Имом Доримий “Сунан” китобида ишончли ровийлар орқали Икримадан ривоят қилади: Ибн Аббос розияллоҳу анҳу айтдилар: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам вафот этгач, бир ансорий кишига: “Эй фалончи! Кеттик Набий алайҳиссаломнинг саҳобаларидан билмаган нарсаларимизни сўраймиз, зеро, улар бугун кўпчилик” дедим.

Шунда у киши: “Сизга ҳайронман эй ибн Аббос! Сиз кўриб турган шунча саҳобалар турганда одамларни сизга эҳтиёжи тушади деб ўйлайсизми!? – дедида менга қўшилишни истамади. Мен эса саҳобалардан илм олишга киришдим. Фалон кишида ҳадис борлигини билсам, унинг олдига у ухлаётган пайтда борардим ва эшиги олдига кийимимни тўшаб ўтирардим, гоҳо шамол юзимга турпоқ сочиб ўтарди. Уйидан чиққан киши мени бу ҳолимни кўриб: “Эй Расулуллоҳнинг амакисининг ўғли, нега овора бўлиб келдингиз? Одам юборсангиз ўзим борардимку”, дерди.

Шунда мен айтардим: “Йўқ, мен келишим керак”. Кейин у кишидан ҳадис сўрардим. Бошида мени тарк қилган киши, вақт ўтиб инсонлар атрофимда йиғилганини кўриб: “Бу йигит мендан ақллироқ бўлган экан” деди.

Абдулқодир АҲМЕДОВ,
ҲИМ талабаси.