Voqea surasi Makkada nozil bo‘lgan, 96 oyatdan iborat. “Voqea” qiyomatning nomlaridan biri bo‘lib, u suraning birinchi oyatida ham tilga olingan: “Qachonki, qiyomat voqe (qoyim) bo‘lganda, uning voqe bo‘lishining yolg‘oni yo‘qdir” (Voqea surasi, 1-2 – oyatlar). Shuning uchun shu nom bilan atalgan.
Sura qiyomat dahshatlari, tog‘larning titilib, to‘zonga aylanishi, yerning larzaga kelishi, odamlarning yakson bo‘lishi haqidagi tasvirlar bilan boshlanadi. U kunda odamlar uch toifaga: o‘ng va chap taraf egalari hamda peshqadamlarga ajralishi aytilgan. “Sizlar esa uch toifa bo‘lursiz” (Voqea surasi, 7-oyat).
O‘ng taraf sohiblari Arshning o‘ngida turadilar. Qiyomat kuni amallar kitobi egalariga tarqatilganda jannat ahlining kitobi o‘ng taraflaridan beriladi. “Bas, (u uchtaning birinchisi) o‘ng tomon egalaridir. O‘ng tomon egalari (bo‘lmoq) ne (saodat)dir!” (Voqea surasi, 8-oyat).
O‘ng taraf egalari jannat ne’matlaridan bahramand bo‘lishlari, ularga tayyorlab qo‘yilgan inomlar haqida Alloh taolo bunday marhamat qiladi: “(Ular) tikansiz butazorlarda, tizilgan bananzorlarda, yoyiq soya (osti)da, oqizib qo‘yilgan suv (bo‘yi)da, ko‘plab meva (uzra)ki, (ular) tuganmas va man etilmasdir. Shuningdek, (ular) baland to‘shalgan ko‘rpachalar (usti)dadirlar” (Voqea surasi, 28-34 – oyatlar).
Yana bir guruh Arshning chap tomonida turadi. Ularning nomai a’mollari chap taraflaridan beriladi. Do‘zah ahlining aksariyati ushbu guruhga oiddir. “(Ikkinchi toifa) chap tomon egalaridir. Chap tomon egalari (bo‘lmoq) ne (baxtsizlik)dir!” (Voqea surasi, 9-oyat).
Chap taraf egalari badbaxtdirlar. Ular badanni teshib o‘tuvchi shamolda va qaynoq suv ila azoblanadilar. Jahannam ahli do‘zaxning salqini yo‘q, qora tutun soyasida bo‘ladilar. Ular dunyo lazzatining ortidan ergashib, imonni, diyonatni unutdilar. Katta gunohlarni sarkashlik bilan qildilar, tavbaga shoshilmadilar. Hoyu-havasga berilib, qayta tirilishni inkor etdilar. «Yana aytar edilar: “Bizlar o‘lib tuproq va suyaklarga aylangach, rostdan ham qayta tiriltiriluvchimizmi?! Avvalgi ota-bobolarimiz hammi?!”» (Voqea surasi, 47-48 – oyatlar).
Ular o‘sha kunda jahannam giyohi bo‘lgan Zaqqum daraxtidan yeydilar. Boshqa ichadigan narsa yo‘qligidan majbur bo‘lib, o‘ta qaynoq suvni ichadilar. «...(ichganda ham) tashna tuyalar kabi ichuvchidirsiz. (Lekin tashnalik aslo bosilmas) Mana shu jazo kunidagi ularning “ziyofati”dir» (Voqea surasi, 56-oyat). Alloh taolo har bir bandasiga adolat qiluvchi zotdir.
Eng saodatli toifa uchinchi toifa bo‘lib, ular peshqadamlar, Alloh taoloning ro‘parasida turuvchilardir. “(Uchinchi toifa ezgu ishlarda) o‘zib-o‘zib ketgan zotlardir” (Voqea surasi, 10-oyat). Ular Payg‘ambarlar, siddiqlar, shahidlar qatorida bo‘ladilar.
Bu toifa oxiratdagi eng saodatli bandalardir. Ular Alloh taoloning ibodati va toatida boshqalardan ko‘ra peshqadam bo‘lganlar. Tavbada, yaxshilik va savobli amallarda o‘zib ketganlar. Ular orasida avval o‘tgan musulmonlar ko‘pchilikni tashkil qiladi. Ammo bu maqomga keyingi avlodlardan, ya’ni Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam)ning ummatlaridan ozchilik sazovor bo‘lar ekan. “(O‘zib ketganlar) avvalgi (ummat)lardan ko‘pchilik, keyingilar (Muhammad ummatlari)dan esa ozchilikdir” (Voqea surasi, 13-14 – oyatlar).
Peshqadamlar jannatda tilladan dur va yoqutdan to‘qilgan so‘rilarda yonboshlab rohatlanib yotadilar. “Ustilarida esa mangu yosh bolalar aylanib (xizmatda) yururlar...” (Voqea surasi, 17-oyat).
Ular jannat ahli ixtiyor qilgan mevalarni va ishtahalari tusagan narsalarni keltiradilar. “oqar chashmadan olingan (may to‘la) qadahlar, ko‘zalar va kosalar bilan. U (may)lardan ularning boshlari ham og‘rimas, mast ham bo‘lmaslar” (Voqea surasi, 18-19 – oyatlar).
Peshqadamlarga berilgan mazkur ne’matlar va oliy maqomlar ularning dunyo hayotida qilgan solih amallarining mukofotidir. «Ular u joyda behuda va gunoh (so‘z)ni eshitmaslar, faqat (bir-birlariga aytadigan) “Salom-salom” so‘zinigina (eshiturlar)» (Voqea surasi, 25-26 – oyatlar).
Shuningdek, surada Allohning borligi, yagonaligi va cheksiz qudrati, insonni yaratishdagi, o‘simliklarni o‘stirishdagi, yomg‘ir yog‘dirishdagi va boshqa ishlardagi ajoyib tadbir hamda hikmatlari haqida ham so‘z ketadi. Alloh taolo ularga tafakkur ko‘zi bilan qarashga buyuradi: “Sizlar ekayotgan ziroatlaringiz haqida o‘ylab ko‘rdingizmi?!” (Voqea surasi, 63-oyat); “Sizlar o‘zlaringiz ichayotgan suvni (o‘ylab) ko‘rdingizmi?!” (Voqea surasi, 68-oyat); “Sizlar yoqayotgan olovni (o‘ylab) ko‘rdingizmi?!” (Voqea surasi, 71-oyat).
Alloh taolo barchamizni yaxshiliklarda peshqadam bo‘lgan, oxiratda O‘zining ro‘parasida turuvchi bandalaridan qilsin.
Robiya SAIDXONBALOVA,
Xadichai kubro ayol-kizlar o‘rta maxsus islom bilim yurti talabasi
O‘z xohish-istaklariga qattiq berilish va Allohga itoat etishdan bosh tortish – nafsning egizak sifatlaridir va barcha muvaffaqiyatlar yo‘lini to‘suvchidir. Aynan shuning uchun ham buzg‘unchi nafs jazolanishlikka loyiqdir. Ya’ni gunohga undovchi nafsni sindirish uchun unga qarshi kurashish, buning uchun nafsni barcha manfurligi, qabohati va razolatini o‘ziga ko‘rsatgan holda kamsitish yo‘li bilan jazolash lozim. G‘azab olovida alangalanayotgan nafsga qarshi turishning eng yaxshi yo‘li bu uni chiroyli axloq bilan jilovlab, yumshoqlik va beozorlik bilan so‘ndirishdan iboratdir.
Taqvo sohibi Zununi Misriy quddisa sirruhu marhamat qiladilar:
“Insondagi axloqiy fasod va tubanlashuvning sababi oltitadir:
Birinchisi – oxirati uchun bajaradigan amallarda niyatning zaifligi;
Ikkinchisi – vujudning hirsu shahvatlar tutquniga aylanishi;
Uchinchisi – o‘lim yaqinligiga qaramay, uzundan uzoq orzu havaslar girdobida g‘arq bo‘lish.
To‘rtinchisi – odamlar rizoligini Alloh rizoligidan afzal ko‘rishi.
Beshinchisi – Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning sunnatlarini tark etib, havoyi nafsiga ergashishi.
Oltinchisi – o‘zining gunohlarini oqlash uchun o‘tgan solihlarning ozgina kamchiliklarini dastak qilishi, ularning ko‘p yaxshi, o‘rnakli amallariga esa ergashmasligi[1]”.
Ulug‘ shayxlarning ishonchli, mo‘tabar kitoblarida nafsga qarshi kurashning ko‘plab usul va yo‘llari mavjudligi aytilgan. Allohning roziligiga erishmoqchi bo‘lganlar doimo yodlarida tutishlari uchun ulardan ba’zlarini keltirib o‘tamiz.
Xudoni tanigan azizlardan birlari aytgan ekanlar:
“Biz tasavvufni qandaydir so‘z va iboralardan emas, balki ochlik, dunyo lazzatlaridan voz kechish, yomon odatlarni tark etish, Allohning buyurganlarini bajarib, qaytarganlaridan qaytish bilan topdik”.
Boshqa bir donishmanddan so‘rabdilar:
– Nafsni jilovlamoq uchun unga qanday mone’lik qilish zarur?
U zot javob beribdilar:
– Ochlik va tashnalik bilan kishanla, shon-shuhratga, ulug‘likka bo‘lgan intilishlarini va xohishlarini so‘ndirib kamsit, boy kishilarga xos bo‘lgan odatu sifatlardan uni mahrum et.
Abu Yazid quddisa sirruhudan naql etadilar:
Tushimda Allohni ko‘rdim va Undan so‘radim:
– Ey yaratgan Egam, menga O‘zingga eltadigan yo‘lini ko‘rsat!
Alloh taolo marhamat qildi:
– Nafsingni qoldir-da, Menga kel.
Shayxlardan birlari shunday debdilar:
“Bizning yo‘limiz (tariqat) uchta qoidaga asoslangan: faqat och qolganda yeyish, beiloj bo‘lgandagina uxlash va eng zarur paytdagina so‘zlash!”.
Pirlardan yana birlari muridiga shunday nasihat qilibdi:
– Musibat uch sababga ko‘ra keladi: badxulqlik, yomon odatlardan qaytmaslik va yomon do‘stlikdan.
Talaba so‘rabdi:
– Badxulqlik nedir?
Pir javob beribdi:
– Harom yemoq.
Shogird so‘rabdi:
– Odatlardan qaytmaslik deganda nimani tushunamiz?
Pir javob beribdi:
– Bu ko‘z va quloqni tiymaslik — haromga qarash, g‘iybatga o‘ch bo‘lishlik.
Murid yana so‘rabdi:
– Yomon do‘stlik degani nimadir?
Bunga pirning javobi shunday bo‘libdi:
– Ko‘ngilda paydo bo‘lgan nafsoniy istakka darhol ergashishlik.
Taniqli ilohiyatchilardan biri bunday deydi:
“Bizning vazifamiz bizga yomon munosabatda bo‘lganlardan qasos olish emas, aksincha, kamtarinlik va oddiylik bilan ulardan uzr so‘rashdir. Kimgadir tuyilgan nafrat tuyg‘ularidan ko‘ngilni poklash uchun o‘sha odamga muruvvat ko‘rsatish kerak emasmi?!”
Shunday qilib, kimki nafsini ulug‘lasa, din uning uchun qadrsizdir. Va aksincha, kim dinini qadrlasa, nafs uning uchun manfurdir (nafratlangandir).
Oddiy odamlar o‘z xatti-harakatlarini tuzatishlikka intiladilar, mumtoz zotlar esa o‘zlarining ruhoniy dunyolari va ichki ahvolarini yaxshilashga e’tibor qaratadilar.
Allohga ibodat qilishda ochlikka chidash va tungi bedorliklarga bardosh berishlik u qadar qiyin ish emas. Ammo kishining o‘z fe’l-xuyini bo‘lmag‘ur odatlardan tozalashligi xususida gapiradigan bo‘lsak, bu o‘ta og‘ir va mushkul ishdir.
“Axloqus solihiyn” (Yaxshilar axloqi) kitobidan
Yo‘ldosh Eshbek, Davron Nurmuhammad
tarjimasi.
[1] Masalan, hazrati Ali va Muoviya roziyallohu anhumning o‘rtalaridagi ixtiloflarni noto‘g‘ri talqin qilishib, ularning maqtovga sazovor go‘zal xislatlaridan ko‘z yumadilar. Muharrir.