Shifokorlardan biri aytadi: “Bir kuni mening qabulimga yoshi oltmishlardan o‘tgan kishi o‘zining taxminan yoshi o‘ttizlarda bo‘lgan o‘g‘li bilan kirdi. Yigit otasining qo‘lidan ushlab olgan, unga nihoyatda g‘amxo‘r edi. Uning u yoq-buyoqlarini tuzatib qo‘yar, unga behad e’tiborli edi. Uning otasi bemor ekan. Ularning muammosini so‘rash va tahlillarga ko‘z tashlash asnosida otasining harakatlari g‘ayritabiiy ekanligini sezdim. O‘g‘li otasining aqli zaif ekanligini aytdi. Men otasiga kim qarashi haqida so‘rasam o‘g‘li “men” dedi. Men: “Nega endi biror-bir xizmatkor olmaysiz?”, deb so‘radim.

O‘g‘li dedi: “Chunki otam yosh bolaga o‘xshab qolganlar. Hech shikoyat qilmaydilar. Xizmatkor u kishiga aziyat berib qo‘yishi yoki xizmatda nuqsonga yo‘l qo‘yishi mumkinmi deb qo‘rqaman”. Men o‘g‘ilning otasiga bo‘lgan e’tiboridan hayratda qoldim. Undan uylanganmisiz, deya so‘radim. U: “Ha, farzandlarim ham bor. Xotinim otamning xizmatlarini jon-dildan bajaradi. U kishiga ovqatlarini pishirib taqdim qiladi. Ammo men xotirjam bo‘lishim uchun otam bilan birga ovqatlanaman. Otamning qon bosimlari ham baland. Ustiga- ustak qand kasalliklari ham bor”.

Men u yigitdan yanada ajablandim. Ko‘z yoshlarimni yashirdim. Yashirincha otaning tirnoqlariga nazar soldim. Uning tirnoqlari olingan, toza edi. Shunda ota o‘g‘liga qarab: “Qachon menga chips olib berasan?”, dedi. O‘g‘li: “Otajon, hozir do‘konga borib chips sotib olamiz”, dedi. Otasi bundan xursand bo‘ldi. Shunda o‘g‘li menga qarab: “Otam xursand bo‘lsalar men ham xursand bo‘laman. U kishi mening kichik o‘g‘limdek bo‘lib qolganlar!”, dedi. Men undan: “Bemorlik vaqtingizda otangiz sizga qaraganini, siz uchun g‘am chekkanini eslay olasizmi, siz xursand bo‘lganingizda xursand, xafa bo‘lganingizda xafa bo‘lganlari yodingizda bormi?”, deb so‘radim. O‘g‘li: “Doktor! Otam bir bechora inson. Men o‘n yoshimdan beri u kishining xizmatlarini qilaman. Yoshligimdan beri men u kishiga qarayman, g‘amxo‘rlik qilaman!”.

Men unga kerakli muolaja ro‘yxatini yozib berdim. Dorilarni tushuntirdim. O‘g‘il otasining qo‘llaridan tutib men bilan xayrlashdi-da otasiga: “Ketdik otajon, do‘konga!”, dedi. Ular chiqib ketishi bilan ushlab turgan ko‘z yoshimni qo‘yib yubordim. Bu bola otasiga yaxshilik qiladigan haqiqiy farzand ekan. Vaholanki, otasi unga tarbiya bermagan, g‘amxo‘rlik qilmagan, kechalari o‘g‘li uchun bedor bo‘lmagan, uning dardi bilan alam chekmagan, u yig‘laganda yig‘lamagan ekan. Shunday bo‘lsada o‘g‘il otasiga bunaqa xizmatlarni taqdim qilayapti. Biz sog‘lom ota-onalarimiz uchun bu yigit o‘zining aqli zaif otasiga qilgan xizmatlarini qila olayapmizmi?!
 

Doktor Samir Muhammad Ayyub