قال رسول الله صلى الله عليه وسلم إن الله يَغَارُ وإن المؤمن يغار وغيرةُ الله أن يأتيَ المؤمنُ ما حرم اللهُ.
Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) marhamat qiladilar: “Albatta, Alloh taolo rashk qiladi. Mo‘min ham rashk qiladi. Mo‘min banda Alloh unga harom qilgan narsani qilishiga Alloh taoloning rashki keladi”, dedilar (Imom Buxoriy rivoyati).
Rashk Alloh taolo yaratgan insoniy tabiat va his-tuyg‘udir.
Kishi o‘z ahlini va yaqin mahramlarini begonalardan himoya qilishi va ularning turli nazaridan saqlashi ham rashk hisoblanadi. O‘z ahlini va yaqin mahramlarini begonalardan qizg‘anmaydigan va rashk qilmaydigan kimsa dayus deyiladi. Dayuslik esa ulkan gunoh bo‘lib, u haqda qattiq va’id va ogohlantirishlar bordir.
Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam): “Uch kishiga Alloh taolo qiyomat kuni nazar qilmaydi: ota-onasiga oq bo‘lgan; o‘zini erkaklarga o‘xshatgan ayol (kiyinish, yurish-turish va muomalada); dayus”, deganlar.
Ammor ibn Yosir (roziyallohu anhu)dan rivoyat qilinadi: “Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) aytdilar: “Jannatga uch kishi kirmaydi:
Payg‘ambarimiz (sollallohu alayhi va sallam)dan so‘radilar: “Yo Rasululloh, aroq ichishda mukkasidan ketgan kimsani bilamiz, ammo dayus kim?”
Dayus shunday kishiki, o‘z ahlining oldiga kimlar kirib chiqadi, parvo qilmaydi, – dedilar.
Va yana so‘radilar: Erkakka o‘xshatadigan ayollar qaysi?
Shunday ayolki kiyinishda o‘zini erkaklarga o‘xshatadi, – deb marhamat qildilar (Imom Suyutiy rivoyati).
Zayd ibn Aslam (roziyallohu anhu)dan rivoyat qilinadi: “Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam): “Rashk iymondandir. Benomuslik, sharmandalik, uyatsizlik munofiqlikdir. Oilasidagi fahsh ishlarga rozi bo‘lish esa, dayuslikdir”, dedilar”.
Erkaklarning ayollarga o‘xshashga urinishi yurish-turishda, gap-so‘zda va kiyimda bo‘ladi. Ayollarning erkaklarga o‘xshashga urinishlari ham xuddi shundoq. Bu ishni qilganlar Islomda qoralanadi.
Pahlavon Mahmud o‘zining baytlarida aytadi:
Erlik g‘ururing bo‘lsa, ey Alloh suygan,
Ahli ayoling bezatib chiqarma uydan.
Mevali shox agar chiqsa ko‘chaga,
Tama qilar o‘tgan yo‘lovchi undan.
Sen daraxt ekkan bo‘lsang va daraxtingning shoxlari ko‘chaga chiqib meva solsa, o‘tgan har bir kishi o‘sha mevani yeyish orzusida o‘tadi, deyilgan. Endi sen ham xotiningni yoki qizingni bezatib ko‘chaga olib chiqsang, ulardan ham o‘tganlar bir orzu qilib o‘tishadi.
Rashk va qizg‘anish hatto hayvonlarda ham bo‘lib, faqatgina to‘ng‘iz bundan g‘ayridir.
Jami jonivorlar tushsa ko‘zga,
Hamiyatli bo‘lur, to‘ng‘izdin o‘zga.
Alloh taolo “G‘oshiya” surasining 21, 22-oyatlarida marhamat qiladi: “Bas, (ey, Muhammad! Ummatingizga) eslating! Zotan, Siz (hozircha) faqat eslatuvchidirsiz. Ularning ustidan zo‘ravonlik bilan hukm yurgizuvchi emassiz”.
Ana shu ikki oyati karimaga muvofiq biz ham eslatmoqchimiz, xolos. Alloh taolo bizlarni turli xil illatlardan O‘zi xalos qilsin va asrasin. Yurtimizni tinch va osmonimizni musaffo qilsin.
Toshkent islom instituti 4-kurs talabasi
Tojiddinov Abdussamad Abdulbosit o‘g‘li
Islom dinining eng oliy maqsadi insoniyatni hidoyat yo‘liga boshlash, odamlar o‘rtasida mehr-oqibat, bag‘rikenglik va birdamlikni mustahkamlashdir. Alloh taolo Qur’oni karimda:
“Albatta, mo‘minlar birodardirlar, bas, ikki birodaringiz o‘rtasini isloh qiling, Allohga taqvo qiling, shoyadki, rahm qilinsangiz.” (Hujurot surasi, 10-oyat).
Mazkur oyat musulmonlarning o‘zaro birodar va do‘st ekanligiga urg‘u beradi. Biroq tarix davomida ayrim toifalar islom ta’limotini noto‘g‘ri talqin qilib, musulmonlarning o‘ziga qarshi turli fitnalar chiqarishga harakat qildilar. Shulardan eng xatarlisi takfirchilik, ya’ni musulmonni kufrda ayblash masalasidir.
Takfirchilik bir musulmonni boshqa bir musulmonga nisbatan “dindan chiqqan”, “kofir” deb hukm chiqarishidir. Qarshisidagi odamni kofir deyishning oqibatini Payg‘ambarimiz Muhammad alayhissalom quyidagicha tushuntirganlar:
“Bir kishi birodariga “ey kofir!” desa, bu gap aniq ikkisidan biriga tegishli bo‘ladi. Agar u kishi rostan ham kofir bo‘lsa, unga qaytadi. Ammo unday bo‘lmasa gapiruvchining o‘ziga qaytadi” (Imom Buxoriy va Muslim rivoyati)
Ushbu hadisdan anglashilganidek, “takfir qilish” jiddiy masala bo‘lib, uning hukmi aytovchining o‘ziga qaytishi mumkin.
Insonlarni kufrda ayblashning bir nechta asosiy sabablari bor:
Musulmon ulamolari takfirchilikka qarshi qat’iy fikr bildirishgan. Imom Navaviy rahmatullohi alayh shunday degan: “Hech bir kishi yagona gunoh sababli kufrga tushgan deb hisoblanmaydi. Modomiki, u Islom dinining asosiy va zaruriy qoidalarini qasddan inkor qilmayotgan bo‘lsa, u takfir qilinmaydi. Bir inson Islom asoslarini inkor qilganida, avval uning buni bilib-bilmasdan qilgani aniqlanishi kerak. Agar u jaholat sababli yoki ma’lumotsizlik tufayli xatoga yo‘l qo‘ygan bo‘lsa, takfir qilinmaydi.
Shuningdek, Imom Tohaviy rahmatullohi alayh o‘z mashhur aqida risolasida: “Qibla ahlidan bo‘lgan biror-bir musulmonni gunohi kabira tufayli kofir sanamaymiz”, deb ta’kidlaydilar.
Bu so‘zlardan ma’lumki, bir inson shahodat kalimasini aytgan va islomning asoslariga ishongan bo‘lsa, uni kufrda ayblashga yo‘l yo‘q.
Takfirchilik faqat diniy jihatdan emas, balki ijtimoiy barqarorlik uchun ham xavflidir:
Takfirchilik islom ta’limotiga zid bo‘lgan xatarli g‘oyadir. U insonlarni Allohning rahmatidan uzoqlashtiradi, musulmonlar o‘rtasida birodarlik rishtalarini uzadi va fitna-fasodga sabab bo‘ladi. Har bir musulmonning vazifasi — birodarini kufrda ayblash emas, balki uni hidoyat va xayrli amallarga chorlashdir.
Shu boisdan, barcha holatlarda bo‘lgani kabi bu masalada ham ulamolarning yo‘liga ergashish lozim. Musulmonlar orasida birlik, bag‘rikenglik va inoqlikni mustahkamlash bugungi kun musulmonlarining eng muhim vazifasi bo‘lib qolmoqda.
Xorazm viloyati Shayx Qosim bobo jome masjidi
imom-xatibi Shermuhammad Boltayev