Шайх Муҳаммад Мутаваллий Шаъроний раҳматуллоҳи алайҳ айтадилар:

"Бир куни Рамазон ойида шомдан бир соат аввал уйга қайтаётган эдим. Шу пайтда масжиддаги дарсимга баъзан ташриф буюрадиган фақир одам мени тўхтатди. У мени қаттиқ қувонч билан қучоқлаб, кўз ёшлари билан: — Сиздан илтимос қиламан, Аллоҳ юзи учун, бугун менинг уйимда ифтор қилинг! — деди.

Шайх шундай давом этади:
— Унинг илтижоси тилимни тутиб қўйди, хоҳиши юрагимни забт этди ва мени Аллоҳ юзи билан сўрагани қалбимни ёритди.
Мен унга: — Биродар, аҳлим мени кутаяпти, ҳолатим бунга мос эмас. Аммо...
Шундай десам-да, ўзимни у киши билан юриб кетаётганимни сездим. Унинг уйини қаердалигини ҳам, шароити қандайлигини ҳам билмасдим, шу қадар муҳими, ифторга озгина вақт қолган эди.
Унинг уйига етиб борганимизда, бир хонали уй, ошхона ва кичик очиқ бир ҳовли экан. Унинг уйи бирон кишидан сотиб олинган бинонинг том қисмида жойлашган бўлиб, алоҳида кириш йўли ва эски ёғоч зинаси бор эди. Зина икки киши бир вақтда чиқишга дош бера олмасди, у эскирган ва аранг турган тахталардек туюлди.
У одам ҳаддан ташқари хурсанд эди. У менга миннатдорлик сўзларини айтиб: — Қаранг, устоз, бу уй менга тегишли! (Албатта, барча мулк Аллоҳники). Дунёда ҳеч ким мендан бир тийин ҳам талаб қила олмайди! Қаранг, устоз, қуёш эрталаб хонамга нур сочади, кечқурун эса қарши томондан ботади. Мен тонг ва шом олдидан шу ерда Қуръон ўқийман. Хотиним Аллоҳ ундан рози бўлсин, ана у ердаги ойна олдида ўтириб, мен учун дуо қилади. Валлоҳи, устоз, ўзимни жуда бахтиёр ҳис қиламан, худди жаннатда яшаётгандек!

Шайх шундай давом этади:
— Бу сўзлар гўё юрагимда жўр бўлиб турарди. Мен эҳтиёткорлик билан зинадан чиқарканман, ёғочлар синмасин деб қўрқардим.
Бироз вақт ўтиб, хонага кирдик. Мен ўтирдим, у эса рафиқаси томон йўл олди. Шунда унинг паст овозда: — Устоз бугун бизнинг уйда ифтор қиладилар, ҳозир таом тайёрла, — деган сўзлари эшитилди. Хотини эса қийналган ҳолда: — Валлоҳи, уйда биргина фулдан (буғдой ёки нўхатдан тайёрланган таом) бошқа ҳеч нарса йўқ. Ифторга ҳам ярим соат қолди, бизда ҳатто тайёрлашга маҳсулот ҳам йўқ! — деди.
Шайх:
— Бу мулоқотнинг барчасини эшитиб турдим. Шунда уй соҳибига бундай дедим: — Биродар, сиздан бир илтимосим бор: мен билан бирга масжидга юринг, у ерда биродарларимиз билан бирга ифтор қиламиз. Кейин мен сиз билан уйингизга қайтаман ва сизга дуо қиламан.
Уй соҳиби рози бўлди ва улар биргаликда масжидга йўл олишди. Масжидда жамоат билан бирга ифтор қилишди ва ибодат қилишди. Кейин шайх ва уй соҳиби унинг уйига қайтишди. Шайх унга ва унинг оиласига дуо қилди ва улар билан суҳбатлашди. Бу воқеа уй соҳибининг қалбида чуқур из қолдирди ва унинг иймонини мустаҳкамлади.
Бу қисса бизга меҳр-муҳаббат, саховат ва биродарликнинг аҳамиятини кўрсатади. Шайхнинг уй соҳибининг ҳолатини тушуниб, унинг эҳтиромини сақлаб, уни масжидга таклиф қилиши ва у ерда жамоат билан бирга ифтор қилишлари уларнинг ҳар иккиси учун ҳам баракотли бўлди. Бу ҳолат бизга инсонлар ўртасидаги меҳр-муҳаббат ва ҳамжиҳатликнинг қанчалик муҳим эканлигини эслатади".

Ҳомиджон домла ИШМАТБЕКОВ