1. Рамазон ҳайитига ўтар кечани бедор ўтказиш.
Ҳайит кунига ўтар кечани Қуръон тиловати, зикр, тасбеҳ ва нафл намозлар билан ўтказиш улкан савобларга сабаб бўлади. Расулуллоҳ соллалоҳу алайҳи васаллам: “Ким икки ийд кечаларини Аллоҳдан савоб умидида қоим қилса, қалблар ўладиган кунда унинг қалби ўлмас”, деганлар (Ибн Можа, Табароний ривояти).
2. Ғусл қилиш. “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам фитр, азҳо ва арафа кунлари ғусл қилар эдилар” (Ибн Можа ривояти).
3. Энг яхши, янги ёки тоза кийимларни кийиб, хушбўйланиш. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳайит намозига чиройли тўнларини кийиб чиқардилар.
4. Ҳайит намозига чиқишдан олдин бирор нарса тановул қилиш. “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам фитр куни бир нечта хурмо тановул қилиб чиқардилар. Тоқ ер эдилар” (Имом Бухорий ва Имом Термизий ривояти).
5. Масжидга имкон қадар пиёда ва эртароқ бориш. “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам икки ҳайит намозига пиёда юриб чиқардилар” (Ибн Можа ривояти).
6. Масжидга етиб етгунча “Лаа илаҳа иллаллоҳ” ва “Аллоҳу акбар” каби зикрларни айтиб бориш.
7. Ҳайит намозидан олдин бошқа бирор нафл намоз ўқимаслик. Масжидга боргандан сўнг таҳийятул масжид ёки бошқа бирор нафл намоз ўқилмайди, балки зикр қилиб ўтирилади.
8. Намозга бир кўчадан бориб, бошқасидан қайтиш. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай қилар эдилар.
9. Ҳайит билан муборакбод этиш. Саҳобалар: “Тақоббал Аллоҳ минна ва минкум (Аллоҳ биздан ҳам, сиздан ҳам қабул этсин)”, деб бир-бирларини байрам билан табриклашарди.
10. Аҳли аёл ва ёш болаларни хурсанд қилиш. Оилада байрам кайфиятини пайдо қилиш, совға-ҳадялар улашиш керак. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Сизларнинг энг яхшингиз ўз аҳли аёлига яхши муносабатда бўлганингиздир”, деганлар (Имом Термизий ривояти).
11. Қавм-қариндош, ёш улуғларни зиёрат қилиш.
12. Таниш-билиш, ёру дўст, қўни-қўшниларни байрам билан табриклаш.
Аллоҳ таоло тутган рўза, қилаётган солиҳ амал ва дуоларингизни ҳусни қабул этсин! Рамазон ҳайитингиз муборак бўлсин!
Даврон НУРМУҲАММАД
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Ажойиб бир рамзий қисса бор. Бир киши хотини билан товуқ еб ўтирган эди, эшик тақиллаб қолди. Хотини бориб қараса, тиланчи экан. Хотин тиланчига еб турган овқатидан беришни хоҳлаган эди, эри жеркиб ташлаб: «Тиланчини эшик олдидан ҳайдаб юбор», деди. Хотин уни ҳайдаб юборди. Кейинчалик эр-хотин орасига совуқлик тушиб, эр хотинини талоқ қилди. Сўнгра бошқа бир киши келиб, совчи қўйди ва ўша хотинга уйланди. Кунларнинг бирида хотин кейинги эри билан товуқ еб ўтирган эди, эшик тақиллаб қолди. Хотин эшикни очиш учун борса, тиланчи экан. Хотин тиланчини кўргач, қийин аҳволга тушиб қолди. Эри: «Эшикни тақиллатган ким экан?» деса, хотин: «Аввалги эрим» деди. Шунда кейинги эри: «Бир неча йил аввалги эшигинг тагига келган тиланчи ҳам мен эдим», деди.
Ал-Жаббор сифатига эга Аллоҳ бандасини Ўзи ирода қилган нарсасига йўллайди. Бир банда у нарсани хоҳласа ҳам, бошқаси бу нарсани хоҳласа ҳам, Аллоҳ хоҳлаганини амалга оширади. Шундай бўлгач, ҳар бир ўтаётган кунингга шукр қил.
Анвар Турсунов