Yoshligimda otam og'ir hastalik sababli olamdan o'tganlar. O'shanda men 13 yoshda edim. Dadam shunchalar bag'rikeng, mehridaryo inson edilarki, menga 13 yil davomida bergan mehru muhabbatlari butun umrimga tatigulik bo'lgan. Ha, to'g'ri, hech qaysi farzand, ayniqsa, qiz bola ota mehriga to'ymaydi. Doim yonida suyanchig'i –otasi bo'lishini xohlaydi. Lekin taqdir ekan, otamdan erta yoshda ayrildim.
Otam boshqa otalarga o'xshamasdilar. Yo menga shunday tuyulardi yoki haqiqatda shunday edi. Otam meni doim suyib erkalar, “Kel, qizim, bir bag'rimga bosay, kel, qizim, bir o'pib qo'yay” deb yonlaridan qo'yib yuborgilari kelmasdi. Meni ko'rishlari bilan o'ychan o'tirgan paytlarida ham yuzlariga tabassum yugurardi. Men bilan gaplashganlarida boshqa narsaga yoki boshqa birovga chalg'imasdilar. Maktabdan kelsam yoki ko'chada uzoqroq vaqt o'ynab keyin uyga kirsam, “Qizim seni yo'qotib ko'ydim-ku, qayerda eding, sensiz uylar huvillab qoldi, seni sog'inib qoldik” deb kayfiyatimni ko'tarib yuborardilar.
Hozir 37 yoshdaman, 24 yildan beri otamni sog'inib yashayman. Otam vafot etdilar, lekin ularning mehr muhabbatlari, g'amxo'rliklari hali-hanuz men bilan barhayot. Otam 13 yil ichida boshqa otalar umri davomida bolalariga qiladigan g'amxo'rlik, e'tibor va mehrni berib qo'ygandilar. Go'yo qachon vafot etishlarini oldindan bilgandek, so'nggi kunlarigacha meni alohida e'tibor bilan siyladilar. Lekin baribir otamni sog'inaman. Alloh taolodan otam bilan jannatlarida ko'rishtirishini so'rab duo qilaman.
Doktor Abdulloh Muhammad Abdulmu'tining
"Farzand tarbiyasida 700 ta saboq" kitobidan
G'iyosiddin Habibulloh, Kamronbek Islom tarjimasi.
Hanafiy mazhabimizda «ishorai sabboba» sunnat amal xisoblanadi. U to‘g‘risida bir necha hadisu shariflar vorid bo‘lib, quyidagi manbalarda u to‘g‘risida va qanday qilinishi borasida to‘xtalib o‘tilgan. Abu Lays Samarqandiy “Navozil”, Kamoliddin Ibnu Humom “Fathul qodir”, Alloma Alouddiyn Kosoniy “Badoi’us Sanoiy”, Ibn Obidiyn “Raddul muxtor”, Abdulhay Laknaviy “Umdatur ri'oya”, “E’lo’us sunan” kabi mo‘tabar manbalarda ham sunnat ekanligi zikr qilingan. Bu haqida Aliy Qoriy ikkita “Tazyinul ibora tahsinul ishora” va “At-tadhiynu lit tazayyun”, Hofiz Ibn Hajar “Talhisul hobir”, Ibn Obidiyn “Raf’ ul taraddud” nomli bir qator risolalarda ham yozib o‘tganlar.
Imom Termiziy Abu Humayddan rivoyat qiladilar: “O‘ng kaftlarini o‘ng tizzalariga, chap kaftlarini chap tizzalarini ustiga qo‘yib barmoqlari bilan ishora qilar edilar”.
Ibn Umar roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Nabiy sallolohu alayhi vasallam namozda, ya’ni tashahhudga o‘tirsalar o‘ng qo‘llarini o‘ng tizzalarini ustiga chap qo‘llarini chap tizzalarini ustiga qo‘yib ko‘rsatkich barmoqlarini ko‘tarib ishora qilardilar. Chap qo‘llari tizzalarini ustida turar edi”. Ushbu hadisga sahobalar, tobe’inlar amal qilib, tashahhudda ishorani ixtiyor qildilar. Ahmad Nofi’dan rivoyat qiladilar: “Abdulloh ibn Umar roziyallohu anhumo namozda tashahhudga o‘ltirsalar ikki qo‘llarini ikki tizzalariga qo‘yib barmoqlari bilan ishora qilib, ishora qilgan barmoqlariga qarab turar edilar, so‘ng Rasululloh sallalohualayhi vasallam: “Barmoq bilan ishora qilish shaytonga temirdan ham shiddatliroq”, derdilar.
Aliy Qoriy “Tazyinul ibora tahsinul ishora” kitoblarida ushbu hadisni sharhlab aytadilarki, “Barmoq bilan ishora qilish urushda temir qurolni ishlatishdan ham qiyinroqdir, go‘yo tavhidga ishora qilish bilan shayton mo‘min bandani adashtirishi, shirkka olib borishdan bo‘lgan umidini kesadi”.
Imom Suyutiy “Jome’ul kabir” kitoblarida Uqba ibn Omirdan rivoyat qiladilar: “Kishi namozida ishora qiladigan har bir ishorasiga o‘nta hasanot yoziladi”, dedilar.
Ibn Obidiyn “Raf’ul taraddud” nomli kitoblaridagi «ishorai sabboba» haqida vorid bo‘lgan hadislar, olti sahih kitoblarning hammasida zikr qilingan. U hadislarni hattoki, ma’naviy mutovotir deyish durust bo‘ladi deganlar.
«Ishorai sabboba» qilish borasida sahobalar, ularga ergashgan tobe’inlar ixtilof qilmadilar. Imom Abu Hanifa va u zotning ikki shogirdlari Imom Abu Yusuf va Imom Muhammmad, Imom Molik, Imom Shofeiy, Imom Ahmad ibn Hanbal hamda mutaqaddim ulamolar «ishorai sabboba» sunnat ekanligiga ittifoq qilishgan.
Xulosa qilib aytadigan bo‘lsak, «ishorai sabboba»ni tashahhudga o‘tirganda, duoni o‘qib “Ashhadu anna...” deganda namozxon o‘ng qo‘lni ko‘rsatgich barmog‘ini ko‘taradi, “illalloh” deganda tushiradi. Tashahhud duosini avvalidan qo‘lni qimirlatib turish durust emas. Shuni takidlash lozimki, «ishorai sabboba» rivoyatlaridan bexabar bo‘lib, bu amalni qilmagan namozxonni aslo malomat qilinmaydi.
Namangan shahar "Mulla Bozor Oxund" jome masjidi
imom noibi Anvarxon Akramov
Manba: @Softalimotlar