04 Май, 2025, 6 Зулқаъда, 1446
04 Май, 2025, 6 Зулқаъда, 1446
АБУ ЮСУФ
У киши машҳур саҳобий Саъд ибн Ҳабтанинг авлодларидан бўлиб, исмлари Яқуб ибн Ибраҳим ибн Хунайс ибн Саъд ал–Ансорийдир. 112-ҳижрийда туғилдилар. Ўспиринлик вақтларидан ҳадис ривоят қилиш билан шуғулландилар ва ҳадисларни Ҳишом ибн Урва, Абу Исҳоқ аш-Шайбоний, Ато ибн Соиб ва уларнинг табақасидан бўлган кишилардан ривоят қилдилар. Фиқҳни аввал Ибн Абу Лайлодан, сўнгра Абу Ҳанифадан олдилар. У киши Абу Ҳанифанинг энг катта шогирди ва энг яхши ёрдамчилари эдилар. Абу Ҳанифа ҳам Абу Юсуфга таълим бераётган вақтларида ота-оналарининг фақирликлари учун у кишининг кўнгилларини кўтариб турар эдилар. Агар Абу Ханифа бўлмаганларида у киши таълим ололмаган бўлар эдилар. Абу Юсуф ҳам фақиҳ, ҳам олим, ҳам ҳофиз эдилар. Талҳа ибн Муҳаммад "Тарихул қузот" номли китобларида шундай дейдилар: "Абу Юсуф ўз асрининг энг кучли фақиҳи эдилар. Бирорта ҳам киши у зотни олдиларига тушган эмас. У киши илмда, ҳукмда, раёсатда ва қадрда энг юқори ўринда эдилар. Ишлари машҳур, фазилатлари зоҳир эди".
Ибн Абдулбар айтадилар: "Абу Юсуф бир эшитишда элликта ҳадисни ёдлаб олар эдилар, сўнгра ўринларидан туриб, уни одамларга ёздирар эдилар. У киши жуда кўп ҳадис ёд олган эдилар, лекин у кишига Абу Ҳанифанинг раъйлари жуда ҳам сингиб кетган эди”.
У киши биринчи бўлиб ўз мазҳабларида китоб ёздилар ва илмларини ер юзининг барча жойида тарқатдилар. Абу Ҳанифанинг мазҳабларини қўллаб-қувватлашда ва уни абадийлаштиришда у киши катта рол ўйнадилар. Дарҳақиқат, у киши Аббосийлар давлатининг қозиларининг қозиси мансабига тайинланганларидан ва давлатнинг барча вилоятларига қози тайинлашлик ҳуқуқи у кишининг қўлларига берилганидан у киши фақат ҳанафий мазҳабига мансуб кишиларнигина қозилик лавозимига тайинлар эдилар. Бу эса мазҳабнинг тарқалиши ва қўллаб-қувватланиши демакдир. У киши биринчи бўлиб ушбу юқори даражадаги мансабга эга бўлган кишидирлар. Абу Юсуф учта халифанинг даврида қозилик қилганлар ва қозиларни тайинлаганлар, улар: Маҳдий, Ҳодий ва у кишини жуда ҳам ҳурмат қиладиган Ҳорун ар-Рашиддир. Айтишларича Абу Юсуф биринчи бўлиб олимлар учун хос либос тайин қилганлар, ундан олдин олимларнинг барчалари ҳар хил кийимда юришар эди.
Абу Юсуф ижтиҳодда ва фиқҳда катта кучга ва нуфузга эга эдилар. Бир куни у кишидан устозлари Аъмаш бир масала ҳақида сўраган эдилар, у киши жавоб бердилар. Шунда у кишидан: "Сен бунга жавобни қаердан олдинг? - деб сўрадилар. Ўзингиз менга айтиб берган ҳадисингиздан, дедилар Абу Юсуф ва ҳадисни ёзиб бердилар. Шунда устозлари: "Мен бу ҳадисни ота-онанг бир-бирлари билан топишишларидан олдин ёдлаган эдим, лекин бунинг маъносини мана энди тушуңдим”, дедилар. У кишини билган илмлари орасида энг улуғи фиқҳ эди. У киши тафсирни, Расулуллоҳнинг ғазотларини, арабларнинг кундалик ҳаётларини ва бошқа илмларни ҳам билар эдилар. Абу Ҳанифанинг шогирдларининг ичида у кишига ўхшагани бўлган эмас.
Абу Юсуф Имом Моликнинг олдиларига борганлар. У киши билан кўпгина масалалар устида мунозара қилганларидан кейин, у кишидан илм ола бошлаганлар. Сўнгра Ироққа қайтиб келганлар. У киши Ҳижозликларни илмидан кўпгина фойда олганлар. Абу Юсуф биринчи бўлиб, икки мазҳабни бир-бирига яқинлаштирганлар ва ироқликлар билан ҳижозликлар ўрталаридаги келишмовчиликка чек қўйганлар. Аҳли ҳадислар у кишини муҳаддислар қаторига қўшганлар ва у кишига тасаннолар айтганлар. Ибн Маъин айтадилар: “Раъй эгалари (яъни, ўша вақтда Ироқ, Кўфа ва шу каби шаҳарларда яшаган, хусусан Ҳанафий мазҳаб олимларига “раъй эгалари” дейилар эди) орасида Абу Юсуфдан кўра кўпроқ ҳадис ёдлаган ва айтган ҳадисига ишонса бўладиган киши йўқ”. Яна шундай деганлар: “Абу Юсуф ҳадис эгаси ва суннат эгасидир”. Ибн Маъин, Аҳмад ибн Ҳанбал ва Алий ибн Мадиний Абу Юсуфни ҳадис борасида “сиқа” (ишончли киши) эканликларига иттифоқ қилишган. Ибн Жарир Табарий айтадилар “Абу Юсуф раъйга берилганликлари билан бир қаторда қозилик мансабида ўтирганликлари учун бир тоифа кишилар у кишининг ҳадисларини олишмас эди”
У киши 166 ҳижрийда қозиликка сайландилар ва 183 ҳижрийда вафот этганлар. То вафотларига қадар шу мансабда турдилар. У кишининг ёзган китобларидан фақатгина “Хирож” рисоласи қолган.
Муҳаммад ибн Ҳасан Аш-Шайбоний
У киши Муҳаммад Ибн Ҳасан ибн Фарқад Аш-Шайбонийдирлар. Абу Ҳасан аслида Шомдан бўлиб, Ироққа кўчиб келган. У ерда 131 ҳижрийда Восит деган жойда Муҳаммад дунёга келдилар ва Кўфада ўсиб улғайдилар. У ерда ҳадис илмини ўргандилар ва ҳадисларни Масъар, Молик, Авзоъий ва Саурийлардан тингладилар. Абу Ҳанифага шогирд бўлдилар ва фиқҳни у кишидан ўргандилар. Абу Ҳанифа билан кўп вақт бирга бўла олмадилар, чунки Абу Ҳанифа у киши эндигина илм ола бошлаганларида вафот қилдилар. Сўнгра илмни Абу Юсуфдан олдилар. У киши ақл ва заковат соҳиби эдилар. Шунинг учун илмда юқори мартабаларга эришдилар. Ҳаттоки Абу Юсуф ҳаётлик даврларидаёқ Ҳанафий мазҳабидаги кишилар у кишига мурожаат қиладиган бўлишди. Оқибатда икковлари ўртасида келишмовчилик пайдо бўлди. Келишмовчилик Абу Юсуф вафот қилгунларича давом этди.
Муҳаммад Мадинага ҳам борганлар. У ерда Имом Моликдан дарс олганлар. Муваттода уларнинг хос ривоятлари ҳам бор. Бағдодда Шофеъий билан учрашдилар ва у кишининг китобларини ўқидилар. У киши билан кўпгина масалаларда мунозара қилдилар. Шофеъийнинг китобларида ўрталарида бўлиб ўтган қимматли мунозаралар баён қилинган. Имом Муҳаммаднинг Молик билан учрашганлари ва Шофеъий билан бўлиб ўтган мунозаралари у кишининг ижтиҳодларига ва ҳукмларни истинбот қилиб олишларига сезиларли даражада таъсир қилди.
У киши одамлар орасида Аллоҳнинг китобини энг билимдони, араб илмлари ва ҳисоб илмининг моҳири эдилар. Абу Убайд айтадилар: “Мен Аллоҳнинг китоби бўйича Муҳаммад ибн Ҳасандан кўра билимдонроқ кишини кўрмадим”. Шофеъий айтадилар: “Мен Муҳаммаддан битта туяга юк бўладиган илм олдим ва бу кишичалик енгил ҳаракат қиладиган семиз кишини кўрмадим. У ўз китоблари орқали Абу Ҳанифанинг илмини тарқатган кишидир”. Имом Аҳмадга: “Бу аниқ масалаларни сиз қаердан олдингиз?” – деб сўрашганда, у киши: “Муҳаммаднинг китобларидан”, деб жавоб бердилар.
У кишидан илм олиб фақиҳ бўлиб етишганлардан: Абу Ҳафс Кабир, Абу Сулаймон Жузжоний, Мусо ибн Носир Розий, Муҳаммад ибн Саммоъа, Исо ибн Абон, Муҳаммад ибн Муқотил ва бошқалардир. У кишининг ёзган китоблари жуда кўп бўлиб, уларнинг сони тўққиз юз тўқсонтагача етади ва уларнинг барчаси диний илмлар ҳақидадир. Ҳанафийлар мазҳабда Муҳаммад ибн Ҳасаннинг китобларига суянадилар. Ҳорун ар-Рашид у кишини қозиликка тайинлаганлар ва у киши билан Хуросонга бирга сафар ҳам қилганлар. У киши 189 ҳижрийда Рай шаҳрида вафот этганлар ва ўша ерда дафн қилинганлар.
АБУ ҲАНИФАНИНГ ШОГИРДЛАРИНИ У КИШИНИНГ ФИҚҲИГА КЎРСАТГАН ТАЪСИРЛАРИ
Юқорида номлари зикр қилинган кишилар Абу Ҳанифанинг мазҳабларини тарқатган, у кишининг айтган гапларини китобларга битган ва у кишига жуда ҳам кўп кўмак берган кишилардир. Улар фиқҳ масалаларини тузишда ва уларга жавоб беришда катта мавқеъ эгаллаганлар. Улар Абу Ҳанифага нисбатан тақлид қилувчи бўлмаганлар, балки у кишининг ўқувчилари бўлганлар. Шу билан бирга улар мустақил тарзда фатво ёзганлар. Улар Абу Ҳанифа берган фатво билан тўхтаб қолмаганлар, балки баъзи ҳолатларда у кишининг фатволарига хилоф тарзда ҳам фатволар беришган. Абу Юсуф ва Имом Муҳаммад Ҳижоз имомларидаги баъзи ривоятлардан огоҳ бўлганларидан кейин Абу Ҳанифанинг кўпгина раъйларидан қайтдилар. Улар Абу Ҳанифага эргашган мужтаҳидлардир. Чунки улар ижтиҳодда ва фатво беришда Абу Ҳанифа юрган йўлдан юрдилар ва у кишининг қоидаларига суяндилар.
Абу Юсуф ва Муҳаммаднинг Абу Ҳанифага бўлган нисбати Шофеъийнинг Моликка ёки Ибн Ҳанбалнинг Шофеъийга бўлган нисбатига ўхшаш эмас. Чунки тўрт имомнинг ҳар бирларини истинбот қилишда ўз йўл йўриқлари бор, бу йўл-йўриқлар бир-биридан фарқ қилади. Бу имомларнинг бирлари иккинчиларининг йўлини тутган эмаслар. Бунга сабаб уларнинг ҳар бирларини асарни ўз ижтиҳодлари ила тушунишларидир. Оқибатда бирлари қиёсни олсалар, иккинчилари истеҳсонни оладилар, учинчилари наздида асар кучлироқ бўлиши мумкин ва ҳаказо.
Аммо, Абу Юсуф ва Муҳаммад эса, Абу Ҳанифанинг йўлларини маҳкам тутганлар. Албатта, баъзи фаръий масалаларда у кишига хилофан фатво берган жойлари ҳам мавжуд.
ҲАНАФИЙ МАЗҲАБИДАГИ ФИҚҲ МАСАЛАЛАРИ
Ҳанафий мазҳабидаги фиқҳ масалалари уч қисмга бўлинади:
Биринчи қисм – аслий масалалар. Улар ривоятларнинг зоҳири деб номланадиган масалалардир. Булар Абу Ҳанифадан ва у кишининг шогирдлари, масалан, Абу Юсуф, Муҳаммад, Зуфар ва бошқа кишилардан ривоят қилинган масалалардир. Лекин бу масалаларнинг аксари Абу Ҳанифа ва у кишининг икки шогирди Абу Юсуф ва Муҳаммад ёки иккаларидан бирларининг гапларидан иборатдир. Абу Ҳанифанинг шогирдларидан бирлари бўлмиш Муҳаммад ибн Ҳасан Аслий масалаларни “Ривоятларнинг зоҳири”, деб номланмиш олтита китобга жам қилганлар.
Иккинчи қисм – нодир масалалар. Улар “Ривоятларнинг зоҳири” китобида келтирилмаган Абу Ҳанифадан ва у кишининг шогирдларидан ривоят қилинган масалаларидир.
Учинчи қисм – Фатволар. Улар мутааххир Ҳанафий мужтаҳидларининг Абу Ҳанифа ва у кишининг шогирдларидан ривоят қилинмаган масалаларда ўз мазҳабларидан келиб чиққан ҳолатда берган фатволаридир. Ҳанафий мазҳаби бўйича танилган биринчи фатво китоби Абу Лайс Самарқандийнинг “Китобун-навозил” китобидир.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси
раисининг биринчи ўринбосари
Ҳомиджон Ишматбеков
Жонажон ватанимиз Ўзбекистонда амалга оширилаётган тараққиёт тобора янгидан янги босқичларга қадам қўйишда давом этмоқда. Бу, шубҳасиз, жамият ҳаётининг ҳар бир жабҳасида “Инсон манфаатлари ҳамма нарсадан устун” тамойилига асосланган ўзига хос бир қатор ислоҳотларни амалга оширишда ҳам ўз ифодасини топмоқда.
Мамлакатимизда турли динларга эътиқод қилувчи миллат вакиллари ўртасида ўзаро диний бағрикенгликни тарғиб этиш, миллатлараро тотувлик ва ижтимоий барқарорликни таъминлашга қаратилган ислоҳотлар ҳам шулар жумласидандир. Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2025 йил 21 апрел куни эълон қилинган “Фуқароларнинг виждон эркинлиги ҳуқуқи кафолатларини янада мустаҳкамлаш ҳамда диний-маърифий соҳадаги ислоҳотларни янги босқичга олиб чиқиш чора-тадбирлари тўғрисида”ги фармонида ҳам айни шу масалалар назарда тутилган.
Мазкур фармонда таъкидланишича, жаҳон тамаддунида алоҳида ўрин тутган, умумбашарий тараққиёт омили бўлган илм-фан ва маданият ривожига катта ҳисса қўшган буюк аллома ва мутафаккирларимиз қолдирган улкан илмий-маънавий меросини чуқур ўрганиш, ёш авлод қалбида Ватанга садоқат, миллий-диний қадриятларга ҳурмат туйғуларини тарбиялашда улардан унумли фойдаланиш бу ислоҳотларнинг асосий негизини ташкил этади.
Фармон асосида Дин ишлари бўйича қўмита ва Ўзбекистон мусулмонлари идораси ҳамда Бухоро вилояти ҳокимлигининг Баҳоуддин Нақшбанд ёдгорлик мажмуаси маркази муассислигида Баҳоуддин Нақшбанд илмий-тадқиқот марказини ташкил этиш таклифлари маъқулланган ва унинг асосий вазифалари белгилаб берилган. Жумладан, унда “...буюк аждодимиз Баҳоуддин Нақшбанд ва нақшбандийлик тариқати алломаларининг юксак инсонпарварлик ғояларини илмий асосда ўрганиш, ёш авлодни бағрикенглик ҳамда ўзаро ҳурмат руҳида тарбиялаш мақсадида тарғибот ишларини олиб бориш” ҳам қайд этиб ўтилган.
Албатта, бу вазифани бажариш нафақат олимлар, балки бугун диний соҳада халққа хизмат қилаётган барча ходимлар зиммасига ҳам улкан масъулият юклайди. Зеро, соҳанинг ҳар бир ходими тасаввуф таълимоти тарихи ва унинг бугунги кундаги аҳамиятини теран англаши, юртимизда яшаб, ижод қилган улуғ алломаларнинг бой илмий-маънавий меросини халққа етказиши, кенг тарғиб қилиши замон талабидир.
Баҳоуддин Нақшбанд ва нақшбандийлик тариқати ҳақида сўз кетганда, энг аввало, турли манбаларда бу улуғ аллома ҳақида айтилган фикр-мулоҳазаларга тўхталиб ўтиш ўринлидир.
Ана шундай манбалардан бири, сўзсиз, улуғ мутафаккир Алишер Навоий бобомизнинг қатор асарларидир. Шоир ижодида нақшбандийлик тариқати асосий ўрин тутади. Ҳар бир асарининг ғоявий мазмуни, уларда илгари сурилган тасаввуфий қарашлар бевосита унинг Баҳоуддин Нақшбанд ва нақшбандийлик тариқатига катта эътибор берганлигидан дарак беради. “Лисон ут-тайр” достони ҳам бундан мустасно эмас.
Асарнинг “Хожа Баҳоуддин Нақшбанд сўзи фанойи комил мақомида” бобида шоир улуғ алломага шундай таъриф беради:
Хожаи олий сифоти аржманд,
Шаҳ Баҳо ул Ҳақ вад-дин Нақшбанд.
Чун бу иқлим уза бўлди тахтгир,
Тузди йўқлук кишвари узра сарир.
Навоий таъкидлашича, Шоҳ Баҳоуддин Нақшбанд олий ахлоқий сифатларга эга зотдир. Чунончи, у зот бу иқлим тахтига ўтиргач, яъни дунёга келган кунидан бошлаб, ўзини йўқлик тахтида кўрди. Демак, Шоҳ Баҳоуддин Нақшбанд ҳазратларининг энг улуғ инсоний фазилатларидан ўзлигини англаб, худбинликдан кечишдир. Шоир фикрини давом эттирар экан ёзади:
Ўз вужудин пок сайри ҳақшунос,
Ҳар не бирлаким қилур эрди қиёс.
Ондин ўзни кам топар эрди басе,
Сарву гулдин ўйлаким хору хасе.
Ҳақшунос – Аллоҳни таниган аллома ўзини нимага қиёс қилса, ундан паст кўрар, яъни оддий хас сарв билан гулнинг наздида қанчалик кўримсиз бўлса, у зот ҳам ўз вужудини ҳеч қачон бирор нарсадан ортиқ кўрмас ва бутун ҳаёти давомида шундай камтарликка амал қилиб яшаган. Агар инсонлар ўз ҳаётларини инсонпарварлик ва бағрикенглик асосида қурсалар, дунёда рўй бераётган ўзаро низолар, қирғинбарот урушлар, ўткинчи мол-дунё учун қилинаётган пасткашликларга барҳам берилган, инсонлар бир-бири билан тинч-тотув ҳаёт кечирган, она замин бағрида бегуноҳ гўдакларнинг қонлари дарё бўлиб оқмаган бўлар эди. Аммо афсуски, бугун дунёнинг турли мамлакатларида бундай мислсиз фожиаларнинг гувоҳи бўлиб турибмиз.
Тасаввуф аҳли орасида Баҳоуддин Нақшбандий ҳазратларининг: “Мусибатлар жуда кўпдир. Фақат энг буюк мусибат эса вақтнинг фойдасиз, бекорга кетишидир”, – деган панду насиҳати машҳурдир. Шунга кўра ҳикоятда нақшбандийликнинг яна бир тамойили бозгаштга ҳам тўхталиб ўтилади. Унга кўра ўзининг ҳар бир нафасини назорат қилган ориф унинг бирор лаҳзаси, ҳаттоки, нафас олиш ва чиқаришнинг орасидаги онлардан бири ҳам, ғафлат билан беҳуда ўтган бўлса бозгашт қилиши, яъни ғафлатда кечган ҳар бир ишини қайтадан бажариши лозимлигини таъкидлайди.
Зеро, аҳли Ҳақ – Аллоҳнинг ошиқлари шу тариқа ўз вужудини инкор этиб, шу сабаб билан будини – борлигини набуд – йўқликка алмаштирадики, шоир бу ўринда китобхонларни нақшбандийликнинг яна бир рашҳаси “вуқуфи қалбий” – “қалбдан огоҳ бўлиш”га қаратади. Бу раҳшага кўра солик ҳамиша ўз қалбидан огоҳ бўлиши, унда кечаётган ҳар бир ўй-фикрларни тартибга солиб, ҳатто хаёлан бўлса-да, кибру ҳавога, манманликка йўл қўймаслиги керак.
Алишер Навоий Баҳоуддин Нақшбанд ҳазратлари умрларининг охиригача ўзларида мужассам бўлган фазилатларни тарк этмаганлиги ва шу тариқа фано бўлганликларини айтиб, шундай якунлайди:
Бўйла ошом эттилар жоми фано,
Қолмоғондин сўнг асар ўздин яно.
Ҳақ вужудидин бақое топмайин,
Жоми ваҳдатда лиқое топмайин,
Чун фано хайлига дохил бўлдилар,
Боқийи мутлаққа восил бўлдилар.
Шоир таъкидлашича, Баҳоуддин Нақшбанд ҳазратлари ўзлигидан, яъни “мен”ликнинг кибру ҳаволаридан кечган ҳолатда вафот этдилар. У кишининг назарида Ҳақ вужудидан бошқа боқий бўлмади, ўзининг Ҳақ наздида ҳечлигини англаб етди ва фано хайли – аҳлига қўшилиб, боқийи мутлақ – Аллоҳ висолига эришди.
Алишер Навоийнинг “Лисон ут-тайр” достонидан олинган ҳикоятлар гарчи ҳажман кичик бўлса ҳам, Баҳоуддин Нақшбанд ҳазратлари таълимотининг энг асосий тамойилларини ўзида акс эттирганлиги билан қадрлидир. Ўйлаймизки, муштарийлар бу асар таҳлилини Президентимиз фармонларида айтилган “тасаввуф таълимоти тарихи ва унинг бугунги кундаги аҳамиятини илмий тадқиқ этиш, “Етти пир” алломалари ва азиз авлиёларнинг бой илмий-маънавий меросини халқаро майдонда кенг тарғиб қилиш” йўлидаги арзимас уринишларимиздан бири сифатида қабул қиладилар ва йўл қўйган нуқсон-хатоларимизни кечирадилар. Албатта, умид қиламизки, бу борада янада теранроқ қарашлар билан бойитилган мақолалар билан бизни хурсанд этадилар.
Алишер домла Наимов,
Фарғона вилояти бош имом-хатиби ўринбосари
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа 