Hasharotlar ichida pashsha asosan axlat va iflos bo'lgan narsalarga qo'nadi. Asalari esa gullarga, daraxt changlariga va boshqa xushbo'y hidli narsalarga qo'nib shira yig'adi. Ba'zi otalar pashsha kabi farzandlarining faqat aybu nuqsonlarini, xato-kamchiliklarini ko'radilar. Ularni hadeb koyiyveradilar. Eng yomoni ularni o'z tengdoshlari va aka-uka, opa-singillari bilan soltishtirib kamsitadilar. Natijada bola tushkunlikka tushib qoladi va uzoq vaqt davomida bu kayfiyatdan qutula olmaydi. Borib-borib o'zida faqat yomonlikni ko'radigan bo'lib voyaga etadi. Aksar holatlarda bunday bolalar jamiyatga kerakli insonlar emas, balki, jamiyatga katta xavf soladigan, qabih jinoyatlarni sodir etadigan jinoyatchilar bo'lib o'sishadi.
Hayriyatki, jamiyatimizda “pashsha” otalarga qaraganda “asalari” otalar ko'proq. Bunday otalar farzandlaridagi ko'zga ko'rinmas darajagi maqtovga sazovor jihatlarni ham topib, bu xislatlarini mohir va tajribali bog'bon kabi rivojlantirishadi. Farzandlaridagi xatolarni to'g'ri tushuntirib, fazilatlarini esa xuddi hech qaysi bolada yo'q fazilatni maqtayotgandek his-hayajon bilan e'tirof etishadi. Natija ham shunga yarasha ko'zni quvontiradigan bo'ladi. Chunki bola, ayniqsa, o'g'il bola otasini hayotdagi eng mukammal inson deb biladi. Uning xayolida qahramon siymosida otasidan boshqa odam gavdalanmaydi. Endi o'zining hayotdagi ilk kumeridan, qahramonidan maqtov eshitgan bolaning ko'nglidan nimalar o'tishini tasavvur qilavering! Tajribalar shuni ko'rsatadiki, odatda otasidan ko'p maqtov eshitadigan bolalalarda yo'q qobiliyatlar ham shakllanib, rivojlanib ketadi. Lekin aksar hollarda biz “Bolalarni ko'p maqtash ularni erka, tantiq va yalqov qilib qo'yadi” degan mantiqqa suyanib ish ko'ramiz. Hamma narsada bo'lgani kabi maqtovda ham me'yor bo'lsa, bu narsa tarbiyada juda yaxshi samara beradi. Keling, bu mavzuga hayotiy misollar orqali nazar solamiz.
Birinchi hikoya
Marhum otam o'qish-yozishni bilmas edilar. Ularning bolaligi urush yillariga to'g'ri kelgani uchun ham yoshliklari darbadarlikda o'tgan. Qorinlarini to'yg'azishga imkon bo'lmagan paytlarda o'qish-yozishni o'ylash qayoqda deysiz. Lekin shunga qaramay ilmni va ilm ahlini yaxshi ko'radigan, ularning ilmini qadrlaydigan kishi edilar. Bizni ham ta'lim olishga ilhomlantirgan, doim qiziqtirib undab turgan turtkimiz dadam bo'ladilar.
Dars tayyorlab o'tirgan paytimiz xonamizga kirib hammamizning tepamizda alohid-alohida turib kuzatardilar. Daftalarimizni olib, yozishni bilmasalar ham “O'g'lim, sening xating chiroyli ekan”, “Qizim, chizgan rasming buncha go'zal”, deb g'ayratimizga g'ayrat qo'shardilar. Dadamning maqtovlari bizga shunchalik yoqardiki, ishdan kelib xonamizga kirgunlaricha darslarimizni qilib bo'lgan bo'lsak-da dadamning maqtovlarini eshitish uchun xonamizga kiradigan paytlarida dars qilishga o'tirib olardik. Dadam maqtagan jihatlarimizni yanada rivojlantirishga harakat qilardik. Kimdir xatini yanada chiroyli qilishga harakat qilsa, qimdir chizgan suratlari bo'yoqlarini yanada xilma-xil qilishga urinardi. Yana kimdir kecha o'qiganidan 5-6 bet bo'lsa ham ko'proq kitob o'qishga harkat qilardi. Bundan tashqari otam birortamizni bir sifat bilan maqtab boshqalarni ayni o'sha sifat bilan maqtamasalar, qolganlar ham o'sha maqtovga sazovor bo'lish uchun o'sha iqtidorni o'zida paydo qilishga harakat qilardi. Bu esa oramizda o'ziga yarasha ajoyib bir tabiiy musobaqaning paydo bo'lishiga zamin yaratar edi.
Ikkinchi hikoya
Onam meni doim tergardilar. Qo'shnilar yoki qarindoshlar oldida men haqimda gap ketsa, “Bu juda quloqsiz bola bo'ldi” deb yomonlashga tushib ketardilar. Faqat kamchiligimni ko'rardilar. Atayin fazilatlarimni ko'rsatishga harakat qilsam ham, “Nechuk bugun unday, nechuk bugun bunday” deb shashtimni ham tushirib yuborardilar. Oxir-oqibatda men shunchalar umidsizlikka tushib qoldimki, dunyoda eng yomon odam men bo'lsam kerak, mendan biror foydali inson chiqmasa kerak, shunday bo'ladigan bo'lsa, yashab nima qilaman degan fikrlarga ham borib qoldim. Agar Juma maruzalarida o'zini –o'zi o'ldirish gunohi kabira ekanligini eshitmaganimda kim bilsin balki hozir tirik bo'lmasmidim...
Fuzola ibn Ubayd roziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadisda Nabiy alayhissalom aytadilar: “Uch narsa kishining belini sindiradi: yaxshilik qilsang ham minnatdor bo'lmaydigan imom (boshliq), yaxshiligingni berkitadigan, yomonligingni tarqatadigan qo'shni va yonida bo'lganingda aziyat beradigan, yo'qligingda xiyonat qiladigan ayol”.
Doktor Abdulloh Muhammad Abdulmu'tining
“Farzand tarbiyasida 700 ta saboq” kitobidan
G'iyosiddin Habibulloh, Kamronbek Islom tarjimasi.
Savol: Oilaliman, 2 nafar farzandim bor. Turmush o‘rtog‘im ehtiyojlarim, kasal bo‘lsam dori-darmonim uchun pul bermaydilar. Bolalarimizni ehtiyojlari uchun berib turadilar, xolos. O‘zim ishlayman, “ishlab topgan pulingni hammasini menga berishing kerak, chunki Xadicha onamiz ham hamma pullarini Rasulimiz alayhissalomga berganlar” deydilar doim. E’tiroz bildirsam, “menga itoatsizlik qilyapsan” deydilar.
Yaqinda shu masalada janjallashib qolganimizdan keyin pulimni yarmini olib, o‘zimda qolgan yarmini ro‘zg‘orga ishlatishimga majburlayaptilar. Bizning vaziyatimizga shariatda qanday izoh beriladi?
Javob: Bismillahir Rohmanir Rohiym. Alloh taolo oilada erkakni rahbar etib tayinlab, uning zimmasiga qo‘l ostidagilarning: ayoli va farzandlarining nafaqasini yuklab qo‘ygan. Ayolning topayotgan pulida na erning va na qaynonaning haqi bor, uni zulm qilib olib qo‘yishga mutlaqo haqi yo‘q. Agar o‘zi rozi bo‘lib bersa, olishi mumkin. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: “Musulmon kishining moli boshqaga halol emas, faqatgina o‘zi rozi bo‘lib, ko‘nglidan chiqarib bersagina, halol bo‘ladi” (Imom Ahmad rivoyati).
Xadiyja roziyallohu anho onamiz butun molu jonini Sarvari olam bo‘lgan turmush o‘rtoqlariga in’om etganlar, ya’ni o‘z ixtiyorlari bilan berganlar. Payg‘ambarimiz alayhissalom tortib yoki talab qilib olib qo‘ymaganlar. Nafaqat Xadiyja onamiz, balki u zotning atrofidagi barcha sahobalar u zotni jonlaridan ortiq yaxshi ko‘rganlar va borini berishga shay turganlar.
Shariatimiz har bir shaxsga moliyaviy mustaqillik bergan. Er topgan pulini o‘zi istaganday sarflashi va bunga na ayoli va na boshqa odamlar to‘sqinlik qilishga haqi yo‘q bo‘lgani kabi, ayolning ham shaxsiy mablag‘idagi tasarrufi o‘z qo‘lida bo‘ladi. Faqatgina foyda-zararni bilmaydigan aqli zaif toifalargina bundan mustasno. Ularning tasarrufini valiylari olib boradi.
Ammo yuqoridagi gaplardan ayol topganini hech kimga bermasligi, faqat o‘zi ishlatishi kerak ekan, degan xulosa chiqmaydi. O‘z ixtiyori bilan eriga, farzandlariga yoki boshqalarga hadya qilishi mumkin va bu uchun albatta, ajr oladi.
Abdulloh ibn Mas’ud roziyallohu anhuning ayollari Rasululloh sollallohu alayhi vasallam huzurlariga kelib: “Erimga sadaqa qilsam bo‘ladimi?” – deb so‘ragan va u zot alayhissalom: “Ha”, deb javob berganlar. Ya’ni sahobiya ayollar erlariga sadaqa, hadya qilib turganlar. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bejizga: “O‘zaro hadyalashinglar, o‘rtada muhabbat paydo bo‘ladi”, deb aytmaganlar.
Xulosa o‘rnida aytish mumkinki, oila er-xotin o‘zaro bir-birlarini tushunishlari, hurmat qilishlari va o‘z burchlarini muhabbat bilan ado etishlari lozim. Ana shunda oilaviy hayot saodatli davom etadi. Vallohu a’lam.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi
Fatvo markazi.