Аллоҳни севинг! Зеро, биз Аллоҳга муҳаббат қилишга буюрилганмиз. Саййидимиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳ таоло сизларни Ўз неъматлари ила еб-ичириб тургани учун ҳам У Зотга муҳаббат қилинг­лар”, деганлар. Бу борада Аллоҳ таолодан кўра муҳаббатга ҳақлироқ яна ким бор?! Ахир У Зот бутун борлиқнинг Яратувчиси, уни йўқдан бор қилгувчи Зот-ку! Эй инсон, У Зот сени яратиб, сурат ато этиб, гўзал ҳусн берди. Сендаги каттаю кичик неъматларнинг барини ато қилган Зот – Аллоҳ таолодир.

Мустафо Сибоий бундай деган эди:

“Ким Аллоҳни севса, бошқасини севишдан лаззат тотмайди.

Ким қалбини нур билан ёритса, унинг қалбида зулматга жой қолмагай.

Кимнинг руҳи тақво ила юксакка кўтарилса, юксакликдан бошқасига рози бўлмагай.

Ким олиймақом ишларни яхши кўрса, фақат жаннатдангина қароргоҳ топгай.

Ким буюкларга муҳаббатли бўлса, уни фақатгина Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга бўлиш қаноатлантиради.

Ким ҳаётнинг сир-асрорларини англаса, Аллоҳдан бош­қага бўлган муҳаббатни муносиб, арзирли муҳаббат деб ҳисобламайди”.

Аллоҳ таолодан бошқага бўлган муҳаббатингизни Аллоҳга бўлган муҳаббатингиздан устун қўйманг! Аллоҳ таоло бошқанинг муҳаббатини Унинг муҳаббатидан устун қўйганларга қарата бундай дейди: «Айтинг (эй Муҳаммад!): “Агар ота-оналарингиз, болаларингиз, ака-укаларингиз, жуфтларингиз, қариндош-уруғларингиз ва касб қилиб топган мол-дунёларингиз, касод бўлишдан қўрққан тижоратларингиз ҳамда яхши кўрган масканларингиз сизларга Аллоҳдан, Унинг Расули ва Унинг йўлида жидду жаҳд қилишдан суюклироқ бўлса, у ҳолда то Аллоҳ Ўз амрини (яъни, азобини) келтиргунча кутиб туринг. Аллоҳ фосиқ қавмни ҳидоят қилмас”»^[1].

Ҳассон Шамсий Пошонинг “Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар” номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.

^[1]  Тавба сураси, 24-оят.