وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّي سَيَهْدِينِ ربِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ وَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِينُ وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ
«“Albatta, men Rabbim (buyurgan taraf)ga ketuvchidirman. Uning o‘zi meni (to‘g‘ri yo‘lga) hidoyat qilur. Ey Rabbim! O‘zing menga solih (farzand)lardan ato etgin!” Bas, Biz unga bir halim o‘g‘il (tug‘ilishi to‘g‘risidagi) xushxabarni berdik. Bas, qachonki u (otasi) bilan birga yuradigan bo‘lgach, (Ibrohim): “Ey o‘g‘ilcham! Men tushimda seni (qurbonlik uchun) so‘yayotganimni ko‘rmoqdaman. Endi sen o‘zing nima ra’y (fikr) qilishingni bir (o‘ylab) ko‘rgin!” – degan edi, u aytdi: “Ey otajon! Sizga (tushingizda Alloh tomonidan) buyurilgan ishni qiling! Inshoalloh, meni sabr qiluvchilardan topursiz”. Bas, qachonki, ikkisi ham (Allohning amriga) bo‘yin sunib, (Ismoilni qurbonlikka) peshonasi bilan (yerga) yotqizgan ediki, unga Biz nido qildik: “Ey Ibrohim! Darhaqiqat, sen tushni tasdiq etding. Albatta, Biz ezgu ish qiluvchilarni mana shunday mukofotlaymiz”. Albatta, bu (qurbonlikka buyurishim) ayni sinovdir. Biz (Ismoilning) o‘rniga katta bir (qo‘chqor) so‘yishni badal qilib berdik» (Soffot surasi, 99–107-otlar).
Ibrohim alayhissalom keksayib qolgan chog‘ida Alloh taolo u zotga o‘g‘il farzand ato etdi. Unga Ismoil deb ism qo‘ydi. Oradan ancha yil o‘tgani sababli Ibrohim alayhissalom farishtalarga bergan va’dasi (o‘g‘lini Alloh yo‘lida qurbonlik qilishi)ni unutib yuborgan edi.
Ismoil alayhissalom o‘n uch yoshga to‘lib, Ka’bani barpo etishda otasiga ko‘maklashgan edi. Bino bitgandan keyin Baytullohni tavof qilishgan edi. Haj arkonlarini tugatib, arafadan bir kun oldin, ya’ni tarviya kuni Ibrohim alayhissalom tush ko‘radi. Tushida nazringni bajar, degan nido keladi. Ibrohim alayhissalom uyg‘onib ketadi. Nazri nima ekanini uzoq o‘ylaydi. Shu bois o‘sha kunga “tarviya kuni” deyiladi. Bu kunbizda “yolg‘on arafa kuni” deb nomlangan.
Ertasi kuni xuddi shu tushni yana ko‘radi. Ibrohim alayhissalom bu tush Alloh taolodan ekanini anglab yetadi. Shu bois bu kunni “Arafa”, ya’ni “bilish” deb nomladi. Ammo nazri nima ekanini yana eslay olmaydi. Bayram kuni ham shunday tush ko‘radi va nazrini eslaydi. O‘g‘lini qurbonlik qilishni tushida ko‘rdi va shundan beri shu kun Qurbon bayrami bo‘lib qoldi (“Shir’atul Islam”, 219-b).
Ibrohim alayhissalom Alloh taoloning buyrug‘ini bajarishi lozim edi. Bayram kuni erta tongda Hojar onamizni chaqirib, unga o‘g‘li Ismoilni kiyintirishini aytdi. Hojar onamiz Ismoilga yangi kiyimlar kiydirib, uni bezaydi. Ota-o‘g‘il birgalikda Mino sari yo‘lga chiqishdi. Ammo nima maqsadda, qayerga ketilayotganini ona ham, o‘g‘il hambilmasdi.
Shaytoni lain bunday imtihonni aslo ko‘rmaganini va: “Ibrohim alayhissalom bu ishni amalga oshirsa, men bu masalada ularni yo‘ldan ozdirolmasam, bundan so‘ng aslo ularga ta’sir ko‘rsata olmayman, ichim kuyib halok bo‘laman”, dedi (Shir’atul Islam”, 222-b).
Shaytoni lain Ibrohim alayhissalomning yo‘lini to‘sib: “Ey Ibrohim, shunday go‘zal bolani qurbonlik qilishga ko‘zing qanday qiyadi? Ota ham o‘g‘lini so‘yadimi?” dedi. Ibrohim alayhissalom yerdan tosh olib shaytonga uloqtirdi va uni quvdi.
Shayton bu safar Hojar onamizning yoniga borib, uni aldashga kirishdi. Hojar onamiz: “Agar Alloh taolodan shunday buyruq kelgan bo‘lsa, bu buyruqqa barchamiz bosh egamiz”, dedi.
Shayton Ismoil alayhissalomning oldiga borib: “Otang seni qayerga olib boryapti, bilasanmi? Seni so‘yishga olib ketyapti”, deb uni qo‘rqitmoqchi bo‘ldi.
Ismoil alayhissalom ham: “U mening otam.U payg‘ambar. Agar bu buyruq Allohdan kelgan bo‘lsa, uni bajarishi shart”, deya javob qaytardi.
Ibrohim alayhissalom o‘zini va zurriyodini vasvasa qilgani uchun Minoda shaytonga tosh otgani oxirzamon payg‘ambari shariatiga ham sunnat amal sifatida kiritildi va bu to qiyomatgacha davom etadi.
Ibrohim va Ismoil alayhimassalom ishora qilingan joyga yetib kelishdi. Ibrohim alayhissalom uchun bu eng qiyin dam edi. Chunki u o‘g‘lini nima uchun bu yerga olib kelganini unga aytishi kerak edi.
Shunda Ibrohim alayhissalom: “Ey o‘g‘ilcham! Men tushimda seni so‘yayotganimni ko‘rmoqdaman. Bu ishga sen nima deysan, qanday fikr bildirasan?” deganida Ismoil alayhisalom qiyomatgacha insonlarga ibrat bo‘ladigan ushbu so‘z: “Ey otajon! Sizga (tushingizda Alloh tomonidan) buyurilgan ishni qiling! Inshoalloh, meni sabr qiluvchilardan topursiz”, deb javob qaytardi.
Ota-bola ilohiy amrni bajarishga kirishdi. Shu asnoda Ismoil alayhissalom: “Otajon, mening sizga bir nechta iltimosim bor. Ularni bajarishingizni so‘rayman. Avvalo, qo‘llarimni mahkam bog‘lang. Aks holda tipirchilab sizga aziyat yetkazishim mumkin. Yuzimni yerga qarating. Ko‘zimga ko‘zingiz tushsa, mehringiz iyib ketishi tayin. Ko‘ylagimni onamga eltib bering, meni eslab yursin. Onamga salom ayting. Allohning amriga sabr qiling. Meni qanday qurbonlik qilganingizni va qo‘llarimni bog‘laganingizni hech kimga aytmang. Onam yosh bolalarning oldiga bormasin. Aks holda meni eslab, Allohga isyon qilishi mumkin”, dedi.
Ibrohim alayhissalom o‘g‘lining istaklarini bajardi. Birozdan so‘ng Ismoil alayhissalom yana: “Otajon, qo‘llarimni, oyoqlarimni yeching. Meni faritashlar ko‘rib turibdi. Ular meni isyonkor bola ekan, otasi uning oyoq-qo‘lini bog‘lashga majbur bo‘libdi, demasin”, dedi.
Ota va bola Allohning hukmi oldida bosh egishdi. Ibrohim alayhissalom o‘g‘lini kundaning ustiga yotqizdi. Bo‘g‘ziga pichoq tiradi. Pichoqni jahd bilan tortdi. Shu asnoda yer yuzidagi va osmondagi barcha farishtalar sajdaga bosh qo‘yishdi: “Allohim, Ismoilni O‘zing asra!. Ibrohimni afv et!” deb yolvorishar edi.
Shunda Alloh taolo: “Ey farishtalarim, bandam Ibrohimga qarang. Mening roziligim uchun o‘g‘lining bo‘g‘ziga pichoq tortyapti. Holbuki, sizlar Odam alayhissalomni yaratayotgan paytimda:
وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُوا أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ
وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ
«Eslang, (ey Muhammad!) Rabbingiz farishtalarga: “Men Yerda xalifa (Odam) yaratmoqchiman», – deganida, (ular) aytdilar: “Unda (Yerda) buzg‘unchilik qiladigan, (nohaq ravishda) qonlar to‘kadigan kimsani yaratmoqchimisan? Holbuki, biz Senga hamding bilan tasbehlar aytamiz va Seni muqaddas deb bilamiz. (Alloh) aytdi: “Albatta, Men sizlar bilmagan narsalarni bilurman”»(Baqara surasi, 30-oyat), degan edingiz.
“Qurbonlik risolasi”dan.
- 56وَتُعْطَى الْكُتْبُ بَعْضًا نَحْوَ يُمْنَى وَبَعْضًا نَحْوَ ظَهْرٍ وَالشِّمَالِ
Ma’nolar tarjimasi: Nomai a’mollar ba’zilarga o‘ng tomondan beriladi, ba’zilarga orqa va chap tomondan (beriladi).
Nazmiy bayoni:
Ayrimlarga nomalar kelar o‘ng qo‘ldan
Ba’zilarga berilar orqa va so‘ldan.
Lug‘atlar izohi:
تُعْطَى – ikki maf’ulli fe’l.
الْكُتْبُ – noib foil, birinchi maf’ul. كُتْبُ kalimasi كِتَابٌ ning ko‘pligi bo‘lib, aslida, كُتُبٌ dir. Bu yerda nazm zaruratiga ko‘ra كُتْبُ qilib keltirilgan.
بَعْضًا – ikkinchi maf’ul.
نَحْوَ – nahv kalimasining bir qancha ma’nolari bo‘lib, bu yerda “tomon” ma’nosida kelgan. Zarflikka ko‘ra nasb bo‘lib turibdi. Quyidagi baytlarda نَحْو kalimasining besh xil ma’nosi bayon qilingan: 1. “qasd”; 2. “jihat”; 3. “miqdor”; 4. “misl”; 5. “qism”.
نَحَوْنَا نَحْوَ دَارِكَ يَا حَبِيبِي
لَقِينَا نَحْوَ أَلْفٍ مِنْ رَقِيبِ
وَجَدْنَاهُمْ جِيَاعاً نَحْوَ كَلْبٍ
تَمَنَّوْا مِنْكَ نَحْوًا مِنْ شَرِيبِ
Ey do‘stim, yo‘l oldik hovlinga tomon,
Yo‘liqdik ming qadar raqibga hamon.
Ularning it misol ochligin bildik,
Biror qism yutiming kutishar har on.
يُمْنَى – “o‘ng” ma’nosida bo‘lib, taraf va a’zoga nisbatan ishlatiladi.
وَبَعْضًا – oldin o‘tgan بَعْضًا ga atf qilingan.
ظَهْر – orqa taraf ma’nosini bildiradi. Masalan, ظَهْرُ الاِنْسَان deganda inson yelkasi ortidan beligacha bo‘lgan qismi tushuniladi.
الشِّمَالِ – chap taraf ma’nosini anglatadi.
Matn sharhi:
Qiyomat kunida hamma mahshar maydoniga to‘planadi. Barchaga bu dunyoda qilgan ishlari yozib qo‘yilgan kitob – nomai a’mol tarqatiladi. Ushbu nomai a’mollar insonlarning hayotlari davomida qilgan barcha hatti-harakatlari davomida yozilgan bo‘ladi. Bu haqida Qur’oni karimda shunday xabar berilgan:
“Holbuki, sizlarning ustingizda (barcha so‘zingiz va ishingizni) yodlab turuvchi (farishtalar) bor. (Ular nomai a’molga) yozuvchi ulug‘ zotlardir. (Ular) siz qilayotgan ishlarni bilurlar”[1].
Ya’ni insonlarning qilayotgan amallarini kuzatib, yozib turuvchi farishtalar bor. Ular Alloh taolo huzurida eng hurmatli farishtalar bo‘lib, insonlarning talaffuz qilgan barcha so‘zlarini va qilgan barcha amallarini yozib turadilar. Qurtubiy ushbu oyat haqida: “Ustilaringizda kuzatib turuvchi farishtalar bordir” ma’nosini anglatadi, – degan. Ushbu hurmatli farishtalar insonlar tarafidan sodir bo‘lgan barcha yaxshiyu yomon ishlarni bilib turadilar hamda qiyomat kunida qilmishlariga yarasha jazo yo mukofot olishlari uchun nomai a’mollariga yozib turadilar.
Qiyomat kunida farishtalar barcha insonlarni bir joyga to‘plaganlaridan so‘ng har biri bilan alohida hisob-kitob boshlanadi. Hisob-kitobdan oldin ularga bu dunyoda qilgan barcha ishlari yozib qo‘yilgan nomai a’mollari beriladi. Ashaddiy kofirlarga nomai a’mollari orqa tomondan beriladi va ular uni chap qo‘llari bilan oladilar. Ba’zi kofirlarga chap tomondan beriladi.
Taqvodor mo‘minlarga o‘ng tomondan beriladi. Tavba qilishga ulgurmasdan o‘lgan fosiq mo‘minga nomai a’moli qaysi tarafdan berilishi haqida ulamolar ikki xil qarashda bo‘lganlar:
– O‘ng tarafdan beriladi;
– Bu haqida gapirmaslikni afzal ko‘rishgan.
O‘ng tarafdan beriladi, deganlar ham qachon berilishi haqida o‘zaro ikki xil gapni aytganlar:
1. Do‘zaxga kirishidan oldin beriladi va bu uning do‘zaxda abadiy qolmasligi alomati bo‘ladi;
2. Do‘zaxdan chiqqandan keyin beriladi.
Nomai a’mollari o‘ng taraflaridan berilganlar osongina hisob kitobdan so‘ng jannatdagi ahllari oldiga xursand holda qaytadilar:
“Bas, kimning nomai a’moli (qiyomat kuni) o‘ng tomonidan berilsa, bas, u oson hisob bilan hisob-kitob qilinajak va (jannnatga tushgan) o‘z ahli (oilasi)ga shodu xurram holda qaytajak”[2].
So‘fi Ollohyor bobomiz ushbu masala to‘g‘risida qanday e’tiqodda bo‘lish lozimligi haqida bunday yozgan:
Bilur garchi jami’i holimizni,
Yuborur nomayi a’molimizni.
* * *
Yuborsa nomani rahmat yo‘lidin,
Kelur noma u qulni o‘ng qo‘lidin.
* * *
Qizil yuzlik bo‘lub ul ham sarafroz
Suyunganidin qilur ul banda ovoz.
* * *
O‘qung nomamni ey turg‘on xaloyiq
Kelubdur noma ixlosimg‘a loyiq.
Ya’ni Alloh taologa barcha holatlarimiz ma’lum bo‘lsa-da, amallarimiz yozilgan sahifalarni yuboradi. U zotning buyruqlarini bajarib, rahmatiga sazovor bo‘lganlarga amallari yozilgan sahifalarni o‘ng tarafidan yuboradi.
Bunday baxtli insonlar kitoblari o‘ng tomondan berilishi bilanoq o‘zlarining abadiy baxt-saodatga erishganlarini biladilar va mislsiz xursandchilikdan quvonch ko‘z-yoshlari bilan entikishib:“Mana, mening kitobimni o‘qib ko‘ringlar! Albatta, men hisob-kitobimga yo‘liqishimga ishonardim”, – deydilar:
“Bas, o‘z kitobi (nomai a’moli) o‘ng tomonidan berilgan kishi aytur: “Mana, mening kitobimni o‘qingiz! Darhaqiqat, men hisobotimga ro‘baro‘ bo‘lishimni bilar edim”, – der”[3].
Ammo kimki Allohga iymon keltirmay, Uning buyruqlarini bajarmasdan o‘ziga berilgan fursatni faqat ayshu ishratda yashashga erishish, go‘yo dunyo lazzatlarining oxirigacha yetish yo‘lida sarf qilib yuborgan bo‘lsa, unga kitobi orqa tarafidan beriladi. Kitobi orqa tarafidan berilganlar qizib turgan do‘zaxga kiradilar:
“Ammo kimning nomai a’moli orqa tomonidan berilsa, bas, (o‘ziga) o‘lim tilab qolajak va do‘zaxda kuyajak”[4].
Ba’zilarga kitobi chap tarafidan beriladi. Bunday kimsalar kitobi chap tarafdan berilganning o‘zidayoq sharmanda bo‘lganlarini biladilar. Oldindagi dahshatli azob-uqubatlarni his etganlaridan titrab-qaqshab: “Voy sho‘rim, koshki menga kitobim berilmasa edi”, – deb qoladilar.
“Endi, kitobi chap tomonidan berilgan kimsa esa der: “Eh, qaniydi, menga kitobim berilmasa va hisob-kitobim qanday bo‘lishini bilmasam! Eh, qaniydi, o‘sha (birinchi o‘limim hamma ishni) yakunlovchi bo‘lsa! Menga mol-mulkim ham asqotmadi. Saltanatim ham halok bo‘lib mendan ketdi”[5].
Xulosa qilib aytganda, barchaning qilgan qilmishlari va holatlari ma’lum bo‘lsa-da, Alloh taolo ularga nomai a’mollarining ham berilishini iroda qilgan. Ushbu nomai a’mollarning qanday berilishining o‘zidayoq yaxshi amal qilganlarni taqdirlash ko‘rinishi bor.
Keyingi mavzu:
Amallarning o‘lchanishi va sirot haqidagi e’tiqodimiz