Islom faqat diniy ahkomlardangina iborat bo‘lgan din emas, balki u jamiyat ma’naviyati va ma’rifatini shakllantiruvchi hamda kamolga yetkazuvchi, jumladan, uning ijtimoiy-siyosiy, ruhiy-ma’naviy talablarini qondiruvchi ta’limotdir. Ammo islomiy arkonlarning ijrosi barobarida inson diniy ilmsizlik sababli, ko‘pgina muammolarga duch kelishi tabiiy holdir. Mana shu muammolardan biri mutaassiblik va dinda chuqur ketishdir.
Alloh taolo aytadi:
فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَاسْمَعُوا وَأَطِيعُوا وَأَنْفِقُوا خَيْرًا لِأَنْفُسِكُمْ ۗ وَمَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
“Allohga qo‘lingizdan kelganicha taqvo qiling va (amrini) tinglang va itoat qiling va infoq qiling – o‘zingizga yaxshi bo‘ladi. Va kimki nafsining qizg‘anchiqligidan saqlansa, ana o‘shalar najot topuvchilardir” – Tag‘obun surasi 16-oyat.
Shariatimiz diniy mutaassiblikka va dinga chuqur berilishga doimo qarshi bo‘lgan. Muqaddas dinimizning asl manbalari hisoblangan Qur’ondagi oyati karimalar va Sunnadagi hadisi shariflarda dindagi bu bid’atlar qattiq qoralangan. Chunki bu ikki illat turli zamonlarda har xil nomlar ostida dinimizga tasvirlab bo‘lmas darajada zarar yetkazgan, bu hol hozir ham har xil jarangdor nomlar va shiorlar ostida davom etmoqda.
Xo‘sh, diniy mutaassiblik, dinda chuqur ketishning o‘zi nima? Dinimizning mazkur ikki illatga munosabati qanday?
Mutaassiblik — uning lug‘aviy ma’nosi biron e’tiqodga yoki dunyoqarashga o‘ta berilganlik, o‘z fikrida qat’iy turib olib, boshqalarning fikrini inobatga olmaslik hamda inkor qilish va hamisha o‘zini haq deb bilishdir. Hozirgi vaqtda bu “fanatizm” ham deyiladi. Mutaassib (fanat) kishi ko‘r-ko‘rona xoh to‘g‘ri, xoh noto‘g‘ri bo‘lsin, o‘ziga ma’qul bo‘lgan bir fikrda mahkam turib, o‘zining fikrini haq, boshqalarning fikrini esa nohaq deb e’tiqod qilgan holda o‘z fikrini amalda ko‘rsatishga harakat qiladi.
Dinda g‘ulu (g‘uluv) ketish — “dinda chuqur ketish, diniy arkonlar va ibodatlarni bajarishda haddidan oshish, to‘g‘ri yo‘ldan og‘ib, noto‘g‘ri yo‘lga burilish” ma’nolarini anglatadi.
Oisha onamiz roziyallohu anhodan rivoyat qilingan quyidagi hadis buning dalilidir: ‘Bani Asad qabilasiga mansub bir ayol huzurimda o‘tirgan edi. Shu payt Rasululloh sollallohu alayhi vasallam uyga kirib kelib: “Bu ayol kim — deb so‘radilar. “Bu o‘sha, kechasi uxlamay namoz o‘qib chiqadigan ayol”, — dedim. So‘ng, mazkur ayolning ko‘p namoz o‘qishi haqida so‘zlashdik, Shunda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Bunday qilmanglar, solih amallarni qurbingiz yetganicha ado etinglar, qancha ibodat qilsangiz ham Alloh taologa malol kelmaydi-yu, biroq , o‘zingizga malol kelib qolmasin! — dedilar. Hadisdan ma’lum bo‘ladiki, har bir insonga dinda chuqur ketishdan yoxud mutaassibona bironta farz qilinmagan amalni o‘ziga vojib qilib olib, so‘ng bajarolmaydigan holatga tushib qolgandan ko‘ra, mo‘tadillik, ya’ni vasatiylik yo‘lini tanlab solih amallarda mudom bo‘lishi a’loroq va yaxshiroq ekan. Payg‘ambarimiz sallallohu alayhi vasallam mazkur hadis orqali dinda chuqur ketishning oqibati yaxshi bo‘lmasligini ma’lum qilib, ibodatga oid amallardan toqat yetadiganini olishga buyurganlar. Jumladan, ibodatlarning shartlarini bajarishda ham g‘ulu ketish dinimizda qattiq qoralanadi. Masalan, tahorat va g‘uslda Payg‘ambarimiz sallallohu alayhi vasallamning sunnatlarida ko‘rsatilgan me’yordan ortiq suv ishlatishni ulamolarimizning ayrimlari “isrof” desa, ba’zilari “g‘ulu”ning bir ko‘rinishi deb ham aytganlar. Shuningdek, g‘ulu amali insonning yeb-ichishi, kiyinishi va hatto kafanlanishida ham mavjuddir. Zero, Payg‘ambarimiz sallallohu alayhi vasallam: (Mayyitni) kafanlashda haddingizdan oshmanglar , — deb buyurganlar.
Aslida, Alloh taboraka va taolo tomonidan nozil qilingan muqaddas dinimiz — Islomning asosini tashkil qilgan amallar bandalarning toqatidan kelib chiqqan holda farz qilingan, ya’ni mo‘tadillik va bag‘rikenglikka asoslangandir.
http://oliymahad.uz/43342
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Imom Molik Sa’id ibn Musayyibdan rivoyat qiladi:
«Bir musulmon va bir yahudiy xusumatlashib, Umar roziyallohu anhuning huzuriga kelishdi. Yahudiy haq bo‘lib chiqdi. Umar uning foydasiga hukm chiqardi. Shunda yahudiy unga:
«Allohga qasamki, haq ila hukm chiqarding», dedi.
«Sen qayerdan bilding?» dedi Umar, uni darra ila urib.
«Biz Tavrotda: «Qaysi qozi haq ila hukm chiqarsa, albatta, o‘ng tomonida bitta, chap tomonida bitta farishta uni quvvatlab turadi. Modomiki, u haqda ekan, ishini to‘g‘rilab ham turadilar. Qachon haqni tark qilsa, ular ham uni tark qilib, ko‘tariladilar», deyilganligini topamiz», dedi».
Umar ibn Xattob roziyallohu anhuning ilohiy adolat ummonidan suv ichgan adolatlarini ko‘rgandan keyin, undan bahramand bo‘lgandan keyin yahudiy ham erib ketib, musulmonlar xalifasini alqashga o‘tgan. U yahudiylarning boshqalardan berkitib yuradigan kitoblari, ya’ni Tavrotdagi haqiqatni Umar ibn Xattob roziyallohu anhuning hukmida ko‘rganligini e’tirof etgan.
Ha, hazrati Umar roziyallohu anhuning Islom jamiyati rahbari sifatida olib borgan ishlariga butun dunyo qoyil qolgan va haligacha qoyil qolib kelmoqda.
Umar ibn Xattob roziyallohu anhu bunga o‘xshash adolatli ishlarni tashviqot uchun qilmas edilar. Balki buni vazifa, Alloh taolo oldidagi burch, deb his etganlaridan qilar edilar. Kim bo‘lishidan qat’i nazar, har bir odam u kishi uchun Alloh taolo nozil qilgan shariat hukmi oldida barobar edi. Musulmonmi, zimmiymi yoki boshqami, hazrati Umar uchun baribir edi. Haq kim tarafda bo‘lsa, hukm o‘shaning foydasiga chiqarilar edi.
«Hadis va hayot» kitobining 23-juzidan olindi