30 Сентябр, 2024, 27 Рабиъул аввал, 1446
30 Сентябр, 2024, 27 Рабиъул аввал, 1446
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Учинчи фойда: Қайғулар бахтнинг, хурсандчиликнинг нақадар буюк неъмат эканини ёдингизга солади.
Ким қайғунинг аччиқ шаробидан тотиб кўрган бўлса, бахтли онларининг қиймати нақадар улканлигини ҳис қилади. Ҳаётингизда бирор марта ғам-қайғу чекмаган бўлсангиз, бахт нималигини, унинг қадрини ҳеч қачон билмаган бўлардингиз.
Бахт, шодлик, қувонч – Аллоҳ таоло берган бир ҳадядир. Ёш гўдакни ўйнатсангиз, беғуборлик билан қиқирлаб кулади. Билингки, ҳали ақли кирмаган шу гўдакни ҳам Аллоҳ кулдиряпти. “Мен унга ёқяпман, шунинг учун куляпти”, дейишингиз мумкин. Лекин бу гўдакни сиз ҳам, сизнинг ёқимли хатти-ҳаракатларингиз ҳам кулдиргани йўқ. Гўдакка қизиқишни ҳам, бунинг натижасида пайдо бўлган кулгини ҳам Роббимиз илҳом қилади. Агар Аллоҳ уни хафа қиладиган нарсалар ҳақида ақл юритиб, ўйлайдиган қилиб қўйганида, сизнинг бу ҳаракатларингиз уни кулдира олмаган бўлар эди.
Бир қиз айтади:
«Отам бизга кулдириб қўйгани учун ҳам Аллоҳга шукр қилишни ўргатганлар. Ҳа, бизга кулги неъматини берган Роббимизга шукрона айтамиз. Оилавий йиғинларимизда кўпинча ҳазил-мутойиба қилар эдик, айниқса ухлашдан олдин роса кулишардик. Эрта тонгда эса отам: «Бизни шу оддий нарсалар билан хурсанд қилиб, кулдириб қўйгани учун Аллоҳга шукр қилинглар!» дер эдилар. Бу сўзларни отамдан жуда кўп йиллар эшитиб юрдик: «Кулдириб қўйган Роббимизга шукр келтирайлик!».
Бизни кулдириб, хурсанд қилиб, бунинг ҳаловатини ҳис эттирган ва бунинг қанчалар улуғ неъмат эканини билдириб қўйган Аллоҳга ҳамдлар бўлсин! Хусусан, қайғу ва тушкунлик кенг илдиз отган бугунги замонда бу неъматлар учун Аллоҳга ҳамдлар бўлсин!»
Бошқа бир қиз ёзади:
«Бошланғич синфда ўқиётган пайтларимда бувим чақалоқларни ўйнатиб ўтирардилар. Чақалоқ кулса, унга қараб, «Сени кулдирган Зот бунчалар улуғ-а? Хоҳласа, йиғлатиб ҳам қўяди-ку», дер эдилар. Бувим кулаётган чақалоқни кўрсалар, унинг онасига: «Болангизни кулдирган Роббингизга шукр қилинг! Агар хоҳласа, уни чақиб йиғлатадиган кичик ҳашаротни юбориб қўярди», дердилар.
Бувим шу йўл билан менга кулги ва қувонч неъматини қадрлашни, уларни ҳис этишни ўргатган эдилар. Улғайганимдан кейин чақалоқларнинг йиғлашини, кулишини кузатиб, бахт ва кулги ҳам Аллоҳнинг мўъжизалари, буюклигига далолат қиладиган белгилари эканини тушуниб етдим. Афсуски, жуда кўпчилик бундан бехабар. Улар бахтни бошқа ерлардан излаб юришибди. Сизни кулдираётган нарса кулгили латифа эмас, сизни хурсанд қилаётган нарса ҳазилкаш дугона эмас, кулгингизга сабаб бўлаётган нарса кулгили сурат ҳам эмас. Буларнинг барчаси арзимас сабаблар, холос. Қодир Аллоҳ сизнинг хурсанд бўлишингизга, кулишингизга изн бермаса, табассум қилишга ҳеч қандай куч топа олмайсиз. Шунинг учун бахтни, қувончни ўз Эгасидан – Аллоҳдан сўранг. Ҳар кулганингизда Роббингизга шукрлар айтинг. Агар шукр қилсангиз, У Зот неъматини албатта зиёда қилади. Бувим ўзлари билмаган ҳолда мени бунга одатлантириб қўйган эканлар».
Абдуллоҳ Абдулмуътий, Ҳуда Саъид Баҳлулнинг
“Қулоғим сенда қизим” китобидан Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ таржимаси.
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Ниҳоят Макка фатҳ қилинди. Унга ўзлиги қайтарилди. Тавҳид қибласи, мўминлар қалбининг маъшуқаси ширк ботқоғидан қутқарилди. Энди навбат бутун араб жазирасини ширкдан қутқаришга келган эди.
Набий соллаллоҳу алайҳи васалом ислом арслони Али ибн Аби Толиб розияллоллоҳу анҳуни чақирдилар. У зотни қўшинга бош қилиб, Той қабиласи бути Фулсни парчалагани юбордилар.
Ҳазрати Али каррамаллоҳу важҳаҳу қўшин билан бориб юклатилган вазифани аъло даражада бажариб асирлар билан Мадинага қайтдилар. Асирларни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам нима қилиш ҳақида машварат қилиш учун масжид олдида қўйдилар.
Эртаси куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам масжидга кираётганларида у зотни асир аёллардан бири тўхтатиб деди:
– Эй Муҳаммад! Агар мумкин бўлса мени озод қилсанг. Араблар мендан кулишмаса яхши бўлар эди. Отам ўлди. Келиб-кетувчилар тўхтади. Менга илтифот қил, Аллоҳ ҳам сенга илтифот қилсин! Отам қавмининг саййиди эди. У қийналганларга ёрдам қилар, жиноят қилганларни авф қилар, қўшничиликни сақлар, шарафни ҳимоя қилар, фақирларни суяр, уларга таом берар, саломни тарқатар, юки оғирларнинг юкини кўтарар, тақдир зарбаларига учраганларга ёрдам берар эди. Ҳожатини сўраб келган бирор кишини ноумид қилган эмас. Мен Ҳотам Тоийнинг қизи Саффона бўламан.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга дедилар:
– Булар ҳақиқий мусулмоннинг сифатларидир. Агар отанг мусулмон бўлганида биз Аллоҳдан унга раҳм қилишини сўраган бўлар эдик.
Сўнгра саҳобаларга қараб:
– Уни қўйиб юборинглар. Унинг отаси гўзал ахлоққа даъват қилар эди, дедилар.
Юқоридаги сифатлар ҳақиқатдан ҳам мусулмонларнинг сифати. Биз эътибор берадиган жой мана шу ер.
Ҳақиқий дин масжидда эмас, жойнамоз устида ҳам эмас.
Ҳақиқий дин тижорат ва мансабдаги омонатдорликда.
Ҳақиқий дин ота-она олдидаги камтарликда.
Ҳақиқий дин ака-укалар ва опа-сингилларга қилинадиган яхшиликда.
Ҳақиқий дин жуфти ҳалолнинг азиятига сабр этиш ва фарзандларга раҳм қилишда.
Ҳақиқий дин қўшниларинг билан қилинадиган муомалада.
Ҳақиқий дин беморга пул йиғилганида бахиллик қилмасликда.
Ҳақиқий дин биров ғийбат қилинганда ғийбатчиларга қўшилиб кетмасликда.
Ҳақиқий дин одамларнинг айбини яширишда.
Ҳақиқий дин ишониб айтилган сирни сақлай олишда.
Тавҳид, намоз, рўза ва бошқа ибодатлар Аллоҳнинг бандалари устидаги ҳаққидир. Улар диннинг ярми. Қолган ярми эса, бошқалар билан қандай муомала қилишингдадир.
Ҳаётда кўринмайдиган диндорлик ичи бўш диндорликдир.
Сени юмшоқ, сахий ва бировга зарари тегмайдиган бўлишингни таъминламаган иймон нуқсонли иймондир.
Тўғри, киши агар куфрда вафот этса бу ахлоқлар унга фойда бермайди. Аммо хулқсиз иймон ҳам оқсоқ иймондир.
Ушбу ибрат нақадар ўринли: «Диннинг барчаси хулқдир. Ким сендан хулқда ўзиб кетган бўлса, демак динда ўзиб кетибди!».
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа 