Ota-onam qarib qoldi. Ikkisining ham yoshi saksonga yaqinlashyapti. Ayniqsa, otamning qariyotgani, belidan kuchi, ko‘zlaridan nuri ketayotganini shu yil sezdim. Ilgari ko‘chadan kelsa, nevaralarini dast ko‘tarib, osmonda bir aylantirib olardi. Hozir-chi, o‘z qaddini zo‘rg‘a ko‘tarib yuribdi. Ko‘zlari ham ancha xiralashgan. Har uch oyda ko‘zoynaklarini yangilaydi. Chunki borgan sayin minusga qarab ketyapti.
Bu qish otamga juda og‘ir keldi. Oddiygina shamollashni ham ko‘tara olmay, ikki oy to‘shakda yotdi, dori-darmonlarning keti uzilmadi. Aslida kasallik tufayli emas, ikki do‘sti, yaqin jo‘ralaridan ayrilgani og‘ir keldi. Tengdoshlarining birin-ketin qishloqni ham, bu olamni ham tark etayotgani ularni cho‘chityapti. Axir har bir inson hayotida farzandlari qatori do‘stu-og‘aynilarining ham o‘rni bor.
Qish bo‘yi Qo‘qonga tez-tez otamni ko‘rgani borib turdim. Boramanu tezda ortimga qaytaman. Biror kun yotib qol, deyishiga ko‘nmayman. Bolalarim, ro‘zg‘orimni ko‘zim qiymaydi. Ammo ichimda vijdon azobi bor. Otam, men olib borgan narsalarga muhtojmi? Ichsa, bir qoshiq ovqat ichadi, qorni to‘yadi. Nega, otamdan vaqtimni bunchalar qizg‘anyapman? Nega ishimni bahona qilyapman? Ukam parvarish qilayotgan bo‘lsa, uning o‘rni bo‘lak. Men bolalarimga ona bo‘lsamda, dadam uchun farzandmanku. Bolalarimga vaqt ham, muammolarini yechish uchun imkon ham topyapmanku. Bir paytlar otam ham xuddi mendek oilasiga fidoyilik qilganku. Axir, ota-onaga qarash, g‘amxo‘rlik qilish, faqat o‘g‘ilning vazifasi emasku. Qizlar ham birdek mas’ulku!
Xullas, shu kabi savollar meni o‘ylantirib qo‘ydi. Ramazon oyining kirib kelishi esa meni yana qishlog‘im sari yetakladi. Ota-onamni bu yilgi Ramazon oyini biz bilan o‘tkazishga ko‘ndirdim. Ular kelgach, xonadonimga yanada fayz kirdi, xuddiki, barakam ko‘paygandek. Ertalab saharligu, iftorlikda uyimda duogo‘ylarim borligi sabab, ruhim anchayin tetik. Ramazon oyi o‘zaro birdamlik, mehribonlik ko‘rsatiladigan, insonlar bir-birlari haqida qayg‘urib, xato-kamchiliklarini kechiradigan oy ekaniga iymon keltirdim.
O‘tgan kuni ishga kelayotib, imkoniyati cheklangan bir tanishim bilan biroz suhbatlashib qoldim. Onaxonning quvonchini ko‘rib, ko‘nglim ko‘tarildi. Mahalladoshlaridan biri ikkinchi kursda o‘qiyotgan o‘g‘lining ikki yillik shartnoma pulini to‘lab beribdi. Yana bir tanishim esa to‘ng‘ich o‘g‘li beva qolgan opasiga uch xonali uy sovg‘a qilgani, qizi va nevaralari yangi uyga ko‘chib o‘tganini aytib, xursandchiligiga sherik qildi.
Bu voqealarni eshitib, Ramazon oyi xayrli ishlarda hamkorlik qilinadigan, musulmonlar bir-birini qo‘llaydigan oy ekaniga yana bir karra amin bo‘ldim. Bu oyda qariyalar ziyorat qilinib, bemorlardan xabar olinib, muhtojlarga yordam beriladi.
Boshiga musibat tushgan insonlardan ko‘ngil so‘raladi.
Payg‘ambarimiz sallallohu alayhi vasallam Ramazonni vasf etib, shunday marhamat qiladilar: «Bu sabr oyi, uning mukofoti esa – jannatdir». Bu muborak oyda musulmonlarga Alloh roziligi uchun mislsiz imkoniyatlar va barakotlar beriladi. Shunday ekan, Ramazon oyi mukofotidan bebahra qolmaylik.
Nigora Rahmonova, O‘zA
Iymon 
Namoz 
Ro'za 
Zakot 
Haj 
Qur'on 
Islom saboqlari 
Aloqa 
