Samarqand shahridagi ko'plab muqaddas qadamjolar orasida “Ho'ja Abdu Darun” majmuasi alohida o'rin tutadi. Tahminan VIII– IX asrlarda yashab o'tgan, mutasavvuf olim, adolatli qozi, diniy va dunyoviy ilmlar egasi bo'lgan Ho'ja Abdu Darun hazratlarining hoki poylari yotgan ushbu dargoh XII asrdan beri saqlanib keladi.
Ul zoti muazzamning maqbaralari Samarqandning qadimiy devori – Devori qiyomatning ichkari (tojikcha - darun) tomonida joylashgani uchun Abdu Darun laqabini olganlar.
Ho'ja Abdu Darunning asl ismi Mu'izuddin bo'lib, xo'ja Muhammad Yaqubning farzandi, u esa xo'ja Abdi bin Usmonning o'g'lidir.
Boshqa manbalarda allomaning Payg'ambarimiz (s.a.v) avlodalaridan ekanligi keltirilgan.
“Qandiya”da keltirilishicha, “Hazrati Shayx Abu Mansur Moturidiy aytgan ekanlarkim: “Bizning vafotimizdan keyin Hazrati Hoja Abdu Darunning yaqinlariga dafn etingkim, ul kishi yarim farsax ergacha atrofidagilarni o'z himoyalariga olib shafoat qilurlar va biz ul kishining shafoatlaridan mahrum bo'lib qolmaylik”.[1]
Mana shundan ikki muhim xulosa kelib chiqadi: birinchidan, Ho'ja Abdu Darun chindan ham ulug' inson ekanligi zero Shayx Moturidiy kabi ulug'vor agar u kishining shafoatlariga muhtoj ekan; ikkinchidan, ul buzurgvor ko'milgan qabristonning qadimiyligi (IX asr), ya'ni u Shohi Zinda qabristonidan ham qadimiyroqdir. Manbalarda ko'rsatilishicha, alloma milodiy 861 yilda vafot qilgan[2].
XIX asrda maqbara hovlining g'arb tomoniga peshayvonli masjid va madrasa qurilgan. Peshtoq va devor naqshlari orasida masjidni bunyod etgan me'mor va naqshkorlar nomlari yozilgan hamda qurilish tugallangan vaqt 1908-1909 yillar ekani ko'rsatilgan.
Masjid 1981 yildan buyon rasmiy faoliyat ko'rsatib kelmoqda. Bugungi kunda «Vaqf» xayriya jamoat fondi Samarqand viloyati filiali tasarrufidagi ushbu majmuada ta'mirlash-rekonstruktsiya ishlari olib borilmoqda. Masjid to'liq yangidan kengaytirib qurilmoqda.
“Vaqf” fondi tomonidan majmuaning maqbara qismi ta'mirlanayotgan bo'lsa, mahalliy aholi, sahovatpesha insonlarning ko'magida etti ming namozxonni sig'dirdira oluvchi, milliy me'morchilik andozalari asosidagi katta masjid qurilmoqda. Qurilish ishlari 2019 yil mart oyida boshlangan.
“Pandemiya sharoitida ham ishlar to'xtab qolmadi, yozning jazirama kunlarida ham ustalarimiz jonbozlik bilan mehnat qilmoqdalar. Har kim o'z himmaticha masjid obodligi uchun hissa qo'shib kelmoqda. Savob ilinjida qurilish materiallarini arzonlashtirilgan narxlarda etkazib berishmoqda”, deydi masjid imom-xatibi Zafar Mahmudov.
Bugungi kunga kelib, 39x41 o'lchamdagi 3 qavatlik xonaqoh hamda minora devorlari ko'tarilmoqda. 100 o'rinlik tahoratxona qurilib, bitkazildi. Hozirda so'ngi pardozlash ishlari olib borilmoqda. Hizmat xonalari, yordamchi xonalarni qurish, tashqi fasad, obodonlashtirish ishlari ham barobar olib borilmoqda. Nasib bo'lsa, tez orada majmua tarkibida o'zining yuqori imkoniyatlari bilan keng jome bo'y ko'rsatadi. Va ushbu masjid o'zining sig'imi bo'yicha yaqinda Urgut tumanida qurib bitkazilgan masjiddan so'ng viloyatdagi ikkinchi katta masjid bo'ladi.
Ibodatgoh qurilishi ishlarida xizmat ko'rsatayotgan barcha fidoiy insonlarga Alloh taolodan madad va muvaffaqiyatlar tilab qolamiz. Hissalarini qo'shish istagida bo'lganlar uchun:
H/r 20212000600361444001
INN 202610531
Milliy bank kod 00278
Click, Payme:
UzCard: 8600 0201 3353 7899 Mahmudov Zafar
VisaCard: 4790 9122 1007 1066 Mahmudov Zafar
[1] Abul Hakim Samarqandiy. Qandiya–S., 1994 “Sug'diyon”. 37-b.
[2] “Qandiya”– 37-b.
O'zbekiston musulmonlari idorasi
Masjidlar bo'limi
Sobit ibn Ibrohim tahorat ola turib ariqda oqib kelayotgan bir olmaga ko‘zi tushadi va olmani olib yeydi. Olmaning yarmini yeb bo‘lganida, uning haqqi haqida o‘ylab qoladi. Shu xayolda Sobit ibn Ibrohim ariq chetidan yurib olma oqib chiqqan bog‘ga kiradi va bog‘ egasiga:
– Yeb qo‘ygan yarimta olmam uchun haqqingizni halol eting. Qolgan yarmi mana, oling, – deydi.
– Mayli, haqqimni halol etaman, faqat bir shartim bor, – deydi bog‘ egasi yigitning halol, taqvoli ekanini anglab.
– Shartingizni ayting, – deydi Sobit ibn Ibrohim.
Shunda bog‘ egasi:
– Bir qizim bor, uni nikohingga olasan. Lekin rozi bo‘lishingdan avval uning holatidan seni ogoh etishim lozim. Qizimning ko‘zi ojiz, hech narsani ko‘rmaydi, soqov – gapirmaydi va yana qulog‘i eshitmaydi – kar, qimirlamaydi – shol, – deydi.
Bog‘ egasining gaplarini eshitgan Sobit ibn Ibrohim lol bo‘lib qoladi. Yeb qo‘ygan yarimta olmaning haqqidan qo‘rqib, qizga uylanishga rozi bo‘ladi va:
– Mayli, taklifingizni qabul qildim, zora shu bilan Allohning roziligiga erishsam, – deydi.
Ota qiziga oq fotiha beradi. To‘y-tomoshalar o‘tgach, Sobit ibn Ibrohim salom berganicha qizning yoniga kiradi. Qiz salomga alik qaytargancha qo‘li ko‘ksida qulluq qiladi.
Yigit bo‘layotgan ishlardan hayratlanadi: “Bu juda g‘alati-ku, soqov emas ekan-da, salomimga javob berdi. Tik turibdi, demak shol ham emas. Qo‘li ko‘ksida, bundan chiqdi ko‘zlari ham ko‘radi”.
Yigit shoshgancha tashqariga chiqadi va qizning otasiga: “Bu menga va’da qilingan qiz emas-ku, ko‘r, soqov, kar va shol deganingizning boisi ne?!” – deydi.
“Nega endi?” – izoh beradi qizning otasi: “Bu o‘sha qiz. Ko‘zi ojiz deganim – uning ko‘zlari Alloh harom qilgan narsaga boqmagan, qulog‘ining karligi – Alloh harom qilgan narsalarga quloq tutmagan, soqovligi ham rost, chunki tili Allohning zikrigagina aylangan, sholligi – yomon ishga yurmagan”.
Sobit ibn Ibrohim birovning haqqidan qo‘rqqanligi evaziga oliy mukofotga erishadi. Vaqt o‘tishi bilan uning ayoli yer yuzini ilm va fiqhga to‘ldirajak bir zotga, buyuk Imom Abu Hanifaga homilador bo‘ladi.