Makkada vaziyat yumshagani, musulmonlar soni ko'payayotgani haqidagi gap-so'zlarga ishonib, Habashistonda ko'p vaqt qololmadi. Payg'ambarimiz alayhissalomning suhbatlaridan bahra olish uchun oilasi bilan yana Makkaga qaytdi.
Biroq vaziyat u kutganidek emas edi. Mushriklar, ayniqsa, o'z qabilasi Bani maxzumliklar Abu Salama va uning oilasiga tinchlik bermadi. Sababi, Abu Jahl ushbu qabilaning raisi edi. Buning ustiga Abu Salamaning himoyachisi – tog'asi Abu Tolib ham vafot etgandi.
Oyning o'n beshi qorong'u, o'n beshi yorug' deganlaridek, Yasribga hijrat boshlandi. Abu Salama yana yo'lga otlandi. Uning Yasribga ko'chish ixtiyori Habashistonga qaytib ketishdan ko'ra kuchliroq edi. Chunki Yasrib bilan Makka orasi Habashistongacha bo'lgan masofadan ko'ra yaqinroq, u erning aholisi arablar bo'lib, tili bir, tabiati bir-biriga mos edi. Yasrib aholisining musulmon bo'layotgani, ayniqsa, u erga Mus'ab roziyallohu anhuning dinni o'rgatish uchun yuborilgani, ibodatlarini xavotirsiz bajarishiga, Islom dinini yanayam ko'proq o'rganishiga imkon yaratardi.
Ushbu omillar sabab Abu Salama oilasi bilan Madina sari otlandi. Biroq hijrat chog'ida katta qiyinchiliklarga duchor bo'ldi. Yo'l-yo'lakay ayolining qarindoshlari Ummu Salama roziyallohu anhoni hibsga olishdi. Qabiladoshlari esa o'g'li Salamani olib qolishdi. Abu Salama Madinaga yolg'iz o'zi safar qilishga majbur bo'ldi. Faqat bir yildan so'nggina butun oila Yasribda jamlandi.
Abu Salama avvaliga Quboda madinalik ansoriy Mubashshir ibn Abdul Munzir roziyallohu anhuning uyiga kelib tushdi. Keyinchalik Rasululloh alayhissalom unga Bani Zuhra qavmidan maskan ajratib berdilar. Yana Sa'd ibn Haysama ansoriy bilan birodar tutintirdilar.
Madinada Abu Salama Nabiy alayhissalomning har bir ishlari, xulqlarini o'rganib, o'rnak oldi, soya kabi doimo ergashib yurdi. Rasululloh sollallohu alayhi va sallamga nisbatan muhabbati kundan-kun ziyodalashib bordi. Natijada u zot uchun jonini, mol-dunyosini fido qiladigan holga etdi.
Hijratning ikkinchi yili musulmonlar bilan Makka mushriklari o'rtasida Badr g'azoti bo'lib o'tdi. Jangda oz sonli musulmonlar orasida Abu Salama ham ishtirok etdi. Musulmonlar zafar qozonishdi. Huddi shu yili Payg'ambarimiz alayhissalom Ushayra g'azotiga ketayotib, Abu Salamani Madinada o'rinbosar etib qoldirdilar. Keyingi yili Uhud jangida Abu Salama qo'lidan jarohatlandi...
Uhuddan ikki oy o'tar-o'tmas, Rasululloh sollallohu alayhi va sallamga Huvaylidning Tulayha va Salama ismli ikki o'g'li musulmonlarga qarshi urush uchun qavmidan odam to'plagani xabari keldi. Nabiy alayhissalom 150 kishilik jangchi guruh tuzib, Abu Salamani boshliq etib yubordilar. Askarlar bilan dushmanni engib ortga qaytishdi. Bu yurishda Abu Salamaning qo'lidagi eski jarohati yana ochilib, qon keta boshladi. Ahvoli og'irlashdi.
O'lim to'shagida yotarkan, bir vaqtlar Nabiy alayhissalomning: «Sizlardan qay biringizga musibat etsa: “Albatta, biz Allohnikimiz va albatta, biz Unga qaytuvchimiz. Yo Alloh, ushbu musibatimga Sendan ajr umid qildim. Bas, menga musibatim evaziga ajr ber. Uning o'rniga yaxshilik ber”, deb aytgan ta'limlarini esladi va: “Yo Rabbim, mendan so'ng ahlimga mendan ko'ra yaxshiroq o'rinbosar ato etgin», deb duo qildi.
Olamlar sarvari ziyoratga kelganlarida Abu Salama endigina jon taslim qilgan, ko'zlari ochiq qolgan edi. Nabiy alayhissalom muborak qo'llari bilan ko'zlarini yumdirdilar va: “Ruh qabz etilsa, ko'z unga ergashadi”, dedilar. Shu vaqt uning oilasidagi kishilar uvvos solib faryod qila boshlashdi. Buni ko'rgan Nabiy alayhissalom: “O'zingizga faqat yaxshilik tilang. Albatta, farishtalar omin deb turishadi”, deb ogohlantirdilar. So'ng: “Yo Alloh, Abu Salamani mag'firat et, Na'im jannatlarida uning darajasini yuqori qil. Bizni ham, uni ham mag'firat ayla, ey olamlar Rabbi”, deya duo qildilar (Imom Muslim rivoyati).
Abu Salama vafot etganda Ummu Salama roziyallohu anho istirjo aytdi. Ushbu duo ijobatidan keyinchalik Nabiy alayhissalomga turmushga chiqib, mo'minlar onasi sharafiga erishdi.
ToshkentIslom institutio'qituvchisi
Hafiza BAHTIYoR qizitayyorladi.
Bir o‘tirib, yashab o‘tgan shuncha yillik hayotimizda boshdan kechirgan g‘am-g‘ussalarimiz haqida fikr yuritib ko‘rsak, qayg‘ular ikki xil ekanini ko‘ramiz:
Birinchisi – o‘sha paytda ko‘zimizga katta ko‘rinib, hatto yig‘lashimizga sabab bo‘lgan qayg‘ularimiz. Lekin vaqt o‘tishi bilan ular aslida oddiy narsa ekani, yig‘lashga arzimasligi ma’lum bo‘ladi. Ba’zan o‘sha kunlarni eslaganimizda kulgimiz kelib, «Shu arzimas narsa uchun ham siqilib, yig‘lab yurgan ekanmanmi? U paytlarda ancha yosh bo‘lgan ekanmiz-da», deb qo‘yamiz.
Ikkinchisi – haqiqatdan ham katta musibatlar. Ba’zilari hayotimizni zir titratgan. Bu qayg‘ular ham o‘tib ketadi, lekin o‘chmaydigan iz qoldirib ketadi. Bu izlar uzoq yillargacha qalbga og‘riq berib turaveradi. Bu qayg‘ular ba’zan to‘xtab, ba’zan harakatga kelib, yangilanib turadigan vulqonga o‘xshaydi. Bunday g‘am-qayg‘ularning yaxshi tarafi shundaki, ular hayotda ham, oxiratda ham yaxshiliklarning ko‘payishiga sabab bo‘ladi. Ular qalbimizda o‘chmas iz qoldirsa, har eslaganda ko‘zlarimizda yosh qalqisa, eng asosiysi – o‘shanda duoga qo‘l ochib, sabr bilan turib bera olsak, ko‘p-ko‘p yaxshiliklarga, ajr-savoblarga ega bo‘lamiz. G‘am-qayg‘u yangilanishi bilan yaxshiliklar ham yangilanib boraveradi.
G‘am-qayg‘usiz hayotni kutib yashayotgan qizga «Siz kutayotgan kun bu dunyoda hech qachon kelmaydi», deb aytish kerak.
Alloh taolo «Biz insonni mashaqqatda yaratdik», degan (Balad surasi, 4-oyat).
Bu hayot – g‘am-tashvishli, azob-uqubatli, mashaqqatli hayotdir. Mo‘min odam buni juda yaxshi tushunadi. Bu dunyoda qiynalsa, azob cheksa, oxiratda albatta xursand bo‘lishini biladi. Inson mukammal baxtni faqatgina oxiratda topadi. Shuning uchun ulug‘lardan biriga «Mo‘min qachon rohat topadi?» deb savol berishganda, «Ikkala oyog‘ini ham jannatga qo‘yganida», deb javob bergan ekan.
Allohning mehribonligini qarangki, oxirat haqida o‘ylab, unga tayyorgarlik ko‘rish hayotni go‘zal qiladi, qayg‘ularni kamaytirib, uning salbiy ta’sirini yengillatadi, qalbda rozilik va qanoatni ziyoda qiladi, dunyoda solih amallarni qilishga qo‘shimcha shijoat beradi, musibatga uchraganlarni bu g‘am-tashvishlar, azob-uqubatlar bir kun kelib, bu dunyoda bo‘lsin yoki oxiratda bo‘lsin, baribir yakun topishiga ishontiradi. Oxirat haqida o‘ylab, faqat solih amallar qilishga intilish insonni baxtli qiladi.
Anas ibn Molik roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: «Kimning g‘ami oxirat bo‘lsa, Alloh uning qalbiga qanoat solib qo‘yadi, uni xotirjam qilib qo‘yadi, dunyoning o‘zi unga xor bo‘lib kelaveradi. Kimning g‘ami dunyo bo‘lsa, Alloh uning dardini faqirlik qilib qo‘yadi, parishon qilib qo‘yadi, vaholanki dunyodan unga faqat taqdir qilingan narsagina keladi».
Alloh taolo faqat oxirat g‘ami bilan yashaydigan (oxirat haqida ko‘p qayg‘uradigan, har bir amalini oxirati uchun qiladigan) qizning qalbini dunyoning matohlaridan behojat qilib qo‘yadi. Qarabsizki, bu qiz har qanday holatda ham o‘zini baxtli his qiladi, hayotidan rozi bo‘lib yashaydi. Xotirjamlikda, osoyishtalikda, qanoatda yashagani uchun istamasa ham qo‘liga mol-dunyo kirib kelaveradi. Zero, Alloh taolo oxirat g‘amida yashaydigan, shu bilan birga, hayotiy sabablarni ham qilish uchun harakatdan to‘xtamagan kishining rizqini kesmaydi, uni ne’matlariga ko‘mib tashlaydi.
Ammo Alloh taolo bor g‘am-tashvishi dunyo bo‘lgan qizni faqirlar qatorida qilib qo‘yadi. Bunday qiz mol-dunyoga ko‘milib yashasa ham, o‘zini faqir, bechora his qilaveradi. Natijada dardi yangilanaveradi, dardiga dard qo‘shilaveradi, fikrlari tarqoq bo‘lib, iztirobga tushadi. Afsuski, shuncha yelib-yugurgani bilan faqat dunyoning ne’matlariga erisha oladi, oxiratda nasibasi bo‘lmaydi.
Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh,
Abdulhamid Umaraliyev tarjimasi.