Мавлид ойи бўлди элга мукаррам,
Боиси туғилган расули акрам.
Ойларни ичинда бўлак эҳтиром,
Қилар ҳалқим бу ойни иззати икром.
Муборак улуғ ой салом ассалом!
Робиул аввални душанба куни,
Туғилди бу кунда олам сарвари.
Оллоҳни танлаган хос расули,
Бандалар ичинда танлаган қули.
Қабул айланг умматни сизга саломи!
Оллоҳни расули туғилган бу ой,
Мўжиза хислатга бу ой жуда бой.
Ўчиб қолди минг йил ўчмаган олов,
Яксон бўлди каъбадаги бутлар ва санам.
Биздан салом қабул айланг расули акрам!
Мўминлар бошидан кетиб жахолат,
Зиё бўлиб келди илму маърифат.
Вайрон бўлди шу кеча Хисрав саройи,
Қуриди кўп турган савани кўли.
Олллоҳ яхши кўрган зот, расул туфайли!
Кофирлар, мушриклар қилиб надомат,
Ўтган кунларига қилдилар нафрат.
Оллоҳ суюган пайғамбари сизга саловат,
Оллоҳни расули туғилган бу ой.
Саловот саломни айтингиз бисёр!
Арзийди ҳар куни айтсангиз кўп бор,
Охиратда расулуллоҳ шафоати бор.
Саловотни тўхтатманг бу ойда зинҳор,
Расулуллоҳ сизга бўлсин саловот минг бор.
Охиратда расул акрам шафоати бор!
Ҳар ким айтса ҳақ расулга салом саловот,
Барча этар топганидан эхсон хасанот.
Ҳақ ҳабиби расулига қилиб эҳтиром,
Умид қилиб ҳар бир уммат сиздан шафоат.
Сизга бўлсин расулуллоҳ салом-саловат!
Муҳаммад МУКАРРАМОВ,
Косон тумани бош имом-хатиби.
Машина йўлига чиқиб кетган одамни кўриб ҳайдовчи зўрға тўхтатиб қолди. Ундан ҳам олдин ёнидаги дўсти тушасолиб йўловчининг ёқасидан олди. Узр сўраб довдираётган одамни кўриб, ҳайдовчи тез тушди-да, дўстидан унинг ёқасини қўйиб юборишини сўради.
– Бу нима деганинг?! Сал бўлмаса қамалиб кетардинг-ку буни деб, – янада жаҳли чиқди дўстининг.
– Сен уни қўйиб юборавер, гап бор... Бўлди, ака, ҳушёр бўлиб етиб олинг... Йўқ, шошманг...
Ҳайдовчи ҳатто у одамнинг қўлига пул ҳам берди. Дўстини ҳайрон қолдириб, машинага қайтди.
Дўстининг савол назари билан қараб турганини кўриб, изоҳ бера бошлади:
– Бир соатча олдин дорихонага киргандим. Шу одамга кўзим тушганди. Қўлида дорилар рўйхати ёзилган қоғоз, пули етмаганидан мунғайиб турган эди. Дорилар нархини эшитиб, оғир қадамлар билан чиқиб кетганди. Ортидан чиқиб ёрдам бергим келди. Лекин пулимни қизғондим. Ташқарига чиққанимда у онаси билан гаплашиб турган экан. Ҳалиги одам онаси билан гаплашиб бўлгач: “Шунча пулни қаердан топаман? Ё Аллоҳ! Ўзинг йўл кўрсат, деганини эшитиб ҳам индамай кетавердим. Гўё унга пул берсам ўзим оч қоладигандай... Ҳолбуки, Аллоҳ таоло Ўз Каломида: “Шайтон сизларни (хайр-эҳсон қилишда) камбағал бўлиб қолишдан қўрқитади” (Бақара сураси, 268-оят) дея огоҳлантирганини билардим. Яна “Кимки (бир) ҳасана (савобли иш) қилса, унга ўн баробар (кўпайтириб ёзилур)” (Анъом сураси, 160-оят) деган ваъдасини ҳам ўқигандим. Барибир хомлик қилдим. Сал бўлмаса ўша хасислик қилган пулимдан ўн, юз ҳиссаси чиқиб кетадиган бир мусибатга дучор бўлардим. Майли, ҳечдан кўра кеч бўлса ҳам, Аллоҳ имкон берди. Шунинг учун айб у одамдамас, ўзимда, деб билдим...
Ҳа, азизлар! Ҳаётимизда бундай ҳолатларга дуч келиб турамиз. Аввало, биров билан тушунмовчилик бўлиб қолса у одамнинг аҳволини сўрайлик. Балки бирор мусибат ё ташвишда юргандир. Дарҳол тилимизга келган сўзлар билан хақорат қилиб, уришиб кетмайлик. Бунақа вазиятларда шайтон васваса қилишини унутмайлик. Хулоса қилишга шошилмайлик. Ҳазрати инсон деган номга муносиб иш тутайлик.
Акбаршоҳ Расулов